คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Next to you l เด็กส่งของ ร้อยเปอร์
วันนี้เป็นวันที่แบมแบมต้องตื่นเช้ามากๆ และก็เป็นวันที่เริ่มงานใหม่เช่นกัน รุ่นพี่จินยองที่ควบตำแหน่งเจ้าของร้านเบเกอรี่กำลังงุ่นง่านกับงานในร้านเพราะวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คนเข้าร้านจึงมากเป็นพิเศษชนิดที่โมบายหน้าประตูดังเป็นเสียงเพลงเลยทีเดียว พนักงานที่เคาเตอร์อย่างจองกุกก็ดูวุ่นวายไม่น้อยหน้ากัน
“ยูคยอมอันนั้นของโต๊ะสี่นะ ด้านนี้ของโต๊ะเจ็ด”เจ้าของร้านจัดแจงเสร็จสรรพก็หมุนตัวเข้าหลังร้านไปทันที ร่างสูงของน้องเล็กก็วิ่งร่อนทั่วร้านเป็นงานเป็นการกว่าที่เห็นเมื่อวาน
พนักงานคนใหม่อย่างเขาได้รับมอบหมายให้เป็นคนส่งของด้วยเพราะว่าแบมแบมค่อนข้างคุ้นชินกับถนนทุกสายในย่านนี้เลยขออาสาทำหน้าที่นี้เอง ซึ่งโดยปกติแล้วจะมีคนมารับของไปส่งตามสถานที่แต่ ปาร์คจินยองบอกว่าคนส่งของเขาลากลับบ้านไปแล้วจึงหยุดบริการส่งเบเกอรี่ถึงบ้านตามโปรโมชั่นมาสองสามวัน
เป็นอันว่าแบมแบมจะมารับคิวทำงานต่อแล้วกัน
“ฉันไม่คิดว่านายจะขับรถเป็นนะ...เอาจักรยานไหม???”จองกุกเอ่ยปากถามหวั่นๆ
“มันไม่ยากหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า แต่แบมก็ยังไม่คล่องเท่าที่ควร”ร่างเล็กตอบอย่างพกความมั่นใจมาไม่น้อย ถึงจะยากเกินตัวเขาไปหน่อยแต่แบมแบมก็คิดพอรับมือได้อีกอย่างคือของตั้งมากมายรถคันเล็กคงไม่เสร็จในรอบเดียวแน่
“รถอยู่หลังร้านนะ ถ้าเปลี่ยนใจไปเอาจักรยานที่ข้างรั้วก็ได้”
“เข้าใจแล้วน่า”
แบมแบมย้ายตัวเองจากความวุ่นวายในร้านมาข้างในห้องครัว กลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังอบสูตรปาร์คจินยองทำเขาเคลิ้มไม่แปลกใจเลยที่ลูกค้าพากันมาอุดหนุนกันไม่ขาดสาย ร่างโปร่งของรุ่นพี่ในชุดผ้ากันเบื้อนลิสรายการบางอย่างไว้ก่อนจะส่งมันมาให้เขา
“พี่ขอโทษด้วยจริงๆ แต่ว่าวันนี้เราขาดคนขับรถส่งของ จะใช้ยูคยอมเจ้านั่นก็เถลถไลชอบออกนอกลู่นอกทางตลอด ดุก็ไม่ได้นะเจ้าเด็กบ้านั่นน่ะ ทางร้านใหญ่ก็โทรมาบอกว่าของหมดสต็อคเราเลยต้องเร่งส่ง”จินยองส่ายหน้าเอือมๆเมื่อนึกถึงหน้ารุ่นน้องพนักงานเสิร์ฟ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอาสาจะรับงานนี้เอง”
