คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โลกใบที่1: ติวเตอร์ Part1
โลใบที่1: ิวเอร์ Part
1
“โทย์้อนี้ให้ถอบทวามาลอน้า้นออมาเป็นภาษาที่เ้าใ่ายึ่มันโทย์ที่ไม่ยาเท่าไหร่นัถ้าเรารู้ัำศัพท์เรา็ะสามารถาเาไ้ว่าประโยแ่ละประโยนั้นล่าวถึอะไร...”
“เี๋ยว่อนนิล”
ผมละสายาาโทย์ในระาษมอหน้านรหน้าที่ำลัมอระาษแผ่นนั้นอย่าไม่่อยะพอในั
“มีอะไรที่สสัยอย่านั้นเหรอ?”
เ็หนุ่มวัย 18
ปีรหน้าเยาสีฟ้าใสึ้นมาผม้วยสายาหุหิแ่ถึะทำหน้าหุหิยัไไม่ทำให้วามหล่ออเ็นนี้แผ่วเบาลเลยแม้แ่น้อย
ปั้!
“สสัยว่าทำไมันะ้อมาเรียนภาษาไทยับนาย้วย!!!”
เาบโ๊ะเสียั่อนะี้หน้าผมอย่าไม่่อยะมีมารยาทสัเท่าไหร่นั แ่็นะ! ็เามันเป็นเ็เเรแถมยัไม่มีสัมมาารวะแล้วยัาวามอบอุ่น้วยนี้นะ!
“็เพราะว่าแม่อเธอลทะเบียนเรียนพิเศษับโรเรียนอันนะสิ แล้ว่วยเรียันว่ารู้วยนั่ละ!” ผมพูออมาอย่าใเย็น มอเ็รหน้าที่ทำหน้าไม่พอใ่อนะระแทัวนั่ับเ้าอี้แล้วออเอนหลัพิผนัเ้าอี้
“น่ารำาวะ!”
[เป็นเ็ที่นิสัยแย่มาๆเลยนะรับโฮส์] ระบบว่ายอาาศลอยมานั่บนัอผม
“ันเห็นับนาย็ราวนี้หล่ะระบบ!” นอาะเเรแล้ว
ยัะเป็นพวที่เอาแ่ใ
เ้าอารม์ ไม่เห็นาวบ้าน อบมีเรื่อ่อย แล้ว็หน้าหิลอเวลา
ในโลใบนี้นั้นบทบาทที่ผมไ้รับือ
‘นิลภัทร’
ิวเอร์หนุ่มหน้าาอ่อนโยนอสถาบันิวเอร์แห่หนึ่ ส่วนไอ้เ็นิสัยเสียปาหมารหน้าผมเนี่ยื่อว่า ‘แอลเล็’ เป้าหมายในารสำเร็ภาริอผมเอ!
“มันเป็นเพราะวามสะเพร่าอนายเลยนะระบบ!!
ถ้าไม่ใ่เพราะนายรอ้อมูลเป้าหมายผิพลาละ็มัน็ะไม่เป็นแบบนี้!”
เื่อเถอะว่าถ้ามีแบบสอบถามวามพึพอใ่อระบบส่มาเมื่อไหร่ผมะให้ 1 าววรรับปรุมันะทุ่อ!
เพราะระบบรอใส่รหัสเพศอเป้าหมายในารทำภาริอผมผิพลา ทำให้เป้าหมายในแ่ละภาริอผมลายเป็นเพศเียวับผมทั้หม!
พระเ้าเถอะ!!
แล้วนี้ะ้อมาีบไอ้เ็หน้าาวอนีนรหน้าว่ายาแล้ว แ่ๆไอ้เ็แอลเล็มันอายุแ่ 18 เอนะ!! แล้วผมที่อายุมาว่ามันะ้อไปีบเ็อายุ18! แถมยัเป็นผู้าย! เริเถอะ!
ผมไม่เห็นว่าภารินี้มันะมีแววสำเร็เลยแม้แ่น้อย!!
[้ออโทษสำหรับวามผิผลาอผมรับโฮส์ แ่ไ้โปรเถอะรับ่วยทำภาริให้สำเร็้วยเถอะรับ
(T ^ T)]
ระบบร้อไห้ออมา่อนะเอาน้ำาอเ้าัวมาเ็ลับหลัอผม! ไอ้เ้าลูอ็อนี้!!!!
“เฮออ”
“อะไร!! ถอนหายใใส่ัน?
