คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1พานพบ&จุดเริ่มต้น
“เฮ้อ คิดถึงจังเลยนะ”ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ และก็มารู้ว่าตัวเองเดินมาถึงป่าแล้วเป็นป่าข้างทางแล้วตรงไปจะเป็นร้านสะดวกซื้อ โอ้ยไม่เข้าใจเลยนะว่าทำไมร้านสะดวกซื้อต้องไปตั้งซะไกลเลย ป่ามันน่ากลัวนะเนี่ย ผมเดินคิดไประหว่างเดินผ่านป่าไปด้วยและจู่ๆก็มีอะไรก็ไม่รู้ฉุดผมเข้าไปในผงหญ้านั้นแล้วผมก็รู้สึกง่วงขึ้นมา ก็เลยหลับไป....
“เมื่อไหร่จะตื่นซะทีนะหมอนี่เนี่ย”
“นั่นสิฉันอยากให้เขาเห็นจะตายแล้วอุตส่าห์ตั้งใจทำให้ทั้งห้องเลยเนอะ”
“บ้ามีห้องอื่นด้วยตั้งเยอะ”
“เออ จะว่าไปหมอนี่ตอนนอนแบบนี้น่ารักชะมัดอย่างกับตุ๊กตาแน่ะ”
“ชู่ว์ ตื่นแล้วๆ”หือ?ใครคุยอะไรกันเนี่ย ผมค่อยเปิดเปลือกตาที่แสนจะหนักอึ้งขึ้นแล้วก็พบกับความมืดมิด ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ยแล้วเมื่อกี้เสียงใคร
“รัสเซีย”มีคนเรียกชื่อผมดังลั่นแล้วจู่ๆไฟก็เปิดสว่างจ้าตามมาด้วยเสียง
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์รัสเซีย!!!!!!!”เสียงดังลั่นของคนหลายสิบคนตะโกนขึ้น โอโห นี่วันเกิดผมหรอเนี่ย ลืมไปได้ยังไงกัน
“17แล้วนะครับอานิ เราได้อยู่ด้วยกันเพิ่มอีกปีนึงแล้วนะ”วินเดินมาพูดกับผมแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มร่าเริง
“17แล้วนายก็โตๆบ้างได้แล้วนะ ให้ดูแลอยู่เรื่อยเลย”พีทว่า
“แหมๆพูดเหมือนนายดูแลฉันอย่างงั้นแหละ ฉันไม่ใช่รึไงที่ดูแลนายอยู่เรื่อยน่ะ ไปมีเรื่องกับใครใครเป็นคนทำแผลให้ ใครเป็นคนห้ามกันฮะ”ผมตอกกลับ
“แหมๆฉันเองก็ดูแลนายเหมือนกันน้า”พีทว่า
“รัสเซียยยยยยยยยยยย”เสียงตะโกนเรียกชื่อผมดังลั่นตามมาด้วยเจ้าของเสียงซึ่งก็คือพี่ไอซ์นั่นเอง พี่ไอซ์พุ่งมากอดผมแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงมาทำให้ผมล้มลงไปกับพื้นเลยทีเดียว
“รัสเซีย ฮือๆพี่คิดถึงเซียมาก็เลยรู้มั้ยT T”พี่ไอซ์พูดแล้วกอดผมแน่นขึ้น
“ครับๆเข้าใจแล้วแต่พี่ปล่อยผมเหอะ หายใจไม่ออก”ผมพูดติดๆขัดๆ ทำให้พี่รีบลุกออกจากตัวผมทันทีพร้อมกับพยุงผมขึ้นไปด้วย
“โทษทีๆก็พี่คิดถึงเซียนี่นา”พี่ไอซ์ว่าอย่างง้องแง้ง
“คร้าบๆ”ผมพยักหน้ารับ
“นี่ๆ”ยานะหัวหน้าห้องห้องผมสะกิดเพื่อนที่กำลังรวมตัวคุยกับผมอยู่
“ลืมของขวัญไปรึเปล่า”ดูเหมือนยานะจะพูดอะไรโดนใจใครหลายๆคนเข้าแล้วสิ
“ของขวัญอะไรหรอ”ผมถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ก็ของขวัญที่พวกเราอุตส่าห์ลงทุนหามาให้ไง”พีทหันมาพูดแล้วทุกคนก็เดินเข้าไปที่มุมๆนึงในห้องแล้วทุกคนก็แหวกทางออกแล้วก็มีชายคนนึงเดินออกมาตรงทางแหวกนั้น ชายร่างสูงผิวขาวดูมีออร่า ผมทรงรากไทรสีเงินสว่างไสว ดวงตาคมกริบสีดำสนิททำให้เขาดูดุดันแต่ก็ยังมีเสน่ห์จัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามากเลยทีเดียว และคนคนนั้นแหละที่ทำให้ผมแทบร้องไห้
“อาริยะ”ผมเรียกชื่อเขาเบาๆแล้วเดินเข้าไปหา เขาเองก็เดินเข้ามาหาผมเช่นกัน มันทำให้ผมนึกถึงตอนนั้นที่ผมหลงกับกลุ่มตอนไปสวนสนุกและเขาก็เป็นคนเจอผมยืนร้องไห้อยู่หน้าม้าหมุน เขาเดินเข้ามาหาผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นว่า...
