Title :: It’s Only Love
Author :: pastel
Couple ::87line
Rate :: PG
Author :: pastel
Couple ::87line
Rate :: PG
-3-
“ฮ่าๆ แบล็คแจ๊คอีกแล้วว่ะ จ่ายมาด่วนๆ” เจ้ามือบ่อนอีจุนหัวเราะสะใจพลางรับเงินรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“ไร วะ โกงปะเนี่ย แบล็คแจ๊คมันแทบทุกตาเลยนะเอ็ง”ส่วนบยองฮีที่ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่เพราะ ขนาดนั่งเครื่องบินมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสียตังไปหลายอยู่โอดครวญ
“ของอย่าง นี้มันดวงล้วนๆ ทำบุญมาไม่ดีก็อย่าบ่นนะจ๊ะ” คนดวงดียังลอยหน้าลอยตาหัวเราะเยาะอีกฝ่ายแบบไม่กลัวโดนฝ่าเท้าประทับใบหน้า ทะเล้นๆนั่นแต่อย่างใด ก่อนจะเริ่มสับไพ่ใหม่อีกรอบ
“พอๆไม่ต้องสับ แล้ว ไม่เล่นแล้วเว้ย” เที่ยวบินจากโซลไปนาริตะรอบนี้ชั้นธุรกิจแทบจะเรียกได้ว่ามีแต่พวกเขา ถ้าไม่นับแอร์โฮสเตสสาวสวยที่ยิ้มหวานให้บริการเป็นระยะๆ ตอนนี้แต่ละคนเลยนั่งกระจัดกระจายกันไป ร่างสูงลุกขึ้นเดินจะไปนั่งกับหัวหน้าวงที่นั่งเหยียดขาเต็มสองที่นั่งฟัง เพลงเงียบๆอยู่คนเดียวในมุมไกลๆ
“นั่งด้วยดิ”
เชี่ย..เอ็งจะมาทำม้ายยย??!
นั่นคือความคิดแรกในหัวของซึงโฮเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าใครที่เดินตรงมาทางเขา
“ไม่เว้ย ที่มีตั้งเยอะแยะ จะมานั่งเบียดกันทำไม”
ซึงโฮนั่งนิ่งไม่ขยับ แต่แล้วมือแข็งแรงลากขาเขาลงไปอย่างไร้อารยธรรมได้อีก
“ก็ นั่งตรงนี้มันใกล้คุณแอร์ตัวเล็กนั่นดี น่ารักอะ ฉันชอบ” คาสสะจีโอว่าเผยลายออกมาง่ายๆ.. ถ้ายังสงสัยอยู่อีกว่าทำไมเขาถึงได้เมินไอ้บ้านี่..คำตอบก็เป็นเพราะอย่าง นี้แหละ
หนึ่ง เขาแน่ใจว่าเขาค่อนข้างชอบมัน และก็แน่ใจพอกันว่ามันไม่ได้ชอบเขา และคงไม่มีทางเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่มันชอบ
สอง ไอ้บ้านี่มันชอบโปรยเสน่ห์ไปทั่ว ซึ่งเสนียด เอ้ย เสน่ห์มันก็ได้ผลทุกครั้งแบบไม่ต้องคิดอะไรให้ยาก และนั่นมันทำให้เขารู้สึกจี๊ดๆชอบกล
สาม ..ก่อนที่มันจะปฎิบัติแผนข้อสอง มันจะมาทำให้หัวใจเขารู้สึกฟูๆก่อนจะจิ้มเข็มเล็กๆนั่นให้ลูกโป่งหัวใจของ ยางซึงโฮแตกโพละเป็นชิ้นพลาสติกเล็กๆ
สี่ โดยสรุปแล้ว สิทธิ์ขาดในการควบคุมหัวใจตัวเองดูจะหลุดลอยไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายเมื่อมันมาอยู่ใกล้ๆ
เพราะ ฉะนั้น ยางซึงโฮคงไม่ผิดใช่ไหมถ้าจะบอกว่า ในเมื่อปฏิกิริยามันเกิดขึ้นพลุ่งพล่านขนาดนี้ ..ก็ขออยู่ห่างๆจากตัวเร่งปฏิกิริยาหน่อยละกัน..
