ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♥ EPISODE2
Title :: It’s Only Love
Author :: pastel
Couple ::87line, JoonDoong is here!
Rate :: PG
EP2
"ซึงโฮอา..ฉันชอบนายนะ"
.
.
.
.
เจ้าของชื่อที่หน้าแดงเพราะความดันขึ้นอยู่แล้วยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม..
ยอดเยี่ยมที่สุด จองยบองฮี.. ถ้าจะเล่นไม้นี้ คราวหน้าไปสถานีวิทยุก็พูดประโยคนี้ซ้ำให้คนทั้งประเทศได้ฟังกันด้วยเลยมั้ยฮะ?!
ตามคาด .. เจ้ากล้ามโง่อ้าปากค้างอย่างเหวอๆ เช่นเดียวกับเด็กนอกตัวโย่งและน้องเล็กชาวนาบัง..ทั้งห้องเงียบไปสักพัก
"แต่ ถึงอย่างงั้นก็เถอะ นายช่วยลุกออกไปจากตัวฉันได้ไหมวะ น้ำหนักขึ้นอีกเปล่าเนี่ย" จบประโยคทั้งห้องเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรดัง ..เพล้ง?
จองบยองฮี แกเคยได้ยินคำว่าสงครามเกิดขึ้นได้ด้วยคำคนไหมเนี่ย??
ลี ดเดอร์ที่แทบจะเสียชื่อเสียงชั่วข้ามนาทีลุกพรวดขึ้นมาแบบไม่ต้องรอให้ย้ำ ประเด็นอ่อนไหวทางการเมืองเรื่องปากท้องแล้วยังไม่วายหันไปโวยเกาหลีมุงแก้ เครียด
“มองไรวะไอ้พวกนี้ จะไปทำอะไรก็ไปซะสิ” เจ้าพวกเด็กแสบไม่ได้ล้อเลียนอะไรสักคำแต่แค่นี้พี่ใหญ่จะอยากจะเอาหน้ามุด ดินเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนวิบๆวับๆของทั้งสามคนแบบไม่มีเกรงใจแม้จะจิกตาดุ ส่งไปให้แบบที่ใช้เสมอ ดีจังโว้ย...นอกจากจะเสียหน้าแล้วยังเสียดุลย์การปกครองอีก
“เออ เมื่อกี้ที่มา..เอ่อ...ขัดจังหวะอะ..คือจะถามว่า เมื่อกี้พี่ได้เมสเสจจากบอสหรือเปล่า” เกาหลีมุงหมายเลขหนึ่งอีชางซอนเลิกเล่นชั่วคราวแล้วเข้าประเด็น...ได้อย่าง ชวนเชิญชิมบาทาที่สุดในสายตาคนถูกถาม..ขัดจังหวะป๊ะป๊าเอ็งสิ
“เมสเสจไรวะ”
“เจอ กันที่บริษัท สามทุ่มครึ่ง นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้ว”เสียงทุ้มๆของนักร้องนำชิงตอบขึ้นมาก่อนที่หัวหน้าวง จะเงอะๆงะๆควานหาโทรศัพท์เจอเสียอีก
“ไปกันเถอะ” จองบยองฮีไม่ว่าเปล่ายืดตัวขึ้นเดินไปใส่รองเท้าหน้าตาเฉย ไอ้เจ้าสามคนที่เหลือก็เดินตามกันไปเป็นขบวนแบบไม่ให้พี่รองต้องเปลือง น้ำลาย...ยางซึงโฮก็เพิ่งสังเกตเอาตอนนี้แหละว่า..มีแค่เขาคนเดียวที่อยู่ใน ชุดนอนลุงๆกับฮู้ดดี้สีชมพูเปื่อยๆตัวโปรด สรุปที่
เมื่อกี๊หายกันไปนี่คือไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเราะ?
“ไม่ไปหรอฮะพี่ซึงโฮ?” เจ้าน้องเล็กชอลยงยังมีน้ำใจหันกลับมาถาม ขอบใจมาก!!
ซึง โฮไม่ให้เสียเวลาเปล่ารีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงยีนส์ด้วยความไว แสงแล้วออกมาใส่รองเท้าก่อนจะวิ่งตามรั้งท้ายไป ปากก็พึมพำสบถด่าไอ้หนวดบ้า..นั่งอยู่ด้วยกันแท้ๆไม่มีบอก ไอ้เวรเอ๊ย..
