คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Generation Gap [Intro]
Intro
เฮ้อออออ....
เสียงถอนหายใจของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงดังขึ้นเป็นระยะๆ อาจเป็นเพราะภาระงานที่เพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้เขา อู๋อี้ฟาน แทบไม่ได้ขยับตัวไปไหนมากว่าครึ่งวันแล้ว ยิ่งพอลองมองกองงานที่วางระเกะระกะเต็มโต๊ะด้วยแล้ว เขาคิดว่ามันคงไม่เสร็จง่ายๆแน่
“ท่านประธานครับ”
เสียงดังของเลขาหนุ่ม ฮวังจือเทา เอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นหน้าผู้เป็นนายเคร่งเครียดกับงานเป็นอย่างหนัก จนเขาอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง
“ว่าไงจือเทา”
มือหนาวางปากกาลงก่อนจะนวดขมับตัวเองเบาๆอย่างเหนื่อยล้า เขาทำงานนี้มาครึ่งวันเต็มๆ ถึงแม้ว่างานไม่ต้องเร่งถึงขนาดนั้นแต่เขาก็ไม่อาจจะละมือออกจากมันได้ ด้วยความที่มีทิฐิในตนเอง ทำอะไรก็อยากจะทำให้สิ้นสุดลงทีเดียว
“เอ่อ.. ต้องการกาแฟไหมครับ คุณคริสดูเครียดมาก พักก่อนก็ดีนะครับ” ร่างสูงของอี้ฟานได้เพียงแต่ยิ้มรับเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าเพื่อจะบอกตัวเองว่าเขาต้องการพักจริงๆ
“นายไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันลงไปเองดีกว่า ถือว่าเป็นการพักไปในตัว” อี้ฟานโบกมือห้ามเมื่อเห็นเลขาของเขากำลังออกจากห้อง พร้อมกับลุกขึ้นยืน บิดตัวไปมาสองสามทีให้พอหายเมื่อย ปลดกระดุมคอออกหนึ่งเม็ดและขยับเนคไทเพื่อลดความอึดอัด ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมส่งยิ้มให้กับพนักงานทุกคนที่ทักทายมา
......................................................................................................................................
“แม่ฮะ!! เค้กเสร็จรึยังฮะ ลูกค้ารอนานแล้วนะ อิอิ” ร่างเล็กๆของหนุ่มวัยเพียงสิบเจ็ดปี ที่เพิ่งจะปิดเทอมไปได้ไม่นาน ตะโกนเข้าไปในร้านเพื่อจะบอกคนเป็นแม่ว่ามีคนรอขนมอยู่ แต่ยังไม่วายหลุดขำเบาๆเมื่อหันไปเห็นคนเป็นแม่มองเขาอย่างค้อนๆ
…ก็ช่วยไม่ได้นี่นา แม่อยากช้าเอง อี้ชิงไม่ผิดนะ…
คิดเองก็ขำเอง ลูกค้าที่ยืนรอมองตามใบหน้าเล็กก็อดยิ้มไม่ได้ ความสดใสของอี้ชิงนี่แหละเป็นจุดเด่นจุดขายของร้านนี้ ถึงแม้ว่าหน้าบริษัทอู๋ จะมีร้านกาแฟมากมายแต่เพราะเด็กคนนี้ทำให้ร้านอื่นทิ้งห่างไม่เห็นขี้ฝุ่นกันเลยทีเดียว
กรุ๊ง กริ๊ง …
“จางคอฟฟี่ ยินดีต้อนรับครับบ ” เสียงใสๆของจางอี้ชิงตะโกนขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าร้านดัง ร่างเล็กต้อนรับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วยรอยยิ้ม หากแต่เมื่อมองคนเข้ามาใหม่ชัดๆ อี้ชิงถึงกับชะงัก
…คนอะไร หล่อชะมัด…
ร่างสูงของคนที่เข้ามาใหม่เดินตรงมาที่หน้าเคาท์เตอร์พร้อมกับกวาดสายตามองรอบร้านกาแฟที่จือเทาบอกนักบอกหนาว่าขายดี ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยกินหรอกนะ จือเทาซื้อมาให้ก็บ่อยไป แต่เพิ่งจะมาร้านด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก ถือว่าเป็นร้านที่ใช้ได้เลยทีเดียว ตกแต่งในโทนดำขาวที่ตัดกันอย่างลงตัว ถึงแม้จะมีโต๊ะนั่งไม่กี่โต๊ะแต่ก็ต่างเต็มไปด้วยผู้คน
