[SF]รวมคู่ที่เราพอจาย(2pm,SuJu,C.N blue ฯลฯ)(yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : STORY 1 [SF] คนธรรมดา (WONKHUN)....

‘คนธรรมดา’ (credit : เพลง คนธรรมดา ชิน  ชินวุฒิ)
..
.
.
.
.
.
.

.
....
.

 

 

ผมก็คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ทุ่มเทเพียงคุณบอกมาเท่านั้น

หากคุณกังวลใจเกี่ยวกับตัวผม   ผมขอรับรองว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้น เพราะผมทำให้อย่างเต็มใจแน่นอน

เธอไม่ต้องกลัว ไม่ต้องหวั่นไหว
ไม่ต้องเกรงใจ เธอไม่ต้องกังวล
สิ่งที่ฉันนั้นทุ่มเทให้กับเธอ..ไม่เคยคิดอะไร

 

ชีวิตอันแสนสั้นและธรรมดาของผมคนนี้ ไม่มีค่าให้หันมองหรือสนใจ

ผมดีใจที่มีคุณก้าวเข้ามาให้ผมได้ทำสิ่งที่มีค่า   ไม่หวังให้คุณรักหรือ

มอบหัวใจให้   แค่ขอดูแลก็มีความสุขแล้ว 

แค่อยากจะดูแลเธอเท่านั้น ไม่ได้ต้องการให้เธอมาสนใจ
ได้ใกล้ชิด ได้เป็นห่วงอยู่เสมอ แค่นี้ก็สุขใจ..แล้ว

 

ไม่เคยคิดว่าคุณจะใส่ใจคนที่แสนจะไม่โดดเด่น   เดินดินแสนจะธรรมดาคนนี้

และผมก็ไม่คิดจะเอื้อมมือของคนธรรมดาคนนี้ไปสัมพัสดวงดาวอย่างคุณหรอก

ดวงดาวของผม

 

ไม่ได้หวังว่าเธอ จะก้มมองคนธรรมดา
ไม่ได้คิดคว้าดาว.. ที่อยู่บน.. ฟ้า

 

ผมมันก็แค่คนแสนจะธรรมดา ไม่มีอะไรที่คู่ควร

แต่ผมไม่เสียใจซักวินาทีเดียวที่ได้ทำอะไรให้คุณตั้งมากมาย 

ทุ่มเททั้งตัวและหัวใจ ไม่มีค่าแต่ผมมีเท่านี้ที่ดีพอจะให้คุณนะ 

ถ้าจะพูดให้ถูก   ผมให้มันกับคุณไปหมดแล้วล่ะครับ

 

แค่คนเดินดิน คนธรรมดา ไม่มีราคา ไม่มีคุณค่าใด
ไม่ใช่ผู้วิเศษ อย่างใครใคร
มีแต่ตัวและหัวใจเท่านี้.. ที่พอจะให้เธอ

 

ในร้านหนังสือที่ดูอบอุ่น   บรรยากาศแสนร่มรื่นเหมาะแก่การนั่งพักผ่อน

 

“หนังสือที่นิกคุณตามหา....ผมหาเจอแล้วนะครับ”

 

“อ่าจริงหรอ...ขอบคุณนะครับพี่ซีวอน” ยิ้มแล้วนะดวงดาวของผม ผมชอบรอยยิ้มแสนสดใสนั้นเหลือเกินนะครับ

 

“หาตั้งนานแน่ะ...ดีใจที่สุดเลยครับ” คุณมีความสุขผมก็มีความสุขครับ ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มตามเท่านั้น ผมไม่หวังอะไรเลยนะ แค่คุณยิ้มโลกอันแสนจะน่าเบื่อของผมก็สดใส-ขึ้นมาทันที

 

“งั้น...นิกคุณเอาไปเลยเถอะครับ...ผมยกให้”

 

“อ่า...แต่ว่า...มันจะดีหรอครับ...เล่มนี้หาซื้อไม่ได้แล้วนะครับ” ท่าทางที่แสนจะน่ารักนั้น ผมอยากเก็บไว้ในใจตลอดไปจัง 

 

“ไม่เป็นไรครับ...ถ้ามันทำให้นิกคุณชอบเรื่องอื่นก็ไม่เป็นไรครับ...เอาไปเถอะ”

 

“เรื่อง...ordinary man...ผมชอบมากๆเลยแต่...ไม่เอาดีกว่า ผมให้พี่ซีวอนอ่าน”

 

“ฮึฮึ...ทำไมล่ะครับ ผมก็อ่านแล้วนะ”

 

“ไม่เอาผมให้พี่...แล้วต้องมาบอกผมด้วยนะว่ามันเป็นยังไง ผม....ไปดีกว่า ไปและ....”   พูดจบนิกคุณก็วิ่งออกจากร้านไป ทำไมกันนะ? แล้วทำไมผมถึงหุบยิ้มไม่ได้ซักที

เพราะแก้มของคุณรึปล่าวที่มันแดงระเรือเมื่อพูดจบหรือเพราะท่าทางแสนจะน่ารักนั้นกันนะ

