คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน ย้อนเวลาหารัก (รุ่นกำนันกุกเดอะซี่รี่)
20 ปีที่แล้ว
บ้านไม้สักทรงไทยที่ตั้งสง่าอยู่ในจุดทำเลดีนี้เป็นบ้านของผู้ใหญ่คังอิน ซึ่งชื่อเสียงเรียงนามและความดีความชอบของเขาเป็นที่ลือเลื่องกันกันไปไม่แม้หมู่อื่นที่อยู่ใกล้เคียง พี่ผู้ใหญ่เป็นคนขยันขันแข็ง ทำงานเก่งและไม่เกี่ยงใคร ทำให้ลูกชายสุดจะสวยเจ้าของเจ้าของโรงงานปูนอย่าง คิมฮีชอล หมายปรองครองรักเข้าจนได้
เพียงเวลาไม่กี่คราฮีชอลก็ได้ให้กำเนิดบุตรชาย แต่ทว่าเด็กที่เกิดมานั้น ติดจะสวยเหมือนคนเป็นแม่เสียมากกว่า ผู้ใหญ่คังอินก็ดูจะรักนักรักหนากับลูกชายคนแรกถึงกับเลี้ยงมาประหนึ่งไข่ในหิน ...
บัดนี้ก็ล่วงไปหลายปีกว่า ลูกชายผู้ใหญ่คังอินก็โตเป็นสาวเป็นแส่ พร้อมจะมีคู่ครองออกเรือนเสียเต็มที จึงได้มีการป่าวประกาศว่า หากชายผู้ได้มีความสามารถต้องตา ผู้ใหญ่จะยกลูกชายสุดสวาทให้
“แหม่ ลูกชายผู้ใหญ่บ้านนี่งามสมคำร่ำลือนะครับ”
เสียงกระแทกกระบอกปืนกับพื้นโต๊ะไม้ทำเอาสะดุ้งกันเป็นแถบ คิมฮีชอลเมียสุดที่รักถึงกับต้องปรามผู้ใหญ่ที่ทำกิริยาเสียมรรยาทกับปลัดสำลี คนหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงที่พึ่งจะถูกบรรจุมาจากกรุงเทพ
“ขอโทษทีครับ พอดีผมเช็ดปืนที่ไรมือมันกระตุกทุกที ไอ้อาการแบบนั้มันแก้ไม่หายครับ เวลาหมาที่ไหนมันมาตอแย่ เลียแข้งเลียขาลูกชายผมนี่ ปืนมันชอบทำงานเองอัตโนมัต”
“อ่อ ปืนผู้ใหญ่นี่คงจะซื้อมาแพงนะครับ ทำงานเองได้ด้วย แหะแหะ”ปลัดสำลีได้แต่หัวเราะแห้งๆกับ(อนาคต)พ่อตา ตัวเขานั้นก็พึ่งมาจากเมืองกรุงเมื่อวันมะรืนเพราะว่าถูกโยกย้ายมาทำงานที่บ้านนอกคอกนานี่ แต่ยังไงก็เป็นงานอย่างน้อยก็ควรจะไปทำความรู้จักลูกบ้านละแวกนี้เสียบ้าง
นับว่าเป็นโชคที่ได้เจอกับผู้ใหญ่คังอิน และลูกสาวหน้ามนคนน่ามองอย่างฮิมชานที่ทำให้หัวใจปลัดหน้าใหม่อย่างเขาเต้นเป็นเพลงพี่บี้เดอะตรอม (พ่อง)
“ครับ... ผมก็ว่าจะไปเยี่ยมไอ้กยูลูกเจ้าของร้านขายของชำที่ท้ายซอยซักหน่อย เห็นว่าอาการมันไม่ได้นัก”
“เป็นอะไรหรือครับ”ปลัดสำลีเหล่ตามองฮิมชานที่ยถาดของหวานอาหารว่างวันนี้มามาบริการถึงที่ ลูกสาวคนสวยยิ้มกรุ้มกริ่มมิวายส่งตาหวานให้คนหนุ่ม คนเป็นปลัดหยิบขนมหวานใส่เข้าปากอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้สนใจสายตาจิดกัดของผู้ใหญ่คังอินแม้แต่น้อย
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมันมาชมลูกสาวผมแบบนี้แหละครับ ปืนผมได้ยินแล้วก็คงจะตกใจลั่นเข้าที่กะเอวมัน นอนซมที่อนามัยไปหลายวัน”
อึกก... รู้สึกถึงมวลก้อนกลุ่มขนมหวานที่กินเมื่อครู่จุกอยู่ที่คอ ปลัดสำลีสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่จ้องจะคร่าชีวิตและจิตวิญญาณ
“อ่าาาา... ผมพึ่นนึกได้ว่ามีธุระต้องกลับไปทำน่ะครับ ขอตัวก่อนนะครับปลัด”ยกมือไหว้ตามประสาผู้ดีมีสกุล ผู้ใหญ่คังอินยกมือรับพอเป็นมรรยาท
“ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันหรอปลัด”
“เกรงใจครับผู้ใหญ่คังอิน”
ปั้นหน้ายิ้มแม้ในใจจะคิดอะไรจนจิตตก ปลัดสำลีก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาจะได้กินข้าวหรือลูกปืนแทนถ้าอยู่ต่อ ผู้ใหญ่คังอินให้เกียรติเดินมาส่งถึงหน้าบ้าน ตามมาด้วยลูกสาวคานฮิมชิมคนน่ามองที่ทำให้ปลัดสำลีอยากจะฝากท้องที่นี่ แต่เพื่อชีวิตอันมีค่า ปลัดหนุ่มจะไม่เสี่ยง โบกมือลาก่อนจะรีบปั่นจักรยานคู่ใจกลับไปเรืองหลังรัก
ฝ่ายฮิมชานที่ได้แต่ชะเง้อคอมองแผ่นหลังแกร่งของปลัดจนคนเป็นพ่อหมันใส้เข้าให้ ลูกชายคนสวยส่งเสียงจิ๊จะอย่างขัดใจ เพราะดูเหมือนผู้ใหญ่คังอินจะคอยขัดทางระหว่างเขากับปลัดสำลีซะเหลือเกิน
ความคิดเห็น