คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลุ้มใจ
“เพชรหายไปแล้วใช่มั้ย”
“นี่ครับ ถูกจอมโจนพีพเอาไปครับ”
“กุหลาบขาว”
“เกิดเรื่องอะไรหรอค่ะพล”
“เพชร ครับ เพชรหาย จอมโจนพีพเอาไปครับ”
“เอะแต่ที่พิมพ์เคยได้ข่าวจอมโจนพีพจะเอาแต่เพชรที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายนี่ค่ะ”
“แล้วพิมพ์คิดว่าเพชรผมถูกกฎหมายมั้ยล่ะ”
“ถูกสิค่ะแต่แน่ใจหรอที่ว่าจอมโจนพีพเอาไป”
“แน่ใจสิก็มันทิ้งกุหลาบขาวเอาไว้”
“เห้อแล้วจะเอาไงดีค่ะ แล้วยัยเลิฟละจะทำงัย”
“คงจะต้องยกเลิก”
“หรอค่ะเลิฟมันคงเสียใจแย่”
“มีอะไรกันหรอค่ะหึยัยพิมพ์คุณพล”
“เออคือว่าเพชรของคุณหายนะครับผมเลยขอยกเลิกการประมูล จะได้มั้ยครับ เพราะไม่อย่างนั้นคุณจะเสียโอกาส”
“อืมก็ค่ะ แล้วคุณไม่เสียหายหรอค่ะ”
“ก็มีบ้างครับแต่ไม่เป็นไรมาหรอกคงไม่กระทบกระเทอนเท่าไร”
“งั้นเลิฟขอตัวกลับก่อนนะค่ะ ไปก่อนนะพิมพ์”
“ จ๊ะ”
ว่าแล้วไงมันต้องมีอะไรแน่ๆ กุหลาบขาวอย่างนั้นหรอ งั้นก็แสดงว่าคนที่เอาเพชรของฉันไปคือจอมโจนพีพ โธ๋เว้ยไอ้ขี้ขโมยเอ้ยทำไมต้องขโมยเพชรของฉันด้วยนะ หิวเว้ยหาไรกินดีกว่า
ซวบๆๆ
ในที่สุดนางแบบอย่างฉันก็ต้องจบที่บะหมี่หน้าบ้านของตัวเอง
“เออ ป้าค่ะขออีกชามค่ะ”
“จ๊ะ นี่พักนี้หนู่เลิฟดูซูบไปนะกินเยอะๆอย่างนี้แหละดีแล้ว”
“ขอบใจจ๊ะป้าที่เป็นห่วงหนู”
“อะ อีกชามได้แล้วจ๊ะค่อยๆกินนะ”
“ ซวบๆ อร่อยจังป้า หรือเพราะว่าเลิฟหิวกันนะ”
“ป้าว่าอย่างหลังมากกว่านะ”
“แหะๆ ป้าก็ อิ่มแหละเท่าไรจ๊ะป้า”
“อืม50บาทจ๊ะ “
“อะนี่จ๊ะขอบใจจ๊ะป้า”
“แล้วมากินใหม่นะ”
“จ๊ะป้า”
หลังจากนั้นฉันก็กลับบ้าน กลับบ้านตัวเอง โดดเดี่ยวหดหู่ เหงา เดียวดาย โอ้ว ทำไมฉันถึงซึมเศร้าขนาดนี้ เป็นเพราะเพชรแค่เม็ดเดียวเท่าเท่าหรอ หึ นึกถึงแล้วก็โมโหไม่หาย อยากจะรู้นักว่าหน้าตาไอ้จอมโจนพีพคนชั่วจะเป็นยังไงอยากรู้จริง(ถ้ามันหน้าตาดีละก็จะยกให้ซักครั้งหึหึ) ไม่ไม่ดีแค่ไหนก็ไม่สมควรที่ขโมยเพชรของฉันไป เชอะ ไปอาบน้ำนอนดีกว่า
“นี่ ไอซนเดี๋ยวพี่ไปหาอะไรกินก่อนนะ หิวจะแย่แล้ว”
“ผมไปด้วยดิพี่ หิวเหมือนกัน”
“ได้ไง ไปหากินเองสิวะโตแล้ว”
“ก็ผมไม่มีคนเลี้ยงนิพี่”
“ไม่ได้เวยไม่ได้ อ่ะนี่ตังค์”
“อะโด่ก็ได้”
อยากรู้ป่าวทำไมผมถึงไม่ให้มันไปด้วย ก็ผมมีธุระไง เป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเสียจริงๆ เรื่องอะไรผมจะต้องบอกธุระส่วนตัวของผมด้วยละ อะบอกก็บอก ผมก็ไปตามหาหัวใจของผมโอเคป่ะ ถ้าจะถามชื่อ เอะชื่ออะไรน้า ตามที่หูของผมสืบมาน่าจะชื่อเพชรไพลินนะคนที่ถูกผมขโมยเพชรของเธอไป เธอคงแคนผมน่าดู หึหึแต่ผมก็มีความสุขมิใช่น้อยที่เธอแค้นผม เพราะคนที่แค้นผมก็มักจะได้เจอผมบ่อยๆอยู่เหมือนกัน แต่ผมว่าผมรีบไปดีกว่า เดี๋ยวเธอจะรอนาน
“เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะหิวมาก” ผมพูดพร้อมกับเอามือกุมท้อง ก็มันหิวจริงๆนี่นา หิวอะไรขอเก็บเป็นความลับ
“โอเคพี่เซฟอย่ากลับเช้านักละ”
“เออไม่ต้องพูดมาก” แหมไอซนแค่ผมดูตาผมก็รู้แล้วละว่ามันก็รู้หึอย่าลืมเช้าผมไม่กลับเช้าแน่
บรื้นนนน
ความคิดเห็น