“จะรับอะไรดีครับ”
อี้ฟานชะงักเมื่อได้ยินเสียงเล็กดังขึ้นมา เขามัวเหม่อมองรอบร้านจนลืมจุดประสงค์ที่จะมาซื้อกาแฟไปเลยทีเดียว แต่เพียงเมื่อหันไปสบตากับเด็กตรงหน้า ก็ยิ่งชะงัก เพราะอีกคนยื่นหน้าเข้ามาใกล้แถมยังมองเขาด้วยตาแบ็วๆพร้อมเอียงคอหน่อยๆ ก่อนจะยิ้มบางเป็นการขอโทษ
“ขอเอ็กเปรสโซ่ครับ” ร่างสูงจับจ้องร่างตรงหน้าอย่างสนใจ ร่างเล็กๆ หน้าตาน่ารัก พร้อมเสียงหวานๆ คาดเดาแล้วคงเด็กกว่าเขาสักสิบปีแน่นอน แต่อี้ฟานก็ไม่สามารถยับยั้งสายตาไม่ให้มองอีกคนได้ จนรับรู้ถึงแก้มแดงฝาดของอีกคน ดูแล้วน่ารักไม่หยอก จากนั้นจึงมองหาโต๊ะรอบร้านที่เริ่มว่างบ้างแล้ว ก่อนจะเดินตรงเข้าไปนั่งโดยที่สายตายังจดจ้องร่างเล็กอยู่เสมอ
ฝั่งคนตัวเล็กก็เขินอายไม่น้อยที่จู่ๆก็โดนจ้องแทบทะลุทะลวงขนาดนั้น อี้ชิงรีบทำกาแฟอีกคนตามออเดอร์ ก่อนจะยกไปเสิร์ฟให้อีกคน ทั้งกล้าๆกลัวๆ
“ชื่ออะไร” ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยมาข้างหูขณะวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ จนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของคนตรงหน้าเท่านั้นแหละ อี้ชิงก็เบะปากมองอีกคนค้อนๆ ทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวสิ” มือหนาจับข้อมือคนตัวเล็กไว้ก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวเองเพื่อจะบอกให้อีกคนเดินกลับมา
“ครับ ?”
“เธอชื่ออะไร หื้ม” อี้ฟานเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดในชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยถามชื่อคนแปลกหน้าทั้งที่เป็นครั้งแรกที่เจอ แต่เขากลับรอไม่ได้ที่จะกลับบริษัทไปโดยไม่ได้รู้จักคนร่างเล็กนี้
“ผมเหรอ ? จางอี้ชิงฮะ แบบว่านะ จาง อี้ ชิง อ่ะ คุณเข้าใจรึเปล่า ออกเสียงได้ไหม เพื่อนๆผมพูดไม่ค่อยได้กันนะ เค้าบอกว่ามันยากไป แต่ผมนะมะ..”
“พอก่อนๆ ” ร่างสูงยกมือห้ามทัพเมื่อเห็นว่าอีกคนคงจะเล่าเรื่องให้เขาฟังอีกยาวเป็นแน่ อี้ชิงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพูดมากเกินไปก็ก้มหน้างุดอย่างอายๆ
“จางอี้ชิง ใช่ไหม ? ฉันอู๋อี้ฟานนะ ดูจากชื่อคงเป็นคนจีนเหมือนกันสิ” ร่างเล็กพยักหน้าตอบเบาๆ
“นี่ ฉันขอโทษ เงยหน้าขึ้นมาเถอะ แล้วก็พูดด้วยไม่ต้องกลัว” อี้ฟานเอ่ยเมื่อเห็นคนตัวเล็กดูไม่กล้าจะคุยกับเขาเท่าไหร่ แล้วส่งยิ้มให้ว่าไม่มีอะไรต้องกลัวจริงๆ
“ผมชื่ออี้ชิง อายุสิบเจ็ดปีอยู่ม.ปลายปีสอง ย้ายมาจากจีนสามปีแล้วฮะ นานเนอะ ผมคิดถึงบ้านมากกกก แต่ไม่มีเวลากลับไปเลย คุณอี้ฟานได้กลับไปบ้างเปล่า เอ๊ะ! ผมต้องไปแล้วแม่ต้องด่าแน่ๆเลย มายืนคุยกับลูกค้าเนี่ย แล้วเจอกันใหม่นะฮะ ดื่มให้หมดล่า อี้ชิงทำสุดฝีมือเลยนะ” หลังจากร่ายจนยาวอี้ชิงเพิ่งนึกได้ว่าคุยกับอี้ฟานได้สักพัก แถมยังมีลูกค้ารอจ่ายเงินกับสั่งออเดอร์อีก ก็รีบวิ่งกลับไปพร้อมกับคำลาน่ารัหๆให้อี้ฟานได้ยิ้มกับท่าทางบ๊องๆของอีกคน
เอาไงล่ะอู๋อี้ฟาน ได้กินเด็กก็คราวนี้แหละ…
ความคิดเห็น