นับวันมันยิ่งจะกวนตีนและปั่นหัวเขาเก่งขึ้นทุกวันๆ!
.
.
.
ทั้งห้าคนมาอยู่ที่ห้องประชุมของบริษัทเรียบร้อยบวกกับพี่หมีผู้จัดการอีกหนึ่งนายเป็นครบกองพลเหลือแต่ผู้กองจองจีฮุนจะมาเปิดพิธี..
อี ชางซอนหาวบิดขี้เกียจหน้าง่วงก่อนจะไถลไปซบซังฮยอนพาร์คที่นั่งอยู่เก้าอี้ ตัวข้างๆก่อนจะหลับตาพริ้มมองๆไปก็เหมือนลูกแมวที่อุดมไปด้วยกล้ามอยู่ เหมือนกัน คนเด็กกว่าก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่นั่งเฉยๆทำหน้าแอ๊บแบ๊วตามปกติชีวิตของมันไป..
มีแค่บรรยากาศหวานๆเอียนๆเนี่ยแหละที่ไม่ปกติ.. ไม่มีอะไรออกนอกหน้า แต่มันรู้สึกเว้ย..
แค่คิดลีดเดอร์ก็รู้สึกสะท้านร้อนสะท้านหนาว..ก็รู้อยู่บ้างว่าสนิทกัน..แต่สนิทกันขนาดไหนวะเนี่ย..
คน เลือดกรุ๊ปเอแบบปกติทั่วไปไม่ผิดมนุษย์มนาอย่างเจ้าพวกที่เหลือรับความ เปลี่ยนแปลงมากมายขนาดนี้ไม่ทัน..แค่เรื่องไอ้ขนก็จะแย่อยู่แล้ว..นี่ยังจะ มีบรรยากาศสีส้มอมชมพูๆระหว่างเจ้าสองตัวนี้อีกเราะ?
หรือเขาอาจจะคิดมากไปเอง..เพราะไม่เห็นมีใครว่าอะไร...ละมั้ง?
“ทำไม ต้องเรียกมาถึงนี่ตอนดึกๆด้วยนะเนี่ย”คนที่เพิ่งถูกนินทาแอบบ่นๆเบาๆแบบไม่ คิดว่าใครจะได้ยินโดนสายตาลีดเดอร์ส่งไปเป็นเชิงปราม หันมาอีกทางก็เป็นเจ้าบังที่แทบจะมุดหัวลงหนังสือการ์ตูนอยู่แล้ว
เสียง ประตูห้องถูกเปิดดังขึ้นช่วยเรียกมีร์กลับมาสู่โลกความเป็นจริงก่อนจะหลุด เข้าไปในน่านน้ำโจรสลัดกับหนังสือการ์ตูนในมือซะก่อน..ทุกคนรีบขยับลุกขึ้น ยืนตัวตรงแบบอัตโนมัติก่อนจะโค้งทักทายบอสเรน
“เป็นไงกันบ้าง ฉันเรียกมาคุยเรื่องไปญี่ปุ่นพรุ่งนี้เช้าน่ะ” พูดเอื่อยๆด้วยมาดworld starโดยไม่ได้แยแสต่อความแตกตื่นของคนที่เหลือในห้อง
“ไหนบอกว่าเป็นอาทิตย์หน้าไงละครับ?” พี่หมีผู้จัดการเอ่ยถามคำถามที่ทุกคนกำลังสงสัยขึ้นมา
“ก็ ไม่อะไรทำไม ที่เลื่อนก็แค่อยากให้ไปเร็วขึ้นเฉยๆ จะได้อยู่นานๆเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมไงล่ะ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้พวกนายเข้าถึงแฟนๆที่นั่นได้นะ”
“งั้น วันหลังผมจะทวิตเป็นภาษาญี่ปุ่นบ่อยๆ” มนุษย์หนวดผู้ซึ่งติดทวิตเตอร์ยิ่งกว่าลีดเดอร์ไฮเทคเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีกะ ตือรือร้น..นี่ก็หนึ่งในเรื่องถนัดของจีโอวงเอ็มแบล็ค เรื่องอ้อนแฟนคลับ..หรือจะพูดแบบเหมาๆไปเลยว่าอ้อนสาว?