ถ้าไม่อยาทำานมานั็ีันะไ้ลับบ้านเสียที”
แอลเล็พู่อนะหิ้วระเป๋าผาบ่าเรียมัวะออไปาห้อ แ่็หยุลเพราะผมเรียไว้เสีย่อน
“แอลเล็”
“หืม?”
“ลับมานั่ที่เียวนี้ อย่าให้ัน้ออารม์เสีย” ผมพูออมาอย่าหมอารม์ามใเ็เอาแ่ใหน้า พอทีเถอะ!
ไม่ไ้มีวามอทน่อเ็แบบนรหน้ามานัหรอนะ!!
็ไม่ไ้อยาสอนมึหรอเว้ย!
อยาะพูแบบนั้นออไปเหมือนันแ่ำว่าภาริมัน้ำอ แถมนิลภัทร็ไม่ใ่ัวละรัวเอ้วย้ำเพราะเรื่อนี้นิลภัทรเป็นเพียแ่ัวประอบสมทบที่ไม่มีบทเลย้วย้ำ แ่ะมีารล่าวถึรูที่แอลเล็่อน้าให้วามนับถือเมื่ออนอยู่มัทธยมแ่นั้น ่อนที่เาะไ้พบับนาเออนอายุ21
ใน่วมหาลัยเพราะั้นาริวนี้ะเป็นทาเียวที่เาะไ้ไล้ิับเป้าหมายเพื่อสำเร็ภาริมาที่สุ
แ่็ไม่เห็นแววสำเร็เลย!
“ยะ.... อย่ามามอ้วยสายาน่ารำานั้นนะ ันไม่ลัวนายหรอ!” ถึะพูแบบนั้นแ่็เินลับมานั่ที่ะเรียบร้อยเียว
[เป็นเ็ึนสินะรับโฮส์]
“ัน็ิเหมือนนาย”
ผมพูับระบบ่อนะหันมาสอนแอลเล็่อ ึ่หลัาโนสายาันอผมใส่ ูเาะั้เรียนึ้นมามาึ้นถึแท้ว่าะเล็น้อย็าม
ารสอนำเนิน่อไปนเริ่มเย็น
ารสอนที่แสนสบ็้อยุิลพร้อมับนับรถอบ้านแอลเล็มารับเ้าเ็เเรรหน้าลับบ้าน
แอลเล็หันมามอหน้าผม้วยหน้าาทีู่โมโหอยู่ลอนั้น
ผมมออย่าสสัยว่าเามีอะไระพูับผม แ่แล้วเา็ไม่พูอะไร่อนะหิ้วระป๋าผาบ่าึ้นรถหรูลับบ้านอเาไป
[โฮส์รับลับบ้านันเถอะ!!]
ระบบลอยมาเาะบนหัวอผม่อนะถูไปมาอย่าอบใ ผมพยัหน้า่อนะส่ยิ้มมิรไมรี (?)ให้
“อืม...แ่วันนี้นายะ้อล้าานนะระบบเพราะว่ามันเป็นเวรทำวามสะอาอนาย” ผมเินรายานัวออาสถาบันโยปล่อยให้ระบบส่เสียโหยหวนอยาน่าสสาร
[ไม่ริน๊า!!!! ็ผมอยาะูาร์ูนอนเย็นนี้หน่า!]
“ารบ้านที่ให้ลับไปทำไ้ทำหรือเปล่า?” ผมถามแอลเล็ที่ำลันั่เท้าาหน้าบึ้อยู่รหน้าผม
เาไม่ไ้อบอะไรแ่แ่ส่ระาษารบ้านเิมประโยส่ืนมาให้ผม
ผมรับมา่อนะอ่านเพื่อรวำอบ ่อนะ้อสั้นับำอบอเ้าเ็รหน้า
เิมประโยใน่อว่าให้เป็นประโยที่สมบูร์
1. เราไปื้อ
ผู้หิ ที่ร้านายนม
2. มาลีรน้ำ
ใส่นาน้อับสมศัิ์ ในสวนหลับ้าน
3.
อมร
ยัเิน ให้มารีมาทำานับเา
4.
พ่อับพาลู้าไปที่
โรแรมม่านรู เพื่อุยธุริ
5.
เินที่อธิบนำมาื้อโทรศัพท์เป็นเินที่เาหามา้วย
น้ำเื้อ อเาเอ
นี้มันารอบำถามบ้านไหนัน!!
