MBLAQ FICTION:: 「It's Only Love」 87line.yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : ♥ EPISODE1

Title :: It’s Only Love
Author :: pastel
Couple ::87line, etc.
Rate :: PG


-1-

ถ้าคุณไม่รู้จักผมล่ะก็ ผมจะอธิบายให้ฟัง..

ชีวิตนี้ผมคิดว่าผมเรียกตัวเองได้ว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ

ผมไม่ได้หลงตัวเองแต่อย่างใด (?) แต่ผมน่ะ...
ตอนเรียนก็เป็นนักเรียนยอดเยี่ยม มีตำแหน่งหัวหน้าห้องสิบสองปีซ้อนการันตี..
และหัวหน้าบอยแบนด์หน้าใหม่ในอุตสาหกรรมเพลงเกาหลีที่กำลังทะยานสู้ความสำเร็จนั่นก็บ่งบอกถึงความรับผิดชอบของผม..
ผมเต้นและร้องเพลงได้..
บีทบ็อกซ์ก็เป็น..
ฉายายางโชแปงนั้นก็มาจากสกิลเปียโนอันล้ำเลิศของผม..
ชกต่อยจนได้ฉายาปีศาจ..
รุ่นน้องก็เคารพผม..
มายากลไว้โชว์สาวก็พอได้
ส่วนหน้าตาผมไม่ต้องพูดถึง เพราะถึงผมจะไม่แบ๊วเหมือนหลายๆคน แต่คนก็ยังว่าผมหล่อ น่ารัก หน้าตาดี สารพัดโดยไม่ต้องพยายามอยู่ดี
และถึงจะเห็นแมนๆอย่างนี้ แต่ผมก็ถักนิตติ้งเป็นนะ!
ถึงจะมีห่วงยางวงน้อยๆรอบพุง ผมก็เป็นหนุ่มโสดในฝันของคลีโอได้สบาย
แต่เหมือนพระเจ้าคงกลัวคุณจะอิจฉาผมละมั้ง.. เลยส่งปัญหาหนักอึ้งมาให้ผมด้วย..
ปัญหาที่ไม่น่าเกิดขึ้นกับเพอร์เฟ็คท์แมนอย่างผมเลยแม้แต่น้อย


ปัญหาหัวใจไงล่ะ = =


.
.
.

"hey bang!! hands off my laptop!!"

"วัท?"

"ไปไกลๆเลยชอลยง คอมตัวเองก็มีทำไมไม่ใช้ฟะ"

"ก็มันเสียอยู่นี่น่า ของอีกแป๊บดิน้า กำลังทำธุรกรรมบนอินเตอร์เน็ตอยู่"

"ธุรกรรมเนี่ยนะ นายรู้จักคำนี้ด้วยหรอว่ามันแปลว่าอะไร"

"นั่นแหละ นะพี่ดุงกี้ แฮ่ๆ"เอาจริงๆก็ไม่รู้จักหรอก พูดไปงั้นอะเห็นเขาโฆษณากันอยู่..

"ไม่ ได้เฟ้ย ฉันจะใช้!!" ชอนดุงพูดเสร็จก็คว้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คสุดหวงขึ้นมาถือไว้แนบอกอย่างซึ่งๆ หน้าน้องเล็กแล้วทำท่าจะเดินหนี ไอ้เจ้าลูกหมาก็ลงไปกองกับพื้นแล้วเกาะขายาวๆของคนตัวสูงเอาไว้แน่นพลาง
โอดครวญกลิ้งไปกลิ้งมาราวกับเด็กห้าขวบที่คุณพบเห็นได้ทั่วไปตามร้านของเล่น..แล้วพากันทั้งลากทั้งดึงกันไปทางอื่น..