แต่ดูท่าแค่เริ่มเขาก็เฟลแล้วเมื่อตัวเร่งปฏิกิริยามันมีคุณสมบัติเหมือนโรคระบาด..ตามเขาไปทุกที่
งานนี้บอกได้คำเดียวเลยว่า..ปวดตับ!
“นี่..คืนนี้ไปเที่ยวกันเถอะ” ไอ้หนวดโรคระบาดเปิดปากขึ้นมา
“เรื่องสิ พรุ่งนี้ต้องเข้าไปคุยงานนะ” น้ำเสียงเย็นชาตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“งั้น ผมไปเที่ยวบ่ายนี้ได้มั้ยฮะพี่ ผมอยากไปAnimate” น้องเล็กบังมีรือที่นั่งอยู่แถวได้ยินพี่ๆคุยกันหันทั้งตัวกลับมาถามอย่างมี ความหวัง..
“อือ ได้สิ” ไม่ว่าเปล่า ยิ้มให้น้อยๆ ให้เจ้าลูกหมาที่ยิ้มแป้นเช่นกันเมื่อได้ยินคำตอบ ต่างกับไอ้ผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆเขาลิบลับ..
“โห ไรวะ ลำเอียงนิ”
“ลำเอียง แป๊ะไรล่ะชอลยงมันไม่ได้เที่ยวกลางคืนแบบแกนี่ เงื่อนไขมันต่างกันเฟ่ย” ลีดเดอร์อดจะแขวะกลับนิดหน่อยไม่ได้เมื่อมิสเตอร์บยองฮีโวยวายขึ้นมา..แหม ทำปากเบ้อย่างงั้นคิดว่าน่ารักหรอวะไอ้ควายเอ้ย!
“แล้วผมกับพี่จุน นี่อยากไปเดินเล่นแถวอิเคะคุบุโระมั่งได้เปล่าฮะ” ปาร์คซังฮยอนที่นั่งจิ้มไอแพดอยู่เป็นนานคาดว่าคงจะดูไกด์บุ๊คประเทศญี่ปุ่น เงยหน้าขึ้นมาถามคำถามเป็นครั้งแรก..
“ได้อะได้ ว่าแต่ทำไมต้องมีไอ้กล้ามด้วยวะ? ทำตัวหยั่งกะคู่แต่งงานใหม่ไปได้พวกแกสองคน” ยางลีดโฮว่ากึ่งอยากรู้กึ่งแขวะมาดนิ่งๆ หากแต่คนถูกถามไม่นิ่งด้วยกลับแตกตื่นขึ้นมานิดหน่อย?
“อะไรอย่าง งั้นเล่า ใครจะไปคนเดียวละพี่นี่ก็”หนุ่มเกาหลีอิมพอร์ตจากฟิลิปปินส์ตอนนี้พ่นภาษา เกาหลีออกมาได้เร็วกว่าคนเกาหลีที่ไม่เคยออกนอกประเทศเสียอีก มีเสียงหัวเราะขำจากสามีหมาดๆ(?)มาเป็นฉากประกอบ
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ตื่นเต้นไปได้เจ้าบ๊อง”
พี่ ใหญ่ว่าก่อนจะข่มตาหลับแบบพยายามจะอิกนอร์ไอ้เวรคนข้างๆ แต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นหนึ่งในความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของวันเมื่อเขา รู้สึกได้ว่าดวงตาของอีกฝ่ายจับจ้องอยู่ที่หน้าเขา..จงใจกวนประสาทอีกหรือไง ฟะ?
ไม่เป็นไรยางซึงโฮ..ลูกผู้ชาย(?) แค่นี้ต้องทนได้! T^T
.......
ขอถอนคำพูดเมื่อกี๊..
..ใครก็ได้........ขอศูนย์จุดสามแปดสักกระบอกเถอะ..
.
.
.
.
หลังจากการเดินทางร่วมสามชั่วโมงเศษ สมาชิกเอ็มเบลคทุกคนก็มาอยู่ในห้องรับรองของโรงแรมที่พัก
ซึง โฮรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะหลังจากเห็นแฟนๆชาวญี่ปุ่น และอาจจะเกาหลีที่อาศัยอยู่ที่นี่มาให้การต้อนรับอย่างอุ่นหนาฝาคั่งแม้จะ ยังไม่ได้เดบิวต์เต็มตัวที่นี่ก็ตาม
“อะ นี่” พี่หมียื่นคีย์การ์ดมาให้หัวหน้าวงตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคราวนี้ก็ตรงที่..
