ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 จดหมายจากนกฮูกน้อย
\"ฉันว่า...เราออกไปหาอะไรกินข้างนอกเถอะ ที่บ้านไม่มีอะไรกินเลย\" เฮอร์ไมโอนี่พูดกับมัลฟอยขณะเดินกลับออกมาจากห้องครัว
\"แล้วเธอ..กินอะไรเมื่อตอนเที่ยง\" มัลฟอยถามอย่างแปลกใจระคนเป็นห่วง
\"รู้สึกว่าฉันจะไม่ได้กินแหละ...สงสัยอ่านหนังสือเพลินไปหน่อย\"เฮอร์ไมโอนี่ตอบพรางคิดใจใน ทำไมฉันตอบคำถามนายด้วยนะ
\"อ่านหนังสือ... หนังสือพวกนี่หนะนะ\" มัลฟอยมองไปที่หนังสือกองโต ส่วนใหญ่เป็นหนังสือ เตรียมตัวสอบ ส.พ.บ.ส.
\"แต่เธอเพิ่งอยู่ปีหก กว่าจะสอบก็ปีหน้า จะรีบอ่านทำไมกัน\" มัลฟอยถามอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเห็น
\"ก็เตรียมตัวไง\"เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยเสียงอันราบเรียบ
\"เตรียมตัว\"มัลฟอยพูดออกมาอย่างเสียงดัง
\"นายจะทำไม....แล้วเราจะออกไปหาของกินกันได้รึยัง\" เธอถามเชิงสั่งมัลฟอย
\"เออ.ไปเหอะ ฉันหิว\"มัลฟอยพูดแล้วเดินนำหน้าออกไป เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเป็นเชิง ไม่รอกันเลย แล้วก็เดินตามเขาออกไป
เขาสองคนไปกินสปาเก็ตตี้ที่ร้านอาหารตรงหัวมุมถนน มัลฟอยกินไปสองจานภายในยี่สิบนาที ด้วยความหิว ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้น
จานเดียวก็แทบจะไม่หมดอยู่แล้ว ส่วนมากแล้วเธอมักจะมองมัลฟอยกินเสียมากกว่า แล้วเธอก็เห็นท่าทาง ของมัลฟอยไปซ้อนกับใครบางคนเข้า แล้วก็ขำออกมาหน่อยๆ
\"ขำอะไร ยัยฟู\"มัลฟอยเงยหน้าขึ้นมาจาก สปาเก็ตตี้ จานที่ สาม
\"ปล๋าว\"เธอยังขำไม่หาย
\"ยัยฟูจะบอกมาดีๆหรือต้องให้ฉันใช้กำลัง\"มัลฟอยเริ่มขู่
\"คือ ฉันคิดว่า ท่าเธอกินข้าวนี่คล้ายกับ...รอนมากๆเลย ฉันก็เลยขำ\" เธออธิบาย
\"ฉัน.ไม่.เหมือน.พวกวิสลีย์นะ!\"มัลฟอยตะโกนใส่หน้าเธอด้วยความโมโห จนโต๊ะข้างๆหันมามอง
\"ฉันก็ไม่ได้ว่าเหมือน ..อะ ฉันขอโทษก็ได้\" เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วก้มหน้าก้มตากินสปาเก็ตตี้ต่อให้หมด แต่มันทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
เธอไม่พอใจเอามากๆ
หลังจากออกมาจากร้าน มัลฟอยก็ทำหน้าบึ้งตลอกทางกลับบ้าน เฮอร์ไมโอนี่ หันมามองมัลฟอยเป็นระยะๆ แต่เธอก็เห็นเขาหันมาทำหน้าโมโหใส่ จนเธอทนไม่ได้
\"เออ.มัลฟอย ฉัน..\" เธอเริ่มพูด
\"เฮ้..เจ้าขี้ขลาดผมทอง\"เสียงๆนึงตะโกนมาจากทางด้านหลัง ทำให้เขา สองคนหันกลับไปมอง แล้วก็พอว่าตัวเองอยู่ในวงล้อมของเด็กวัยรุ่น