เสียง ทะเลาะถกเถียงกันของน้องเล็กหน้าแก่กับน้องไม่เล็กแต่หน้าเด็กแบบนี้ดังอยู่ ทุกๆคืนในหอพักเอ็มแบลคจนเป็นความเคยชินไม่มีใครใส่ใจเสียแล้ว แม้แต่ลีดเดอร์ผู้ยิ่งใหญ่และขี้รำคาญยังไม่สนใจแม้แต่จะฟัง เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระตามประสา สายตาไม่ได้ละจากหน้าจอทีวีในห้องเดียวกันไปแม้แต่น้อย

นี่แหละวิธี ใช้ชีวิตในยามว่างของหัวหน้าแก๊งยางกูซ่า.. ดูทีวี..กินขนม..แล้วก็นอน ทั้งหมดคือการพักผ่อนในอุดมคติของเขา ดื่มด่ำกับความสงบภายใน หลีกลี้ความวุ่นวายเยี่ยงวิธีเซน นิสัยโลกส่วนตัวสูงนั่นคงทำให้เขากลายเป็นโอตาคุบ้าเทคโนโลยีหน่อยๆด้วยละ มั้ง

แต่หลังๆมานี่วิถึแห่งความสงบของเขาเป็นไปอย่างไม่ค่อยราบรื่นเสียเท่าไหร่ เหตุก็เพราะ..

คน ตัวสูงเดินตรงมานั่งจุ้มปุ๊กบนโซฟาตัวเดียวกันอย่างสบายอกสบายใจ ไม่ได้รู้เลยว่าได้ทำลายโลกส่วนตัวของของคนบางคนลงไปเป็นที่เรียบร้อย เจ้าของสเตจเนมจีโอเอาเท้ามาเขี่ยๆขาเค้าอย่างเรียกร้องความสนใจ
ส่วน ยางซึงโฮแกล้งทำหน้าไร้อารมณ์ไม่รู้ไม่ชี้ไปอย่างงั้นเอง เพราะยังไงไอ้เจ้าจองยบองฮีมันก็ไม่รู้หรอกว่า...หัวใจเขาน่ะเต้นผิดไปสเต็ป หนึ่งจนสมองประมวลผลไม่ออกแล้ว!

ใช่! หัวใจเต้นผิดจังหวะกะไอ้หนวดเพื่อนร่วมวงคนนี้นี่แหละไม่ใช่สาวน้อยน่ารัก น่าเอ็นดูที่ไหน! แต่เป็นผู้ชายตัวโตเท่าควายพ่วงมาด้วยระดับฮอร์โมนเทสโทสเตอร์โรนสูงกว่า มาตรฐานชายเกาหลี...

เรื่องทั้งหมดมันเริ่มมาจากเมื่อวันก่อน... วันเกิดอายุครบยี่สิบสี่ปีบริบูรณ์ตามเวลาและการนับอายุแบบท้องถิ่น..

และ ใช่..ยางซึงโฮผู้เยือกเย็นเก็บความรู้สึกสับสนในใจแบบนี้มาทุกวินาทีตั้งแต่ คืนนั้น และทุกๆวันไอ้(อดีต)หนวดนี่ต้องเข้ามาคุย มาหา มาป้วนเปี้ยนยุ่งวุ่นวายและดูแลเทคแคร์อย่างที่ไม่น่าอภัยในข้อหาที่ทำให้ หัวใจสั่นๆ..แล้วไอ้การที่มาพูดจาหมาหยอกไก่ตามที่สำนวนไทยว่ากันเนี่ยนับ วันจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งน่ารัก คิดถึง อะไรสารพัด

ถ้า ไม่ใช่คนที่เก็บอารมณ์เก่งอย่างเขา มาได้ยินคำพูดอย่างนี้แล้วคงคลั่งไปแล้ว ถึงอย่างงั้นก็เถอะ บางวันเขาก็อยากจะสลัดมาดที่มีทั้งหมดแล้วกระโดดตบหัวไอ้คุณเพื่อน แล้วตะโกนออกมาดังๆว่า ....กู จะ บ้า ตายย!!