“ทำไมผมอบผิหลัหรือไ? ในเมื่อประโยมัน็เรียันอ่านไ้ใวาม” แอลเล็พู่อนะเลิิ้วเป็นารถามลายๆว่าที่เาอบมันผิรไหนหรือไ
ที่เาพูมามัน็ถูนั้นแหละ! แ่ว่าะอธิบายยัไีวะเนี่ย!
ผมเอาารบ้านแผ่นนั้นเ็บเ้าแฟ้มไปโยทำเป็นลืมๆมันไป่อนะเริ่มารเรียนารสอนเรื่อใหม่
เห็นทีเวลาิารบ้านะ้อิให้มันมีอบเแบๆลหน่อยะแล้วสิ!
“นี้นิล”
“เรียรูนิลสิ!”
“นิล”
“พี่็ไ้นะอร้อเถอะ”
ผมมอเ้าเ็ลูรึ่อัฤษรหน้าอย่าปวับและปวใทำไมันนะ ยิ่ สอนไอ้เ็นี้มาเท่าไหร่็ร็สึว่าัวเอะแ่ลทุๆสิบวินาทียัไ็ไม่รู้
“ทำไม้ออทนสอนเ็อย่าันนานั้น้วย” ผมมอสบาสีฟ้าสวย่อนเา่อนะส่ยิ้มออไปอย่าเผลอัว
ไอ้เ็นี้!
็ูเหมือนะไม่เป็นอย่าที่เห็นนะ
“ั้นันถามลับ
ทำไมเธอถึไ้มาเรียนทุวันทั้ๆที่บ่นลอว่ารำาละ” เาละสายาาผมลไปมอระาษานรหน้าอเา่อนะลมือเียนำอบพร้อมับอบำถามอผมไป้วย
“ไม่อยาะอยู่บ้าน”
เห็นนี้เ้าเ็หน้าหินี้ะาวามอบอุ่นร้ายแรเลยสินะ
“ัน็เหมือนัน” เามอผม่อนะทำหน้าสสัย
“ไม่อยาะอยู่บ้าน?” ผมหัวเราะับำถามอแอลเล็
่อนะส่ายหน้าแล้วเอามือึ้นไปลูบผมลอทรสีเหลือามลัษะอฝรั่รหน้าอย่าเบามือ
“เปล่าหรอ”
“ั้นเพราะอะไรหละ”
“เพราะว่าันอยาะเอหน้าเธอไ”
ผมยิ้มออมา่อนะอธิบายำอบอ้อที่เาทำผิ
“ันนะอยาะสอนหนัสือเธอ เอหน้าเพื่อูารพันาอเธอ
ันอยาะเห็นวันที่ลูศิษย์อันไ้เ้ามหาลัยีๆ แล้วเินใสุ่นัศึษาเ้ามาหาันแล้วพูับันว่า ผมเ้ามหาลัยไ้แล้วนะรับรูนิล” แอลเล็ไม่พูอะไรเา้มหน้าทำานอัวเอ่อไป
“เหอะ!
ันะทำให้็ไ้ถือว่าอบแทนที่อุสาสอน็แล้วันนะ.....นิล”
แอลเล็ไม่ไ้เยหน้าึ้นมามอึไม่ไ้เห็นรอยยิ้มั่วร้ายอหมาแ่เ้าเล่ห์นหนึ่
สำเร็!!!
[มีอันราวามสำเร็เพิ่มึ้นเป็น 40% า 0% รับโฮส์
ถ้าพยายาม่อไปะมีสิทธิไ้เ้าประูวิวาห์ับเป้าหมายแน่นอนรับ โฮส์สู้ๆนะรับ! โฮส์น่ารั
ึัอนทำภาริ
โฮส์ใเย็นๆ ทำภาริน่ารัๆ สู้รับโฮส์!]
อบุมาระบบันะไม่ทำให้ผิหวั!
ถึมันะแปลใหม่สำหรับัน แ่ันะยอมเป็นสามีอเ้าเ็ึนรหน้าให้เอ
“เพื่อัยนะ!”
[เพื่อัยนะรับโฮส์!!]
โยทั้ระบบและโฮส์่าไม่ไ้รู้สึัวเลยว่าเป้าหมายอภาริำลัมีรอยยิ้มที่อยาะาเาบนใบหน้าที่ปิะหุหิลอเวลา
แ่อนนี้ใบหน้านั้นำลัยิ้มแสยะออมาอย่าน่านลุ่อนะลับมาเป็นใบหน้าหุหิแล้วมอหน้ารูิวเอร์ที่ำลัยิ้มมีวามสุ
ความคิดเห็น