“พวกนายเอาไปเลยนะ ฉันจะนอนกับพี่ฮยองซอบ”
ตามคาด..ไอ้คนที่เป็นอดีตรูมเมทของเขาท้วง(กวนตีน)ขึ้นมาเป็นคนแรก
“เห้ย พี่ฮยองซอบเขามีลูกมีเมียแล้ว นายจะไปพรากลูกพรากพ่อเขาหรอซึงโฮ”
“นอนค้างโว้ย ไอ้บ้านี่นิ ไม่ใช่หลับนอน”
“แล้วผมจะนอนไหนอะพี่” อีจุนยังคงคอนเซปต์เดิมถามคำถามสิ้นคิดเมื่อเห็นว่าพ่อหมีของเขากำลังจะถูกชิงตัวพ่อหมีสุดที่รัก(?)ไป
“ก็ไปนอนกับภรรยาหมาดๆแกดิไอ้นี่”
“ไม่ใช่แล้วพี่” คนโดนพาดพิงเอ่ยค้านอย่างแหยๆ
“ใช่ ตอนนี้พวกผมยังเป็นคู่หมั้นกันเฉยๆ เดือนหน้ากะจะจัดงาน ใช่ไหมจ๊ะดุงดุง? ฮ่าๆ”ว่าแล้วมือไอ้คนหน้างามกล้ามโตก็เลื้อยไปตะครุบตัวเจ้าชายปลาหมึกแบบ ไม่แคร์สื่อ..หรือถ้าจะใช้ภาษาซึงโฮคงต้องเรียกว่าหน้าด้าน ๆ
“ทำงี้ได้ไงอะพี่จุน ลวนลามพี่ดุงต่อหน้าสาธารณะชนเลยหรอ” ...มีรือโผล่เข้ามาโวยวายบ้าง ..แต่เชื่อสิว่ามันก็แค่อยากหาอะไรสนุกๆทำ
อีกอย่าง..สาธารณะชนที่พวกเอ็งว่าน่ะ.. ถ้าไม่นับคู่กรณีสองคนแล้ว ก็มีแค่สี่คน..มันสาธารณะชนตรงไหนวะฮะ?
“ฉัน ไม่ได้ลวนลามเฟ้ย ฉันปกป้องดูแลคนของฉัน วะฮาฮ่า” ฟังดูเหมือนจะพูดเล่น..แต่กระแสในแววตาเรียวคู่นั้นมันจริงจังแบบแปลกๆ.. เหมือนตอนปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ตัดสินใจจะกลับไปผดุงความยุติธรรมในร่างสไปเดอร์แมน..? ต่างกับบังมีรือที่ตอนนี้ดวงตาเป็นประกายวาววับเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของ เล่นถูกใจ
"อะไรอะ..พี่ซังฮยอนก็ของผมเหมือนกันน้า” เจ้าลูกหมาบังผู้ไม่เคยยอมใครกระโดดเข้าไปร่วมวงแย่งชิงสิทธิ์ที่มันทั้งคู่ไม่เคยมี..
“จะทำอะไรก็ทำกันไปนะ ฉันขึ้นห้องก่อนละกัน” พี่หมีที่เริ่มจะชินชากับภาพเสียงและบรรยากาศแบบนี้ตัดช่องน้อย(ใหญ่)แต่พอตัวชิ่งไปก่อน
“ของผมมมม”
“ของฉันนนน”
แต่ สงครามย่อมๆก็ยังดำเนินต่อไปแบบไม่แคร์เฮดผู้จัดการที่คงจัดการอะไรไม่ได้ อีกแล้ว ณ ตอนนี้...เมื่อผู้ท้าชิงจากจางซองกอดหมับที่บั้นเอวของรางวัล(?)นำเข้าจาก ฟิลิปปินส์ที่ตอนนี้โดนแบ็กฮักโดยผู้ท้าชิงจากฮอลลีวู้ด
ภาพข้าง หน้าที่ไม่ต่างอะไรกับเด็กประถมซนๆสองคนทำเอาหัวหน้าวงกรุ๊ปเลือดเอทั่วๆไป เริ่มปวดขมับ...บอกทีว่าเจ้าพวกนี้กรุ๊ปเลือดเอแน่หรอ? ทำไมมันไม่เรียบร้อยและเป็นระเบียบวะ?!