ประมาณ สิบกว่าคนที่เคยรุมทำร้ายมัลฟอย
\"นายมีธุระอะไรกับฉัน\"มัลฟอยถามอย่างไม่เกรงกลัว
\"กล้ามากนะที่ถามฉันแบบนี้\" เสียงนั้นตอบกลับมา เค้าเป็นเด็กผู้ชายร่างสูงใหญ่ มีกล้ามเป็นมัดๆ แก่กว่าพวกเขา ปี สองปีได้
\"ถ้าไม่มีอะไรพวกเราขอตัว\"เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นแล้วตั้งท่าจะเดินออกจากวง แต่ก็ถูกลูกสมุ่นจับตัวไว้
\"มันจะไม่ง่ายไปหน่อยรึ\"หัวหน้าเแก็งเดินเขามาหาเฮอร์ไมโอนี่
\"ครั้งที่แล้วเธอทำพวกฉันแสบมากนะ มาหลอกได้ว่าตำรวจมา\" ชายคนนั้นพูด
\"ก็พวกเธอโง่เอง\" เธอพูดโดยไม่กลัวเลย
\"มันจะมากไปแล้วนะ\" ชายคนนั้นพูดแล้วจับหน้าเธอ
\"นายจะทำอะไรเธอ\"มัลฟอยตะโกนถาม แล้วเดินมาดึงคอเสื้อหัวหน้า ให้ออกห่างตัวเฮอร์ไมโอนี่
\"โอ้ เจ้าขี้ขลาด ครั้งนี้กล้าสู้งั้นรึ คิดจะปกป้องแฟนงั้นสิ\" แล้วมัลฟอยก็ไม่รอช้า เขาต่อยเข้าหน้า หัวหน้าเต็มแรง และเข้าไปตะลุมบอลกันพวกนั้น เพราะด้วยความโมโหที่เป็นทุนเเดิม หรือด้วยความอยากปกป้องเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ทราบได้ ที่ทำให้มัลฟอยกล้าต่อยกับกลุ่มเด็กอันตพาลพวกนี้
มัลฟอยไม่ใช่เด็กอ่อนแอเลย แต่กลับแข็งแกร็งมากทีเดียว เขามีทักษะการชกดีมาก และหลบได้รวดเร็วมากด้วย อาจจะเป็นเพราะการฝึกซ้อมควิชดิชก็เป็นได้ มัลฟอยเข้าร่วมทีม ควิชดิชของบ้านสริธิรินเมื่อปีสอง ในตำแหน่งซีกเกอร์
\"พอเถอะมัลฟอย\" เธอตะโกนบอกมัลฟอยที่ต่อยแก็งพวกนั้นจนสลบเกือบจะทุกคนอยู่แล้ว
\"เชอะ ฝีมืออ่อนหัด\" มัฟอยสถก
\"นายก็ใช่ว่าจะไม่มีแผลหนิ\"เธอพูดยิ้มๆ ที่มัลฟอยทำเป็นอวดเก่ง
\"มาเถอะฉันว่านายรีบกลับไปทำแผลดีกว่า\" เธอพูดทำท่าจะเดินแยกออกกลับบ้าน
\"เฮ้ย! เธอไม่คิดจะทำแผลให้ฉันเลยรึ ฉันช่วยเธอนะ\"มัลฟอยเถียงกลับ
\"ใครขอให้ช่วยกันหละ\"
\"โถ\"มัลฟอยพูดอย่างเหนื่ยอ่อน เพราะเสียแรงเยอะ
\"ฉันล้อเล่น ตามมาสิ ฉันจะทำแผลให้\"เธอขำกับท่าทางของเขา แล้วเดินนำเข้าบ้าน
~~~~~~~~~~~
มัลฟอยนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมที่เขาเคยนั่งครั้งแรกที่มาที่บ้านหลังนี้
\"ฉันจำได้ว่า ฉันเพิ่งทำแผลให้เธอไปเมื่อไม่นานเองนะ\"เธอบ่นขณะพันผ้าพันแผล
\"เพราะใครหละที่ทำให้ฉันต้องเจ็บตัว\" มัลฟอยถาม
\"เธอจะบอกว่ามันเป็นความผิดฉันงั้นสิ\" เธอพูดอย่างไม่พอใจแล้วลุกขึ้น แต่มัลฟอยก็ฉุดแขนของเธอเอาไว้ ทำให้เธอล้มลงคุกเข่าหันหน้ามาประจัญกับมัลฟอยที่นั่งอยู่บนโซฟา