“อยากโชว์พา วเฉยๆอะดิว่ารู้ภาษาญี่ปุ่น” ท่านยางอดแขวะเล็กยิกน้อยด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ ก็เขาไม่ถนัดเท่าไหร่นิเรื่องแบบนี้ ถึงจะถูกว่าๆเย็นชาแข็งทื่อก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
“แล้วไฟลท์กี่โมงครับพรุ่งนี้”พี่หมีคิมฮยองซอบเมเนเจอร์ผู้หนักแน่นจริงจังในการทำงานวกกลับเข้าเรื่อง
“สิบโมงเช้า เพราะงั้นฉันจะรีบพูดให้เสร็จ จะได้กลับไปพักผ่อน” คุณพ่อเรนกวาดสายตาดูว่าทุกคนกำลังตั้งใจฟังหรือเปล่าก่อนจะเริ่ม
“พรุ่ง นี้ตอนไปถึงที่นั่นพวกนายจะไปที่บริษัทแล้วเข้าพบผู้บริหารที่นั่นเลย มีทีมคอมโพสเซอร์ มาร์เก็ตติ้งกับสไตล์ลิสต์ด้วย ส่วนใหญ่คงพูดเรื่องแผนการตลาดที่ฉันไปคุยมาแล้วรอบหนึ่ง นี่เป็นรายละเอียดและตารางงาน เอากลับไปดูให้ดีๆ จะได้ไม่ขายหน้า” ว่าแล้วก็ยื่นเอกสารให้ทุกคนกับมือ
“ความจริงเรื่องที่จะพูดก็สั้นๆ แค่นี้แหละ จะให้ฮยองซอบมาเอาให้ก็ได้ แต่ฉันอยากมาอวยพรให้ทุกคนโชคดีด้วยตัวเอง.. ตั้งใจทำงานกันล่ะ ส่วนเวลาที่เหลือก็เรียนรู้ให้เต็มที่” จองจีฮุนยิ้มอย่างเท่ให้ทุกคนที่โค้งรับคำสั่งเสียของพี่ชายและอาจารย์ที่ เดินออกไปด้วยมาดเท่เหมือนตอนขาเข้า..
ยางซึงโฮพลิกหน้ากระดาษดู อย่างสนอกสนใจสมกับเป็นหัวหน้า..โดยที่เขาไม่มีวันรู้เลยว่าทริปญี่ปุ่น ครั้งนี้จะเกิดเรื่องอะไรอีกมากมายกว่าที่เขียนในหน้ากระดาษนั้น..
TBC
Author :: pastel
Couple ::87line, JoonDoong is here!
Rate :: PG
EP2
"ซึงโฮอา..ฉันชอบนายนะ"
.
.
.
.
เจ้าของชื่อที่หน้าแดงเพราะความดันขึ้นอยู่แล้วยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม..
ยอดเยี่ยมที่สุด จองยบองฮี.. ถ้าจะเล่นไม้นี้ คราวหน้าไปสถานีวิทยุก็พูดประโยคนี้ซ้ำให้คนทั้งประเทศได้ฟังกันด้วยเลยมั้ยฮะ?!
ตามคาด .. เจ้ากล้ามโง่อ้าปากค้างอย่างเหวอๆ เช่นเดียวกับเด็กนอกตัวโย่งและน้องเล็กชาวนาบัง..ทั้งห้องเงียบไปสักพัก
"แต่ ถึงอย่างงั้นก็เถอะ นายช่วยลุกออกไปจากตัวฉันได้ไหมวะ น้ำหนักขึ้นอีกเปล่าเนี่ย" จบประโยคทั้งห้องเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรดัง ..เพล้ง?
จองบยองฮี แกเคยได้ยินคำว่าสงครามเกิดขึ้นได้ด้วยคำคนไหมเนี่ย??
