คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ♥ EPISODE9
เพราะมีบางครั้ง.. ที่มันจะเข้ามาหาเอง..โดยไม่ต้องทำอะไรเลย....
หรือเปล่า?
จากที่คาดคิดเอาไว้ว่าสิ่งที่จะได้ยินถัดมาจะเป็นคำหวานอ้อนวอนขอความรักจากอีกฝ่าย แต่ชักจะรู้สึกว่าตัวเองดูละครมากเกินไปเมื่ออยู่ๆมือหนานั้นหดกลับไปข้างตัวพร้อมๆกับร่างที่พลิกหนีเขาไปอีกฝั่ง..
ท่าทางแสนงอนแบบนั้นทำให้ซึงโฮสรุปได้คำเดียวว่า..
ไอ้ตุ๊ดรีเทิร์น!
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างขัดใจ ก่อนมือจะเอื้อมไปแตะอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย
“นี่...บยองฮี เป็นอะไรอีกวะ?”
“เปล่า ไม่มีอะไร” น้ำเสียงนั้นสะบัดอย่างเห็นได้ชัด.. หน้าด้านมากที่กล้าพูดออกมาว่าไม่มีอะไร! มีหน้ามางอนอะไรเมื่อจริงๆแล้วคนที่ควรจะงอนน่ะคือเขาต่างหาก!
จากแตะๆ ลีดเดอร์เริ่มเปลี่ยนมาเป็นเขย่า แต่คนที่นอนยาวเหยียดกลับนิ่งไม่ขยับเลยสักนิด จนเขาถอนใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ปากจิ๊จ๊ะด้วยความหมั่นไส้..แขนที่ยันร่างตัวเองอยู่ชักออก ถึงน้ำหนักลงพาดขวางร่างอีกฝ่ายแรงๆ แบบที่เคยแกล้งกันเป็นประจำจนอีกคนร้องอั่กออกมาดังๆ..ก็ยางซึงโฮคนนี้หนักน้อยเสียที่ไหน
“นี่...เล่นแบบนี้เราะ?!” เมนวอยซ์ที่นอนเก๊กอยู่ตั้งนานลุกพรวดขึ้นมาเมื่อเจอมุกนี้เข้าไป มือทั้งคู่ตรงเข้าคว้าแขนเรียวของอีกฝ่ายที่ไม่มีท่าทีขัดขืนกดลงกับเตียง ก่อนจะลงมือจั๊กจี้จนอีกคนตัวงอดิ้นเร่าขำก๊ากออกมาจนหอบแฮ่กกันทั้งคู่..
ชายหนุ่มมองใบหน้าขาวๆที่แดงก่ำไปด้วยสีเลือดอย่างแสนรักแสนเอ็นดู เผลอไผลเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ตาม ก่อนสันจมูกจะเข้าคลอเคลียพวงแก้มนุ่มนิ่มตามที่ใจบอก
ลมหายใจอุ่นเคลื่อนต่ำลงไปเรื่อย จนถึงริมฝีปากอิ่มที่เผยออกน้อยๆนิ่งนาน ค่อยๆซึบซัมสัมผัสอ่อนหวานนั้นทีละน้อยราวกับจะประทับเข้าไปในหัวใจ..
“ซึงโฮอา..”
เสียงแบบนี้อีกแล้ว.. ใช้เสียงแบบนี้อีกแล้วเรียกชื่อเขา ราวกับรู้ทันไปเสียทุกอย่างว่าทำแบบไหนเขาจะหนีไม่รอด
หัวใจเต้นตึกๆเป็นจังหวะแซมบ้า ดวงตาพร่าพรายไปด้วยรอยยิ้มหวานๆเยิ้มๆนั่น
นิ้วเรียวยาวของเพื่อนสนิทเกลี่ยข้างแก้มเขาเล่นแผ่วเบา แม้จะสติแทบหลุด แต่ก็ยังบังคับเสียงที่เริ่มจะสั่นให้ถามไป
“เรียกชื่อไม มีอะไร?”
“จะถามว่าอยากให้ทำเหมือนเมื่อกี้อีกเปล่า ท่าทางนายจะชอบมาก”
ไอ้เวร...