ไอ้เจ้าปาร์คซังฮยอนเหมือน กัน มันเรียบร้อยอยู่..แต่ท่าทางจะสมองไม่เต็มร้อยเท่าไหร่เมื่อหน้าตาน่ารักๆ นั้นกำลังดูยิ้มขำอย่างสนุกไปด้วย..จากที่ว่าจะสงสารตอนนี้ลีดเดอร์ที่ปกติ มนุษย์มากที่สุดคนนี้ขอปวดหัวแทนละกัน..โอ้ว ก็อด!!
ไอ้บยองฮีก็อีกคน..ยืนมองอย่างเอนเตอร์เทนพอกันกับไอ้เด็กโย่ง..เอ็งคิดจะมาช่วยกันบ้างไหม?
“หยุดดดดดด พอได้แล้วโว้ยย”
ตัดสิน ใจเดินเข้าไปหยุดไอ้บ้าสองตัวก่อนที่เรื่องนี้มันจะปัญญาอ่อนเข้าไปมากกว่า นี้ แต่ก่อนที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ข้อศอกแหลมๆที่ไม่รู้เป็นของใครเพราะคนหนึ่งก็บึ้กกล้าม อีกคนก็บึ้กไขมันดันเหวี่ยงมาโดนร่างเขาเต็มๆแรง..
ร่างทั้งร่างซึง โฮถอยไปปะทะกับโต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่ตั้งเยื้องไปทางข้างหลัง..ลีดเดอร์ผู้แข็ง แกร่งพูดไม่ออกไปชั่วขณะด้วยความเจ็บที่รวดร้าวขึ้นมาถึงสมอง..
เยี่ยม..
เยี่ยมมาก...
ไอ้พวกเด็กเวร!!!!
อยากจะตะโกนคำนี้ออกไปดังๆถ้าไม่ติดว่าจุกจนพูดไม่ออก...ทั้งสามคนที่เล่นกันเป็นหมาบ้าเมื่อกี้ก็เงียบแล้วหันมามองอย่างเป็นห่วง..นี่
ถ้าไม่มีใครเจ็บพวกเอ็งคงไม่จบ? - _-
พอ เลิกเสื้อขึ้นดู ..รอยแดงขึ้นเป็นจ้ำตัดกับผิวเนื้อขาวๆที่บั้นเอว(ซึ่งไม่ค่อยจะมี) เป็นวงกว้าง..ซึ่งคาดว่าจะกลายเป็นสีเขียวและม่วงตามลำดับในวันต่อ ๆ ไป
“พี่ซึงโฮ เจ็บมากไหมฮะ?” น้องเล็กถามด้วยน้ำเสียงแหยๆ.. ถามมาได้ เจ็บสิวะฟายยย - -
แต่ก็ตอบไปว่า..
“ไม่ เป็นไร เดี๋ยวก็หาย พวกแกอย่าเล่นแบบนี้อีกละกัน..ไร้สาระว่ะ..ไม่ต้องเถียงกันเรื่องห้อง ด้วย..ชางซอนแกไปนอนกับพี่หมีเหมือนเดิมก็ได้..ฉันจะไปนอนกับชอลยง..” จัดการแบ่งห้องให้เสร็จสรรพท่ามกลางความตกใจของคนอื่นที่วันนี้ลีดเดอร์ เผด็จการตามปกติแบบไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นได้พูด..แต่เสียสละไปนอนกับเจ้าบัง จอมป่วนเพื่อยุติข้อขัดแย้งเมื่อครู่ทั้งหมดซะ..
คีย์การ์ดใบสุดท้านถูกยื่นให้จองบยองฮี..
“ส่วนแกก็ไปกับซังฮยอนแล้วกัน”
“อย่างนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนบรรยากาศเลยอะดิ คงรู้สึกเหมือนอยู่ที่หอพิกล..มานอนกับฉันเหมือนเดิมเหอะนะ”
ประโยคล่อแหลมกับสายตาโฉดๆที่ส่งมาทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นกาต้มน้ำที่กำลังเดือดอีกแล้ว..
“เรื่อง!” เติมน้ำเย็นจัดเข้าไปในหัวแทนก่อนจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยที่สุด..
“ชอลยง..ฝากดูของๆพี่ด้วยนะ”
“พี่จะไปไหนหรอฮะ?”
