คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Color Days! 10 : ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด...มั้ง?
"ฮือ...กุซิกๆ...อะอริ๊งๆ..." ฉันสะอื้นในห้อง 1A....โชคดีนะวันนี้ฉันมาเช้าเลยไม่มีคนอยู่..
"โอ้ยยย! ใครมาร้องเป็นผีตานีสิงกระดานดำแถวนี้ยะ!" เสียงแบบนี้คงไม่พ้นยัยเมรุเผาศพ...
ที่พ้นจากสภาพใบ้รับประทานมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อยากจะจำ เอ้ย! จำไม่ได้ -w-"
"อะไรคะยัยเมรุเผาศพ...ผีตานีที่ไหนเขาสิงกระดานดำ - -" ฉันตอบไป
"ผีตานีที่จังหวัดกุมมะไงล่ะยะ ที่ออกหนังสือพิมพ์ไทยร๊วตเมื่อสามวันก่อนแล้วคนไทยแห่
ขึ้นเครื่องบินมาขอหวยจนสายการบินเต็มจนขึ้นหน้าหนึ่งไงล่ะยะ...ไม่อัพเดตเบย -___-"
ยัยเมรุเมรุเม๊ทำหน้าเบื่อ
"ผีสิงเมรุอย่างเธออ่านหนังสือออกด้วยเหรอ?" ฉันทำหน้ากวน
"เลิกเห่าชั้นซักวันหล่อนจะตายมั้ยยะ - -?"
"ไม่ตาย..แค่ขาดอาหาศหายใจ =w=b+"
"ถุยส์! หล่อนขาดอากาศหายใจได้เกินห้านาทีเหรอยะ! - -+" "555 ไม่ว่ะ ชั้นไม่ใช่ผีสิงเมรุอย่างเธอ"
"ยัยบ้าาาาา! งอนแล้วววว! =^=!" เมรุทำแก้มป่อง
"อุ้ย! งั้นง้อ =w=)--๗" ฉันยื่นนิ้วก้อยให้ยัยเมรุตามความเคยชินเพราะม๊าชอบงอนฉันบ่อยๆ
"หายก็บ้า =3=/"
"5555 เธอนี่ก็รับมุขฉันได้ดีนะ"
"กะ....ก็แค่ความเคยชินเท่านั้นแหละย่ะ! .////."
"ฉันว่า...เรามาเป็นเพื่อนกันเลิกจิกกัน...จะดีกว่าป่ะ?" ฉันมองหน้าเมรุ
"ทะ...ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นอ่ะ?" เมรุมองหน้าฉัน...บางทียัยนี่หน่าแดงก็น่ารักดีนะ...
(กลิ่นลิลลี่โชยยย~ ฤๅ ฟิคนี้จะเปลี่ยนจาก 1896 เป็นเมรุสัปป้าหนอ? -.,-)
"ไม่ใช่แล้วย่ะ! - -+" ฉันตอบนังไรเตอร์โรคจิต
"ห๊ะ?...เธอหลอกชั้นเล่นงั้นเหรอ - -*"
"เปล่าๆ ฉันแค่..แค่...แค่คุยโทรศัพท์ผ่านบลูทูธไง!! เมื่อกี้แม่ฉันโทรมาถามว่าฉันชอบกินปลา
ร้าใช่ไหม? แหะๆ =w=a" ฉันแก้ตัว...ยัยไรเตอร์บ้า! เกือบทำเสียเรื่องแล้วไงยะ! กำลังซึ้ง =3=
"แต่ฉันไม่เห็นเธอใส่บลูทูธนี่ -_____-;;"
"อ่า...เอ่อ...ฉันใช้บลูทูธโทรจิตน่ะ =w=;;"
"เหรอ...เพิ่งเคยได้ยิน -_______-;;"
"เออน่าๆ...ว่าแต่...เมื่อกี้เธอถามว่าไงนะ =w=a" รีบเปลี่ยนเรื่องด่วนนน! ฟึ้บบบ ฟึ้บบ
"ฉันถามว่า....ทำ-ไม-เธอ-ถึง-คิด-ว่า-ฉัน-จะ-เป็น-เพื่อน-เธอ-ได้?" เมรุถามเน้นทีละคำ
"แหม่...ฉันก็ฟังภาษาคนรู้เรื่อง ไม่ต้องเน้นขนาดนั้น =3=/"
"อย่านอกเรื่องให้มันเปลืองหน้ากระดาษ - -;;"
"ฉันก็แ่ค่คิดว่า...เธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่คิด...มั้ง?"
"ถ้าไม่มีมั้งมันจะเป็นอะไรที่ซึ้งและรู้สึกดีมาก -___-"
"อ่าวเหรอ =w=a....งั้นเธอตอบมาได้ไหมว่าเราเป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า?" ฉันถาม
"เฮอะ! ไม่ได้อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอหรอกนะ...ก็แค่เธอเซ้าซี้เท่านั้นละ"
"แล้วตกลงจะเป็นไม่เป็น? - -;;"
"เออ! เป็นก็ได้! .////."
"อ...อื้อ ๒--(-///-"
"ตั้งแต่นี้...เป็นต้นไป ฉันโคลม โดคุโรและโอโตนาชิ เมรุ...เราสองคนจะเป็นเพื่อนกัน!"
ครืดด...เสียงประตูเลื่อนดังขึ้น...เราสองคนจึงหันไปมอง...
( owo)--๗๒--(o///o )
"เมรุ...โคลมซัง?" คะฟุกะทำหน้าฉงน
"เราทำอะไรปัญญาอ่อนๆกันยะเนี่ยยย! -//-" เมรุรีบชักนิ้วก้อยออก
"เราเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะ...คะฟุกะจัง >w<"
"เห...ดีจังเลยนะ >w<b+"
"เนอะะะะ...งั้นเอาเป็นว่า...ตอนนี้จบ =w=b+"
"ตัดจบกันง่ายๆยังงี้เลยเรอะ =[]=!"
"เยสสส! ตอนยาวๆก็ไม่ใช่นิยายของนังไรเตอร์โรคจิตสิ =w=b+"
(อาเร๊ะ? ว่าเค้าเหรอ?..งั้นตอนต่อไปจะแต่งยาวๆ+เพิ่งฉาก NC 1896 แล้วกัน T T //ไรเตอร์)
"ไม่เอาโว้ยยยยยย! จบเถอะ พลีส ;w;"
(เออ...จบก็จบ =w=b+)
------------------------------------------------------------------------------------
เว้เฮ! จบไปแล้วอีกหนึ่งตอนกับนายตัวร้าย vs ยัยสัปป้า! >///<
ครบสิบตอนแล้วสิแล้วสิ? สิบตอนกับสองปี =____________=;;
ต่อไปนี้ไรเตอร์จะพยายามมาอัพค่ะ สัญญา...ไปตามจิกในเฟสบุ๊คได้เลย T^T
ความคิดเห็น