“อันนี้แผนที่แต่ละจุดที่นายต้องไปส่ง แล้วก็รายการของ....จุดใหญ่สี่แดงที่วงไว้นั่นสาขาหลักของเราตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้า พอเสร็จจากที่นั่นก็ร้านสะดวกซื้ออีกสองสามรายแล้วก็ส่งเค้กวันเกิดเล็กๆน้อยๆที่บ้านลูกค้า พอทำไหวมั้ยแบมแบม”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ”ร่างเล็กยกยิ้มกว้างเหมือนที่ทำอยู่เป็นประจำจนจินยองอดที่จะหมันใส้ไม่ได้หยิกเข้าที่แก้มขาวเบาๆทีหนึ่ง
“รีบไปรีบกลับล่ะ พี่เป็นห่วง”
“รับทราบครับผม~”
หมึกปากกาสีน้ำเงินถูกวนรอบบนกระดาษรายการสินค้า แบมแบมขมวดคิ้วจนผูกกันเป็นปม คนตัวเล็กดูงงกับแผ่นสีขาวบางนั่นจนคนชอบฉวยโอกาศทางสายตาที่แอบมองอยู่ร้านข้างๆอดไม่ได้จะเข้ามาเสนอหน้า
“ว่ายังไงตัวเล็ก บังเอิญเจอกันอีกแล้ว”
อยากจะบอกบังเอิญจังเลย...ถ้าไม่ติดว่าแจ็คสันหวังแอบมองมานานแล้ว ความจริงเขาก็เห็นมาตั้งแต่แรกแหละ เพียงแค่ขอยืนวัดใจอีกคนซักหน่อย
“ใครตัวเล็ก? แบมเห็นแต่คนตัวเตี้ย”แจ็คสันยิ้มแหย่ด้วยสายตาเล่ห์เหลี่ยมเหมือนทุกครั้งทุกทีแต่แปลกขั้นหนึ่งก็ตรงที่ดูสื่อความหมายบางอย่าง“แหม่น้องแบมแบม พูดแบบนี้โดนมาหลายรายแล้วนะครับ”
ร่างเล็กกอดอกพร้อมเบ้ปากเล็กๆ“โดนอะไร”
“โดนจีบสิครับ ฮิ้ววววววว”
“พี่แจ็คสันไร้สาระ แบมจะไปส่งของแล้วพี่จะไปไหนก็ไปเลยเกะกะตา”บ่นด้วยเสียงไม่จริงจังนัก คนอายุมากกว่ากระตุกยิ้มเหมือนนึกอะไรได้ก่อนจะเดินไปอีกข้างของรถ แรงยุบที่หน้ารถจะทำให้แบมแบมหันไปมองตาม
“ทำอะไร ลงมาเลย!!”คนตัวเล็กโวยวายก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดดึงตัวคนพี่ให้ลงมา แต่แจ็คสันหวังก็ตัวหนึบกว่าที่คิด ออกแรงมากเท่าไหร่ก็ไม่กระเทือนสักนิด
“ก็จะขับรถให้ไง ไปเร็วขึ้นรถ”
“ไม่เอา พี่ว่างนักรึไงห๊ะ ร้านหนังสือมีก็ไปดูแลสิ แบมจะรีบทำงานเดี่ยวสาย”
“เดี๋ยวสายก็รีบขึ้นสิ มีใบขับขี่รึยังไงถ้าเกิดปัญหาคนอื่นจะเดือดร้อนเอานะ อย่าดื้อไม่งั้นพี่อุ้มขึ้นจริงๆด้วย”คำขู่ของแจ็คสันได้ผลแบมแบมยอมไปนั่งฝั่งข้างคนขับอย่างง่ายดายโดยที่หาข้ออ้างมาเถียงไม่ได้
“ไปทางไหนครับ”
“ไปสาขาใหญ่ที่ห้าง”
“แล้วไปทางไหนถึงจะเข้าไปนั่งในใจแบมได้ล่ะครับ”