“จะไปเดินเล่น....เบื่อคนแถวนี้ว่ะ”
..
..
TBC
“ฮ่าๆ แบล็คแจ๊คอีกแล้วว่ะ จ่ายมาด่วนๆ” เจ้ามือบ่อนอีจุนหัวเราะสะใจพลางรับเงินรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“ไร วะ โกงปะเนี่ย แบล็คแจ๊คมันแทบทุกตาเลยนะเอ็ง”ส่วนบยองฮีที่ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่เพราะ ขนาดนั่งเครื่องบินมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสียตังไปหลายอยู่โอดครวญ
“ของอย่าง นี้มันดวงล้วนๆ ทำบุญมาไม่ดีก็อย่าบ่นนะจ๊ะ” คนดวงดียังลอยหน้าลอยตาหัวเราะเยาะอีกฝ่ายแบบไม่กลัวโดนฝ่าเท้าประทับใบหน้า ทะเล้นๆนั่นแต่อย่างใด ก่อนจะเริ่มสับไพ่ใหม่อีกรอบ
“พอๆไม่ต้องสับ แล้ว ไม่เล่นแล้วเว้ย” เที่ยวบินจากโซลไปนาริตะรอบนี้ชั้นธุรกิจแทบจะเรียกได้ว่ามีแต่พวกเขา ถ้าไม่นับแอร์โฮสเตสสาวสวยที่ยิ้มหวานให้บริการเป็นระยะๆ ตอนนี้แต่ละคนเลยนั่งกระจัดกระจายกันไป ร่างสูงลุกขึ้นเดินจะไปนั่งกับหัวหน้าวงที่นั่งเหยียดขาเต็มสองที่นั่งฟัง เพลงเงียบๆอยู่คนเดียวในมุมไกลๆ
“นั่งด้วยดิ”
เชี่ย..เอ็งจะมาทำม้ายยย??!
นั่นคือความคิดแรกในหัวของซึงโฮเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าใครที่เดินตรงมาทางเขา
“ไม่เว้ย ที่มีตั้งเยอะแยะ จะมานั่งเบียดกันทำไม”
ซึงโฮนั่งนิ่งไม่ขยับ แต่แล้วมือแข็งแรงลากขาเขาลงไปอย่างไร้อารยธรรมได้อีก
“ก็ นั่งตรงนี้มันใกล้คุณแอร์ตัวเล็กนั่นดี น่ารักอะ ฉันชอบ” คาสสะจีโอว่าเผยลายออกมาง่ายๆ.. ถ้ายังสงสัยอยู่อีกว่าทำไมเขาถึงได้เมินไอ้บ้านี่..คำตอบก็เป็นเพราะอย่าง นี้แหละ
หนึ่ง เขาแน่ใจว่าเขาค่อนข้างชอบมัน และก็แน่ใจพอกันว่ามันไม่ได้ชอบเขา และคงไม่มีทางเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่มันชอบ
สอง ไอ้บ้านี่มันชอบโปรยเสน่ห์ไปทั่ว ซึ่งเสนียด เอ้ย เสน่ห์มันก็ได้ผลทุกครั้งแบบไม่ต้องคิดอะไรให้ยาก และนั่นมันทำให้เขารู้สึกจี๊ดๆชอบกล
สาม ..ก่อนที่มันจะปฎิบัติแผนข้อสอง มันจะมาทำให้หัวใจเขารู้สึกฟูๆก่อนจะจิ้มเข็มเล็กๆนั่นให้ลูกโป่งหัวใจของ ยางซึงโฮแตกโพละเป็นชิ้นพลาสติกเล็กๆ
สี่ โดยสรุปแล้ว สิทธิ์ขาดในการควบคุมหัวใจตัวเองดูจะหลุดลอยไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายเมื่อมันมาอยู่ใกล้ๆ
เพราะ ฉะนั้น ยางซึงโฮคงไม่ผิดใช่ไหมถ้าจะบอกว่า ในเมื่อปฏิกิริยามันเกิดขึ้นพลุ่งพล่านขนาดนี้ ..ก็ขออยู่ห่างๆจากตัวเร่งปฏิกิริยาหน่อยละกัน..
แต่ดูท่าแค่เริ่มเขาก็เฟลแล้วเมื่อตัวเร่งปฏิกิริยามันมีคุณสมบัติเหมือนโรคระบาด..ตามเขาไปทุกที่
งานนี้บอกได้คำเดียวเลยว่า..ปวดตับ!