แต่จะเรียกว่าหมาหยอกไก่ก็ไม่เชิง เพราะมันก็ทำมาตั้งนานแล้ว และทุกครั้งเค้าก็ไม่รู้สึกอะไรนอกจากจะเห็นว่ามันขำ
และ หากจะให้ว่ากันตามจริง..ไอ้เจ้าจองบยองฮีมันไม่ได้เปลี่ยนหรือทำอะไรพิเศษ สักหน่อย..แต่เขานี่สิ...ตอนนี้น่ะ..ความรู้สึกในใจมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว! เขาไม่ใช่คนอ่อนเดียงสาเรื่องความรักขนาดที่จะไม่รู้ว่าขั้นนี้น่ะ..คือ หวั่นไหว
ยา(ง)กูซ่าก็คน..ไม่ได้ตายด้านนะเฟ่ย!!

"ดูไรอยู่วะซึง โฮ"เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางมือก็จิ้มยิกๆที่ต้นแขน หลังจากที่ไม่ได้รับปฎิกิริยาตอบสนองเนื่องจากหัวหน้าวงเข้าโหมดภูเขาน้ำ แข็งยักษ์ไปแล้วเรียบร้อย

"ทีวีสิ ตาบอดหรอ" ตวัดเสียงตอบอย่างรำคาญ ไอ้บ้านี่มันจะเซ้าซี้อะไรหนักหนา

"คร้า บหัวหน้า ผมก็ไม่น่าถามเลยย" มนุษย์ขนแม้จะได้ยินอย่างนั้นแต่ก็ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร กลับดูพอใจที่ได้ยินเสียงภูเขาน้ำแข็งบ้าง แล้วหยิบมือถือออกมาเล่นด้วยซ้ำ ซึงโฮจึงทำเฉยไม่สนใจบ้างแล้วหันกลับไปทางโทรทัศน์เหมือนเดิม แต่แล้วเสียงทุ้มๆนั่นก็หัวเราะออกมาเบาๆเข้าไปสะกิดต่อมสงสัยของหัวหน้าวง จนได้ จากที่จะเมินแล้วสงบสติอารมณ์ตัวเองก็ต้องมาสนใจไอ้ตัวขนมันอีก แล้ว..ตั้งแต่เมื่อไหร่กันยางซึงโฮที่นายสนใจเรื่องชาวบ้าน!

"นายนี่ น่ารักจริงๆเลย" รอยยิ้มระบายอยู่เต็มใบหน้าดูดี คำพูดพาดพิงและไอ้คำว่าน่ารักบ้าๆนี่อีกแล้วยิ่งทำให้อีกคนอยากรู้อยากเห็น มากกว่าเดิมจนเกือบจะเรียกว่ากระวนกระวาย

"ดูอะไรน่ะ" เหลือบมองแค่หางตาแต่ใจจริงอยากจะกระชากมือถือมาดูเองด้วยซ้ำ ณ เวลานี้

ร่างสูงเอาแต่ยิ้มกริ่มจนคุณชายน้ำแข็งอดรนทนไม่ไหว สลัดมาดออกแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูซะเอง..

ที่เห็นตรงหน้าเป็นเพจอีเมล กับรูปที่ถูกแนบมา....

..นี่มันรูปเขาสมัยม.ปลายชัดๆ!!

"แกไปเอามาจากไหนฮะ บยองฮี!!"

"แม่นายไง"

เยี่ยม ยอดเยี่ยมที่สุด คราวนี้เขารู้สึกเหมือนอยากตายจริงๆแหละ ถ้าจะให้ดีอยากสมองเสื่อมตาย จะได้ไม่ต้องจำว่าเกิดมาเจองูพิษมากเล่ห์จองบยองฮีนี่ ขนาดแม่เขายังเข้าข้างมันเลย

"แม่นายอะสุดยอดเลย แค่เปรยๆว่าอยากเห็นรูปนายตอนเด็กๆท่านก็ส่งมาให้..แม่นายอะภูมิใจมากเพราะ ว่าตอนนั้นใครๆก็ชมว่ามีลูกชายน่ารัก.. ซึ่งฉันเห็นด้วยเต็มที่เลยว่ะ นายน่าจะไปขอพี่จีฮุนไว้ผมยาวๆกว่านี้อีกรอบเนาะ"