\"ฉันอยากได้รางวัล\"มัลฟอยพูด
\"เออ..ขอบใจนะที่ช่วย\"เธอตอบอย่างเขิน เพราะไม่รู้ว่ารางวัลที่มัลฟอยต้องการคืออะไร
\"ไม่ใช่คำชม แต่เป็นอย่างอื่นที่สัมผัสได้\"มัลฟอยพูดอย่างน้อยใจ เฮอร์ไมโอนี่งงกับคำพูดของมัลฟอย แต่เธอก็ไม่ต้องหาคำตอบแล้ว มัลฟอยจับมือทั้งสองข้างของเธอและยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ เธอพยายามหันหน้าหนี แล้วมัลฟอยก็จูบลงบนมือของเธอ เธอรีบหันหน้ากลับ และเห็นมัลฟอยจ้องหน้าเธออยู่
\"อยากให้ฉันจูบที่อื่นอีกรึไง\" มัลฟอยพูดกวนๆ และยื่นหน้าเข้ามาใกล้
\"คนลามก\"เธอยืนขึ้น แล้วมัลฟอยก็ดึงตัวเธอลงมานั่งที่ตักของเขา
\"นายจะทำอะไรฉัน\"เฮอร์ไมโอนี่ร้อง และหน้าเริ่มแดงขึ้น เธอพยายามดิ้น แต่ดูเหมือนว่ายิ่งดิ้น มัลฟอยก็ยิ่งกอดแรงขึ้น
\"เกรนเจอร์\"มัลฟอยพูดขึ้น เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่า เกรนเจอร์
\"คือ..ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจะได้รึปล่าว\"มัลฟอยถาม และเอาหน้ามาวางที่ไหล่ของเธอ ทำให้เธอหน้าแดง
ต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมีเสียงพูดออกมา
\"ก็..ก็ได้ฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอ\"และแล้วเธอก็เอ่ยขึ้น
\"จริงหร่อ\" มัลฟอยตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ
\"แล้วถ้าเป็นมากกว่าเพื่อนหละ\"มัลฟอยถามอย่างมีหวัง
\"หมายความว่ายังไงมากกว่าเพื่อน\"เธอสงสัย
\"เธอนี่ รู้เรื่องหนังสือทุกอย่างแต่ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี่เอาเลย\"มัลฟอยบ่นอย่างอ่อนใจ
\"คือ..ฉัน..ฉันอยากจะเป็นแฟ....\"
แกร็ง แกร็งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
\"เสียงอะไร\"เธอหันความสนใจไปหาเสียงนั้น
\"พิก พิกหนิ มาได้ยังไงกัน\"เธอรีบลุกจากตักของมัลฟอยแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างให้นกฮูกตัวเล็กๆตัวนึง แล้วดึงจดหมายออกมา นกฮูกตัวนั้นคือพิกวิเจียน นกฮูกของรอนที่ได้มาจากซิเรียส พ่อทูนหัวของแฮรี่ ซึ่งตอนนี้ซิเรียสได้จากพวกเขาเสียไป ในการต่อสู่กับ คนที่รู้ว่าใคร เมื่อปีที่แล้ว
\"มาได้จังหวะมาก ไอ้นกเฮงซวย\"มัลฟอยบ่นใส่พิกที่บินไปรอบๆบ้านอย่างร่าเริงที่ได้ทำงานของมันเสร็จ
\"กว่าจะส่งมานะพวกนาย\"เธอพูดกับจมหมาย
\"รักกันจังนะ\"มัลฟอยประชด