“พี่เซียครับ อย่าร้องไห้สิผมมาหาแล้วนะ”และนั่นแหละที่ทำให้ผมซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเขาแล้วร้องไห้ไม่ยอมหยุด เขากลับมาแล้วผมดีใจจริงๆนะ ดีใจที่สุดเลย
ผ่านไป 5 นาทีกว่า
“อาริยะเนี่ยหล่อจังเลยนะไม่มีสาวมาติดบ้างหรอ”เพื่อนผู้หญิงในห้องผมคนนึงถามขึ้น
“ไม่รู้สิ ผมไม่ใส่ใจอยู่แล้ว”เขาตอบ
“ไม่ได้เจอกันนานนายนี่หน้าตาโหดขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”พีททัก
“หึๆนายก็ยังเหมือนเดิมเลยพีท”
“แล้วนายกลับมาทำไมเนี่ย เรียนจบแล้วรึไง”วินทัก ฟังแล้วดูเหมือนวินจะเกลียดอาริยะนะแต่ความจริงแล้วสองคนนี้เป็นคู่แข่งตลอดกาล และพวกเขาไม่มีวันเกลียดกันเพราะพวกเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันไม่มีวันเกลียดกันและจะไม่ลืมกัน เราเคยสาบานกันไว้ก่อนจะชึ้นป.6แล้วก็ไปหาของที่เป็นสัญลักษณ์และเราก็ได้มันมา มันเป็นเพชรสีน้ำเงินม่วงซึ่งทุกคนจะพกติดตัวตลอดแต่คนละรูปแบบกัน วินจะเอาไปติดที่กำไลทำให้ดูเก๋มากขึ้น พีทก็เป็นแหวน อาริยะเป็นห่วงที่ติดที่หูข้างขวาแล้วก็ผมเป็นสร้อยจี้รูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนขนาดพอสวยงามนั่นเอง
“ก็จะเรียกว่าใช่ก็ได้ ฉันเรียนจบหลักสูตรเร็วแล้วก็ได้คุณไอซ์แลนด์นี่แหละช่วยเสริมทุนให้เรียนเร็วขึ้นก็เลยกลับมาได้ไว”อาริยะตอบ
“ชิ รีบกลับทำไมเนี่ย พี่เซียเป็นของฉันอยู่ดีๆมีคนแย่งไปซะแล้ว”พีทบ่นเสียงเบาๆแต่ดูเหมือนอาริยะจะได้ยิน
“แล้วผมก็กลับมาเพื่อมาทวงตำแหน่งน้องชายของพี่เซียต่อไปด้วย”เขาพูดแล้วหันมายิ้มให้ผมที่นั่งข้างๆผมก็ยิ้มตอบ
“แล้วนายจะมาเรียนที่นี่ต่อรึเปล่า”ผมถาม
“แน่นอนสิ เพื่อดูแลพี่เซียได้คล่องขึ้นผมจะไปเรียนด้วยอีกคน”เขาพูด
“โอ้ยยยยยยยยยยยย”คนรอบข้างเริ่มส่งเสียงแซว
“สองคนนี้เป็นไรกันปะเนี่ย”ยานะแซว
“เราเป็นพี่น้องที่รักกันมากๆน่ะ”อาริยะตอบ
“โห แอบคิดไรเกินเลยปะเนี่ย”ยานะแซว
“ก็ไม่รู้สินะ^^”อาริยะตอบกวนๆทำให้ผมต้องหันหน้าไปมอง
“โหยยยยยยยยยยยย”หลายคนเริ่มแซว
“อ้าวๆงั้นถ้ามีอาริยะวินก็อกหักสิเนี่ย”หลายคนเริ่มหันไปสนใจวินบ้าง
“ไม่มีทาง ฉันไม่แพ้มันแน่”วินป่าวประกาศเสียงดังโดยไม่ลืมที่จะมีเสียงโห่ร้องตามมา
“โหยยยยยยยยยยยยยยย”
“อั่ยยะ นี่มันศึกชิงนางนี่หว่านางเอกรัสเซียของเราจะทำยังไง ติดตามชมต่อไปนะครับ”พีทเริ่มเล่นบ้าง แล้วเราก็สนุกสนานกันจนประมาณ3ทุ่มกว่า ผมก็กลับบ้านและเนื่องจากมีการเล่นเกมส์กันผมเลยได้ดื่มบ้างนิดหน่อย (มั้ง) แต่ก็ไม่ถึงขั้นเมาเหมือนพีทนะ ก็แค่เมาแล้วก็หลับไปเลยแค่นั้นเอง คริๆๆ
กลางดึก ณ ห้องนอนของรัสเซีย
