คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ♥ EPISODE8
ประตูถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ พยายามส่งเสียงให้น้อยที่สุดอย่างที่กลัวว่าน้องเล็กรูมเมทอีกคนจะตื่น..ก่อนจะรีบๆคลำทางมืดๆไปทางห้องน้ำ
คุณพี่ชองจางอูผู้แสนดีพาเขาในสภาพสติแปดสิบห้าเปอร์เซ็นท์มาส่งที่หน้าโรงแรมที่พักแม้เขาจะยืนกรานเป็นพันล้านรอบว่ากลับเองได้ แต่อีกฝ่ายก็ยืนกรานจะมาส่ง.. เขาชักจะแน่ใจแล้วว่าตำแหน่งล่ามดีเด่นประจำปีนี้จะตกไปเป็นของใคร..
ซึงโฮถอนใจเฮือกๆ... หลังจากนั่งดื่มไปคุยไปกะคู่รักผู้แสนดีน่ารักอย่างหาที่ติไม่ได้ไป คำพูดของยุนจีก็ยังเพลย์ลูปอยู่ในหัวราวกับแผ่นเสียงเป็นรอย..
ผู้เฒ่ายางสะบัดหัวแรงๆสองสามทีก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัว เตรียมจะปิดประตูห้องน้ำ .. แต่แล้วก็มีมือของใครบางคนดึงเอาไว้เสียก่อน..
ลีดเดอร์เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะถาม
“อ่าว..ยังไม่ได้นอนหรอชอลยง..”
... เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเรียกที่ท่านเรียก..
ก่อนที่สวิตช์ไฟจะถูกกดเปิด.. ฉายให้เห็นร่างของใครบางคนในเสื้อกล้ามสีดำเห็นต้นแขนล่ำๆกับกางเกงนอนตัวเดียวที่ยืนจังก้ากอดอกทำหน้านิ่วเหมือนโดยเหยียบหาง พอเห็นชัดๆว่าเป็นคนที่เขาพยายามเลี่ยงไม่อยู่ด้วยสองต่อสอง.. ซึงโฮก็แทบสะดุ้ง
“บยองฮี..” สมองฉลาดๆเหมือนหลุดไปอยู่แถวตะวันออกกลางแล้วโดนจ่อยิงด้วยขีปนาวุธ เขาคิดอะไรไม่ออกมาชั่วขณะ..
“ทำไมกลับช้า?”
น้ำเสียงกวนตีนขี้เล่นที่เขาได้ยินได้ฟังตอนปกติๆกลับเย็นเยียบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก.. อยากจะตะโกนใส่หน้ามันว่าตรูแก่กว่า แต่วินาทีนี้ความอาวุโสทำอะไรไม่ได้ เมื่ออีกคนขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีกก้าว..
ซึงโฮกลืนน้ำลายเอื๊อก..
ไอ้หนวดนี่ไม่ได้ล้อเล่นเลยจริงๆนะ..
“แล้ว.. ชอลยงไปไหน” เสียงที่ห้าวเป้งสั่งการลูกน้องเสมอมาและจะตลอดไปกลายเป็นเบาลงแทบกระซิบ เมื่ออีกคนที่ดูจะตัวโตกว่าเดิมสิบเท่าย่างเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม
“ไปนอนกับพี่ฮยองซอบแล้ว.. รูมเมทไม่กลับสักทีไง” ไอ้ตุ๊ดเมื่อกลางวันหายไปไหน?? เขาคิดถึงมันว่ะ T^T
“แล้วแกล่ะ..มาอยู่นี่ทำไม ไม่ไปนอนละวะ?”
“ไอ้สองคนนั้นมันยึดห้องไปแล้ว” ดวงตาที่มองเขากร้าวแปลกๆ.. แมร่งแอบโดนหมาบ้ากัดมาแล้วไม่บอกหรือเปล่าวะเนี่ย ..ดูอาการภายนอกแล้วนายแพทย์ยางอยากจะฟันธงไปเลยว่าไอ้บ้านี่มันป่วย แต่ก็ยังปลอบตามประสาจิตแพทย์ที่ดี(?)
“เออ มานอนนี่ก็ได้ .. ออกไปได้แล้วโว้ย..จะอาบน้ำ” ซึงโฮว่า ดึงดันจะปิดประตู แต่โดนกระชากกลับอย่างแรงก่อนเสียงนุ่มๆที่ไว้ร้องเพลงจีบหญิงจะโดยสารเคมีจนกลายพันธ์ออกมาแทบเป็นเสียงคำราม
“ยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย”
“โว้ย.. เบาๆหน่อยได้ไหม ดึกแล้วเดี๋ยวข้างห้องด่า”
“ข้างห้องก็ห้องไอ้ชางซอน”
“งั้นก็อีกข้าง”
“ห้องพี่ฮยองซอบ”
ซึงโฮจะบร้า!!!
“ว่าไง?” ไอ้หนวดยังคาดคั้นไม่เลิก เขาเองก็จนใจ
“แล้วไปเที่ยวกลางคืนบ้านไหนกลับหัวค่ำละวะ เขาก็กลับดึกทั้งนั้นแหละ แกเองทำอยู่บ่อยๆก็น่าจะรู้”
ดวงตานั้นมองมาอย่างเยียบเย็นก่อนจะผละออกเดินหายไปทางห้องนอนเสียดื้อจนเขาเองทั้งประหลาดใจ...และลึกๆแล้ว....ใจแป้ว..
ซึงโฮสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินตามอีกคนไปช้าๆอย่างตัดสินใจดีแล้ว(หรอ?)