“ขับไปดีๆเลยพี่แจ็คสัน ไม่งั้นแบมโยนพี่ออกจากรถแน่อ่ะ”ร่างเล็กตีหน้ายุ่งตากลมมองถนนข้างทาง แจ็คสันหันหยุดรถดูอัปกริยาน่ารักแล้วอดแกล้งไม่ได้
“หยุดทำไม”
“แบมแบมดูให้หน่อยสิมีอะไรเข้าตาพี่ก็ไม่รู้ มันเคืองตามากเลย”
“อย่ามาเล่นมุขความรักเข้าตาน่า แบมไม่สนุกด้วยหรอกนะ รีบ”ไม่สนใจเสียงเรียกร้อง เขากอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ไม่รู้ว่าแจ็คสันจะมามุขไหนอีกให้ต้องเตรียมรับมือ มันน่าปวดหัวเสียจริงๆ
“ไม่ได้โกหก สาบานได้เลย”
ไม่พูดเปล่ายังดึงมือคนตัวเล็กมาลูบๆคล่ำๆบนใบหน้าหล่ออย่างฉวยโอกาส แบมแบมที่เห็นคนอายุมากร้องโอดครวญเลยหันไปดูด้วยความเห็นอกเห็นใจ
“ไหน ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ทำเป็นสำออยไปได้”คนรู้ไม่ทันเอ็ดเข้าให้ เงยหน้าขึ้นอย่างประหมาเมื่อใบหน้าของเขาห่างกันไม่มาก แถมจมูกโด่งรั้นของแบมแบมยังปะทะเข้าให้กับโหนกแก้มแจ็คสันเต็มๆ
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ”
“ถือว่าเราหายกันแล้วไง เมื่อคืนวานพี่ คราวนี้แบมแบม”
“เงียบไปเลย ออกรถเร็วๆด้วยเดี๋ยวไม่ทัน”ร่างเล็กสั่งเสียงแข็ง แจ็คสันหัวเราะในลำคอแต่ก็ยอมขับรถต่อโดยดี ดูแบมแบมจะไม่ชอบใจนักที่อยุ่กับเขาเพียงสองคนอย่างนี้ แต่ช่างประไร แบบนี้น่ารักดีออก
“พี่ว่าแอร์รถต้องเสียแน่ๆ แบมร้อนจนหน้าแดงเลย”
“แจ็คสันหวัง ขับรถไป!!!!!!”
รถส่งของสีขาวคันเดิมจอดเทียบท่าที่โรงรถด้านหลัง ทุกชีวิตปลอดภัยดี เอาเป็นว่า...แจ็คสันไม่ได้ทำให้ส่วนไหนของแบมแบมบุบสลายก่อนวัยอันควรแถมยังส่งของได้ตามลิสต์รายการ คนตัวเล็กเปิดประตูลงไปบิดขี้เกียจอยู่ข้างนอก แจ็คสันดับรถและเช็คความเรียบร้อยจนถึงล็อครถให้ด้วย
“นี่กุญแจครับ”
“ขอบคุณมากพี่แจ็คสัน ถ้าไม่ได้พี่แบมคงแย่อ่ะ ของหนักมากกกก แถมรถยังติดอีก”แบมแบมบ่นยาวยืด “พี่เข้าร้านกับแบมดิ เดี๋ยวแบมเลี้ยงตอบแทนที่พี่ช่วยงาน”
“ชวนแบบนี้คิดอะไรกับพี่ป่ะเนี่ย”แจ็คสันหรี่ตาอย่างจับผิด
“พูดมากไม่ต้องกิน”
“ฮ่าฮ่า พี่ล้อเล่น ว่าแต่เราจะเลี้ยงอะไรพี่เถอะ ให้พี่เลี้ยงดีกว่ามั้ง...เลี้ยงทั้งชีวิตนะ… โอ้ยยย!”หยิกเต็มแรงเข้าที่เอวคนอายุมากกว่า แบมแบมมองเขาอย่างเอือมๆ ร่างเล็กเดินปรี่ออกจากโรงรถโดยมีแจ็คสันเป็นเห็บเกาะตามมาด้วย
ปี้น!