ชายร่างสูงคนนึงเดินเข้ามาด้วยใบหน้าหล่อคมร้าย ดวงตาสีม่วงคู่คมนั้นแสดงแววตาเจ้าชู้เพลย์บอยอย่างเห็นได้ชัด
“ในที่สุดก็เจอตัวซะที อุตส่าห์หาตัวตั้งนาน”ชายคนนั้นกล่าวแล้วเดินตรงมาที่เตียงใหญ่นุ่มที่มีร่างเล็กน่ารักของเด็กหนุ่มไร้เดียงสาอยู่
“น่ารักสมคำล่ำลือจริงๆ แค่เห็นหน้าก็อยากรู้แล้วสินะว่าถ้าได้ลองแล้วจะเป็นยังไง”ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับมือที่ลูบไล้ไรผมสีคาราเมลสว่างแล้วไล่ต่อลงมาที่ใบหน้าหวานขาวนวลใส ริมฝีปากบางสีชมพูเป็นธรรมชาติ แก้มแดงใสอย่างกับมะเขือเทศสุก ช่างดูอ่อนหวานเยี่ยงเด็กสาวเสียจริง
“หึ เดี๋ยวก็คงได้เจอกัน เจอกันใหม่นะ เฌอลันของผม”ชายหนุ่มกระซิบข้างหูของเด็กน้อยแล้วก็จากไปกับสายลม
เช้าวันต่อมา
โอ้ย ไม่รู้เมื่อคืนเป็นอะไรรู้สึกว่าตัวเองฝันอะไรบ้าๆบอๆไร้สาระ เป็นฝันที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยฝันมา มันเป็นฝันที่ทำให้ผมตื่นกลางดึกแล้วนอนต่อไม่ได้ ในทำให้ผมโทรมแบบสุดๆในตอนเช้า ไอฝันชั่วววววววววว
“เป็นอะไรไปครับพี่เซีย ดูโทรมๆนะเนี่ย”อาริยะทักขณะที่เดินไปห้องเรียนด้วยกัน
“นั่นสิ นายนอนดึกรีเปล่าเนี่ย ไม่สิ นอนดึกทุกวันนี่นาหรือว่าเมื่อคืนจะดึกกว่าคืนอื่น”พีทถาม
“ไม่นะ ฉันก็นอนปกติแค่ฝันแปลกๆเท่านั้นเอง”ผมตอบ
“ฝันแปลกยังไงหรอครับ หรือว่า..มีคนเอาปรมณูมายิงบ้านอานิ บอกผมมาเลยครับว่าหน้าตามันเป็นยังไง ผมจะเอาทั้งกองทัพไปถล่มบ้านมัน”วินพูดแล้วก็เล่นแอ้กติ้งทำให้เราขำกันใหญ่
“จะบ้าหรอ ฉันไม่ฝันอย่างงั้นหรอกน่า”ผมขำแล้วตีแขนวินทีนึง
“เมื่อคืนฉันฝันว่ามีคนเข้ามาในห้องแล้วก็พูดอะไรไม่รู้งุ้งงิ้งๆฟังไม่รู้เรื่องเลย แล้วฉันก็นอนอยู่บนเตียงเว้ย อือแล้วเขาก็เดินมาที่เตียง มาลูบหน้าฉันแล้วก็พูดอะไรอีกก็ไม่รู้ แล้วก็มากระซิบข้างหู ฟังรู้เรื่องแค่คำสุดท้ายว่าพูดว่าเฌอลันของผม แค่เนี้ยแหละ แล้วฉันก็ตื่นแล้วก็นอนต่อไม่ได้เลย”ผมเล่าให้เพื่อนฟัง
“โอโห ฝันแปลกจริงๆด้วยแฮะ”พีทพูด
“อานิไม่ต้องคิดมากหรอกครับ แค่ฝันเองไม่มีอะไรหรอก”วินว่า
“ไม่แน่ฝันอาจจะเป็นลางบอกเหตุก็ได้นะ”พีท
“แล้วพี่เซียฝันว่าคนที่ลูบหน้าพี่เซียนี่ผู้ชายหรือผู้หญิงครับ รูปร่างหน้าตาเป็นยังไงดูออกรึเปล่า”อาริยะถาม
“ไม่แน่ใจเพราะว่ามันมืด แต่ดูออกว่าน่าจะเป็นผู้ชาย ตัวสูง ผมสั้นสี...อือ ดำไสลด์ทองมั้ง ไม่แน่ใจว่าไสลด์สีอะไรแต่รู้ว่าผมดำแล้วทำไสลด์ด้วยอ่ะ”ผมตอบ
“งั้นหรอ”อาริยะพูดอย่างเป็นกังวล
“นี่ ช่างมันเถอะ ไม่ต้องเครียดหรอกน่า แค่ฝันเองไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย อย่าเครียดๆ”ผมพูดเพื่อให้ทุกคนไม่เครียด