ลี ดเดอร์ที่แทบจะเสียชื่อเสียงชั่วข้ามนาทีลุกพรวดขึ้นมาแบบไม่ต้องรอให้ย้ำ ประเด็นอ่อนไหวทางการเมืองเรื่องปากท้องแล้วยังไม่วายหันไปโวยเกาหลีมุงแก้ เครียด
“มองไรวะไอ้พวกนี้ จะไปทำอะไรก็ไปซะสิ” เจ้าพวกเด็กแสบไม่ได้ล้อเลียนอะไรสักคำแต่แค่นี้พี่ใหญ่จะอยากจะเอาหน้ามุด ดินเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนวิบๆวับๆของทั้งสามคนแบบไม่มีเกรงใจแม้จะจิกตาดุ ส่งไปให้แบบที่ใช้เสมอ ดีจังโว้ย...นอกจากจะเสียหน้าแล้วยังเสียดุลย์การปกครองอีก
“เออ เมื่อกี้ที่มา..เอ่อ...ขัดจังหวะอะ..คือจะถามว่า เมื่อกี้พี่ได้เมสเสจจากบอสหรือเปล่า” เกาหลีมุงหมายเลขหนึ่งอีชางซอนเลิกเล่นชั่วคราวแล้วเข้าประเด็น...ได้อย่าง ชวนเชิญชิมบาทาที่สุดในสายตาคนถูกถาม..ขัดจังหวะป๊ะป๊าเอ็งสิ
“เมสเสจไรวะ”
“เจอ กันที่บริษัท สามทุ่มครึ่ง นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้ว”เสียงทุ้มๆของนักร้องนำชิงตอบขึ้นมาก่อนที่หัวหน้าวง จะเงอะๆงะๆควานหาโทรศัพท์เจอเสียอีก
“ไปกันเถอะ” จองบยองฮีไม่ว่าเปล่ายืดตัวขึ้นเดินไปใส่รองเท้าหน้าตาเฉย ไอ้เจ้าสามคนที่เหลือก็เดินตามกันไปเป็นขบวนแบบไม่ให้พี่รองต้องเปลือง น้ำลาย...ยางซึงโฮก็เพิ่งสังเกตเอาตอนนี้แหละว่า..มีแค่เขาคนเดียวที่อยู่ใน ชุดนอนลุงๆกับฮู้ดดี้สีชมพูเปื่อยๆตัวโปรด สรุปที่
เมื่อกี๊หายกันไปนี่คือไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเราะ?
“ไม่ไปหรอฮะพี่ซึงโฮ?” เจ้าน้องเล็กชอลยงยังมีน้ำใจหันกลับมาถาม ขอบใจมาก!!
ซึง โฮไม่ให้เสียเวลาเปล่ารีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงยีนส์ด้วยความไว แสงแล้วออกมาใส่รองเท้าก่อนจะวิ่งตามรั้งท้ายไป ปากก็พึมพำสบถด่าไอ้หนวดบ้า..นั่งอยู่ด้วยกันแท้ๆไม่มีบอก ไอ้เวรเอ๊ย..
นับวันมันยิ่งจะกวนตีนและปั่นหัวเขาเก่งขึ้นทุกวันๆ!
.
.
.
ทั้งห้าคนมาอยู่ที่ห้องประชุมของบริษัทเรียบร้อยบวกกับพี่หมีผู้จัดการอีกหนึ่งนายเป็นครบกองพลเหลือแต่ผู้กองจองจีฮุนจะมาเปิดพิธี..
อี ชางซอนหาวบิดขี้เกียจหน้าง่วงก่อนจะไถลไปซบซังฮยอนพาร์คที่นั่งอยู่เก้าอี้ ตัวข้างๆก่อนจะหลับตาพริ้มมองๆไปก็เหมือนลูกแมวที่อุดมไปด้วยกล้ามอยู่ เหมือนกัน คนเด็กกว่าก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่นั่งเฉยๆทำหน้าแอ๊บแบ๊วตามปกติชีวิตของมันไป..
มีแค่บรรยากาศหวานๆเอียนๆเนี่ยแหละที่ไม่ปกติ.. ไม่มีอะไรออกนอกหน้า แต่มันรู้สึกเว้ย..
แค่คิดลีดเดอร์ก็รู้สึกสะท้านร้อนสะท้านหนาว..ก็รู้อยู่บ้างว่าสนิทกัน..แต่สนิทกันขนาดไหนวะเนี่ย..
คน เลือดกรุ๊ปเอแบบปกติทั่วไปไม่ผิดมนุษย์มนาอย่างเจ้าพวกที่เหลือรับความ เปลี่ยนแปลงมากมายขนาดนี้ไม่ทัน..แค่เรื่องไอ้ขนก็จะแย่อยู่แล้ว..นี่ยังจะ มีบรรยากาศสีส้มอมชมพูๆระหว่างเจ้าสองตัวนี้อีกเราะ?
หรือเขาอาจจะคิดมากไปเอง..เพราะไม่เห็นมีใครว่าอะไร...ละมั้ง?