\"ก็แฮรี่ กับรอนเป็นเพื่อนรักฉันหนิ\"เธอหันมาแหวะใส่มัลฟอย แล้วเธอก็สร้างโลกส่วนตัวของเธอ ทิ้งให้มัลฟอยอยู่กับพิก สองต่อสอง
ถึงเฮอร์ไมโอนี่เพื่อนรัก
ฉันมาอยู่บ้านรอนได้สงอาทิตย์แล้วหละ รอนไปรับฉันที่บ้าน และจากประสบการณ์ที่รอนต้องมารับฉันตั้งแต่ปีสอง ทำให้การมา ครั้งนี้เกือบจะเป็นปกติอ่ะนะ (ฉันว่าฉันก็ไปปกตินะ..รอน) มันก็ปกตินะ ใส่ชุดพวกมักเกิ้ลมากัน แต่ใส่หมวกทรงสูงของพ่อมดมาด้วยนะสิทำให้คนเดินผ่านไปมามองกันใหญ่ ก็เป็นที่รู้ๆกัน เดอร์ลีย์ไม่อยากจะเป็นเป้าสายตาของใคร โดยเฉพาะท่าเป็นเรื่องแปลกที่ไม่เป็นปกติอย่างนี้ แล้วพอพวกเดอร์ลีย์ออกมาต้อนรับนะ เฟร็ดกับจอร์จก็แกล้งหายตัวมาโผล่ข้างหลังดัดลีย์ ทำให้ดัดลีย์ตกใจต่อยเฟร็จเข้าไปเต็มๆ ก็น่าจะรู้อยู่ดัดลีย์ชอบมีเรื่องชกต่อย แล้วก็กลายเป็นการตะลุมบอลย่อยๆระหว่างเฟร็จ จอร์จ แล้วก็รอนอยู่หน้าบ้าน (ฉันพนันได้เลยว่าฉันได้ต่อยเข้าตามันไปเต็มๆ...รอน) สงสัยลุงคงทนถึงความอับอายไม่ไหวรีบไล่ให้ฉันพาพวกรอนกลับไป แล้วเธอหละเป็นยังไงบ้าง วันอาทิตย์นี้ไปเจอกันที่ตรอกไดแอนกอนนะ เราจะไปเยี่ยมร้านใหม่ของเฟร็จกับจอร์จกัน
เขียนตอบเราด้วยนะ
ปล. หวังว่า พิก คงจะไม่รบกวนเธอนะ
รัก
จาก เพื่อนๆของเธอ แฮรี่ รอน
\"รอนนายทำแบบนั้นได้ยังไง\"เธอพูดออกมา แต่สีหน้าไม่ค่อยตรงกับคำพูดเท่าไหร่ เธอออกจะพอใจเอามากๆที่พวกวิสลีย์ได้อัดดัดลีย์สักครั้ง
\"ตกลงฉันจะไปเจอพวกนาย\" เธอพูดแล้ววิ่งขึ้นบันได
\"เฮ้! เกรนเจอร์ แล้วเรื่องที่ฉันถามหละ\"มัลฟอยทักเธอไว้ก่อน
\"ฉันขอคำตอบอีกอาทิตย์นะ\"มัลฟอยตะโกนไล่หลังเธอ แต่รู้สึกว่าเธอจะไม่ได้ยิน
เธอรีบขึ้นไปเขียนตอบจมหมายของเพื่อนรักของเธอ และเธอก็ตัดสินใจว่า จะไม่บอกเรื่องที่มัลฟอยมาอยู่บ้านตรงข้ามเธอ เพราะเธอเชื่อว่ารอนจะต้องเข้าไปต่อยมัลฟอยแน่ๆถ้าเจอกัน แล้วเธอก็ลงมาผูกจดหมายกับขาของพิก แล้วพิกก็ทยานออกหน้าต่างไป
\"อ้าว มัลฟอยหละ ....สงสัยกลับไปแล้ว\" เธอเดินหารอบบ้าน ซึ่งก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมัลฟอย เธอจึงขึ้นห้องไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"แล้วเธอ..กินอะไรเมื่อตอนเที่ยง\" มัลฟอยถามอย่างแปลกใจระคนเป็นห่วง
\"รู้สึกว่าฉันจะไม่ได้กินแหละ...สงสัยอ่านหนังสือเพลินไปหน่อย\"เฮอร์ไมโอนี่ตอบพรางคิดใจใน ทำไมฉันตอบคำถามนายด้วยนะ
\"อ่านหนังสือ... หนังสือพวกนี่หนะนะ\" มัลฟอยมองไปที่หนังสือกองโต ส่วนใหญ่เป็นหนังสือ เตรียมตัวสอบ ส.พ.บ.ส.