“อือๆยังไงฝันมันก็เป็นแค่ฝันน่ะเนอะ ไปเรียนกันเหอะ เดี๋ยวก็เข้าสายพอดี”จากนั้นเราก็ไปเรียนแล้วก็ใช้ชีวิตตามปกติ ในที่สุดแก๊งเราก็ครบคนซะที เราก็เรียนกันสนุกดีแต่ดูคนที่ยังเครียดอยู่จะเป็นอาริยะที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัด วินก็เหมือนกันแต่เบากว่า ส่วนพีทน่ะเหรอ..ช่างมันเหอะ รายนั้นไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว เราก็ไม่ต้องเครียดหรอกมั้งมีคนเครียดแทนตั้งสองคนอีกอย่างมันก็เป็นแค่ความฝันเคยฝันว่าไอพีทจะตายตั้งหลายครั้งไม่เห็นมันตายซะที ดวงแข็งชะมัด
และในที่สุดก็ถึงเวลากลับบ้านตอนเย็น
“ให้ผมไปส่งมั้ยครับอานิ”วินถามผม
“ไม่ต้องก็ได้มั้งโตเป็นควายแล้วนิ ไอเซียมันโตแล้วกลับเองได้อยู่แล้วเนอะ”พีทหันมาพูดกวนตีนผม
“ถึงเป็นควายแต่เวลาทำข้อสอบก็มีควายกว่ามาลอกนะ”ผมพูดแดกดันทำให้พีทถึงกับสะอึก
“แหมๆเค้าแค่ล้อเล่นเองง่ะ รัสเซียน้อยอย่าโกรธเค้าสิ”พีทเริ่มง้อ เพราทุกคนรู้ดีว่าถ้าผมเริ่มพูดแดกดันหรือประชดเมื่อไหร่คือเริ่มโกรธแล้ว
“เออๆ ฉันกลับบ้านก่อนแล้วกันนะ”เมื่อล่ำลากันเรียบร้อยผมก็เดินกลับบ้านโดยไม่ลืมแวะร้านสะดวกซื้อเข้าไปหาของกินแล้วเดินออกมาพร้อมของกินเต็มมือ และในที่สุดผมก็กลับมาถึงบ้านที่แสนจะใหญ่โตมโหฬาร ความจริงบ้านเล็กๆผมก็อยู่ได้นะแต่พี่เขาบอกว่าเล็กๆเดี๋ยวผมไม่มีพื้นที่เดินเล่น และในที่สุดผมก็เปิดประตูเข้าไป
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนู”เหล่าเมดส์ทั้งหลายในชุดเมดส์สีกรมท่าซึ่งเป็นสีที่ผมเลือกเอง การที่มีเหล่าเมดส์ออกมาต้อนรับเป็นเรื่องปกติแต่วันนี้มีผู้หญิงในชุดเมดส์แต่แบบผู้ใหญ่มากกว่าและเป็นสีดำ-ขาวมาต้อนรับด้วยอยู่ที่ท้ายแถวซึ่งเป็นบริเวณที่เด่นที่สุดเพราะมันชัดสุด
“สวัสดีค่ะเจ้าชาย ดิฉันมีตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาหรือพี่เลี้ยงของท่าน ชื่อเบลลิน่าค่ะ”พี่ลิน่า(ตั้งชื่อให้)โค้งคำนับอย่างสวยงามต่อหน้าผม
“เอ่อ ไม่ต้องเรียกผมว่าเจ้าชายก็ได้ครับ เรียกคุณหนูเหมือนคนอื่นดีกว่า”ผมว่าอย่างเกรงใจ
“ไม่ค่ะ เพราะท่านมีตำแหน่งเป็นถึงว่าที่กษัตริย์องค์ต่อไป มีความจำเป็นที่จะต้องเรียกตามตำแหน่งค่ะ”
“ว่าที่กษัตริย์อะไรหรอครับ”ผมถามอย่างงงๆ
“เดี๋ยวท่านก็จะเข้าใจเองค่ะ ดิฉันว่าตอนนี้เราไปที่ห้องโถงกันก่อนดีกว่านะคะ”จากนั้นเหล่าเมดส์มากมายก็หายวบไปเหลือแค่ผมเดินอยู่กับพี่ลิน่าสองคน และในที่สุดเราก็มาถึงห้องนั่งเล่นที่มีพี่ชายผมและกลุ่มบุคคลในชุดสูทสีดำนั่งคุยกันอย่างเคร่งเครียด สีหน้าของพี่แบบนั้นไม่เคยเห็นเลยแฮะดูเครียดจัง