 

 

ดวงดาวของผมให้ผมอ่านหนังสือเรื่องคนธรรมดาทั้งที่ผมก็อ่านมันไปแล้วก่อนจะเอามาให้เขา หนังสือที่เล่าเรื่องราว

 

ของเด็กชายกับเด็กหญิงคู่หนึ่ง  

 

เด็กชายแอบรักเด็กหญิงแต่เขาไม่เคยบอกออกไป   เพราะเขาพูดไม่เก่ง แสดงออกก็ไม่เก่ง

 

เขาทำให้เธอตามที่เธอขอโดยเต็มใจ และไม่ได้แสดงสิ่งที่มีอยู่ในใจออกไปให้เธอรับรู้ เขาทำโดยไม่หวังให้เธอกลับมารักหรือสนใจคนธรรมดาที่ไม่โดดเด่น    

 

ผมก็เป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่งซะด้วย พูดก็ไม่เก่ง แสดงออกก็ไม่เก่ง ผมเหมือนกับเด็กชายคนนั้นรึปล่าว   ผมว่าเค้าเอาเรื่องผมไปเขียนแน่ๆเลย ฮะฮะฮะ 

 

นิกคุณหนุ่มน้อยชาวต่างชาติ มหาลัยของเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านหนังสือของผม นับตั้งแต่ที่เขาเดินเข้าร้านมา โลกแสนจะธรรมดาของผมก็ดูจะเปลี่ยนไป   ใบหน้าตั้งอกตั้งใจจดจ้องไปตามชั้นหนังสืออย่างช้าๆก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อพบหนังสือที่ตนตามหา มันตราตรึงใจเจ้าของร้านหนังสือแสนจะธรรมดาคนนี้เข้าอย่างจัง  

 

 

และนับแต่นั้นมาเขาก็มาที่ร้านทุกวัน เราไม่เคยแม้แต่จะคุยหรือมองหน้าคงมีผมคนเดียวล่ะมั้งครับที่มองเขาอยู่ฝ่ายเดียวจนเผลอทำงานพลาดไปหลายครั้ง   จนวันนึงที่ไม่มีอะไรพิเศษ

 

เขาก็เดินเข้ามาหาผมด้วยใบหน้าอมยิ้ม ก่อนจะถามหาหนังสือ

 

เรื่อง ordinary man (คนธรรมดา) วันนั้นคือจุดเริ่มต้นของคนธรรมดาอย่างผมกับดวงดาวนามนิกคุณ 

 

เหมือนฟ้าจงใจหรือฟ้าดลใจ ให้ผมหาหนังสือเล่มดังกล่าวไม่เจอซักทีทุกวันตอนบ่ายอากาศเย็นๆก็จะเป็นเวลาที่นิกคุณมาที่ร้านและถามไถ่ถึงหนังสือทุกครั้ง จากพูดกันเล็กน้อยพัฒนาเป็นคุยถามสาระทุกสุขดิบ จนกระทั้งคุยกันไร้สาระ เค้าเพิ่งจะยี่สิบแต่ผมปาเข้าไปจะสามสิบอยู่ร่อมร่อแต่กลับสนิทกันไปซะแล้ว   ถึงผมจะพยายามพูดให้คงเส้นคงวา ว่าผม ครับผม ไม่กะจะแอ๊บนะครับ (-///////-) แต่ดาวรูปนิกคุณของผม?กลับเรียกซะสนิทสนมและน่ารักซะจน อดใจเกือบไม่ไหวหลายครั้ง บ้าบอจัง 

 

ชเว ซีวอน คนธรรมดาแสนบ้า รักนิกคุณเข้าเต็มเปาเลยล่ะครับ

วันนี้ผมจะนอนหลับมั้ยล่ะเนี่ย........เห็นแต่หน้าคุณเต็มเพดานเลยครับ

 

....

.....

.......

..............................

...................................

.....................................

 

“พี่ซีวอน.....เล่าให้ผมฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ”  วันนี้เป็นวันทำร้ายจิตใจผมแบบสุดๆไปเลย เมื่อคืนผมนอนไม่หลับจริงๆจะหลับก็ปาเข้าไปเกือบเช้า ยังไม่ทันหายใจก็ต้องตื่นขึ้นมาเปิดร้านอีกแล้ว พอมาถึงนิกคุณก็มานั่งรออยู่ที่หน้าร้าน และบอกเสียงใสว่าวันนี้ไม่มีเรียนจะมานั่งที่ร้านทั้งวัน งานเข้าชีวิตผมครั้งใหญ่ ไม่เป็นอันทำงานกันแน่นอนเลยล่ะครับ

 

“พี่ซีวอน....ง่า เล่ามานะ บอกผมมาเหอะนะนะ”

“แต่ว่า...ผมยังทำงานไม่เสร็จเลยนะครับ”

“ก็ให้พี่มินแจทำก็ได้หนิ...พี่อ่ะทำงานหนักเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวก็แก่หรอก” น่ารักมั้ยล่ะครับ ตั้งแต่เปิดประตูร้านจนจะเที่ยงแล้วนิกคุณก็มาวนไปวนมาตรงเคาเตอร์หลายครั้ง พูดนู่นนี่  ถามเรื่อยเปื่อยแต่ผมก็ไม่เบื่อซักนิด

แต่คำที่เขาพูดเมื่อกี้ เป็นคำแสดงความเป็นห่วงรึปล่าวนะถึงจะไม่ใช่แต่ผมขอรับไว้นะครับ

เรื่องแก่ไม่แก่ ก็ไม่สนหรอกครับ 

“พี่ซีวอน....”