\"แต่เธอเพิ่งอยู่ปีหก กว่าจะสอบก็ปีหน้า จะรีบอ่านทำไมกัน\" มัลฟอยถามอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเห็น
\"ก็เตรียมตัวไง\"เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยเสียงอันราบเรียบ
\"เตรียมตัว\"มัลฟอยพูดออกมาอย่างเสียงดัง
\"นายจะทำไม....แล้วเราจะออกไปหาของกินกันได้รึยัง\" เธอถามเชิงสั่งมัลฟอย
\"เออ.ไปเหอะ ฉันหิว\"มัลฟอยพูดแล้วเดินนำหน้าออกไป เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเป็นเชิง ไม่รอกันเลย แล้วก็เดินตามเขาออกไป
เขาสองคนไปกินสปาเก็ตตี้ที่ร้านอาหารตรงหัวมุมถนน มัลฟอยกินไปสองจานภายในยี่สิบนาที ด้วยความหิว ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้น
จานเดียวก็แทบจะไม่หมดอยู่แล้ว ส่วนมากแล้วเธอมักจะมองมัลฟอยกินเสียมากกว่า แล้วเธอก็เห็นท่าทาง ของมัลฟอยไปซ้อนกับใครบางคนเข้า แล้วก็ขำออกมาหน่อยๆ
\"ขำอะไร ยัยฟู\"มัลฟอยเงยหน้าขึ้นมาจาก สปาเก็ตตี้ จานที่ สาม
\"ปล๋าว\"เธอยังขำไม่หาย
\"ยัยฟูจะบอกมาดีๆหรือต้องให้ฉันใช้กำลัง\"มัลฟอยเริ่มขู่
\"คือ ฉันคิดว่า ท่าเธอกินข้าวนี่คล้ายกับ...รอนมากๆเลย ฉันก็เลยขำ\" เธออธิบาย
\"ฉัน.ไม่.เหมือน.พวกวิสลีย์นะ!\"มัลฟอยตะโกนใส่หน้าเธอด้วยความโมโห จนโต๊ะข้างๆหันมามอง
\"ฉันก็ไม่ได้ว่าเหมือน ..อะ ฉันขอโทษก็ได้\" เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วก้มหน้าก้มตากินสปาเก็ตตี้ต่อให้หมด แต่มันทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
เธอไม่พอใจเอามากๆ
หลังจากออกมาจากร้าน มัลฟอยก็ทำหน้าบึ้งตลอกทางกลับบ้าน เฮอร์ไมโอนี่ หันมามองมัลฟอยเป็นระยะๆ แต่เธอก็เห็นเขาหันมาทำหน้าโมโหใส่ จนเธอทนไม่ได้
\"เออ.มัลฟอย ฉัน..\" เธอเริ่มพูด
\"เฮ้..เจ้าขี้ขลาดผมทอง\"เสียงๆนึงตะโกนมาจากทางด้านหลัง ทำให้เขา สองคนหันกลับไปมอง แล้วก็พอว่าตัวเองอยู่ในวงล้อมของเด็กวัยรุ่น
ประมาณ สิบกว่าคนที่เคยรุมทำร้ายมัลฟอย
\"นายมีธุระอะไรกับฉัน\"มัลฟอยถามอย่างไม่เกรงกลัว
\"กล้ามากนะที่ถามฉันแบบนี้\" เสียงนั้นตอบกลับมา เค้าเป็นเด็กผู้ชายร่างสูงใหญ่ มีกล้ามเป็นมัดๆ แก่กว่าพวกเขา ปี สองปีได้