“อ้าว รัสเซียกลับมาแล้วเหรอ เรียนเหนื่อยมั้ย”พี่ไอซ์เงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยรอยยิ้มแต่มันไม่เหมือนเดิมเพราะมันดูเครียดกว่าเดิมเยอะเลย
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ”ผมตอบ
“นั่งก่อนสิ”พี่เรียกให้ผมไปนั่งอยู่ทางซ้ายมือของพี่ที่ตรงข้ามกับชายชุดดำคนนึง
“มีอะไรรึเปล่าครับ”ผมถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“รัสเซีย พี่มีเรื่องจะบอก”พี่ไอซ์เว้นระยะไปช่วงนึงเหมือนทำใจแล้วค่อยพูดต่อ
“ตอนนี้เซียก็อายุ16แล้ว ตลอดมานี้เซียใช้ชีวิตเหมือนคนปกติมาโดยตลอดแต่ว่าหลังจากนี้ชีวิตปกติเซียจะเปลี่ยนไปแล้วเว้ย เซียคิดมาตลอดเลยใช่ปะว่าเซียเป็นคนธรรมดาๆชีวิตมีความสุขดี แต่ความจริงนะ เซียอ่ะไม่ใช่คนธรรมดาหรอก”พี่เงียบไปสักพักแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมที่กำลังทำหน้างงแบบสุดซื้ง
“เซียต่อไปนี้ฟังพี่ดีๆนะ เซียไม่ใช่คนธรรมดา เพราะเซียมีสายเลือดของเทพอยู่ครึ่งนึงและยังมีสายเลือดปีศาจที่มีอยู่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์และที่เซียใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาได้ถึงสิบหกนี้เพราะว่าเซียมีสายเลือดมนุษย์อยู่อีกยี่สิบห้าเปอร์เซ็นนั่นเอง และที่สำคัญเซียเป็นเชื้อสายของกษัตริย์ซึ่งจะต้องรับตำแหน่งกษัตริย์ต่อไป ฉะนั้นเซียต้องเข้าใจนะและ...”ไม่ทันที่พี่ไอซ์จะพูดจบชายชุดดำก็พูดแทรกขึ้นมา
“ถึงเวลาแล้วครับ ต้องไปได้แล้ว”
“ไปเถอะเซีย เดี๋ยวไม่รู้เรื่องอะไรก็ถามลิน่าก็แล้วกัน”พี่ไอซ์ว่าแล้วลุกเดินออกจากห้องไป
“อ้าว เดี๋ยวสิครับพี่ไอซ์นี่อะไรครับผมยังไม่เข้าใจเลย”ผมพยายามวิ่งตามพี่ไปแต่ชายคนนั้นก็รั้งผมไว้
“ต้องแล้วครับองค์ชาย เดี๋ยวท่านจะรู้เรื่องเองเมื่อถึง”จากนั้นเขาก็ปิดตาผมไว้แล้วพอเปิดตาออกมาตัวเองก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องแล้วกลายเป็นว่าโผล่มาในสวนดอกไม้แห่งนึง
“ที่นี่ที่ไหนหรอ”ผมถามขึ้น
“ที่นี่เป็นสวนหลังวังของท่านราชาค่ะ วังอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนี้เองค่ะ เดินไปแป้บเดียวเดี๋ยวก็ถึงแล้วค่ะ”พี่ลิน่าบอกจากนั้นเราก็เดินไปที่วังกัน พอเปิดประตูเข้าไปก็ไม่ต่างกันครับแต่คราวนี้มีทั้งทหารทั้งพ่อบ้านแล้วก็อะไรก็ไม่รู้มากมาย
“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ/ครับ องค์ชาย”และในที่สุดเราก็เดินไปถึงท้องพระโรง(พี่ลีน่าบอกอย่างงั้น)ที่มีพระราชาและราชินีนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่เด่นที่สุด เมื่อท่านเห็นผมราชินีก็วิ่งเข้ามาโผกอดผมทันที