“ครับ”

“พี่อ่ะ...”

“ครับ”

“ไปกินข้าวกัน...ผมหิวแล้วอ่า” เปลี่ยนจากพูดเจื่อยแจ่วมาเป็นออดอ้อนแทน หน้าขาวๆเท้าลงกับเคาเตอร์อย่างน่ารักแต่ผมคิดว่ามันไม่สะอาดพอเดี๋ยวเป็นสิวขึ้นมาคงไม่ดี เลยจับแก้มขาวใสด้วยมือทั้งสองข้างของตัวเองให้ขึ้นมาจากเคาเตอร์ ผมกล้าทำได้ยังไงกัน คิดได้ก็รีบปล่อยออกทันที 

“หิวหรอครับ”

“(- -)(_ _)(- -)(_ _)” พยักหน้าเหมือนลูกหมาเลย หน้าขาวอมชมพูระเรื่อขึ้นทั้งที่ตอนแรกยังขาวๆอยู่เลยแท้ๆ 

“นะนะพี่ซีวอน...ผมหิวแล้วนะครับ” แล้วก็อ้อนผมอีกครั้ง

“งั้นก็ได้ครับ...เดี๋ยวผมเก็บของก่อนแล้วกันนะ” เขาขอ มีหรือผมจะไม่ให้ ถ้ามันทำให้เขาพอใจผมก็ยอมนะครับ

“ครับผม...พี่ซีวอนใจดีที่สุดเลย” ชมกันแบบนั้นผมก็ใจเต้นสิครับนิกคุณ ผมกลบเกลือนอาการดีใจด้วยการรีบเก็บกระเป๋า   ให้ตายเถอะลนชะมัด 

 

....

.......

........

 

ณ ร้านต๊อกโปกิริมทาง ทานข้าวด้วยกันครั้งแรกตื่นเต้นกว่านี้มีที่ไหนครับ พอนั่งปุ๊บนิกคุณก็สั่งปั๊ปด้วยภาษาเกาหลีที่คล่องแคล่วเหมือนเป็นคนเกาหลีแท้ยังไงยังงั้น แต่มันก็น่ารักใช่มั้ยล่ะครับท่าทางยิ้มแย้มพูดเจื้อยแจ่วไปมาเอียงคอครุ่นคิดเมื่อยังลังเลใจ แก้มแดงๆจากอากาศหรืออะไรก็ไม่ทราบแต่ดูแล้วเพลินตา จนอาหารมาผมถึงรู้สึกตัว 

“พี่ซีวอน...ทำไมนั่งเงียบล่ะครับ ไม่ทานล่ะ” จะให้ตอบยังไงดีว่ากินอะไรไม่ลง เพราะอิ่มหน้าคุณ

“ผม...ผมยังไม่หิวเท่าไหร่...นิกคุณทานเลยไม่ต้องห่วง”

“พี่ไม่กิน...แต่พี่ซีวอนต้องจ่ายนะ” คนน่ารักพูดขึ้นมาเรียบๆ ก่อนจะลงมือกินของตรงหน้า

“อ่ะ....กะ...ก็ได้ครับ ”

“ง่า....พี่ซีวอนประชดผมหรอ” ผมผิดซะงั้น

“ปล่าวนะครับ”

“เชอะ...ผมโกรธพี่...ใจร้าย ชอบทำตัวใจร้ายยยย”

“คือว่า...ผม”

“เห็นม่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำก็ใจร้ายอีกแล้วอ่ะ”

“ยะ..ยังไงล่ะครับ”

“พูดจาห่างเหิน แอ๊บแบ้ว...ผมๆอยู่นั้นแหละ โกรธ โป้ง ไม่ยอมเล่าเรื่องให้ฟังซักที โป้ง โป้ง พูดจาประชด โป้ง โป้ง ไม่คุยด้วย ”  นิกคุณโกรธผมด้วยท่าทางน่ารัก แบบนี้โกรธบ่อยๆก็ได้ครับ มือที่ยกมาโป้งผมกับทำแก้มป่องพองลม น่ารักเกินไปมั้ยครับ ผมพูดจาดีก็โกรธหรอครับเนี่ย ยอมครับ ฮะฮะฮะ 

ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าอยู่ที่มหาลัยเค้าจะเป็นยังไงหรือแบบไหน ทำไมถึงไม่มีเพื่อนมาด้วยซักครั้งที่พบกันหรือจะโดดเด่นเพียงไหน ผมก็ไม่สนใจขอแค่ผมได้อยู่ใกล้ ได้ดูแล แค่นี้ก็สุขใจแล้วครับ  ฟังดูเห็นแก่ตัวแต่มันก็เป็นแค่เวลาสั้นๆ (สำหรับหนุ่มวัยเกือบสามสิบ)

 

“มองทำไมล่ะ...คนใจร้าย...” หันมาค้อนผมวงใหญ่ น่ารักจัง

“ฮะฮะ...มองคนปากเลอะไงครับ”

“อ่ะไหนๆ...” 