“ขับรถยังไงวะ แหกตามองถนนบ้างสิ ตรงนี้ไม่ใช่ถนนสาธารณะซักหน่อย ไอ้สัสเอ้ย”แจ็คสันสบถคำหยาบเล็กน้อยเพราะรถเจ้าของเสียงแตรเมื่อครู่หักเลี้ยวเข้าหลังร้านกระทันหัน ร่างสูงมองกร้าวก่อนจะเดินงุ่นง่านไปประจันหน้ากับรถยนต์คันนั้น แบมแบมเห็นท่าไม่ดีเลยวิ่งไปห้ามก่อนที่จะวุ่นวายไปกว่านี้
“ขอโทษที่ แต่ว่าพอดีกูเป็นลูกค้าประจำ”
เจ้าของรถเปิดประตูออกมา ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะถอดแว่นกันแดดสีชาออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเอาการนั่น แจ็คสันที่ยิ่งเห็นก็ดูจะอารมณ์พุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิม
“ไอ้แจบอม มึงมาทำไม”
“กูเป็นลูกค้าทำไมจะมาไม่ได้ ว่าแต่มึงเถอะ ร้านอยู่ข้างๆไม่ใช่หรอวะมาเสนอหน้าร้านคนอื่นทำไม”คนที่อ้างตัวว่าเป็นลูกค้าถามกลับบ้าง แจ็คสันดูคุมอารมณ์ไม่อยู่ทำให้แบมแบมต้องออกแรงอีกเท่าตัวยื้อเขาไว้
“กูรู้ว่ามึงมาหาจินยอง กลับไปเถอะ ไม่มีใครอยากต้อนรับคนอย่างมึงหรอก หึ”
“ไม่เอาน่าพี่แจ็คสัน เขาเป็นลูกค้าร้านพี่จินยองนะ”ร่างเล็กปราม“พี่กลับร้านไปเถอะ กลับไปเถอะนะ แบมขอล่ะอย่าทำให้มันวุ่นวายเลย”
“มันนี่แหละตัววุ่นวาย”แจ็คสันชี้หน้าคาดโทษ คนแปลกก็จ้องมองกลับอย่างไม่ยี่หระ
“ใช่ นายควรจะกลับไปได้แล้วอย่างที่น้องเขาบอก”
“กลับก็ได้ แต่ถ้าวันไหนไม่มีแบมแบม มึงอย่าหวังเลยว่าจะได้ก้าวเข้าร้านจินยอง”
แจบอมยกยิ้มอย่างคนถือไพ่เหนือกว่ามองแจ็คสันที่จำยอมต้องเดินเข้าร้านไปอย่างไม่เต็มใจถึงแม้จะมีคนตัวเล็กเดินตามไปส่งถึงที่หมาย แจ็คสันยังคงปิดประตูกระแทกแรงๆตามอารมณ์ไม่พอใจนั่นทำให้อยากจะหัวเราะแทบเป็นบ้า
“สงสัยไอ้เด็กนี่จะกำแจ็คสันอยู่หมัดว่ะ”เขาพูดเบาๆ“สงสัยจะต้องไปทักทายจินยองซักหน่อยแล้วล่ะ หึ....”
100%
อ่าวเห้ยย นี่หายไปนานเท่าไหร่แล้ว 555555555555555555555555555 เนื้อเรื่องก็อาจจะไม่ติดต่อเหมือนเดิมนิดนะคะ เพราะลืมไปหมดแล้ว กรรมๆ แต่มาครบร้อยแล้วหล่ะ ขอบคุณที่ยังรอฟิคกันอยู่เนอะะ /ซับน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง ตอนหน้าจะทำให้ดีกว่านี้ค่ะ เนื้อเรื่องอาจจะเปลี่ยนจากเดิมไปนีสสส ยังไงก็ฝากติดตามนะ จูบบบ (คำผิดอะไรผิดพลาดขออภัย ขก.แก้นะคะ ;-;)
G MINOR
ความคิดเห็น