“ในที่สุดลูกก็กลับมาเฌอลัน แม่รู้ว่าลูกต้องกลับมา”ท่านพูดส่วนผมก็ได้แต่ยืนงงๆ
“ไหนๆขอดูหน้าหน่อยสิ โตขนาดนี้แล้วหน้าเปลี่ยนไปรึเปล่าเนี่ย”แล้วท่านก็จับที่หน้าผมแล้วพลิกไปพลิกมา
“แหม หน้าตายังใสกิ๊งกั๊งไม่ต่างจากตอนเด็กเลยนะเนี่ย น่ารักขึ้นเยอะเลยนะ”ท่านพูดแล้วยิ้ม
“ให้ลูกไปพักผ่อนเถอะ ดูเขาเหนื่อยๆนะ”ท่านราชาพูดกับราชินี แล้วราชินีก็พยักหน้า
“ไปพักผ่อนให้สบายก่อนนะลูกเดี๋ยวเย็นๆมีงานเลี้ยงต้อนรับลูกกลับมาเนอะ”ราชินีพูดกับผมซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบ จากนั้นพี่ลิน่าก็พาผมไปที่ห้องนอน
“เดี๋ยวดิฉันไปหาของก่อนแป้บนะคะ ให้องค์ชายเปิดประตูเข้าไปได้เลยค่ะ”พี่ลิน่าพูด
“พี่ครับ ผมว่าพี่แทนตัวเองว่าพี่ก็ได้ครับแล้วก็เรียกผมด้วยชื่อก็ได้ครับ ผมรู้สึกไม่ดีเลยเวลาที่มีคนเรียกแบบนั้น”ผมพูดเพราะว่าผมรู้สึกไม่ดีจริงๆนะและดูเหมือนว่าพี่ลิน่าเองจะอึ้งไปสักพักก่อนที่จะยิ้มให้ผมอย่างอ่อนหวานแล้วพยักหน้า
“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะ”จากนั้นพี่ลิน่าก็เดินจากไป เอาล่ะ จะเป็นห้องแบบไหนกันนะ ขอที่มีตู้แล้วก็อุปกรณ์หลายๆอย่างเป็นเหมือนแบบที่ใช้ในคอนโดได้มั้ยเนี่ยเพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็คงมีพื้นที่ให้นั่งเล่นนอนเล่นที่พื้นเยอะเลย ถ้าพื้นปูพรมสีขาวด้วยก็จะเป็นเหมือนห้องนอนในฝันเลย และเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาก็พบกับ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับองค์ชาย”พ่อบ้านสองคนพูดพร้อมกัน แต่หน้าตาไม่น่าเป็นพ่อบ้านได้เลยแฮะก็แหมหล่อซะขนาดนี้ คนนึงทำผมทรงรากไทรสีน้ำตาลอ่อน ตาคนสีเดียวกันเวลายิ้มแล้วดูอบอุ่นมากๆส่วนอีกคนใส่แว่นผมสีทองอร่ามตาสีน้ำตาลดูคาสโนว่าเวลายิ้มแล้วดูมีเสน่ห์แบบผู้ชายเจ้าชู้เล็กๆ
“เชิญเลยครับ”ผู้ชายผมน้ำตาลผายมือให้ผมเข้าไปในห้อง ผมก็ได้แต่ยิ้มตอบแล้วเดินเข้าไปแล้วเขาก็ปิดประตู และผมก็ได้เห็นสภาพห้องนอนตัวเอง มันเป็นอย่างที่ผมฝันไว้จริงๆด้วย โทนสีเขียวดูเด็กๆน่ารักๆกว้างๆ มีพื้นที่เก็บของเยอะ ห้องโล่งมีระเบียงกว้าง แถมเตียงยังนุ่มถูกใจสีขาวมีผ้าห่มกับหมอนสีเขียวสดลายผลไม้น่ารักเชียวแถมยังมีตุ๊กตาตัวใหญ่วางไว้ให้ข้างเตียงอีก โอ้ว นี่มันยิ่งกว่าฝันอีกนะเนี่ย ผมกระโดดขึ้นนอนบนเตียงทันที ว้าว นุ่มจริงๆเลยแฮะ รู้สึกดีจัง
“ชอบมั้ยครับ”ชายผมทองถามด้วยรอยยิ้ม
“ชอบครับ ชอบมากๆ”ผมพยักหน้าตอบ
“ดีใจจริงๆครับที่องค์ชายชอบ พวกผมกำลังลำบากใจเลยเชียวว่าองค์ชายจะชอบหรือเปล่า”คนผมทองว่า