“ไม่ใช่...ตรงนี้ต่างหาก”   ดูถ้าเหมือนอีกคนจะเดาไม่ถูกก็เลยช่วยใช้มือเช็ดให้เท่านั้นล่ะครับ

ไม่ได้คิดอะไรซักนิด!!!! ซะที่ไหนกันล่ะ ตาจ้องหน้ากันนิ่งมือที่เอื้อมไปยังค้างอยู่รู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง เค้าไม่ล่ะสายตาผมก็ไม่กล้าหันหน้าหนี จนกระทั้ง

 

“เฮ้ย...นิกคุณ”

เสียงบุคคลปริศนาดังมาจากหน้าร้าน ผมรีบผละมือออกแทบไม่ทัน ส่วนนิกคุณก็หันหน้าที่แดงแจ๋หนีไปอีกทางกระแอมไอเล็กๆก่อนจะหันไปหาคนที่เดินมาใกล้

“มาทำไรว่ะ...โทรหาตั้งหลายรอบไม่ติด” เสียงเข้มๆ ตัวสูงผิวคลำ หน้าก็เข้ม เดินมาหยุดที่โต๊ะ ท่าทางจะเป็นเพื่อนของคนน่ารักแน่ๆ ลากเก้าอี้มานั่งกอดคอเหมือนเป็นเรื่องเคยชิน คงจะเป็นเพื่อนอย่างแน่นอน!!!

“มากินข้าว...อ้าว...ทำไมไม่เห็นได้ยินเสียงมือถือดังเลยอ่ะ” คนน่ารักหยิบมือถือสีชมพูห้อยตุ๊กตาน้องหมาขึ้นมาดู

“อ่า นี่ไงเห็นแล้ว”

“โห...สัตคุณ กูโกรธมึง มึงนัดกูเองนะวันนี้อ่ะเสือกไม่รับสัต”

“ใช่เรื่องมั้ยแทคยอน...หัดมีมารยาทบ้าง ชั้นไม่ได้มาคนเดียวนะ”

“มึงมากับใคร...ฮะ อ้าว สวัสดีครับ”

“ครับสวัสดีครับ...” เค้าทักมาผมก็ตอบรับ ผมไม่ค่อยถูกชะตาด้วยเท่าไหร่นักแต่ถ้าเค้าเป็นเพื่อนนิกคุณก็ไม่ว่าอะไรนะ 

“ไอ...สัตไม่บอกกู...”

“ก็หน้าจะรู้เองนี่หน่า”

 

“ควาย...หน้าหมา”

 

 “ต่อ...วันนี้เอาไง จะไปไม่ไป กูนัดไว้หมดแล้วนะเว้ย ทั้งไอควอน ซึลอง จุนซู พี่แจบอม ไออูยอง พี่ชางมิน ชานซอง จุนโฮ อ่าน้องทิฟฟานี่ น้องเจสสิก้า น้องยูริ ใช่ๆน้องยุนอาขวัญใจมึงด้วยนะ สัตกูจะเล่าไรให้ฟังไอจุนซูมันขอตั้งนานพอพูดชื่อมึงยอมมาเลยว่ะ ฮะฮะ...อุ๊บ”

 

จู่ๆเค้าก็เอามือขาวๆคว้าปิดปากเพื่อนตัวเองซะอย่างนั้น ตากลมๆหันมามองหน้าผมเหมือนมีความหมายอะไรซักอย่างแต่ผมก็ไม่รู้ เลยทำหน้างงกลับไปแต่ภายในใจกลับเจ็บแปล๊บขึ้นมา ส่วนแทคยอนอะไรนั้นก็ทำตากรอกไปมาระหว่างหน้างงๆของผมกับหน้าขาวๆของนิกคุณ ผมเริ่มไม่เข้าใจจริงๆนะเนี่ย ทำไมต้องมองหน้าผมล่ะผมไม่ได้ฟังอะไรเลยนะ ผมยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าพูดเรื่องอะไรกัน 

 

“ไออุนอึงอะอิดอ้าอูอำไออ่ะ ไอเอี้ย” แทคยอนพยามแกะมือเล็กออกจากหน้า

 

“เอ่อ ขอโทษ ก็แกดันพูดอะไรว่ะ เงียบปากไปเลย รำคาญ” นิกคุณจ้องหน้าผมนิ่ง สายตาที่ค่อนข้างจะเดายากจนผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่ออะไรออกมา แล้วก็เหมือนนึกออกรีบปล่อยมือจากปากเพื่อนทันที ก่อนจะหันไปด่ากลายๆ

 

“อ้าวกูพูดอะไรผิดว่ะ   มึงแคร์เหี้ยอะไรเนี่ย ใช่มั้ยครับคุณเอ่อ...”  

