MBLAQ FICTION:: Yaoi Short Fics and One Shots!

ลำดับตอนที่ #1 : One Shot :: My Vitality . 87line

Title: My Vitality
Author: Pastel
Rating: PG
Pairing: 87line





based on true story..
.
.
.
.

เสียง ฮือฮาด้วยความแตกตื่นก่อตัวขึ้นมาอย่างโกลาหลวุ่นวายพร้อมๆกับร่างทั้งร่าง ที่ทรุดลงกับพื้นในชั่วพริบตาราวกับตุ๊กตายัดนุ่นเบาแสนเบา

ไม่ต่างอะไรกับใจของเขา ที่หล่นลงไปด้วย..

สมองด้านชา ประสาทโสตอึงอล เหลือเพียงดวงตาทั้งคู่ ที่ไม่อาจละไปจากคนที่เพิ่งยืน......อยู่คียงข้างกัน..

ทั้งที่เป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด.. แต่กลับทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆสินะ...

ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา กับภาพในหัวจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อไม่กี่ชั่วโมง..

สายตาที่ทอดมองอ่อนแสงลง

เกือบเช้าแล้ว..เด็กๆในวงป่านนี้หลับไปถึงไหนแล้ว.. แต่ความกระวนกระวายใจลึกๆทำให้เขาหลับไม่ลง

จริงอยู่...ที่เขาเป็นห่วงกับอาการทางกายภาพของอีกคน..
แต่ ที่ห่วงยิ่งกว่า..คงเป็นอาการทางใจ.. ของคุณชายผู้มากไปด้วยศักดิ์ศรีและความมั่นใจในตัวเอง..รวมทั้งความจริงจัง และจริงใจในการปฏิบัติตามกฎของไอดอลข้อแรก..

....ที่ว่า...ไม่ทำให้แฟน ๆ ผิดหวัง..


ยิ่งคนตรงหน้าเป็นพวกเย่อหยิ่งไม่แสดงอารมณ์.. แต่จริงๆแล้วข้างในจะเจ็บปวดขนาดไหนกันนะ?

แม้จะไม่รู้แจ้งชัดเจน .. แต่เขาก็มั่นใจ.. ว่ามันคงมากไม่น้อยเลยทีเดียว..

แสง ไฟถนนลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา แม้ยานพาหนะที่สัญจรไปมายามดึกจะก่อเงาตัดผ่านเป็นระยะ แต่ก็ยังเห็นใบหน้าอิดโรยนั้นในแสงสลัวชัดเจน ปลายนิ้วยาวเกลี่ยเส้นผมปรกรกผิวแก้มนุ่มนิ่มที่ซีดเซียวกว่าปกติของคนที่ นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงราวกับเด็กเล็กๆ ทั้งที่จริงๆแล้วร่างตรงหน้ากินตำแหน่งผู้อาวุโสสูงสุดของวง.....

กำลังจะเดินกลับห้องตัวเองอยู่แล้ว.. ถ้าไม่ติดว่าเห็นรอยขมวดมุ่นกลางหน้าผากนั่น..

เขาเดาเอาว่าเป็นอาการระยะแรกของคนคิดมาก....ก่อนจะตามมาด้วยการกัดฟันที่เป็นเรื่องปกติของยางซึงโฮไปเสียแล้ว

ชาย หนุ่มโน้มตัวลงมาหมายจะจัดท่านอนให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายตัวขึ้น หากไม่ทันละปล่อยมือออกจากปลายผ้าห่มผืนบาง สัมผัสอุ่นๆของอีกคนก็รั้งข้อมือเขาเอาไว้...

จองบยองฮีเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แวบแรกคิดว่าคงเป็นเพราะละเมอ.. แต่พอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอีกฝ่ายก็พบว่าตัวเองถูกจ้องอยู่ก่อนแล้ว..

"..."


แม้ไม่มีคำบรรยายใดๆ มาก แต่เพียงมองสบกับดวงตาคู่โตที่มักจะปราศจากอารมณ์ก็รับรู้ถึงความรู้สึกของอีกคนได้.. .

เมื่อไม่มีโล่เกราะมากำบัง อัศวินก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นสินะ..

.........การกระทำนำความคิด ไม่ทันรู้ตัว.. ร่างของหัวหน้าวงก็เข้ามาอยู่ในวงแขนของตัวเองเสียแล้ว...

แปลก...ที่คราวนี้ไม่มีแม้แต่แรงพยายามจะขัดขืน...ยางซึงโฮผู้เป็นตำนานแห่งโรงเรียนมัธยมอันยางกลับนั่งนิ่งให้เขาปลอบโยนใจ ..
แปลก...ที่บ่ารู้สึกได้ถึงน้ำหนักของอีกคนที่ซบลงมาอย่างต้องการที่พึ่งพิง...
แปลกยิ่งกว่า... ที่คราวนี้ไม่มีเสียงโวยวายเมื่อฝ่ามือเขาลูบไล้เรือนผมสีดำนุ่มๆที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง

เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังอยู่ข้างหู.. เท่านั้นเขาก็รู้แล้วว่ามันหนักหนาแค่ไหน..

"ขอโทษ"

น้ำเสียงอันคุ้นเคยกล่าวราบเรียบ...บยองฮีได้แต่ถอนใจ..

"นาย ทำดีที่สุดแล้วล่ะ.." นักร้องนำของวงปลอบโยนอย่างนุ่มนวล อยากจะพูดด้วยซ้ำว่า มันไม่ใช่ความผิดของนาย.. แต่อีกฝ่ายคงจะฟังอยู่หรอก

คนในอ้อมกอดนิ่งไปครู่..ก่อนจะทำสิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดในคืนนั้น..

ริมฝีปากอิ่มเฉียดปลายคางสากไปแผ่วเบา.. แววตาหมองๆกลับมีรอยยิ้มเล็กๆ..แค่เห็นจองบยองฮีก็อดจะยิ้มตามไม่ได้..

...แล้วก็อดจะ"รัก"ไม่ได้เหมือนกัน..

ซึงโฮเพียงหลับตาพริ้ม.. ไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสนุ่มนวลอบอุ่นจากอีกคน..

..พวงแก้มขึ้นสีเรื่อ ร่องรอยความเจ็บป่วยดูราวจะหายไปเหมือนต้องมนต์..



FIN.







------------------------------------------
-------------------------
-------------
-------


ทั้ง ห้าลงจากรถเดินเข้าหลังเวที ได้ยินเสียงทักทายจากเพื่อนศิลปินและทีมงานเป็นระยะ.. ส่วนใหญ่ไม่พ้นเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้นกับยางลีดเดอร์

ตัวเด่นของ งานนี้ได้แต่โค้งรับความห่วงใยและอวยพรให้หายดีจากทุกคนอย่างเป็นพิธีรีตอง เช่นเคยจนกระทั่งเดินลับเข้าประตูห้องแต่งตัว ใครบางคนก็โน้มตัวเข้ามากระซิบใกล้ๆ

"นึกถึงเมื่อคืน..นายน่าจะป่วยให้บ่อยๆกว่านี้นะซึงโฮ" บยองฮีแกล้งเย้าคนเพิ่งหายป่วย และได้รับหางตาพิฆาตกลับมาตามคาด..

..หากแต่มุมปากนั้นแย้มยกขึ้นน้อยๆ..

"ถ้าแกจะตามมาพยาบาลก็โอเคอะนะ"