“แหมๆเป็นยังไงผมก็นอนได้หมดแล้วครับ มีเตียงให้ผมนอนแค่นี้ก็โอเคแล้ว”ผมว่า
“ผมนึกว่าองค์ชายจะบอกว่าไม่ชอบห้องนี้นะครับเนี่ย”คนผมน้ำตาลว่า
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็ห้องนี้มันดูเด็กๆไงครับ แถมพื้นที่มันก็ดูกว้างเกินไปด้วย ตุ๊กตามันก็คงดูเยอะไปหน่อยสำหรับเด็กผู้ชายแล้วผมว่ามันดูหวานไป”เขาตอบ
“ผมชอบตุ๊กตาน่ะครับแล้วก็ชอบอ่านนิยายที่พวกผู้หญิงเขาอ่านกันด้วย ผมว่ามันสนุกดีนะ”
“ถ้าองค์ชายชอบพวกผมก็ดีใจครับ”คนผมน้ำตาลยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“แล้วพวกพี่ชื่ออะไรกันหรอครับ ผมยังไม่รู้เลย”
“อย่าให้ผมแทนตัวเองว่าพี่เลยครับ มันไม่สมฐานะของท่านเลย”คนผมทองว่า
“แต่ผมไม่ชอบให้พูดอย่างงั้นนิครับ มันดูเหมือนเป็นเด็กที่ไม่เคารพคนที่อายุมากกว่ายังไงก็ไม่รู้ พี่ชายของผมบอกว่าถ้าอยากให้คนเอ็นดูให้เคารพคนที่อายุมากกว่าแล้วก็ใจดีกับคนที่อายุน้อยกว่า”ผมพูดแล้วพี่สองคนนั้นเขาก็มองหน้ากันแล้วขำเบาๆก่อนจะหันมาพูดกับผม
“ก็ได้ครับ พี่ก็พี่ พี่ชื่อเชอร์ล็อก คนนี้ชื่อวัตสัน ยินดีที่ได้รู้จักครับ เฌอลันคุง”คนผมสีน้ำตาลพูด
“ขอโทษนะครับ ผมสงสัยมานานแล้ว ทำไมถึงมีแต่คนเรียกผมว่าเฌอลันครับ พวกพี่รู้รึเปล่า”ผมถาม
“อ๋อ ก็เพราะว่า.....”ยังไม่ทันที่พี่วัตสันจะตอบพี่ลิน่าก็เคาะประตูก่อน
“ขอโทษนะคะ เฌอลันคุงอยู่รีเปล่าคะ”
“อยู่คร้าบ”ผมตะโกนตอบแล้วลุกไปเปิดประตู
“ขอโทษนะคะที่มารบกวนตอนนี้พี่หาพวกองค์ชายคนอื่นๆไม่เจอเลยค่ะ อ๊ะ องค์ชายทั้งสองมาอยู่นี่เองหรอคะแล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้กันละคะ”พี่ลิน่าหันไปถามพี่วัตสันกับพี่เชอร์ล็อก
“องค์ชายหรอครับ หมายความว่ายังไงครับ”ผมถาม
“ก็องค์ชายทั้งสองน่ะสิคะเขาเป็นพี่ชายของเฌอลันคุงเองแหละค่ะ แหมพอน้องชายมาก็เปิดฉากแกล้งเลยนะคะ”พี่ลิน่าแซว อ้าว งั้นก็แปลว่าผมโดนแกล้งน่ะสิ
“นี่เธอรู้มั้ย พวกฉันกำลังสนุกเลย มาขัดจังหวะแบบนี้หมดสนุกเลย”พี่วัตสันพูดแล้วทำหน้าเซ็ง
“เฮ้อ โดนขนาดนี้แล้วก็คงต้องบอกความจริงไปล่ะนะ”พี่เชอร์ล็อกพูดยิ้มๆ
“งั้นก็เชิญคุยกันให้สนุกสนานนะคะ”แล้วพี่ลิน่าก็กำลังจะปิดประตูแต่พี่เชอร์ล็อกเรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยวเบล แล้วไววัลย์ล่ะ”พี่เชอร์ล็อกถาม
“เดี๋ยวตามมาค่ะ ตอนนี้ทำธุระอยู่”พี่ลิน่าบอกส่วนพี่เชอร์ล็อกก็พยักหน้ารับแล้วพี่ลิน่าก็ปิดประตูจากไป
“มันหมายความว่ายังไงครับ”ผมชิงถามก่อนด้วยใบหน้างงๆ
“ก็ความจริงแล้วนะ พวกพี่อ่ะไม่ได้เป็นพ่อบ้านอะไรหรอกแต่พวกพี่น่ะเป็นพี่ชายแท้ๆของนายต่างหากล่ะ”พี่เชอร์ล็อกตอบ
“อ้าว งั้นพวกพี่ก็แกล้งผมใช่มั้ยเนี่ย”