"แกโรคจิตหรือ ว่างมากไงฮะเนี่ย ยุ่งกะแม่คนอื่น" คำพูดบ้าๆของอีกฝ่ายทำเอาเส้นเลือดตรงขมับซึงโฮเต้นตุบๆ แล้วเริ่มโวยขึ้นมาบ้าง ก็ที่ตัดผมเนี่ยเพราะไม่อยากให้ใครชมว่าน่ารักไงล่ะไอ้งี่เง่าเอ๊ยย

หาก แต่ปฎิกิริยาของคนตรงหน้ากลับทำให้ท่าทีของลีดเดอร์อ่อนลง เมื่อเห็นคนตรงหน้าหลุบเปลือกตาลงแล้วพูดช้าๆ น้ำเสียงเจือความเหงาแบบปิดไว้ไม่มิด..

"นายน่ะมีแม่ที่ดีมากเลยนะ แถมนายยังน่าอิจฉาที่มีแม่อยู่ใกล้ๆอีก บางครั้งฉันก็คิดถึงแม่นะ อยากเจอแม่ได้บ่อยๆแบบนายบ้าง"

“.......”

คน น่าอิจฉาถอนสายตาจากรูปตัวเองในอดีตขึ้นมาสบกับคนตัวสูงที่กำลังทำตัวน่ารัก น่าสงสารในระยะประชิด แต่กว่าจะรู้ตัวว่าพลาดก็สายไปเสียแล้วเมื่อเขาโดนสายตาคู่นั้นตรึงไว้ เต็มๆ...

แก้มขาวจัดของซึงโฮซับสีเลือดซ่านไปหมด สมองก็พยายามนึกหาคำพูดมาปลอบใจ แต่ก่อนจะทันรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร ไอ้คนที่เพิ่งเศร้าอยู่หยกๆเมื่อกี้ก็หัวเราะออกมาเต็มๆ

"เชื่ออีก ฉันเอามาจากโซยอนน่ะ กร๊ากกก" ...เจอไม้นี้เข้าไปหน้าที่ชาอยู่แล้วเมื่อกี้ยิ่งชาหนักกว่าเดิม แต่ด้วยคนละเหตุผล ......คนโดนหลอกนิ่งไปสักครู่ก่อนจะพุ่งเข้าชาร์จไอ้บ้าขี้แกล้งตรงหน้าเต็ม แรงจนร่างสูงหงายหลังลงไปกองกับโซฟา

อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่เขาเข้า ใจ ถูกโดนไม่ได้โดนหลอกก็คือความเป็นงูพิษของมันเนี่ยแหละ ลืมไปได้ยังไงวะว่านอกจากเจ้านี่มันจะขนแล้ว มันยังเป็นไอ้บ้าขี้แกล้งอันดับหนึ่ง.. แล้วยังไปค้างอย่างนั้นต่อหน้ามันอีก..

สำหรับชายชาติทหารที่แมนที่สุดในสามโลกอย่างเขา(?)

นี่มันน่าอาย น่าอายที่สุด!!T^T

"ทำ อะไรกันน่ะ" แต่ก่อนที่จีโอแห่งวงเอ็มแบลคจะได้ฉายาไอดอลตาเขียวหน้าม่วงด้วยแรงประเคน หมัดจากอดีตนักเลงเก่าหัวหน้าวง ไอดอลกล้ามก็เดินเหรอหราไม่รู้เรื่องรู้ราวออกมาขัดจังหวะเสียก่อน เท่านั้นยังไม่พอ น้องเล็กสองคนที่ไปตกลงเจรจาสนธิสัญญาว่าด้วยการยืมคอมพิวเตอร์สำเร็จตอนไหน ไม่รู้เดินออกมามุงตาแป๋วอีกสองแรง

แหม..ก็พี่ใหญ่ทั้งสองนอนทับกันในท่าล่อแหลมขนาดนั้นอย่างชวนเป็นข่าวเหลือเกิน...

คุณลีดเดอร์ขยับปากกำลังจะตอบ แต่เสียงๆหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน..

"ซึงโฮอา..ฉันชอบนายนะ"

TBC