ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : STORY 2 [SF song] ความอ่อนแอ (TEACKHUN)....เเก้ไขแล้ว
แอบนานรึปล่าวค่ะ 55555+
นี่คู่ที่ดูจะเรียลหน่อยๆนะเนี่ย 5555++++
1 เม้น 1 คำชม 1 หัวใจของคนแต่งล่ะ
*****************************FIN*********************
นี่คู่ที่ดูจะเรียลหน่อยๆนะเนี่ย 5555++++
1 เม้น 1 คำชม 1 หัวใจของคนแต่งล่ะ
Title: ความอ่อนแอ
Couple: taeckhum
Rating: เศร้า
Author: Lovekyuwon
Authors say : แหม่คราวนี้ไม่เศร้าแล้วน้า ออกแนวนั่งเทียนสุดๆมั่วๆจนได้มาเป็นเรื่องกันเรยทีเดียว
อย่าพึ่งทิ้งผมไป....ได้มั้ย
อย่าพูดว่าจะจากผมไปได้รึปล่าว
อย่าบอกอะไรฉันเลย อย่าเอ่ยความจริงให้รู้เลย
เก็บคำล่ำลาที่มีไว้ก่อน
ผมเหงานะ อย่าไปเลย เหงามากคุณรู้รึปล่าว
ทำเหมือนที่ทำมาตลอด อยู่กับผมเหมือนเดิมอย่าบอกเลยว่าจะจากผมไป
ถ้าหากเธอจะทิ้งกัน อย่าบอกความจริงให้ฉันฟัง
ช่วยทำว่ายังรักกัน ให้เหมือนที่แล้วมา
ขอให้ใจของผมทนได้กับความเจ็บปวดที่ไม่มีคุณอีกต่อไป ได้มั้ย
ช่วยรอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
ถึงจะไม่มีค่าพอให้คุณรัก ไม่ดีพอให้คุณดูแล ไร้ประโยชน์มากมายกว่าคนอื่นๆ
แต่ขอให้ผมมีความสุขกับช่วงเวลาแสนสั้น ที่มีคุณได้รึปล่าว
จะขอได้ไหม ขอความเห็นใจ คนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้
“นิชคุณ...ยังอยู่กับผมใช่มั้ยครับ”
“อือ...ยังอยู่...ยังนั่งอยู่เลย...เห็นมั้ย”
“ดีจัง...ผมนึกว่าคุณจะหนีผมไปแล้วซะอีก”
“ไม่หนีไปไหนหรอก...จะอยู่กับแทคเนี่ยแหละ” ทำไมพูดด้วยสายตาเศร้าแบบนั้น ฝืนใช่มั้ย ยิ้มที่ปราศจากความสดใสเหมือนเคย
ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
คุณบอกว่าจะอยู่กับผม นั่งอยู่ข้างๆกัน แล้วทำไมถึงหายไปเวลาที่ผมหลับเพียงเอื่อมมือไปข้างกายกลับว่างปล่าว ทำไมไม่จับมือผมล่ะครับ อย่าปฏิเสธผมแบบนั้นเลย ผมยังไม่อยากยอมรับความจริง
เหงาและอ้างว้าง รู้รึปล่าว
กลางคืนมันก็มืดมาก เหงามาก
ทำไมหนีผมไปล่ะ ผมนอนไม่หลับเลยนะ
ยังไม่พร้อมจะอยู่คนเดียว ยังอยากมีคุณอยู่ข้างๆกัน เหมือนเดิม
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป ไม่ขออะไรอีกเลย
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป ไม่ขออะไรอีกเลย
“แทคยอน...วันนี้คงอยู่ไม่ได้นะ” คุณก็ไม่ได้อยู่อยู่แล้วนี่ครับ ผมรู้ดี
“จะไปไหนครับ”