\"ถ้าไม่มีอะไรพวกเราขอตัว\"เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นแล้วตั้งท่าจะเดินออกจากวง แต่ก็ถูกลูกสมุ่นจับตัวไว้
\"มันจะไม่ง่ายไปหน่อยรึ\"หัวหน้าเแก็งเดินเขามาหาเฮอร์ไมโอนี่
\"ครั้งที่แล้วเธอทำพวกฉันแสบมากนะ มาหลอกได้ว่าตำรวจมา\" ชายคนนั้นพูด
\"ก็พวกเธอโง่เอง\" เธอพูดโดยไม่กลัวเลย
\"มันจะมากไปแล้วนะ\" ชายคนนั้นพูดแล้วจับหน้าเธอ
\"นายจะทำอะไรเธอ\"มัลฟอยตะโกนถาม แล้วเดินมาดึงคอเสื้อหัวหน้า ให้ออกห่างตัวเฮอร์ไมโอนี่
\"โอ้ เจ้าขี้ขลาด ครั้งนี้กล้าสู้งั้นรึ คิดจะปกป้องแฟนงั้นสิ\" แล้วมัลฟอยก็ไม่รอช้า เขาต่อยเข้าหน้า หัวหน้าเต็มแรง และเข้าไปตะลุมบอลกันพวกนั้น เพราะด้วยความโมโหที่เป็นทุนเเดิม หรือด้วยความอยากปกป้องเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ทราบได้ ที่ทำให้มัลฟอยกล้าต่อยกับกลุ่มเด็กอันตพาลพวกนี้
มัลฟอยไม่ใช่เด็กอ่อนแอเลย แต่กลับแข็งแกร็งมากทีเดียว เขามีทักษะการชกดีมาก และหลบได้รวดเร็วมากด้วย อาจจะเป็นเพราะการฝึกซ้อมควิชดิชก็เป็นได้ มัลฟอยเข้าร่วมทีม ควิชดิชของบ้านสริธิรินเมื่อปีสอง ในตำแหน่งซีกเกอร์
\"พอเถอะมัลฟอย\" เธอตะโกนบอกมัลฟอยที่ต่อยแก็งพวกนั้นจนสลบเกือบจะทุกคนอยู่แล้ว
\"เชอะ ฝีมืออ่อนหัด\" มัฟอยสถก
\"นายก็ใช่ว่าจะไม่มีแผลหนิ\"เธอพูดยิ้มๆ ที่มัลฟอยทำเป็นอวดเก่ง
\"มาเถอะฉันว่านายรีบกลับไปทำแผลดีกว่า\" เธอพูดทำท่าจะเดินแยกออกกลับบ้าน
\"เฮ้ย! เธอไม่คิดจะทำแผลให้ฉันเลยรึ ฉันช่วยเธอนะ\"มัลฟอยเถียงกลับ
\"ใครขอให้ช่วยกันหละ\"
\"โถ\"มัลฟอยพูดอย่างเหนื่ยอ่อน เพราะเสียแรงเยอะ
\"ฉันล้อเล่น ตามมาสิ ฉันจะทำแผลให้\"เธอขำกับท่าทางของเขา แล้วเดินนำเข้าบ้าน
~~~~~~~~~~~
มัลฟอยนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมที่เขาเคยนั่งครั้งแรกที่มาที่บ้านหลังนี้
\"ฉันจำได้ว่า ฉันเพิ่งทำแผลให้เธอไปเมื่อไม่นานเองนะ\"เธอบ่นขณะพันผ้าพันแผล
\"เพราะใครหละที่ทำให้ฉันต้องเจ็บตัว\" มัลฟอยถาม
\"เธอจะบอกว่ามันเป็นความผิดฉันงั้นสิ\" เธอพูดอย่างไม่พอใจแล้วลุกขึ้น แต่มัลฟอยก็ฉุดแขนของเธอเอาไว้ ทำให้เธอล้มลงคุกเข่าหันหน้ามาประจัญกับมัลฟอยที่นั่งอยู่บนโซฟา
\"ฉันอยากได้รางวัล\"มัลฟอยพูด