“ถูกต้องแล้วคร้าบ”พี่วัตสันพูดแล้วตบมือ
“แล้วพวกพี่ชื่อวัตสันกับเชอร์ล็อกจริงปะเนี่ย”
“จริงสิ”พี่วัตสันตอบ
“แล้วคนชื่อไววัลย์คือใครหรอครับ แล้วทำไมถึงมีคนเรียกผมว่าเฌอลันด้วย ผมไม่ได้ชื่อเฌอลันซะหน่อยผมชื่อรัสเซียตะหาก”ผมถาม
“โอโห ถามซะยาวเลย อย่างงี้ก็เล่ายาวน่ะสิ”พี่วัตสันเกาหัว
“เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังเอง คืองี้นะ พวกเราอ่ะเป็นพี่น้องกันมีกัน4คนคือพี่ วัตสัน ไววัลย์แล้วก็เธอที่ชื่อเฌอลัน ไววัลย์ก็คือพี่ชายเธอที่ชื่อไอซ์แลนด์อะไรนั่นน่ะแหละ มันไปอยู่โลกมนุษย์แล้วมันก็เปลี่ยนชื่อ ส่วนเฌอลันก็คือชื่อเดิมของเธอนั่นหละ และสาเหตุที่เธอจะต้องมาเป็นกษัตริย์ต่อไปก็เพราะว่า...”ยังไม่ทันที่พี่เชอร์ล็อกจะพูดต่อพี่วัตสันก็ตะโกนออกมาว่า
“พวกเราปฏิเสธ”
“อือใช่ พวกเราก็ปฏิเสธไปเพราะไม่อยากรับตำแหน่งกษัตริย์”พี่เชอร์ล็อกตอบต่อ
“แล้วทำไมไม่อยากล่ะครับ”ผมถาม
“ก็แหม นายว่าเป็นกษัตริย์มันสบายรึไง ถ้าเกิดว่าเลขาไม่ดีมันก็เหนื่อยไม่น้อยเลยนะ”พี่วัตสันบอก
“แต่ความจริงแล้วไม่ว่ายังไงคนโตสุดก็ต้องเป็นไม่ใช่หรอครับ”
“ก็ใช่แต่ว่าดูเหมือนว่าคนที่มีเลตติ้งน่าให้ปกครองมากที่สุดคือเธอไงเฌอลัน”พี่เชอร์ล็อกตอบ
“ทำไมล่ะ”ผมถาม
“ที่ประเทศเราน่ะนะ มีความเชื่อว่าเชื้อพระวงศ์ที่เกิดคืนเดือนเพ็ญที่พระจันทร์สามดวงคือ จันทร์สีแดง จันทร์สีทองและจันทร์สีขาวปรากฏขึ้นแล้วซ้อนกัน คือเชื้อพระวงศ์ที่มีความสามารถในทุกด้านเลิศที่สุดและจะสามารถปกครองบ้านเมืองได้เจริญรุ่งเรืองและเวลาที่เธอเกิดก็คือเวลานั้นพอดีแถมยังมีดวงดาวมากมายรายล้อมกลุ่มพระจันทร์นั้นด้วย หมายถึงว่าจะมีมิตรเยอะและมีคนคุ้มครองเอ็นดูมาก ฉะนั้นถ้าเกิดว่าเธอได้เป็นละก็ประเทศของเราเจริญรุ่งเรืองชัวร์ๆพวกฉันก็เลยตัดสินใจปฏิเสธกันและที่สำคัญขี้เกียจด้วยแหละ”พี่เชอร์ล็อกตอบ
“งั้นภาระทุกอย่างก็ตกมาที่ผมงั้นหรอครับ”
“ถูกต้อง/ใช่”พี่วัตสันและพี่เชอร์ล็อกตอบพร้อมกัน
“ฉันว่านายน่าจะเหนื่อยนะ เดินมาทางมาตั้งไกล เอ๊ะ ไกลรึเปล่าวะ”พี่วัตสันหันไปถามพี่เชอร์ล็อกส่วนพี่เชอร์ล็อกก็พยักหน้าตอบ
“เออ นั่นแหละนายน่าจะเสียพลังงานไปเยอะอยู่นะ ฉันว่านายพักผ่อนเถอะเดี๋ยวกลางคืนเจอกันที่ห้องโถงใหญ่นะ”พี่วัตสันพูดแล้วเดินออกไปพร้อมพี่เชอร์ล็อกที่ยิ้มบางๆให้แล้วเดินออกจากห้องไปขอโทดน้าที่ไรต์อัพช้าไปนิด ก็ช่วงนี้งานเยอแล้วก็กิจกรรมเยอะมว๊ากกกกกก แถมยังใกล้สอบอีกปลายภาคอีกแน่ะ แต่ยังไงก็จะพยายามอัพอยู่เรื่อยๆนะคะ ขอบุณมากที่อุตส่าห์เข้ามาอ่านนะคะ^ ^แล้วก็ช่วยเมนต์ด้วยน้า ขอบคุณมากๆครับผม
ความคิดเห็น