“ป..ไปทำงาน...” อึกอัก เพราะกำลังโกหกอยู่ใช่มั้ยครับ ทำไมคุณถึงไม่เคยบอกความจริงกับผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมยังอยู่ได้...ไปเถอะ” ทั้งที่ความจริงผมอยู่ไม่ได้ ผมกลัวมากถ้าไม่มีคุณอยู่ข้างๆกัน ไม่มีคุณคอยเอาใจใส่ผมเหมือนแต่ก่อน ผมเหงา แต่ผมไม่พูด ผมไม่อยากบอกหรอก ไม่อยากให้คุณเดินออกไปจากห้องนี้ แต่ผมจะไม่ฉุดรั้งคุณไว้ ถึงคุณจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ไม่รักกันอีกแล้ว แต่..ผมรักคุณ เหมือนเดิม
“อือ...แล้ว...จะมานั่งเป็นเพื่อนนะ” ถึงจะรู้ว่าโกหก แต่ก็จะเชื่อจะเชื่อตลอดไป เพราะมันทำให้รู้สึกว่ายังมีคุณอยู่ แค่คุณมานั่งข้างๆผมก็หายเหงาแล้ว
คุณเดินออกไป แต่ผมยังนั่งนิ่งอยู่ที่นี่ ทนกับความอ้างว้างเจ็บปวด
และอ่อนแอ อยู่กับที่แบบนี้
อยากจะบอกให้คุณรู้เหลือเกิน ว่าผมอ่อนแอที่ไม่สามารถยอมรับกับความเจ็บได้
ที่ผมยังอยู่ได้เพราะคำโกหก ที่ยังไงก็เชื่อ ว่ามีคุณอยู่
ยังรักผมเหมือนเดิม ยังเป็นห่วงผมเหมือนเดิม
ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่ายังไงก็ ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแล้วคำว่ารัก
หรือห่วงใย และตัวคุณที่ยังอยู่ข้างกัน
รู้ทั้งรู้ทั้งรู้ว่าผมกำลังหลอกตัวเอง
ทำไมเราถึงได้อ่อนแอแบบนี้นะ
++
+
+
+
+
+
+
+
+
+
++
+
+
+
“หมอก็ยังยืนยันไม่ได้ว่าคนไข้จะกลับมาเป็นปกติหรือไม่...ทำได้แต่รอเท่านั้นล่ะครับคุณแม่”
“ขอบคุณมากนะค่ะคุณหมอ” ใบหน้าของหญิงวัยกลางคน แสดงให้เห็นร่องรอยความกังวลชัดเจน
“เพื่อนผมทั้งคน...ผมก็หวังว่าแทคเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมครับคุณแม่”
“แม่ก็อยากจะให้แทคกลับมาเป็นคนเดิมเหมือนกัน”
“แม่ต้องขอบคุณนิชคุณอีกครั้งนะลูก”
“ไม่ต้องหรอกครับ...”
“แทคยอน...วันนี้มาแล้วน้า”
“ครับ...กำลังรอคุณอยู่เลย...วันนี้ไปไหนมาครับ”
“อ่า...วันนี้ไป...เข้าเว...เออ...ไปซื้อของมาฝากนายไง...นี่ไงเต็มเลย”
“หรอครับ...ดีใจจัง”
2 ปีก่อน
“ยุนอาครับวันนี้ว่างมั้ย...”
“ว่างสิ...แทควันนี้ไปเจอกันที่ร้านเดิมได้มั้ย”
“อ่า...ผมกำลังจะชวนพอดีเลย...ครับเดี๋ยวผมรับไปนะ”
“ไม่ต้องดีกว่า...ชั้นไปเอง”
ร้านกาแฟที่มานั่งด้วยกันบ่อยๆ ตั้งแต่เดทครั้งแรก
ร่างสูงในชุดสูทอย่างดีนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวในร้านที่มีกลิ่นกาแฟหอมอบอวล มีแต่คนมองด้วยความแปลกใจ ไม่สนหรอก มองไปเถอะถึงจะรู้ว่ามันเว่อร์ที่ใส่สูทมาอย่างดีแต่ไม่อาย ก็ทำไมล่ะวันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับผมนี่หน่า ผมจะขอเธอคนนั้นแต่งงาน แหวนที่คุณแม่ให้กำไว้ในมืออย่างทะนุถนอมถึงจะไม่หรูหราและไม่มีอะไรโรแมนติกแต่ผมก็สุขใจที่จะได้ให้เธอ
“แทคยอน...”