“นี่..คืนนี้ไปเที่ยวกันเถอะ” ไอ้หนวดโรคระบาดเปิดปากขึ้นมา
“เรื่องสิ พรุ่งนี้ต้องเข้าไปคุยงานนะ” น้ำเสียงเย็นชาตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“งั้น ผมไปเที่ยวบ่ายนี้ได้มั้ยฮะพี่ ผมอยากไปAnimate” น้องเล็กบังมีรือที่นั่งอยู่แถวได้ยินพี่ๆคุยกันหันทั้งตัวกลับมาถามอย่างมี ความหวัง..
“อือ ได้สิ” ไม่ว่าเปล่า ยิ้มให้น้อยๆ ให้เจ้าลูกหมาที่ยิ้มแป้นเช่นกันเมื่อได้ยินคำตอบ ต่างกับไอ้ผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆเขาลิบลับ..
“โห ไรวะ ลำเอียงนิ”
“ลำเอียง แป๊ะไรล่ะชอลยงมันไม่ได้เที่ยวกลางคืนแบบแกนี่ เงื่อนไขมันต่างกันเฟ่ย” ลีดเดอร์อดจะแขวะกลับนิดหน่อยไม่ได้เมื่อมิสเตอร์บยองฮีโวยวายขึ้นมา..แหม ทำปากเบ้อย่างงั้นคิดว่าน่ารักหรอวะไอ้ควายเอ้ย!
“แล้วผมกับพี่จุน นี่อยากไปเดินเล่นแถวอิเคะคุบุโระมั่งได้เปล่าฮะ” ปาร์คซังฮยอนที่นั่งจิ้มไอแพดอยู่เป็นนานคาดว่าคงจะดูไกด์บุ๊คประเทศญี่ปุ่น เงยหน้าขึ้นมาถามคำถามเป็นครั้งแรก..
“ได้อะได้ ว่าแต่ทำไมต้องมีไอ้กล้ามด้วยวะ? ทำตัวหยั่งกะคู่แต่งงานใหม่ไปได้พวกแกสองคน” ยางลีดโฮว่ากึ่งอยากรู้กึ่งแขวะมาดนิ่งๆ หากแต่คนถูกถามไม่นิ่งด้วยกลับแตกตื่นขึ้นมานิดหน่อย?
“อะไรอย่าง งั้นเล่า ใครจะไปคนเดียวละพี่นี่ก็”หนุ่มเกาหลีอิมพอร์ตจากฟิลิปปินส์ตอนนี้พ่นภาษา เกาหลีออกมาได้เร็วกว่าคนเกาหลีที่ไม่เคยออกนอกประเทศเสียอีก มีเสียงหัวเราะขำจากสามีหมาดๆ(?)มาเป็นฉากประกอบ
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ตื่นเต้นไปได้เจ้าบ๊อง”
พี่ ใหญ่ว่าก่อนจะข่มตาหลับแบบพยายามจะอิกนอร์ไอ้เวรคนข้างๆ แต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นหนึ่งในความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของวันเมื่อเขา รู้สึกได้ว่าดวงตาของอีกฝ่ายจับจ้องอยู่ที่หน้าเขา..จงใจกวนประสาทอีกหรือไง ฟะ?
ไม่เป็นไรยางซึงโฮ..ลูกผู้ชาย(?) แค่นี้ต้องทนได้! T^T
.......
ขอถอนคำพูดเมื่อกี๊..
..ใครก็ได้........ขอศูนย์จุดสามแปดสักกระบอกเถอะ..
.
.
.
.
หลังจากการเดินทางร่วมสามชั่วโมงเศษ สมาชิกเอ็มเบลคทุกคนก็มาอยู่ในห้องรับรองของโรงแรมที่พัก
ซึง โฮรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะหลังจากเห็นแฟนๆชาวญี่ปุ่น และอาจจะเกาหลีที่อาศัยอยู่ที่นี่มาให้การต้อนรับอย่างอุ่นหนาฝาคั่งแม้จะ ยังไม่ได้เดบิวต์เต็มตัวที่นี่ก็ตาม
“อะ นี่” พี่หมียื่นคีย์การ์ดมาให้หัวหน้าวงตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคราวนี้ก็ตรงที่..
