คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Next to you l หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม
ตากลมจับจ้องบานประตูกระจกใสอย่างเลิกลั่ก ร้านหนังสือข้างๆนี้ใหญ่เอาการเหมือนกันแถมยิ่งเวลาฟ้ามืดคนก็ยิ่งเยอะจนตาลาย ไม่ยักจะรู้ว่าสมัยนี้ผู้คนยังให้ความสนใจกับหนังสืออยู่มากมาย ปกติร้านหนังสือใต้หอเขาแถบจะเรียกว่าหาลูกค้าเข้าร้านนับจำนวนได้เลย
“เฮ้ ขโมย! ขโมย!”เสียงโวยจากข้างหลังทำเอาเขาเขว ร่างสมส่วนที่คาดผ้ากันเปื้อนพร้อมกับอีกหนึ่งมือถืออุปกรณ์ทำความสะอาดตะโกนหน้าตาตื่น
“ขโมยอะไรเล่า แบมเอาขนมมาส่งเจ้าของร้านตั้งหาก”
แบมแบมเอ็ดเสียงดังกับคนไม่รู้จักก่อนจะชูถุงขนมจากร้านเบเกอรี่ขึ้นมาโชว์ คนแปลกหน้าชำเลืองตามองอย่างพิจารณา ตาคมที่มีสเน่ห์เข้ากับใบหน้าหล่อได้อย่างลงตัวไร้ที่ติ ทำเอาคนตัวเล็กยังเผลอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นราวกับต้องมนต์สะกด
แต่ก็ต้องรู้สึกประหลาดสุดๆ ....
ความรู้สึกเย็นๆตรงแก้มนี่คืออะไร?
สันจูมกโด่งฝังลงบนแก้มขาวมิหนำซ้ำเขายังได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าเบาๆให้ชวนขนลูก ร่างกายแข็งถื่ออย่างทรยศ คนขี้แกล้งค่อยๆผละออกอย่างช้าที่สุดเท่าที่จะทำ คนแปลกหน้าดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับการกระทำดังกล่าว
“ขอโทษ พอดีหน้ามืดน่ะ สงสัยจะทำงานหนักไป”เป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น แต่แบมแบมก็ไม่ได้คิดจะติดใจอะไรหรอกเพราะนี่คืองานแรกของเขา ไม่อยากจะทำพลาดเป็นครั้งที่สอง ถึงจะแอบโกรธอยู่ลึกๆก็เถอะ จะถือว่าคนคนนี้ไม่ได้ตั้งใจก็แล้วกัน
แต่กล้าเกินไปแล้ว.....
“เจ้าของร้านอยู่รึเปล่า”คนตัวเล็กถามเสียงขุ่น
“ผู้หญิงแก่ๆในร้านนั่นม๊าพี่ ไปเก็บเงินจากเค้าก็แล้วกัน….แจ็คสัน”
“อะไร”มองค้อนคนแปลกหน้า เจ้าของชื่อแจ็คสันที่ว่ายิ้มกว้างเมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงงอง้ำของแบมแบมประหนึ่งได้รับชัยชนะจากการแกล้งเด็ก ยิ่งคิ้วสวยที่ขมวดกันเพราะความหงุดหงิดก็ดูน่ารักไม่ใช่น้อย
“เปล่า..พี่แค่บอกว่าชื่อแจ็คสันเฉยๆ แต่ถ้าไม่พอใจชื่อนี่จะเรียกพี่ที่รักก็ไม่ถือนะ”
“แบมไม่ได้อยากรู้มึงอย่าเสนอตัว”
แจ็คสันมองเจ้าของเสียงต่ำที่ยืนกอดอกไม่พอใจมองมาทางเขา เจ้าของร้านหนังสือยักไหล่ยกคิ้วไม่ใส่ใจกริยาโกรธเคืองนั่นเขาหันกลับไปเช็ดกระจกเหมือนเดิมแต่ปากก็ยังคงทำหน้าที่ตามปกติ
“อยากมีปัญหาหรอไอ้ต้วน”
“เอาไหมล่ะไอ้แจ็คสัน ตรงนี้เลย! กูจะได้ล้างแค้นตั้งแต่สมัยอนุบาลที่มึงแย่งแฟนคนแรกกู”มาร์คชี้หน้าคาดโทษอีกคน “อย่ามารังควาญคนของกู คนนี้หวง”
“แล้วยังไง กูก็แย่งมึงมาได้หลายต่อหลายคนให้นับไหมล่ะ ไอ้ขี้แพ้” ร่างเตี้ยกว่ายิ้มเยาะคนสีผมสด
“เข้าร้านกันเถอะแบม พี่ไม่อยากเถียงกับหมา”
กระชากข้อมือบางอย่างไม่ปราณีออกแรงไม่มากก็พาแบมแบมเดินตามมาได้ เสียงอากาศกระแทกบานกระจกของประตูที่ฟังดูแล้วก็รับรู้ได้ว่าคนเปิดคงต้องบรรดาลโทสะดึงมันล้วนๆ จนเจ้าของร้านเบเกอรี่ชะเง้อมองตามด้วยความงุนงง แจ็คสันที่อยู่ร้านข้างนอกก็มิวายโบกมืออำลาแกล้งคนอารมณ์เสียหนำซ้ำยังส่งจูบกลับมาซึ่งแบมแบมก็เผลอทำหน้ายักษ์ใส่ไปแล้ว
