คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Next to you l งานใหม่กับคนใหม่
คุณคิดว่าขนมหวานในร้านเบเกอรี่เหมาะจะตั้งคู่กับหนังสือหน้าอ่านซักเล่ม
หรือถ้วยน้ำชารสชาติหอมกลมกล่อมเพียงแค่แค่จิบก็รู้สึกละมุนละไมลิ้นมากกว่ากันล่ะ?
มันคงจะดีไม่น้อยถ้าเราสามารถเลือกจะทำทั้งสองอย่างได้ในเวลาเดียวกัน หรือคุณคิดยังไง....
สองเท้าเดินทอดไปตามพื้นถนนบนทางคนเดิน เด็กหนุ่มไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเวลาเช่นนี้เขาควรจะทำอะไรเป็นอย่างแรก เพียงเพราะถูกไล่ออกจากงานประจำที่เขายึดมันเป็นงานหลักตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลที่ยอดจะแย่ แถมเงินที่เก็บสำรองก็คงไม่พอสำหรับค่าของที่เช่าแน่
ทิ้งตัวลงนั้นที่ม้าหินอย่างอ่อนใจ แบมแบมเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ และพูดได้เต็มปากว่าเป็นชาวไทยที่ย้ายมาอยู่นี่ ถือว่าเขาเป็นช่าวต่างชาติของทีนี่ก็ดูจะไม่น่าแปลกแม้ว่าจะเป็นเวลากว่าสี่ปีที่มาอยู่แล้วก็ตาม
“ดึกดื่นแล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน เป็นเด็กใจแตกรึยังไง”
เหลียวมองตามตัวต้นเสียงก่อนคนพูดจะเผยหน้าหล่อเข้ามาใกล้เขาจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นรดอยู่ที่จมูกรั้น แบมแบมผงะเพราะความรู้สึกตกใจที่คนคนนี้เข้าใกล้เขามากเกินไป เจ้าของเรือนผมสีแดงยกยิ้มหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเห็นใบหน้ายู่ของเด็กหนุ่ม
"ทำไม กลัวพี่หรอ”คนตัวเล็กส่ายหน้าเป็นพลันวันว่าคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขาวิตก
“เปล่าครับ แต่ผมแค่จะบอกว่ามันยังไม่ดึกซัดหน่อย”
เพียงแค่ได้ยินคำตอบเจ้าของร่างโปร่งก็ระเบิดหัวเราะเสียงดัง แบมแบมได้แต่ยกคิ้วเพราะความข้องใจกับนิสัยแปลกๆ ของรุ่นพี่คนนี้ ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยพูดอีกครั้งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม
“ไปร้านเบเกอรี่กัน”
ไม่รู้ว่าตัวเขาเป็นคนใจง่ายหรือยังไงถึงยอมเดินตามคนไม่รู้จักมาดื้อๆ แต่ในใจก็พร่ำบอกกับตัวเองว่าเจ้าของสีผมแปลกต้องเป็นคนดีแน่ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงโมบายที่มักจะถูกแขวนไว้ในร้านขนมหวานหรือร้านเครื่องดื่มซึ่งร่างเล็กคงได้ยินจนคุ้นหูแล้วเพราะงานเก่าที่ว่าก็เป็นร้านคอฟฟี่ช็อป
แค่นึกถึงก็รู้สึกแย่แล้ว
“อ้าวพี่ พาเด็กคนที่เท่าไหร่มาเยี่ยมร้านเราล่ะ”เจ้าของใบหน้าน่ารักยื่นหน้าออกมาถามนอกเคาเตอร์บาร์อย่างสอดรู้สอดเห็นตามประสาเด็กวัยรุ่น
“ไม่ใช่เว่ย พามาสมัครงานเฉยๆ ใช่ไหม”เพยิดหน้าไปหาอีกคน แบมแบมก้มหัวหยักหน้ารับ
“ตำแหน่งไหนว่างไม่ทราบ? ”คนถามพูดด้วยน้ำเสียงกวน
“ตำแหน่งอยากจะให้อยู่มีอะไรไหมคุณปาร์คจินยอง ผมเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่นะอย่าลืม ไม่มีฉันก็ไม่มีร้านเบเกอรี่นี้หรอก .....งั้นเดี๋ยวไปหาอะไรกินข้างหลังก็แล้วกัน”ร่างโปร่งเบะปากใส่อีกคนที่ส่ายหัวด้วยความเอือมระอา ก่อนคนที่ยกยอว่าตัวเองสำคัญจะเดินลัดเข้าระตูไป