“พวกนายเอาไปเลยนะ ฉันจะนอนกับพี่ฮยองซอบ”
ตามคาด..ไอ้คนที่เป็นอดีตรูมเมทของเขาท้วง(กวนตีน)ขึ้นมาเป็นคนแรก
“เห้ย พี่ฮยองซอบเขามีลูกมีเมียแล้ว นายจะไปพรากลูกพรากพ่อเขาหรอซึงโฮ”
“นอนค้างโว้ย ไอ้บ้านี่นิ ไม่ใช่หลับนอน”
“แล้วผมจะนอนไหนอะพี่” อีจุนยังคงคอนเซปต์เดิมถามคำถามสิ้นคิดเมื่อเห็นว่าพ่อหมีของเขากำลังจะถูกชิงตัวพ่อหมีสุดที่รัก(?)ไป
“ก็ไปนอนกับภรรยาหมาดๆแกดิไอ้นี่”
“ไม่ใช่แล้วพี่” คนโดนพาดพิงเอ่ยค้านอย่างแหยๆ
“ใช่ ตอนนี้พวกผมยังเป็นคู่หมั้นกันเฉยๆ เดือนหน้ากะจะจัดงาน ใช่ไหมจ๊ะดุงดุง? ฮ่าๆ”ว่าแล้วมือไอ้คนหน้างามกล้ามโตก็เลื้อยไปตะครุบตัวเจ้าชายปลาหมึกแบบ ไม่แคร์สื่อ..หรือถ้าจะใช้ภาษาซึงโฮคงต้องเรียกว่าหน้าด้าน ๆ
“ทำงี้ได้ไงอะพี่จุน ลวนลามพี่ดุงต่อหน้าสาธารณะชนเลยหรอ” ...มีรือโผล่เข้ามาโวยวายบ้าง ..แต่เชื่อสิว่ามันก็แค่อยากหาอะไรสนุกๆทำ
อีกอย่าง..สาธารณะชนที่พวกเอ็งว่าน่ะ.. ถ้าไม่นับคู่กรณีสองคนแล้ว ก็มีแค่สี่คน..มันสาธารณะชนตรงไหนวะฮะ?
“ฉัน ไม่ได้ลวนลามเฟ้ย ฉันปกป้องดูแลคนของฉัน วะฮาฮ่า” ฟังดูเหมือนจะพูดเล่น..แต่กระแสในแววตาเรียวคู่นั้นมันจริงจังแบบแปลกๆ.. เหมือนตอนปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ตัดสินใจจะกลับไปผดุงความยุติธรรมในร่างสไปเดอร์แมน..? ต่างกับบังมีรือที่ตอนนี้ดวงตาเป็นประกายวาววับเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของ เล่นถูกใจ
"อะไรอะ..พี่ซังฮยอนก็ของผมเหมือนกันน้า” เจ้าลูกหมาบังผู้ไม่เคยยอมใครกระโดดเข้าไปร่วมวงแย่งชิงสิทธิ์ที่มันทั้งคู่ไม่เคยมี..
“จะทำอะไรก็ทำกันไปนะ ฉันขึ้นห้องก่อนละกัน” พี่หมีที่เริ่มจะชินชากับภาพเสียงและบรรยากาศแบบนี้ตัดช่องน้อย(ใหญ่)แต่พอตัวชิ่งไปก่อน
“ของผมมมม”
“ของฉันนนน”
แต่ สงครามย่อมๆก็ยังดำเนินต่อไปแบบไม่แคร์เฮดผู้จัดการที่คงจัดการอะไรไม่ได้ อีกแล้ว ณ ตอนนี้...เมื่อผู้ท้าชิงจากจางซองกอดหมับที่บั้นเอวของรางวัล(?)นำเข้าจาก ฟิลิปปินส์ที่ตอนนี้โดนแบ็กฮักโดยผู้ท้าชิงจากฮอลลีวู้ด
ภาพข้าง หน้าที่ไม่ต่างอะไรกับเด็กประถมซนๆสองคนทำเอาหัวหน้าวงกรุ๊ปเลือดเอทั่วๆไป เริ่มปวดขมับ...บอกทีว่าเจ้าพวกนี้กรุ๊ปเลือดเอแน่หรอ? ทำไมมันไม่เรียบร้อยและเป็นระเบียบวะ?!