เชื่อเขาเลยจริงๆ นอกจากแจ็คสันจะปากดีแล้ว ความกวนตีนยังคงดีกรีอันดับหนึ่ง
“ทีหลังไม่ต้องใช้ให้ใครไปส่งของร้านมันนะ ไม่ต้องขายเลยยิ่งดี! ”
ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับ เครื่องปรับอากาศในรถยนต์ที่ว่าเย็นแล้วความรู้สึกในตอนนี่ยิ่งกว่าอาศัยอยู่บนขั่วโลกเหนือเสียอีก ปาร์คจินยองที่นั่งตำแหน่งหลังก็นั่งนิ่งซะยิ่งกว่ารูปปั้นในพิพิธภัณฑ์ไม่แม้จะปริปากพูดอะไรใดๆทั้งสิ้น แบมแบมที่เป็นแขกคนไหม่เลยไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไงได้แต่นั่งเกร็งจนปวดหน้าท้องไปหมด
จะทำยังไงได้ จินยองก็ไม่เคยเห็นมาร์คเดือดแบบนี้มาก่อน หรือจะให้สรุปแบบฉับพลันก็ขอพูดเต็มปากว่าดาร์กตัวนได้ถือกำเนิดบนโลกนี้แล้ว เรื่องนี้ริวจะไม่ยุ่งขอบอกเลย
“จินยองมึงเข้าใจความรู้สึกกูป่ะ เหมือนเจอถั่วงอกเส้นหนึ่งในชามก๋วยเตี๋ยวอ่ะ เหมือนหมากูมีเห็บตัวเดียวซ่อนอยู่ในขนมันแล้วไอ้ห่าตัวนั้นมันทำให้กูหงุดหงิดได้ ไอ้แจ็คสันมันรู้จุดอ่อนของกูทุกอย่าง”
นั่นไง... พูดไม่ขาดคำต้องมีชื่อเขาอยู่ในประโยคบอกเล่าดังกล่าว จินยองแสร่งมองออกนอกหน้าต่างประหนึ่งนางเอกซีรี่ย์ชมวิวในมหานคร ตาคู่สวยเหลือบเห็นหน้าซีดไร้สีของแบมแบมก็นึกสงสารจับใจแต่ตอนนี้ขอเบี่ยงเบนประเด็นก่อน เดี่ยวความซวยจะมาเยือน
“ฟังที่กูพูดอยู่รึเปล่า? ไม่รู้แหละ...แบมคิดว่ายังไง”ลอบมองกระจกหลังเพื่อมองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะหันไปถามเหยื่อรายใหม่อย่างแบมแบม
“อ่อใช่เลยครับ แหะแหะ”รู้สึกที่คอมันจะฝืดแปลกๆ แบมแบมหลบตาอีกคนที่ควรจะจ้องมองถนนมากกว่าจ้องคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ มาร์คต้วนดูพอใจกับคำตอบ นิ้วเรียวตีไฟเลี้ยวเขาประตูหอที่แบมแบมออกความคิดเห็นว่ามันกว้างกว่าที่คิดเป็นหลายเท่า
“ถึงหอไอ้จินยองแล้ว ...เดินดีๆกันนะเป็นห่วง”
“มึงแน่ใจนะว่าห่วงกู”จินยองที่กำลังเก็บสำภาระพูดแขวะขึ้นมา
“เออน่า ห่วงน้องแล้วก็มึงด้วย ฝันดีนะแบม…พรุ่งนี้กูมารับไม่ได้ติดประมูลหุ้นดูแลแบมแบมให้ดีล่ะ”พูดเสียงหวานกับคนตัวเล็กก่อนจะปรับโทนเสียงให้เป็นปกติเมื่อคุยกับเพื่อนตัวเอง มาร์ค ต้วน นี่มันคนสองมาตรฐานชัดๆ
“แบมแบมเรารีบไปพักผ่อนกันเถอะพรุ่งนี้ต้องทำงาน”เสียงปิดประตูที่ดังเกินปกติบวกกับน้ำเสียงติดจะงอนทำให้มาร์คยิ้มได้ไม่ยาก ร่างโปร่งโบกมือให้ก่อนจะเลี้ยวรถออกจากบริเวณนั้น
ถึงตอนนี้จะมืดแล้ว……
แต่ใบหน้าระเรื่อสีของแบมแบมก็ไม่เล็ดรอดสายตาของจินยองหรอก..ให้ตายเถอะคนพวกนี้
[TBC]
ถึงคนอ่านจุ้บๆ นี่ฟิคแจ็คแบมป่ะตอบ! ทำไมชายหวังเราออกน้อยเยี่ยงนี้ เอาคืนให้ได้นะคะแจ็คซี่ของน้อง ;w; ถึงจะแอบจุ๊บแก้มน้องแบมไปทีแล้วก็เถอะ ถึงตาพี่หวังเมื่อไหร่เราจะจัดหนัก จากตอนที่แล้วมีคนบอกว่าแบมใจง่ายเดินตามพี่มาร์ค เราว่าคนแต่งก็ใจง่ายค่ะ เปิดเพลงฟังรอบเดียวแล้วฟิคเรื่องนี้ก็ผลุดขึ้นมา ๕๕๕๕ คือความละมุนในฟิคมันหายไปตั้งแต่ชายหวังเป็นพระเอก ๕๕๕๕๕ #ไม่รับรองเท้านะคะ กรุบกกริบ ตอนหน้าได้เห็นบีเนียร์แน่ค่า ขอบคุณที่เม้นที่เน้อ คนเม้นทำให้เรามีแรงบันดาลใจในการแต่ง T-T #แก้คำผิดแล้วจ้า ถ้ามีคนตามเยอะเดี๋ยวจะมาอัพเร็วๆนี้จย้าา
ความคิดเห็น