“เป็นอะไรไป?” เขาหย่อนกายลงบนเตียงที่ใครอีกคนนอนอยู่เงียบๆ
“เปล่า ลุกไปได้แล้ว ยังไม่ได้อาบน้ำ โสโครก”
กวนตีน.. กวนตีนเหมือนเดิมไม่มีผิด แต่คราวนี้ไม่ขำ - -“
“เออ ไปอาบน้ำก็ได้” ซึงโฮว่าทำท่าจะลุกไป แต่ข้อมือก็ถูกใครบางคนจับไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก?”
บางที..เขาคงจะจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อีกคนจะพูดมากเกินไปจนพอรู้ตัวอีกที ไอ้ถึกนั่นก็ตวัดร่างอันไม่ใช่เล็กๆ ของเขาเข้ามากอดแน่นจนแทบกระอัก
“เชี่ย ทำไรอีกเนี่ย ปล่อยเว้ย” ลีดเดอร์โวยวาย แม้ในใจจริงลึกๆจะเต้นระส่ำ..
เคยทำอย่างนี้ไหม? เคย
แต่เคยรู้สึกอย่างนี้ไหม? ไม่!
หน้าตาตลกๆที่ชอบทำเกรียนใส่คนรอบข้างตอนนี้เคร่งขรึมจริงจังอย่างบอกไม่ถูก...โดยเฉพาะแววตาคู่นั้น..
มองเหมือนจะกลืนกินเป็นยังไง ซึงโฮเองก็เพิ่งรู้วันนี้
ลีดเดอร์ที่หมดเรี่ยวหมดแรงลอบกลืนน้ำลายลงคอแล้วเสมองไปทางอื่นอย่างจนปัญญา
“ซึงโฮอา..ที่ฉันถามเพราะเป็นห่วงหรอกนะ” น้ำเสียงกร้าวเมื่อครู่เปลี่ยนมาออดอ้อนทำเอาเขาไปไม่เป็น หมดปัญญาจริงๆ ได้แต่หาทางเอาตัวรอดจากกรงเล็บมารนี้
“อื้อ.. บ้าเอ๊ย ปล่อยหน่อยได้ไหมวะ หายใจไม่ออก”
ถ้าจะดิ้นเองดีๆ คนตัวไม่เล็กแถมแรงเยอะอย่างเขาคงหลุดออกมานานแล้ว แต่ลมหายใจอุ่นๆที่กระทบโดนใบหน้าเป็นระยะมันสูบแรงไปหมดเสียแล้ว...
รู้ว่าชอบหยอก.. แต่คราวนี้มันเยอะไปไหม ..ใจเต้นจนจะระเบิดอยู่แล้วนะไอ้กร๊วก! T^T
“ฉันไม่ชอบ หมอนั่นยิ่งดูแปลกๆอยู่ ”
ซึงโฮแทบจะเลิกคิ้วขึ้นไปถึงตีนผม ..รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
“ยังไง พี่เขาก็นิสัยดีออก..เรียนก็เก่ง ขยัน สุภาพ จริงใจ หน้าตาก็ดี เทคแคร์ฉันก็ดีมากๆ...แกจะบีบทำไมวะ เนื้อคนไม่ใช่ดัมเบล มีเส้นประสาทนี่เจ็บเป็นโว้ย”
“หรอ..ฮึ” ดูเหมือนอีกคนจะไม่รู้ตัว จนเขาก็ชักยัวะ สะบัดมือออกแรงๆอย่างไม่ยอมพอกัน แต่ดูยังไงก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลุด
“บยองฮี อย่างี่เง่าได้ไหม? ฉันก็โตพอๆกับแกแล้ว ดูแลตัวเองได้..อย่าไปหาเรื่องเขาหน่อยเลย ถึงจะไม่ชอบ แต่นี่ก็เป็นงาน”
“งั้นปกป้องมันก็เป็นงานด้วยสิ งานที่ไหนเรียกฮยองกันสนิทปากขนาดนั้น”
เดี๋ยวนะ..
ถ้าฟังไม่ผิด ไอ้เวรนี่กำลังประชด..
เหมือนแฟนคนเก่าเขาตอนกำลังทะเลาะกันไม่มีผิด..
“หึงหรอ?” ยางซึงโฮอยากเอาเท้ายกขึ้นมากระทืบปากตัวเองเสียทีเมื่อสิ่งที่คิดว่าดังก้องอยู่ในใจกลับถูกปล่อยหลุดรอดให้ใครอีกคนได้ยิน.. เพียงแต่แปลก ที่อีกคนกลับชะงักไม่แพ้กัน..แล้วตอบเสียงหนักแน่น
“เออ!”
ซึงโฮหน้าแดงแปร๊ด..ตกใจกับความในใจที่มาแบบไม่ตั้งตัว..พอๆกับไอ้หนวดเพื่อนรักเขา..ที่เหวอกับคำพูดเพราะอารมณ์พาไป
แต่นอกเหนือจากนั้นแล้ว..ในใจลึกๆสังหรณ์ว่าตัวเองกำลังจะได้อำนาจของความเป็นผู้นำกลับมาอย่างประหลาด..
จองบยองฮีผละออกจากร่างเขาที่กำลังแข็งที่ ก้มหน้าก้มตาทำท่าหนักใจอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจพูดซ้ำอีกรอบ
“เออ!!”
เพื่อ??
เขาไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่รู้สึกดีจนอยากจะหัวเราะดังๆเมื่อรู้สึกเองว่า.. บางครั้งทฤษฎีไม่บอกไม่รู้ไม่ได้ถูกเสมอไป..
เพราะมีบางครั้ง.. ที่มันจะเข้ามาหาเอง..โดยไม่ต้องทำอะไรเลย..
TBC
ความคิดเห็น