ไอ้เจ้าปาร์คซังฮยอนเหมือน กัน มันเรียบร้อยอยู่..แต่ท่าทางจะสมองไม่เต็มร้อยเท่าไหร่เมื่อหน้าตาน่ารักๆ นั้นกำลังดูยิ้มขำอย่างสนุกไปด้วย..จากที่ว่าจะสงสารตอนนี้ลีดเดอร์ที่ปกติ มนุษย์มากที่สุดคนนี้ขอปวดหัวแทนละกัน..โอ้ว ก็อด!!
ไอ้บยองฮีก็อีกคน..ยืนมองอย่างเอนเตอร์เทนพอกันกับไอ้เด็กโย่ง..เอ็งคิดจะมาช่วยกันบ้างไหม?
“หยุดดดดดด พอได้แล้วโว้ยย”
ตัดสิน ใจเดินเข้าไปหยุดไอ้บ้าสองตัวก่อนที่เรื่องนี้มันจะปัญญาอ่อนเข้าไปมากกว่า นี้ แต่ก่อนที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ข้อศอกแหลมๆที่ไม่รู้เป็นของใครเพราะคนหนึ่งก็บึ้กกล้าม อีกคนก็บึ้กไขมันดันเหวี่ยงมาโดนร่างเขาเต็มๆแรง..
ร่างทั้งร่างซึง โฮถอยไปปะทะกับโต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่ตั้งเยื้องไปทางข้างหลัง..ลีดเดอร์ผู้แข็ง แกร่งพูดไม่ออกไปชั่วขณะด้วยความเจ็บที่รวดร้าวขึ้นมาถึงสมอง..
เยี่ยม..
เยี่ยมมาก...
ไอ้พวกเด็กเวร!!!!
อยากจะตะโกนคำนี้ออกไปดังๆถ้าไม่ติดว่าจุกจนพูดไม่ออก...ทั้งสามคนที่เล่นกันเป็นหมาบ้าเมื่อกี้ก็เงียบแล้วหันมามองอย่างเป็นห่วง..นี่
ถ้าไม่มีใครเจ็บพวกเอ็งคงไม่จบ? - _-
พอ เลิกเสื้อขึ้นดู ..รอยแดงขึ้นเป็นจ้ำตัดกับผิวเนื้อขาวๆที่บั้นเอว(ซึ่งไม่ค่อยจะมี) เป็นวงกว้าง..ซึ่งคาดว่าจะกลายเป็นสีเขียวและม่วงตามลำดับในวันต่อ ๆ ไป
“พี่ซึงโฮ เจ็บมากไหมฮะ?” น้องเล็กถามด้วยน้ำเสียงแหยๆ.. ถามมาได้ เจ็บสิวะฟายยย - -
แต่ก็ตอบไปว่า..
“ไม่ เป็นไร เดี๋ยวก็หาย พวกแกอย่าเล่นแบบนี้อีกละกัน..ไร้สาระว่ะ..ไม่ต้องเถียงกันเรื่องห้อง ด้วย..ชางซอนแกไปนอนกับพี่หมีเหมือนเดิมก็ได้..ฉันจะไปนอนกับชอลยง..” จัดการแบ่งห้องให้เสร็จสรรพท่ามกลางความตกใจของคนอื่นที่วันนี้ลีดเดอร์ เผด็จการตามปกติแบบไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นได้พูด..แต่เสียสละไปนอนกับเจ้าบัง จอมป่วนเพื่อยุติข้อขัดแย้งเมื่อครู่ทั้งหมดซะ..
คีย์การ์ดใบสุดท้านถูกยื่นให้จองบยองฮี..
“ส่วนแกก็ไปกับซังฮยอนแล้วกัน”
“อย่างนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนบรรยากาศเลยอะดิ คงรู้สึกเหมือนอยู่ที่หอพิกล..มานอนกับฉันเหมือนเดิมเหอะนะ”
ประโยคล่อแหลมกับสายตาโฉดๆที่ส่งมาทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นกาต้มน้ำที่กำลังเดือดอีกแล้ว..
“เรื่อง!” เติมน้ำเย็นจัดเข้าไปในหัวแทนก่อนจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยที่สุด..
“ชอลยง..ฝากดูของๆพี่ด้วยนะ”
“พี่จะไปไหนหรอฮะ?”
“จะไปเดินเล่น....เบื่อคนแถวนี้ว่ะ”
..
..
TBC
ความคิดเห็น