\"เออ..ขอบใจนะที่ช่วย\"เธอตอบอย่างเขิน เพราะไม่รู้ว่ารางวัลที่มัลฟอยต้องการคืออะไร
\"ไม่ใช่คำชม แต่เป็นอย่างอื่นที่สัมผัสได้\"มัลฟอยพูดอย่างน้อยใจ เฮอร์ไมโอนี่งงกับคำพูดของมัลฟอย แต่เธอก็ไม่ต้องหาคำตอบแล้ว มัลฟอยจับมือทั้งสองข้างของเธอและยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ เธอพยายามหันหน้าหนี แล้วมัลฟอยก็จูบลงบนมือของเธอ เธอรีบหันหน้ากลับ และเห็นมัลฟอยจ้องหน้าเธออยู่
\"อยากให้ฉันจูบที่อื่นอีกรึไง\" มัลฟอยพูดกวนๆ และยื่นหน้าเข้ามาใกล้
\"คนลามก\"เธอยืนขึ้น แล้วมัลฟอยก็ดึงตัวเธอลงมานั่งที่ตักของเขา
\"นายจะทำอะไรฉัน\"เฮอร์ไมโอนี่ร้อง และหน้าเริ่มแดงขึ้น เธอพยายามดิ้น แต่ดูเหมือนว่ายิ่งดิ้น มัลฟอยก็ยิ่งกอดแรงขึ้น
\"เกรนเจอร์\"มัลฟอยพูดขึ้น เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่า เกรนเจอร์
\"คือ..ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจะได้รึปล่าว\"มัลฟอยถาม และเอาหน้ามาวางที่ไหล่ของเธอ ทำให้เธอหน้าแดง
ต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมีเสียงพูดออกมา
\"ก็..ก็ได้ฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอ\"และแล้วเธอก็เอ่ยขึ้น
\"จริงหร่อ\" มัลฟอยตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ
\"แล้วถ้าเป็นมากกว่าเพื่อนหละ\"มัลฟอยถามอย่างมีหวัง
\"หมายความว่ายังไงมากกว่าเพื่อน\"เธอสงสัย
\"เธอนี่ รู้เรื่องหนังสือทุกอย่างแต่ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี่เอาเลย\"มัลฟอยบ่นอย่างอ่อนใจ
\"คือ..ฉัน..ฉันอยากจะเป็นแฟ....\"
แกร็ง แกร็งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
\"เสียงอะไร\"เธอหันความสนใจไปหาเสียงนั้น
\"พิก พิกหนิ มาได้ยังไงกัน\"เธอรีบลุกจากตักของมัลฟอยแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างให้นกฮูกตัวเล็กๆตัวนึง แล้วดึงจดหมายออกมา นกฮูกตัวนั้นคือพิกวิเจียน นกฮูกของรอนที่ได้มาจากซิเรียส พ่อทูนหัวของแฮรี่ ซึ่งตอนนี้ซิเรียสได้จากพวกเขาเสียไป ในการต่อสู่กับ คนที่รู้ว่าใคร เมื่อปีที่แล้ว
\"มาได้จังหวะมาก ไอ้นกเฮงซวย\"มัลฟอยบ่นใส่พิกที่บินไปรอบๆบ้านอย่างร่าเริงที่ได้ทำงานของมันเสร็จ