 

“ซีวอนครับ ชเวซีวอน”

 

“คุณซีวอน   ฮะฮะฮะ ใช่มั้ยครับ เพื่อนผมมันจะแคร์อะไร”

 

“เอ่อ ครับๆ”ไอผมก็หัวเราะไปตามเรื่อง ลอบมองใบหน้าที่ยังจ้องหน้าผมอยู่ใบหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเจน 

 

“ชั้นไม่ไป...พวกแกไปกันเหอะ...บอกน้องยุนอาด้วยว่า ขอโทษ” 

 

“ทำไมอ่ะ...มึงชวนเองนะเว้ย”ไอเพื่อนตัวสุงก็ยังถามนิกคุณไม่เลิก 

 

“ก็ไม่ไปไง...โอเคป่ะ” เค้าก็ตอบด้วยเสียงเข้มและดังขึ้นหันไปจ้องหน้าอีกคนนิ่ง

 

“อะไรกันมึงชวนเอง   ไม่ไปเอง   แล้วเอาไงว่ะ ยกเลิกมั้ย”

 

“อะไรนักหนาก็บอกว่าไม่ไปไง   จะอยู่กับแฟนเลิกยุ่งซะทีเหอะ   มึงมากวนการเดทครั้งแรกของกูทำไมว่ะ   ไออ๊คดำ สัต ควายจะไปไหนก็ไป”ผมกำลังจะหมดความอดทนกับเพื่อนคนนั้นของนิกคุณเต็มแก่เตรียมจะลุกขึ้นห้าม  แต่แล้วผมแทบผงะหงายที่เพียงแค่อึดใจจู่ๆ นิกคุณก็ลุกขึ้นตบโต๊ะมือเท้าเอวด่าเพื่อนตัวเองอย่างหมดความอดทน เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเค้าขึ้นเสียงและพูดจาไม่เพราะออกมา   ผมตกใจแล้วแทคยอนดูจะตกใจยิ่งกว่า ตาโตแทบถล่นออกนอกเบ้า (ผู้คนบริเวณนั้นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ตกใจพอกัน)

 

แต่เมื่อกี้นิกคุณพูดว่า จะอยู่กับแฟน แฟน    แฟน   ใครแฟน???   ใครแฟนนิกคุณครับ

 

“อะไรว่ะ...มึงอย่าบอกนะคุณ ว่าคุณซีวอนนั่นอ่ะ” แทคยอนชี้มือมาที่ผมที่นั่งงงเป็นม้าตาแตก นั่งเงียบๆงานก็เข้าไม่รู้ตัว แต่คงไม่ได้หมายถึงผมใช่มั้ยครั้บ ดวงดาวของผมช่วยตอบที

 

“ใช่ทำมะ...อย่าชี้ด้วย ทีนี้แกก็ไปซะที จะเลิกก็เลิก ยกเลิกไปเลย น้องยุนอาก็ไม่สนว่ะ เพราะตัวจริงชั้นนั่งอยู่นั่น” ง่ะ นิกคุณก็ชี้นิ้วมาที่ผมครับ แทคยอนทำหน้าอึ้งหนักที่เพื่อนตัวเองยอมรับออกมาดื้อๆ 

 

 “สัตเอ้ย....อย่าบอกนะที่มึงหนีนัดพวกกูทุกวันเพราะไปหาคุณซีวอน”

 

“เอ่อ...มีปัญหาว่างั้น...รู้แล้วหนิ งั้นไปเลยไป” คนตัวเล็กผลักเพื่อนให้ออกไปแต่ไอบ้านั่นก็ยังไม่หยุดพูดต่อจนโดนคนน่ารักเตะเข้าให้ แล้วก็หัวเราะวิ่งหนีไป

 

“พรุ่งนี้กูจะบอกทุกคนเลยเว้ย...สัตคุณมีแฟนเป็นหนุ่มนักธุรกิจ ว๊าก”  

ดวงดาวแสงสว่างยามหายใจของผม(พูดจาเน่าแตก//คนน่าตาดีไรเตอร์) ก็กลับมานั่งที่โต๊ะ ใบหน้าที่แดงซ่านไปทั้งหน้าก้มลงต่ำจนคางติดอกแล้วกระมัง ผมก็อึ้งสิครับ อึ้งไปเลย เงียบกันทั้งคู่ คนในร้านเริ่มมองเราสองคนจนผมรู้สึกตัวเมื่อเสียงซุบซิบดังขึ้นเรื่อยๆ ไอผมที่เริ่มเกร็งรีบควักเงินออกมาจ่ายแบบลนสุดๆ ไม่รู้ว่าทำไมเงินมันถึงหยิบไม่ติดซะทีเมื่อหยิบได้ผมก็ลุกไปจ่ายเงิน แล้วกลับมาที่โต๊ะ กลั่นใจฉุดคนแก้มแดงให้ลุกออกไปอย่างรวดเร็ว กลั่นใจมากๆครับขอบอก  

