ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ใกล้กัน
\"กลับมาแล้วจ๊ะ\" นางเกรนเจอร์ เปิดประตูบ้านเข้ามา ทำให้ เฮอร์ไมโอนี่ รีบดึงมือออกมาจากมือของมัลฟอยอยากรวดเร็ว และหันไปตอบนางเกรนเจอร์
\"มีอะไรให้หนูช่วยบ้างคะแม่\"
\"ไม่มีหรอกลูก....ลูกไปเตรียมตั้งโต๊ะดีกว่า ประเด๋ยวพ่อคงกลับมาแล้ว \" นางสั่งเฮอร์ไมโอนี่
วันนี้รู้สึกว่านางเกรนเจอร์จะซื้ออาหารมาเยอะเป็นพิเศษ จนเฮอร์ไมโอนี่สงสัย เพราะปกติบ้านนี้ ก็มีกันแค่ พ่อแม่ลูก กับข้าวส่วนใหญ่มีไม่เกิน สี่ อย่าง แต่วันนี้ดูแล้ว เต็มโต๊ะมากๆ จนแทบจะไม่ที่วางจานข้าว \"คงซื้อมาให้มัลฟอยด้วยหละสิ\" เธอคิด \"ทำไมแม่ต้องไปดูแล มัลฟอยด้วย ถ้าแม่รู้ว่าเค้าไม่ใช่เพื่อนหนู แถมยังเป็นศัตรู ตัวร้าย ที่ดูถูกหนูเป็นที่สุด แม่จะว่ายังไง แถม...เมื่อกี่ยัง..\"แล้วเธอก็ก้มลงมองที่ฝ่ามือของเธอ \"อีตาบ้า \"เธอด่ามัลฟอย(ในใจ)แต่ก่อนที่เธอจะสามารถหาคำด่าไปได้มากกว่านี่ เสียงกริ๊งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
\"พ่อคงกลับมาแล้วหละหนู .. ไปรับพ่อหน่อยเร็ว\"นางสั่งเฮอร์ไมโอนี่ ขณะยกอาหารจานสุดท้ายมาวางที่โต๊ะ
\"งานยุ่งจริงๆตอนนี้ คนไข้เยอะขึ้นมากๆ สงสัยคนเริ่มให้ความสำคัญกับฟันแล้วละมั่ง\" นายเกรนเจอร์บ่นใหญ่
\"เอาหน่าคุณ มีงานให้ทำก็ยังดีกว่าไม่มีงานทำนะคะ\"นางเกรนเจอร์ พูดปลอบสามี
\"ทานข้าวเถอะคะ\" นางบอกพร้อมกับเดินมาเอาเสื้อคลุมของเขาไปแขวนให้
\"ขอบใจจ๊ะ....... เธอเป็นใครกัน\" นายเกรนเจอร์เห็นมัลฟอยแล้ว
\"เออ..เค้า...เค้า....เป็นคนรู้จักของหนูหนะคะ\"เฮอร์ไมโอนี่ตอบติดๆขัด ประเด็นเดียวกับเวลาที่จะตอบนางเกรนเจอร์ว่า มัลฟอยอยู่ในฐานะ
อะไร
\"เค้าเป็นเพื่อนของลูกเราจากรร. คะคุณ\"นางเกรนเจอร์ตอบ
\"คนที่ลูกเจอที่ปากทางเข้าบ้านเราเมื่อตอนบ่ายหนะคะ\"นางพูดเสริม
\"สวัสดีครับคุณเกรนเจอร์ ผม เดรโกร เดรโกร มัลฟอยครับ\" มัลฟอยพูดอย่างมีสุขภาพกับนายเกรนเจอร์ จนเฮอร์ไมโอนี่ หมั่นไส้ กึ่งเดินกึ่ง
กระแทกเท้า มานั่งโต๊ะ
\"แล้ว หนูมาที่โลกพวกเราทำไมหละ\"นายเกรนเจอร์เออถามขึ้นเมื่อกินอาหารไปได้สักพัก
\"โลกมักเกิ้ลคะ คุณพ่อ\"เฮอร์ไมโอนี่รีบแก้ให้
\"ผมจะมาอยู่กับญาติครับ แต่ผมหาบ้านไม่เจอ\"มัลฟอยตอบ
\"โง่นะสิ แค่บ้านยังหาไม่เจอ\"เฮอร์ไมโอนี่พูดกับตัวเอง แต่รู้สึกว่าจะมีคนๆนึงได้ยินเข้าจึงรีบแก้ตัวว่า
\"คืองี้ครับ ผมไม่เข้าใจความหมายของตัวเลขบรรทัดบนครับ ไอ้ 132 แล้วก็มีคำต่ออีกเยอะแยะไม่หมด ผมไม่ได้โง่นะคับแต่เพราะผมอยู่บ้านที่มีแต่พ่อมดแม่มดจึงไม่เข้าใจ ไอ้ จม. มักเกิ้ลแบบนี้ครับ\"มัลฟอยตอบ แต่เหมือนกับว่าคำตอบนั้นก็ไปกระทบใครเข้า