\"กว่าจะส่งมานะพวกนาย\"เธอพูดกับจมหมาย
\"รักกันจังนะ\"มัลฟอยประชด
\"ก็แฮรี่ กับรอนเป็นเพื่อนรักฉันหนิ\"เธอหันมาแหวะใส่มัลฟอย แล้วเธอก็สร้างโลกส่วนตัวของเธอ ทิ้งให้มัลฟอยอยู่กับพิก สองต่อสอง
ถึงเฮอร์ไมโอนี่เพื่อนรัก
ฉันมาอยู่บ้านรอนได้สงอาทิตย์แล้วหละ รอนไปรับฉันที่บ้าน และจากประสบการณ์ที่รอนต้องมารับฉันตั้งแต่ปีสอง ทำให้การมา ครั้งนี้เกือบจะเป็นปกติอ่ะนะ (ฉันว่าฉันก็ไปปกตินะ..รอน) มันก็ปกตินะ ใส่ชุดพวกมักเกิ้ลมากัน แต่ใส่หมวกทรงสูงของพ่อมดมาด้วยนะสิทำให้คนเดินผ่านไปมามองกันใหญ่ ก็เป็นที่รู้ๆกัน เดอร์ลีย์ไม่อยากจะเป็นเป้าสายตาของใคร โดยเฉพาะท่าเป็นเรื่องแปลกที่ไม่เป็นปกติอย่างนี้ แล้วพอพวกเดอร์ลีย์ออกมาต้อนรับนะ เฟร็ดกับจอร์จก็แกล้งหายตัวมาโผล่ข้างหลังดัดลีย์ ทำให้ดัดลีย์ตกใจต่อยเฟร็จเข้าไปเต็มๆ ก็น่าจะรู้อยู่ดัดลีย์ชอบมีเรื่องชกต่อย แล้วก็กลายเป็นการตะลุมบอลย่อยๆระหว่างเฟร็จ จอร์จ แล้วก็รอนอยู่หน้าบ้าน (ฉันพนันได้เลยว่าฉันได้ต่อยเข้าตามันไปเต็มๆ...รอน) สงสัยลุงคงทนถึงความอับอายไม่ไหวรีบไล่ให้ฉันพาพวกรอนกลับไป แล้วเธอหละเป็นยังไงบ้าง วันอาทิตย์นี้ไปเจอกันที่ตรอกไดแอนกอนนะ เราจะไปเยี่ยมร้านใหม่ของเฟร็จกับจอร์จกัน
เขียนตอบเราด้วยนะ
ปล. หวังว่า พิก คงจะไม่รบกวนเธอนะ
รัก
จาก เพื่อนๆของเธอ แฮรี่ รอน
\"รอนนายทำแบบนั้นได้ยังไง\"เธอพูดออกมา แต่สีหน้าไม่ค่อยตรงกับคำพูดเท่าไหร่ เธอออกจะพอใจเอามากๆที่พวกวิสลีย์ได้อัดดัดลีย์สักครั้ง
\"ตกลงฉันจะไปเจอพวกนาย\" เธอพูดแล้ววิ่งขึ้นบันได
\"เฮ้! เกรนเจอร์ แล้วเรื่องที่ฉันถามหละ\"มัลฟอยทักเธอไว้ก่อน
\"ฉันขอคำตอบอีกอาทิตย์นะ\"มัลฟอยตะโกนไล่หลังเธอ แต่รู้สึกว่าเธอจะไม่ได้ยิน
เธอรีบขึ้นไปเขียนตอบจมหมายของเพื่อนรักของเธอ และเธอก็ตัดสินใจว่า จะไม่บอกเรื่องที่มัลฟอยมาอยู่บ้านตรงข้ามเธอ เพราะเธอเชื่อว่ารอนจะต้องเข้าไปต่อยมัลฟอยแน่ๆถ้าเจอกัน แล้วเธอก็ลงมาผูกจดหมายกับขาของพิก แล้วพิกก็ทยานออกหน้าต่างไป
\"อ้าว มัลฟอยหละ ....สงสัยกลับไปแล้ว\" เธอเดินหารอบบ้าน ซึ่งก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมัลฟอย เธอจึงขึ้นห้องไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น