“อ่ายุนอาครับ...จะทานอะไรก่อนมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก...ชั้นมาแค่แป๊ปเดียวเดี๋ยวก็จะไปแล้วล่ะ”
“มีอะไรรึปล่าวครับ...”
“แทค...ชั้นรู้นะว่าเราสัญญากันว่าจะไม่พูดคำนี้แต่ว่า...”
“ตะ...แต่ว่าอะไรครับ”
“เลิกกันเถอะนะ...ชั้นไม่ได้รักแทคอีกแล้ว...ชั้นไม่เหมือนเดิมแล้วนะ” คุณร้องไห้ เพราะบอกเลิกผม
“ทะ...ทำ...ทำไมล่ะครับยุนอา ผม...ผม...ผมทำอะไรไม่ดีให้คุณไม่สบายใจ..” ผมร้อนรนใจเพราะน้ำตาของคุณ แม้ว่าตอนนี้คุณกำลังทำให้หัวใจผมแตกเป็นเสี่ยง ราวกับโดนขยี้ให้แหลกลงไป แต่ผมกลับทนเห็นคุณร้องไห้ไม่ได้
“ยุนอา....อย่าร้องนะครับ” มือผมกำลังจะเอิ่มไปเช็ดน้ำตาให้คุณ แต่คุณกลับปัดมันออกอย่างไร้เยื้อใย ผมไม่ว่าคุณเพราะตอนนี้รู้สถานะตัวเองดี
“ขอโทษนะ...แต่ชั้นไม่ได้รักนายเหมือนก่อนแล้ว...ขอตัวนะ” คุณทิ้งคำพูดทำร้ายหัวใจผมไว้ แล้วก็ลุกเดินจากไป ทำไงได้ ขาผมทำงานก่อนสมอง มันก้าวออกไปเพื่อยื้อคุณไว้ให้นานที่สุด
“เดี๋ยวก่อนครับ...ยุนอา”
“ยุนอา”
รถที่วิ่งสวนด้วยความเร็วไม่ได้คิดจะฉลอความเร็วลงเลยแม้จะเห็นว่ามีคนกำลังเดินตัดหน้า
ร่างของหญิงสาวคนนึงที่ถูกรถคันนั้นที่วิ่งอย่างไม่มีทีท่าว่าจุหยุดคันนั้นพุ่งเข้าชน ร่างบอบบางกระเด็นไปอยู่อีกฝากของถนน เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด พลันทุกอย่างหยุดนิ่งแหวนที่กำในมือร่วงลงพื้นแต่ไม่สนใจขาแข็งอยู่ตรงนั้นขยับไม่ออก ร่างทั้งร่างชาจนไร้ความรู้สึก แล้วทุกอย่างก็เหมือนไม่อยู่ในการรับรู้อีกต่อไป
ความทรงจำแสนเศร้าและสั้นเกินจะจดจำ
ไม่ได้อยู่ในจิตใจของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นเห็นภาพเธอคนนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะ
ลืมไปจนหมดทุกอย่าง ลืมมารดาที่รักที่สุด ลืมเพื่อนที่รักที่สุด และลืมแม้กระทั้งชื่อของเธอผู้นั้น
จำได้เพียง “ผมเคยมีคนที่รัก...รักมาก” และลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นคนๆนั้น
“คุณครับ...นั่งอยู่กับผมนะ”
“อือ...ไม่ไปไหนหรอก”
“ดีใจจัง...ผมจะได้ไม่เหงา”
“อือ...วันนี้จะนั่งเฝ้าทั้งคืนเลย...ดีมั้ย”
“ครับ....ดีครับ”
“วันนี้เป็นยังไงบ้างลูก”
“เหมือนเดิมครับ...อาการช๊อคมากจน...ความจำส่วนสำคัญหายไปและความทรงจำสุดท้ายที่หายไปของคนไข้...หมอจะพยายามนะครับยังไงก็ต้องฟื้นฟูสภาพจิตใจให้สมบูรณ์ก่อน”
“ขอบคุณนิชคุณจริงๆนะลูก”
“ครับ...ก็เพื่อนคนสำคัญของผมนี่ครับคุณแม่”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น