\"ไหนขอแม่ดูจม.นั้นหน่อยได้ไหม เผื่อจะช่วยได้\" นางเกรนเจอร์ยื่นมือมารับจม. และอ่านที่อยู่อย่างร่วดเร็ว และสีหน้าเธอเปลี่ยนไปอย่าง
รวดเร็วเช่นกัน
\"GoD! คุณคะ บ้านที่หนุ่มน้อยตามหาอยู่คือบ้าน....บ้านคริโอน่าคะ!\" นางบอกทุกคน
เพร็ง! เฮอร์ไมโอนี่ทำช้อนตกพื้น เมื่อได้ยินคำว่า คริโอน่า นานและนางเกรนเจอร์ ก็มองหน้ากันอย่างทึ่งๆ
\"ทุกคนรู้จัก คุณป้าผมรึครับ\"มัลฟอยถามโดยหวังให้ใครสักคนตอบเค้า เพราะรู้สึกว่า ปฎิกิริยาของแต่ละคนเมื่อได้ยินชื่อของป้าเค้า ก็เปลี่ยน
ไป
หลังจากเงียบกันไปประมาณ ห้านาทีได้ นางเกรนเจอร์ก็พูดขึ้น
\"พวกเรารู้จักคริโอน่าดี เพราะ เราเป็นเพื่อนบ้านกัน เราสนิทกันมาก\"นางพูด แต่พอมาถึงคำว่า เราสนิทกันมาก เธอก็ทำสีหน้าเศร้าลง
\"แต่เด๋ยวนี้ เธอทำตัวเหินห่างจากพวกเรา\"เธอตอบ
\"เด๋ยว..เด๋ยว เธอบอกว่า ป้าคริโอน่าเป็นป้าของเธอ แสดงว่า ป้าเธอก็เป็นแม่มดด้วยสิ\" รู้สึกว่าเฮอร์ไมโอนี่จะเรียกสติกลับมาได้แล้ว
\"ใช่ ป้าเป็นแม่มด และเป็นเลือดบริสุทธิ์\"มัลฟอยตอบหันมาทางเธอ
\"แล้วทำไมฉันถึงไม่สังเกตุ.......นึกออกแล้ว\" เธอสามารถไขปริศนาที่กวนใจเธอเมื่อคืนออกแล้ว ที่แท้ก็เป็นเสียง ป้าคริโอน่านี่เองที่ท่อง
คาถาให้เสียงกริ๊งหน้าบ้านหยุดดัง
\"และที่เธอเริ่มไม่อยากพบหน้าฉันก็เพราะว่าฉัน...เป็นเลือดสีโคลน\" เธอพูดอย่างเศร้าๆ
\"แต่..ทำไมตอนฉันเด็กๆฉันยังสามารถเข้าไปเล่นในบ้านเค้าได้เลย ถ้าเค้าเป็นเลือดบริสุทธิ์ เค้าก็ต้องเกลียดฉันตั้งแต่แรกสิ\"เธอถาม
\"ไม่หรอก เพราะพวกพ่อมดแม่มดที่เกิดจากมักเกิ้ล จะไม่สามารถแสดงอำนาจออกมาได้จนกว่าจะได้รับเลือกให้เข้าเรียนหรืออายุ 11\"มัล
ฟอยตอบ
\"และถ้าไม่มีรร.ไหนรับเรียน พลังอำนาจในตัวก็จะค่อยๆลดลง จนหมดไป แล้วก็กลายเป็นพวกมักเกิ้ลธรรมดา\"มัลฟอยเน้นคำว่า ธรรมดาๆ เป็นพิเศษ
\"ก็ ก็หมายความว่า ถ้า ดับเบิลดอร์ ไม่เลือกฉันเข้าเรียนในฮอกวอตส์ ฉันก็จะกลายเป็นคนธรรมดา โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า ตัวเองมีเวทมนต์\"
เธอถามและหน้าเศร้าลงกว่าเดิม
\"ใช่ พวกเค้าจะไม่มีวันรู้\"มัลฟอยตอบ โดยไม่สังเกตว่า เฮอร์ไมโอนี่จะรู้สึกอย่าไร
\"ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยหละ\"เธอเริ่มกลุ้มใจ เพราะเธออ่านหนังสือแถบทุกเล่มแล้วก็ไม่เคยเจอเรื่องนี้
\"เพราะเค้าไม่เคยเขียนเป็นหนังสือนะสิ เธอจึงไม่รู้\" มัลฟอยตอบ รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อรู้ในสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่รุ้
\"ที่เค้าไม่เขียนเพราะกลัวเมื่อเขียนไปแล้วจะมีปัญหาตามมาว่า ทำไมเลือกคนนี้ ไม่เลือกคนนี้ มีวิธีคัดอย่างไร\" มัลฟอยอธิบาย
\"ซึ่งตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้เหมือนกัน\" มัลฟอยตอบ