“ทำไม ต้องเรียกมาถึงนี่ตอนดึกๆด้วยนะเนี่ย”คนที่เพิ่งถูกนินทาแอบบ่นๆเบาๆแบบไม่ คิดว่าใครจะได้ยินโดนสายตาลีดเดอร์ส่งไปเป็นเชิงปราม หันมาอีกทางก็เป็นเจ้าบังที่แทบจะมุดหัวลงหนังสือการ์ตูนอยู่แล้ว
เสียง ประตูห้องถูกเปิดดังขึ้นช่วยเรียกมีร์กลับมาสู่โลกความเป็นจริงก่อนจะหลุด เข้าไปในน่านน้ำโจรสลัดกับหนังสือการ์ตูนในมือซะก่อน..ทุกคนรีบขยับลุกขึ้น ยืนตัวตรงแบบอัตโนมัติก่อนจะโค้งทักทายบอสเรน
“เป็นไงกันบ้าง ฉันเรียกมาคุยเรื่องไปญี่ปุ่นพรุ่งนี้เช้าน่ะ” พูดเอื่อยๆด้วยมาดworld starโดยไม่ได้แยแสต่อความแตกตื่นของคนที่เหลือในห้อง
“ไหนบอกว่าเป็นอาทิตย์หน้าไงละครับ?” พี่หมีผู้จัดการเอ่ยถามคำถามที่ทุกคนกำลังสงสัยขึ้นมา
“ก็ ไม่อะไรทำไม ที่เลื่อนก็แค่อยากให้ไปเร็วขึ้นเฉยๆ จะได้อยู่นานๆเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมไงล่ะ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้พวกนายเข้าถึงแฟนๆที่นั่นได้นะ”
“งั้น วันหลังผมจะทวิตเป็นภาษาญี่ปุ่นบ่อยๆ” มนุษย์หนวดผู้ซึ่งติดทวิตเตอร์ยิ่งกว่าลีดเดอร์ไฮเทคเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีกะ ตือรือร้น..นี่ก็หนึ่งในเรื่องถนัดของจีโอวงเอ็มแบล็ค เรื่องอ้อนแฟนคลับ..หรือจะพูดแบบเหมาๆไปเลยว่าอ้อนสาว?
“อยากโชว์พา วเฉยๆอะดิว่ารู้ภาษาญี่ปุ่น” ท่านยางอดแขวะเล็กยิกน้อยด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ ก็เขาไม่ถนัดเท่าไหร่นิเรื่องแบบนี้ ถึงจะถูกว่าๆเย็นชาแข็งทื่อก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
“แล้วไฟลท์กี่โมงครับพรุ่งนี้”พี่หมีคิมฮยองซอบเมเนเจอร์ผู้หนักแน่นจริงจังในการทำงานวกกลับเข้าเรื่อง
“สิบโมงเช้า เพราะงั้นฉันจะรีบพูดให้เสร็จ จะได้กลับไปพักผ่อน” คุณพ่อเรนกวาดสายตาดูว่าทุกคนกำลังตั้งใจฟังหรือเปล่าก่อนจะเริ่ม
“พรุ่ง นี้ตอนไปถึงที่นั่นพวกนายจะไปที่บริษัทแล้วเข้าพบผู้บริหารที่นั่นเลย มีทีมคอมโพสเซอร์ มาร์เก็ตติ้งกับสไตล์ลิสต์ด้วย ส่วนใหญ่คงพูดเรื่องแผนการตลาดที่ฉันไปคุยมาแล้วรอบหนึ่ง นี่เป็นรายละเอียดและตารางงาน เอากลับไปดูให้ดีๆ จะได้ไม่ขายหน้า” ว่าแล้วก็ยื่นเอกสารให้ทุกคนกับมือ
“ความจริงเรื่องที่จะพูดก็สั้นๆ แค่นี้แหละ จะให้ฮยองซอบมาเอาให้ก็ได้ แต่ฉันอยากมาอวยพรให้ทุกคนโชคดีด้วยตัวเอง.. ตั้งใจทำงานกันล่ะ ส่วนเวลาที่เหลือก็เรียนรู้ให้เต็มที่” จองจีฮุนยิ้มอย่างเท่ให้ทุกคนที่โค้งรับคำสั่งเสียของพี่ชายและอาจารย์ที่ เดินออกไปด้วยมาดเท่เหมือนตอนขาเข้า..
ยางซึงโฮพลิกหน้ากระดาษดู อย่างสนอกสนใจสมกับเป็นหัวหน้า..โดยที่เขาไม่มีวันรู้เลยว่าทริปญี่ปุ่น ครั้งนี้จะเกิดเรื่องอะไรอีกมากมายกว่าที่เขียนในหน้ากระดาษนั้น..
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น