คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยูกิ
โอ๊ตจัง สบายดีรึเปล่า นี่ก็ผ่านมาครึ่งปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน ที่นี้หนาวมากเลยหล่ะคุณป้าฉันบอกว่าเดือนธันวาของทุกๆปีจะมีหิมะตกหนักทุกวันเลย นี่ก็จะใกล้ถึงฤดูหนาวแล้ว ที่โตเกียวเป็นยังไงบ้าง ที่นั่นหนาวไหม? ที่โตเกียวคงจะอึดอัดน่าดูเลยเนอะ ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมา......ฉันคิดถึงโอ๊ตจังนะ
คุนิซากะ ยูกิ
09/11/2008
สวัสดีตอนดึกจ้า ฉันเขียนจดหมายนี้ตอนกลางคืน วันนี้ฉันรู้สึกนอนไม่หลับแหละ พรุ้งนี้เป็นวันที่ฉันต้องเข้าชมรมวันแรก ตื่นเต้นจังเนอะ >< ฉันไม่รู้จะทำอะไรเลยเขียนจดหมายหาโอ๊ตจัง นี่ก็ 5 ทุ่มแล้วโอ๊ตจังจะนอนยังน้า ที่นี้เงียบมากเลยพอถึงเวลา 2 ทุ่มผู้คนก็เริ่มจะเข้านอนกันแล้ว บรรยากาศข้างนอกเลยวังเวงแล้วหนาวมากด้วย ไว้คราวหน้าฉันจะเขียนมาหาโอ๊ตจังใหม่นะ คิดถึงโอ๊ตจังนะ.....
คุนิซากะ ยูกิ
15/11/2008
โอ๊ตจัง.....เป็นยังไงบ้าง T T ขอโทษนะวันนี้โอ๊ตจังอุตส่าแข่งฟุตบอลแต่ฉันกลับไม่ได้ไปดู....วันที่ 14 ถ้าเลิกเรียนแล้วเดียวฉันไปหาโอ๊ตจังนะ เจอกันที่สถาณีโคโต เวลา 1 ทุ่มนะเดียวฉันจะไปหา ^^ แล้วเจอกันนะโอ๊ตจัง
คุนิซากะ ยูกิ
02/12/2008
เย้!! ฉันดีใจมากเลยที่โอ๊ตจังจะมาหา เดินทางมาไกล โอ๊ตจังใส่เสื้อหนาวหนาๆมาด้วยนะ อากาศที่นี้หนาวมากเลยแหละ มีหิมะตกตั้งแต่ต้นเดือน วันที่ 14 เจอกันนะจ๊ะ1 ทุ่ม ที่สถาณี โอคายามะนะ ฉันจะรอที่ ห้องพักผู้โดยสาร ฉันจะรอโอ๊ตจังที่นั้น
คุนิซากะ ยูกิ
07/12/2008
สวัสดีครับผมชื่อ โฮคากิ โฮทาโร่ ชื่อเล่นชื่อโอ๊ต ผมเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น พ่อเป็นคนญี่ปุ่นส่วนแม่เป็นคนไทย พ่อแม่ผมทำงานที่ไทยผมจึงต้องมาอยู่กับคุณป้าที่โตเกียวประเทศญี่ปุ่น
คุนิซากะ ยูกิ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักนิสัยดีแถมหัวดีอีกต่างหาก เธอเพื่อนสมัยเด็กของผม เรารู้จักกันตั้งแต่อนุบาลเพราะบ้านเราอยู่ใกล้กัน พอผมขึ้นชั้นประถม เราได้เรียนโรงเรียนเดียวกันและได้อยู่ห้องเดียวกัน เราจึงสนิทกันมาโดยตลอด บางครั้งก็โดนเพื่อนล้อหาว่าคบกันบ้างแหละ หลังจากนั้นขึ้นชั้น ป.6 เราสองคนจึงตัดสินใจต่อโรงเรียนมัธยมต้นที่เดียวกันเราจึงพยายามตั้งใจเรียนกันมาตลอด จนสามารถสอบติดโรงเรียนมัธยมต้นชื่อดังในเมืองโคโตได้ แต่หลังจากนั้นพอเราเรียนกันมาได้แค่ 1 เทอม ยูกิ ต้องย้ายบ้านกะทันหันเพราะงานของคุณพ่อเธอ เธอจึงต้องไปอยู่จังหวัดฮอกไกโดเมืองโอคายามะ ซึ่งห่างไกลกับผมนัก...เราจึงมักติดต่อกันด้วยจดหมายตลอดมา นี่ก็ผ่านมา 4 เดือนแล้วที่เราไม่ได้เจอกันเลย แต่วันนี้เราจะได้เจอกันแล้วแหละผมดีใจมาก จึงตัดสินใจโดดเรียนเพื่อไปหายูกิ
“เฮ้ โอ๊ตคุงวันนี้เรามาพยายามกันนะ” เสียงทักทายของรุ่นพี่ที่ชมรมฟุตบอล
“ขอโทษครับ รุ่นพี่วันนี้ผมต้องรีบไป ช่วยคุณป้าน่ะครับเลยลว่าจะไม่เข้าเรียน”
“น่าเสียดายจัง จะกลับไปช่วยคุณป้าเก็บของหรอ”
“ครับรุ่นพี่ เจอกันพรุ้งนี้ครับ”
จบการสนทนา โฮทาโร่ จึงรีบวิ่งไปยังสถาณี โคโต พร้อมดูนาฬิกาที่มือ
“เวลาเหลือเฟือ ยังไงก็ทันอยู่แล้ว”
โฮทาโร่รีบกดตั๋วรถไฟแต่ด้วยผู้คนที่มากมายในเมืองโตเกียวที่แน่นหนา เขาจึงต้องต่อคิวเพื่อขึ้นรถไฟเป็นเวลานาน ตอนนี้ก็เป็นเวลา 10:00 โฮทาโร่คาดการณ์ไว้ว่าจะถึง สถาณีโอคายามะนะ เวลา 1 ทุ่มโมงตรงพอดี เขาต้องเปลี่ยนสถาณีถึง 3 สถาณีกว่าจะถึง สถาณีโอคายามะนะ เขาตั้งหน้าตั้งตารอรถไฟสถาณีที่ 2 มา ในมือกำ ”กล่องของขวัญ” ที่จะให้ยูกิอย่างแน่นหนา
“อีกไม่นานเราก็จะเจอกันแล้ว” โฮทาโร่พูดพร้อมยิ้มและมองไปที่กล่องในมือ
แต่ก็ต้องเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อรถไฟกำลังเดินทางอยู่มีหิมะที่ตกหนักลงเลน รถไฟจึงต้องวิ่งช้าลงกว่าเดิม นี่ก็เวลา 6 โมงกว่าแล้ว โฮทาโร่นั่งกระทืบเท้าเพรรากระวนกระวายว่าจะไปไม่ทันที่ ยูกิ นัดแต่ไม่สามารถทำอะไรได้เขาจึงได้แต่รอ...