ซึงโฮลุกพรวดนั่งหันหลังให้อีกคน เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆ แต่หน้าก็ยังร้อนผ่าวๆ ไม่รู้จะเขินหรือจะเครียดก่อนดี เมื่อคนขี้แกล้งไมได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ถอนหายใจสงบสติเล็กน้อยก่อนจะตอบ...เสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
“ม..ไม่รู้ดิเ หมือนจะไม่ใช่แต่ก็ไม่เชิงว่าไม่ได้ไม่ชอบ” คำตอบนั้นตะกุกตะกักและชวนงงเป็นที่สุดเรียกรอยยิ้มขำให้อีกคนแม้ว่าเจ้าตัวต้นเหตุจะมองไม่เห็นก็เถอะ
นานๆทีได้เห็นลีดเดอร์มาดขรึมจอมโหดเสียท่าสักทีก็ดีเหมือนกัน..แต่ลึกลงไปกว่านั้น.. เขามีความสุขจนแทบตายที่เห็นใบหน้าที่เขาคิดว่าน่ามองที่สุดในตอนนี้ขึ้นสี กับคนขี้เขินที่ไม่ได้ต่อต้านสัมผัสของเขา แม้จะทำตัวไม่ถูก..
ที่สำคัญ โล่งใจเป็นที่สุด ที่เขาทำตามที่หวังไว้ได้โดยไม่โดนเกลียด..หวังว่านะ
ใครจะว่ายางซึงโฮหล่อ เท่ หรืออะไรก็ตาม แต่สำหรับเขา คนๆนี้ น่ารัก....น่ารักที่สุด
“ไปอาบน้ำซะสิ นั่งทื่ออยู่ทำไมล่ะ?” บยองฮีเอ่ยนิ่มๆ แล้วต้องพยายามหุบยิ้มอีกรอบเมื่ออีกคนหันหน้ามามองด้วยความอึ้งสุดขีดแบบที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ตัวจนกว่าจะเอากระจกมาตั้งไว้ข้างหน้านั่นแหละ
“แก่แล้วหูอื้อสินะ มา..เอาหูเข้ามากล...”
“ไอ้บยองฮีบ้าเอ๊ย”
แต่ยังไม่ทันจะจบประโยค คนน่ารักก็กลับร่างเป็นภาคมารอีกรอบ หมัดลุ่นๆประเคนเข้ากลางท้องเล่นเอาเขาลงไปนอนจุก แต่ก็สุขจนอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ เพียงแต่หัวเราะไม่ออก.. แต่ก็ยังมีแรงพอจะเอ่ยกระเซ้าคนที่หุนหัน
“แหมๆ เขินรุนแรงนะเนี่ย”
“หุบปาก!” เสียงที่ตะโกนกลับมากร้าว ก่อนจะถูกกลบด้วยเสียงปิดประตูห้องน้ำดังปัง
คนเพิ่งหายเจ็บหัวเราะเสียงดัง..
.
.
บนเตียงกว้าง ในห้องมืดๆ เย็นฉ่ำไปด้วยไอจากเครื่องปรับอากาศ ผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนยิ้มอย่างมีความสุข..
รูมเมทของเขาในคืนนี้นอนหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว
ลมหายใจเข้าออกดังเป็นจังหวะ.. ร่างที่นอนคลุมโปงหันหลังให้เขานิ่งกว่าเคย คงจะเป็นเพราะความเหนื่อยอ่อนที่ตะลอนไปนู่นมานี่ทั้งวัน..
บยองฮีค่อยๆหลับตาลงบ้าง
ใบหน้ายังพราวไปด้วยรอยยิ้มอย่างแสนสุขเมื่อนึกถึงปากนิ่มๆหวานๆนั่น เขาค่อนข้างแน่ใจว่าอีกคนก็คิดเหมือนกัน..
คืนนั้นจองบยองฮีหลับสบาย ด้วยความลับที่เก็บมากว่าปีได้ถูกบอกเล่าออกไปแล้ว..
โดนไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนที่นอนอยู่อีกเตียงข้างๆนั้นลืมตาโพลง.. ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยครุ่นคิด!
ความคิดเห็น