 

 

ผมหน้าแดงมั้ยนะ ไม่รู้ แต่รู้แค่ว่า ยิ้มไม่หุบเลย ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่นิกคุณทำหรือพูดมันจริงรึปล่าว แต่หัวใจพองโตสุดๆ มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ มือนิ่มๆที่ผมกุมอยู่ก็กุมมือผมตอบซะอย่างนั้น ผมไม่กล้าหันไปมองหน้าเค้ากลัวจะห้ามใจไม่อยู่  

 

 

เราเดินกันมาไกลจากร้านจนถึงสวนสาธารณะแล้ว แต่ก้ยังเงียบไม่มีท่าทีว่าใครจะพูด  อากาศยามบ่าย สบายแบบนี้ อบอุ่นและมีความสุขขนาดนี้เลยหรอ ฮะฮะฮะ ผมบ้าไปแล้วรึไงนะทั้งทีตอนนี้เป็นหน้าร้อน แต่อากาศมันเย็นสบายแบบนี้เลยงั้นหรือ

 

 

“พี่ซีวอน...คือว่าผม...” คนทำลายความเงียบคือเค้าเริ่มพูดก่อน ผมลอบมองหน้าเค้านิดๆ ยังแดงอยู่เลยถึงจะเห็นแค่เสี่ยวหน้าแต่ก็รู้ว่ามันแดงมากๆ 

 

สิ่งที่นิกคุณกำลังจะพูดคืออะไร ซีวอนต้องการให้คำพูดนั้นมันออกมาเป็นยังไงกันนะ ถ้าเค้าบอกว่า พูดไปเพราะสถานการณ์บังคับ หรือ เป็นความจริง ผมก็ไม่รู้ แต่แค่ยอมรับมันเท่านั้น เพราะผมไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆ ผมไม่คิดว่าเค้าจะมาสนใจคนอย่างผมนี่ครับ  

 

“ผม...คือผม....ผมชอบพี่ครับ” ผลันสิ่งรอบกายหยุดนิ่ง ขาทั้งสองข้างก้าวไม่ออก มือข้างที่จับกันอยู่ของผมดึงคนข้างตัวมากอดทันที ความเงียบเริ่มครอบงำตั้งแต่ตอนนั้น ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่ปล่อยให้ความรู้สึกเป็นตัวแสดงออกแทน เรากอดกันแบบนี้อยู่ในสวนสาธารณะ จนอีกครั้งนั้นแหละ ที่คนตัวเล็กนั้น เอ่ยปากพูดอะไรออกมา พร้อมกับแขนเรียวที่ดันผมออก

 

“ตะ แต่ว่าพี่ซีวอนจะ อุ๊บ” ผมไม่ยอมให้เขาได้พูดต่อ จู่ๆปากก็สั่งการให้กดลงไปบนริมฝีปากนุ่มๆนั้นทันที เป็นจูบที่ไม่รุนแรงฉาบฉวย หากแต่ชวนให้ใจสั่นได้ไม่น้อย เราผละปากตัวเอง แล้วสบเข้ากับดวงตาคู่สวยที่มองผมตาแป๋ว ซึ่งมองยังไงก็น่ารัก ผมจัดการยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหูก่อนจะกระซิบเบาๆ

 

“พี่ก็ชอบนาย” พอผมพูดจบ ใบหน้างุนงงก็มลายหายไปจากดวงหน้าหวานนั้น เหมือนเพียงแต่รอยยิ้ม ยิ้มที่เหมือนกับว่ายิ้มนี้กำลังจะเป็นของผมแค่คนเดียว

 

“พะ...พี่ซีวอน...จะ จริงหรอฮะ ดีใจที่สุดเลย” ว่าแล้วร่างบางก็กระโดดกอดคอผมแน่น แรงสั่นจากตัวอีกคนทำให้ผมรู้ได้ว่าเค้ากลังร้องไห้ นิกคุณร้องไห้ ทำไมกันครับ  ผมรีบเลื่อนตัวอีกคนออกมา ใบหน้าที่ยังมีรอยยิ้มแต่เปื้อนน้ำตา

 

 

“ร้องไห้ทำไมครับ” ผมปาดมันออกด้วยนิ้วหัวแม่มืออย่างเบามือที่สุด กลัวหน้านิกคุณจะช้ำหมด

 

“ก็ผมฮึกดีใจนี่ครับ   ผมคิดว่าพี่จะรังเกียจผม ฮือ พี่ซีวอนขอโทษครับ” 

 

“พี่ไม่มีทางรังเกียจนิกคุณแม้แต่วินาที พี่แอบ....ชอบคุณมาตั้งนานแล้วตั้งหาก” พูดเองก็เขินเองล่ะครับ

 

“พี่ซีวอน...”