ปาร์คจินยองเป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่ก็จริงอยู่ แต่เพราะขาดเงินในการลงทุนถึงได้ยืมมือเพื่อนสนิทอย่างมาร์ค ต้วนเขามาร่วมวงการด้วย อย่างที่ว่ามาขั้นต้นแหละเจ้าของผมสีแปลกเรียนจบไปก่อนเขาถึงสองปีเพราะสมองที่ดีเกินหน้าเกินตา รู้ตัวอีกทีก็ตอนไอ้เพื่อนคนนี้โทรมาบอกว่าเป็นเจ้าของหุ้นรายใหญ่ของบริษัทระดับบิ๊กของทวีป ทำเอาเขาเหวอไปหลายวัน
แต่เพราะความรักสงบของเจ้าตัวถึงได้ถ่อตัวออกมาทำธุรกิจร้านชาเล็กๆกับจินยองซึ่งกำลังจะเปิดร้านเบเกอรี่ตามความฝันอยู่พอดี เอาเป็นว่ามันคือความบังเอิญอันใหญ่หลวงแล้วกัน
“ชื่ออะไรหน่ะเรา”
“เรียกผมว่าแบมแบมก็ได้ครับ อยู่อักษรปีสาม”
“หน้าเด็กกว่าที่คิดอีก น่าเสียดายจัง เหอะๆ”
คนตัวสูงชะโงกหน้าเข้ามาในวงล้อม ส่งเสียงแผ่วด้วยความผิดหวังก่อนจะยกถาดขนมในมืออกไปเสริฟที่โต๊ะลูกค้าตามหน้าที่ เจ้าของตำแหน่งตรงเคาเตอร์เดินออกมาสำรวจเด็กใหม่ด้วยสายตาละเมียด
“ว่าแล้วทำไมหน้าตาคุ้นๆ จอนจองกุก ปีสามอักษรเราเจอกันอีกแล้ว ฉันรับหน้าที่ชงชา”
“จำหน้าไม่ได้เลย”ผ่อนความกังวลลงได้บ้างเมื่อเห็นหน้าเพื่อนร่วมคลาสเดียวกัน ร่างบางไม่ได้มนุษย์สัมพันธุ์แย่แต่ก็ใช่จะรู้จักเพื่อนทุกคน อย่างน้อยก็อาจจะเคยเห็นหน้าจองกุกผ่านๆบ้างเพียงแค่ไม่ได้พูดคุยด้วยก็เท่านั้น
“ฉันจะแนะนำให้นะ ไอ้เด็กเสิร์ฟนั่นชื่อยูคยอม ความจริงก็อายุเท่ากันแหละ มันดรอฟไปปีเดียวตอนนี้เลยได้อยู่ปีสอง”พูดคลอหัวเราะ “คนนั้นพี่จินยองเจ้าของร้านเบเกอรี่นี่ส่วนคนที่พานายมาเค้าชื่อมาร์คต้วนเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของที่นี่ รวมกับเป็นเจ้าของร้านชาที่ฉันทำอยู่”
“มีกันแค่นี้เองหรอ แบมเห็นร้านตั้งใหญ่นึกว่าพนักงานจะเยอะ”
“ความจริงเราตั้งใจจะเปิดร้านเบเกอรี่กันแหละ แต่คุณชายมาร์คเขาเรื่องมากอยากจะดื่มชาตอนเช้าๆด้วยก็เลยทำทั้งสองอย่างควบกันไปเลย ง่ายดี”จินยองว่าพรางเดินอ้อมเข้ามาในเคาเตอร์ก่อนจะจัดแจงเก็บข้าวของที่ระเกะระกะให้เป็นระเบียบ
“เออ...แบมแบมพี่ฝากเอาขนมไปส่งร้านหนังสือข้างๆนี่หน่อยสิ มันสั่งเอาไว้ตั้งนานแล้ว”
“ได้ครับ ว่าแต่แบมต้องทำอะไรเพิ่มอีกไหม”
“นายจะกลับบ้านเลยไหมล่ะ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนค่อยมาทำก็ได้หลังจากนี่เราก็จะปิดร้านแล้ว”เจ้าของร้านพูดเสียงใส ก่อนจะสังเกตใบหน้าถอดสีของอีกคนได้
“พอดีพี่ไม่มีรูมเมทมาหลายเดือนแล้ว มาอยู่เป็นเพื่อนกันจะก็ได้ไม่เหงาดี”คลายยิ้มให้อีกคนโล่งใจจินยองรับรู้ได้ถึงปัญหาของเด็กหนุ่มตรงหน้าดี เขาเคยประสบมันมาก่อน ความรู้สึกตึ้นตันอย่างบอกไม่ถูกทำให้น้ำสีใสคลอหน่วงอยู่ในตาคู่สวยนั่น แบมแบมรับถุงขนมจากจินยอง
“งั้นแบมไปส่งของก่อนนะครับ” รีบวิ่งแจ้นออกจากร้านแต่ก็ไม่ลืมส่งเสียงร่าจนคนในร้านยิ้มไปตามๆกัน รู้จักกันไม่นานแบมแบมก็เข้ากับคนง่ายเสียเหลือเกิน อดคิดไม่ได้ว่าถ้าใครมาหลอกเอาเด็กน้อยคนนี้คงจะหลงเชื่อได้ง่ายๆ แต่ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงฉุนๆของมาร์คจากหลังร้าน
“ใครใช้ให้แบมไปส่งของร้านไอ้แจ็คสันวะ!!! ”
[TBC]
ถึงคนอ่านจุ้บๆ เราพยายามจะแต่งให้ดีแต่ออกมาเป็นแบบนี้อ่ะ orz ตอนนี้พี่มาร์คหวงน้องแบมแจ็คสันต้องรีบทำคะแนนแล้วแหละ 5555555555555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้าา มีคนตามฟิคเยอะเดี๋ยวเจอกันเร็วๆนี้!! #แก้คำผิด+เนื้อหานิดหน่อยจ้า
ความคิดเห็น