โฮทาโร่ได้ขึ้นสถาณีสุดท้ายแล้ว แต่นี้ก็เลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมง เขาจึงได้แต่ภาวนาให้ ยูกิรอเขา
“สถาณีต่อไป สถาณีต่อไปสถาณีโอคายามะนะ”
สิ้นสุดเสียง โฮทาโร่จึงลุกขึ้นด้วยความหมดหวังนี้ก็เวลา 3 ทุ่มแล้ว
“ใครจะมารอ นี้ก็เลยเวลานัดมา 2 ชั่วโมงอากาศหนาวขนาดนี้” โฮทาโร่พูดในใจพร้อมเดินอย่างสิ้นหวัง
ในระหว่างเดินไปที่ห้องพักผู้โดยสารเขาต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นจากสองตา เขาเห็นสาวน้อยคนนึงนอนสัปหงกอยู่เก้าอี้ที่ห้องพักผู้โดยสาร พร้อมกับข้าวกล่องที่วางไว้อยู่บนตักของเธอ...กับอากาศที่เหน็บหนาวไปด้วยหิมะ อากาศที่ติดลบ ความเหน็บหนาวที่เย็นถึงกระดูกคนปกติอยู่เกิน 30 นาทีก็อาจจะหนาวจนเผลอหลับไปเลย แต่เด็กสาววัย 13 คงนั่งรอเพื่อนของเธอจนถึงที่สุดด้วยความเชื่อมั่น
“ยู...ยูกิ” เด็กหนุ่มพูด
“………โอ๊ตจัง” เด็กสาวซะลืมซะลือตื่นขึ้นมา
“ถึงแล้วหรอ” เด็กสาวยิ้มพร้อมพูดเบาๆ
“เธอมารอตั้งแต่กี่โมง?” เด็กหนุ่มพูดเสียงเบาๆ
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันทำข้าวกล่องมา โฮทาโร่ หิวไหม?”
ยูกิพูดประโยคสุดท้ายพร้อมไอเย็นออกจากปาก โฮทาโร่พยัคหน้าและเข้าไปนั่งข้างๆยูกิ ยูกิจึงเปิดข้าวกล่องออกมา แล้วค่อยๆหยิบตะเกียบครีปไข่ม้วนที่เธอทำป้อนเข้าปากโฮทาโร่อย่างช้าๆ
“ลองทานดูซิ ฉันทำสุดฝีมือเลยนะ” เด็กสาวพูดพร้อมยิ้ม
“อั้ม” เด็กหนุ่มทาน
“อ.....อร่อย(เค็มจัง)”
ทั้งสองทานข้าวกันพร้อมคุยเกี่ยวกับเรื่องชีวิตความเป็นอยู่กันอย่างเพลิดเพลิน จงถึงเวลาขบวนรถไฟเที่ยวสุดท้ายเวลา 5 ทุ่มตรง... ถึงเวลาที่โฮทาโร่ต้องบอกลายูกิพร้อมกับให้ของขวัญที่ตนเองพกติดตัวมาด้วย ยูกิรับของสิ่งนั้น โฮทาโร่จึงพูดขึ้นมาว่า....
“หมดฤดูหนาวนี้ ฉันต้องไปเรียนต่อที่ประเทศไทยคุณป้าให้ไปอยู่กับคุณพ่อกับคุณแม่หน่ะ....เราอาจจะไม่ได้พบกันอีกนานเลยนะ”
ประโยคสุดท้ายทำให้เด็กสาวตกใจเป็นอย่างมาก แค่ระหว่าง ฮอกไกโดกับโตเกียวก็ไกลกันมากพอแล้ว แต่นี้ประเทศไทยทั้ง 2 คนอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยก็เป็นได้ ยูกิรู้สึกใจหายแต่พยายามทำความเข้าใจกับประโยคนั้น
“อื้อ โอ๊ตจังดูแลตัวเองดีดีนะ ที่ประเทศไทยอากาศร้อนแน่เลย”
“ครับ ยูกิด้วย ของที่ฉันให้ไปรักษาให้ดีดีนะ มันอาจจะพาเรามาพบกันอีก ไม่ว่าจะกี่ปี...กี่เดือน...ที่ไหนสักแห่.........” โฮทาโร่พูดยังไม่ทันจบยูกิพุ่งตัวเข้ามา...
To be continue…
ความคิดเห็น