 

“พี่มันก็แค่คนธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่นซักนิด แต่มีคุณเข้ามาทำให้มันไม่น่าเบื่อและไม่ธรรมดาอีกต่อไป”

 

“ผม...จริงๆไอหนังสือ ordinary man ผมหาเจอตั้งนานแล้วแต่อยากมาเจอพี่ทุกวันก็เลย เอาไปซ่อน ผมขอโทษ”

 

ความจริงมันทำให้ผมเข้าใจได้แจ่มชัดเลย ที่มันหาไม่เจอเพราะแบบนี้นี่เองสินะแต่ผมกลับยิ้มกว้าง   และคำที่ผมคิดว่าไม่มีทางจะได้พูดมันก็หลุดออกมาจนได้

 

“คบกับพี่นะ”

 

“ครับ”    

 

 

คนธรรมดาอย่างผมได้ดาวที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสเอี้ยมไปสัมผัส

แต่วันนี้ผม คนที่ไม่มีค่ามากมาย ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่เคยหวังจะให้ใครมาสนใจในสิ่งที่ผมทำ

ผมไม่ร่ำรวย ไม่มีอะไรที่ดูมีประโยชน์กับคนอื่นๆ ไม่มีเสน่ห์ ไม่หล่อ?????? แสดงออกก็ไม่

เป็น แต่ผมได้เจอคนสำคัญ คนที่ทำให้ชีวิตมีค่ามากกว่าเคย และผมก็.... 

มีค่าสำหรับคนแสนพิเศษอย่างเขา คนที่ผมเฝ้ามองและดูแลอยู่ห่างๆทุกวัน   

 

ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เราไปมาเจอกัน

 

END....................................รึปล่าว??

 

แถม

 เสนอตอน :: อ๊คแทค แอน เดอะแก๊ง [ok taec and the gang] (แทคและพ้องเพื่อนพูดจาไม่เพราะมาก ขอเตือนไว้ก่อนนะค่ะ)

 

รุ่งเช้า ณ มหาลัย คยองฮุนหมุนๆ (มันคืออะไร??)

 

“เฮ้ย...กูมีเรื่องมาบอกพวกมึงทุกตัวโว้ย”

 

“อะไรเชี่ยแทค...ตะโกนหาอาหารกระป๋องหรอว่ะ”

 

“สัตจุนเห็ดมึงก็ฟังก่อนสิว่ะ”

 

“ก็เล่าดิมึง...”

 

“เอออย่าเพิ่งขัด...คือแบบเว้ยๆ     ไอคุณแม่ง...มีแฟนแล้วเว้ย”

 

“เฮ้ย!!!!! อะไรนะไอดำ/อะไร...สัตแทค/หลอกกู/ผมไม่เชื่อพี่/ผมด้วย/กูไม่เชื่อมึง/ขอให้แม่งดำเป็นถ่าน/พี่โคตรขี้โม้”

 

“ไอเหี้ยทั้งหลายอย่าพูดด่าผมพร้อมกันดิครับ  สัต   อ่ะนั้นง่ะสัตคุณมาพอดีถามแม่งเลย” ทุกคนที่นั่งอยู่พร้อมใจกันลุกขึ้นเข้าไปรุมถามคนที่เพิ่งเดินห่าวมา 

 

 “น้องคุณ/คุณ/พี่คุณ/เหี้ยคุณ/     พี่/แก/มึง มีแฟนจริงรึปล่าว”

 

“แทค แกพูดอะไร” ร่างบางหันมองหน้าเพื่อนตัวสูงอย่างงงๆก่อนจะเอ่ยถามคนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์สุดๆ

 

“กูก็พูดความจริงไงมึง”

 

“เลว มาก ขายเพื่อน”

 

“แล้วมันจริงมั้ยล่ะมึง ที่กูต้องยกเลิกนัดทุกคนก็เพราะมึงอ่ะแหละ กูจะแก้แค้น”

 

“เออ แล้วทำไมอ่ะ”

 

“สัตหมา กูขอแช่งให้แฟนแม่งมีเมียแล้ว” ร่างสูงฟันเกินด่ากลับแต่อีกคนกลับไม่สนใจ อ๊คแทคแอบหวืดนิดๆ 

 

“พี่คุณผมไม่เชื่อ พี่มีแฟนแล้วหรอ ใครอ่ะ น้องยุนอาหรอพี่ ไม่นะพี่ไม่เอา” เพื่อนรุ่นน้องแก้มอูมตัวเตี้ยรีบเข้ามาจับแขนนิกคุณแน่น ก่อนจะเขย่าไปมาเหมือนพวกจะรีดไถ?หน้าตาตื่นสุดฤทธิ์ (ด้งชั้นไปเป็นโจรตอนไหน//ไรเตอร์)(ก็ตอนนี้อ่ะแหละ//คุนนี่)

 

 

“ม่ะ...”

 

“สัต ใช่ที่ไหนบวมอู เป็นชายหนุ่มเว้ย   หน้างี้หล่อเหี้ยๆ นักธุรกิจด้วยมึง สมาทโคตรๆ ขึ้นต้นด้วยนามสกุล ชเวเว้ย เหมือนนักร้องวงซุปเปอร์ จูเนียร์ ชเว ซีวอนที่แม่งรวยๆอ่ะมึง”

 

 

“เฮ้ย ไม่เชื่อ/สัต เอ้ย/เอาแล้วไง/เอาจริงดิ/พี่คุนของโผ้ม/ชั้นก็พอเข้าใจว่ะ ว่าแม่งเป็น??/ตุ๊ดฉิบ/หล่อขนาดนั้นเลย ”

 

“เออ นิกคุณมีแฟนเป็นผู้ชาย โอเคมั้ย แล้วก็ไม่ได้เป้นนักธุรกิจเป็นแค่เจ้าของร้านหนังสือตรงข้ามมหาลัยเรา พอใจรึยัง เลิกว่าเลิกถาม น่ารำคาญ” มาว่ามาใส่ความพี่ซีวอนได้ไง นิกคุณไม่ยอมนะ

“ออกโรงปกป้อง/พี่คุณของอู ฮือๆๆ” บ้าซึลกับบวมอู ก็ดังแว่วๆมา

“เหี้ยพวกกูอิจฉามึง” หลายเสียงโอดครวญ ไปเรื่อยโดยเฉพาะแมวฟันเหยินๆอย่างอ๊คดำ

 

“งั้น...รอยนี้แฟนแกก็คงทำอ่ะดิ”  จู่ๆไอเพื่อนตาตี่ที่มีสักเป็นรุ่นพี่อย่างปาร์ค แจบอม ก็เปิดประเด็นฉะ เอานิ้วมาจิ้มๆที่คอ ทุกคนรีบเปลี่ยนจุดโฟกัสมาที่ต้นคอของนิกคุณทันที  หน้าขาวแดงระเรื่อขึ้นในเสี่ยววิ 

 

“ไอเหี้ยแดงสัต ทำไมเมื่อกี้กูไม่เห็นว่ะ” ไอซึลอง

 

“โหพี่ อะไรอ่า” เด็กอ้วนชานซอง

 

“พี่คุณ ไม่จริงด้งรับไม่ได้” บวมอูยอง

 

“ชั้นก็ว่าแล้ว แม่งหน้าแบบนี้จะมีแฟนเป็นน้องยุนอาก็ใช่เรื่อง/ผมเห็นด้วยกับพี่เจย์” พี่กล้ามโตแจบอมกับบ้าจุนซูเห็ดหอม

 

“แรง แรงม๊ากกกกกมากกก อยากจะมีบ้างงงง” สาวแตกโจ ควอน

 

“พี่ว่าเราเป็นสาว?เป็นาง??   ไม่ควรทำตัวแบบนี้นะคุณ/พี่เลิกสุภาพเหอะพี่แว่น..เหยือกบานแล้วว่ะ” พี่ชางมินกับเห็ดจุนจอมเจือก

“พี่ยอมเค้าด้วยหรอพี่   เป็นผมจะเล่นตัวกระจาย” เรนจุนแนะนำได้เฉียบดี (เดี๋ยวจะลองเอาไปทำมั่งนะ ฮะฮะฮะ)

“สัตกูทำได้เยอะกว่านี้อีกมึง   แดงแค่นี้เหี้ยจะสุภาพบุรุษไปไหน” แมวดำแทคยอน(จะบอกว่าเชี่ยวว่างั้น)

 

หลายเสียงวิพากย์วิจารณ์ไปต่างๆนาๆจน ผู้เป็นประเด็นทนไม่ไหว

 

“อ๊าก   พวกแกหุบปากไปเลยน้า   มันรงไม่เรียนมันแล้ว ไอพวกบ้าอยู่กันไปเลยไป๊”

 

“สัตคุณ  ไม่ยอมรับความจริง” แทคหน้าแมวดำตัวต้นเรื่อง

 

 

 

 

 

“อ๊คดำ   ไปตายซะ” 

END ...........จริง (เสื่อมๆค่ะแถมหยาบคายเกินเหตุ ไม่เพราะเลยแฟร์รับไม่ได้ (แต่เป็นคนแต่ง??) )

 

...............................................................................................................................
TALK : อ่าาาา  ค่ะ  เอามาลงเรื่องแรกแล้ว

เป็นยังไงบ้างงงงงง   555+  คือว่าใครมาอ่านแล้วเกิดความแปลกใจ


ไม่ต้องตกใจนะค่ะ   เพราะความชอบส่วนตัว  


และท่านใดที่เคยอ่านในบอร์ดอะไรก็ตาม  ทั้ง TK  และอื่นๆ


ก็ไม่ต้องตกใจแต่อย่างใด   เราเป็นคนเดียวกันค่ะ  แต่อันนี้ของแฟร์เองไม่ผ่านใครทั้งนั้น


และที่ท่านเคยดูไปนั้น   มันคือ..........ฟิคแปลงกายไปอีกทีนะ   ถ้าอยากอ่านเราเอามาลงให้ได้น้าาาาาา  


เอาล่ะค่ะ   



อย่าลืมทำอะไรเอ่ยยยยย   ???  



เม้นไง  หนึ่งเม้น  หนึ่งดีใจ  หนึ่งให้กำลังใจ  


เราก็มีความสุขขขขขข