\"เฮอร์ไมโอนี่ เมื่อลูกกินข้าวเสร็จแล้ว ก็ช่วยเดินไปส่งมัลฟอยที่บ้านป้าคริโอน่าด้วยนะจ๊ะ\"นางเกรนเจอร์พูด(เพิ่งโผล่มา)
\"ทำไมต้องเป็นห.น..\"เธอจะพูดแย้ง ....แต่
\"เพราะเค้าเป็นเพื่อนหนูหนิจ๊ะ\"นางตอบ
เฮอร์ไมโอนี่จึงลุกขึ้นยืนทันทีเพราะไม่มีอารมณ์กินต่อแล้ว
\"เร็วสิ ตามมา\"เธอบอกมัลฟอย
\"ยัยฟู รอกันมั่งสิ \"มัลฟอยตะโกนบอกเพราะเพิ่งออกมาจากบ้าน
\"ไม่\"เธอตอบ
\"ดี ยัยฟู ถ้าเธอไม่รอฉัน แล้วถ้าฉันตามเธอทัน เธอก็ต้องโดนแบบเมื่อตอนก่อนกินข้าวอีกแน่...แต่ครั้งนี้ ฉันคงไม่อยากจูบที่เดิมแล้วหละ คง
ต้องเปลี่ยนที่ใหม่\"
เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดินทันที แล้วยืนรออยู่หน้าบ้านป้าคริโอน่าแล้ว
\"ดี ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย\"มัลฟอยพูด แล้วเดินมาข้างหลังเธอ
\"แต่เธอก็ต้องโดนทำโทษอยู่ดี โทษฐานไม่เดินมาพร้อมกัน\"มัลฟอยกระซิบข้างหูเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งตอนนี้หน้าแดงมากก
มัลฟอยโน้มหน้าเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่ช้ๆา จนเฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถมองหน้ามัลฟอยได้ ได้แต่หลบหน้า และหลับตาปี๋ มัลฟอยกำลังจะจูบ
ลงบนหน้าผากเธอแต่
\"ใครมาทำอะไรหน้าบ้านฉัน ดึกดื่นป่านนี้\"ป้าคริโอน่าพูดขึ้น ทำให้ทั้งสองต้องผละออกจากกันอย่างเร็ว
\"อ้าว มัลฟอย หลานมาได้ยังไงกัน ป้านึกว่า จะเจอกับตอนเปิดเทอมเสียอีก\"ป้าคริโอน่าพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นหน้าหลานชาย แต่ไม่ยักกะ
เห็นเฮอร์ไมโอนี่
\"สวัสดีครับป้า พ่อผม ให้มาอยู่กับป้าหนะครับ\"มัลฟอยพูด
\"ป่ะเข้าบ้าน\"ป้าคริโอน่าบอกแล้วยกกระเป๋ามัลฟอยเข้าบ้าน
\"ฉันส่งเธอแล้วนะ ฉันกลับหละ...แล้วหวังว่า เราคงไม่ต้องเจอหน้ากันอีกจนกว่าจะเปิดเทอมนะ ฉันไม่อยากโชคร้ายหนะ\"เธอพูด แล้วหันหลัง
เดินกลับ
\"อย่าลืมฝันถึงฉันหละ ยัยฟู\"มัลฟอยตะโกนไล่หลังเฮอร์ไมโอนี่ พร้อมกับยิ้มกวนๆ ใครจะเห็น
\"อีตาบ้า ใครจะไปฝันถึงเธอ\" เฮอร์ไมโอนี่ หันมาตะโกนบอกก่อนเข้าบ้านไป
\"แต่ฉันจะฝันถึงเธอ\"มัลฟอยพูดอย่างแผวเบา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"มีอะไรให้หนูช่วยบ้างคะแม่\"
\"ไม่มีหรอกลูก....ลูกไปเตรียมตั้งโต๊ะดีกว่า ประเด๋ยวพ่อคงกลับมาแล้ว \" นางสั่งเฮอร์ไมโอนี่
วันนี้รู้สึกว่านางเกรนเจอร์จะซื้ออาหารมาเยอะเป็นพิเศษ จนเฮอร์ไมโอนี่สงสัย เพราะปกติบ้านนี้ ก็มีกันแค่ พ่อแม่ลูก กับข้าวส่วนใหญ่มีไม่เกิน สี่ อย่าง แต่วันนี้ดูแล้ว เต็มโต๊ะมากๆ จนแทบจะไม่ที่วางจานข้าว \"คงซื้อมาให้มัลฟอยด้วยหละสิ\" เธอคิด \"ทำไมแม่ต้องไปดูแล มัลฟอยด้วย ถ้าแม่รู้ว่าเค้าไม่ใช่เพื่อนหนู แถมยังเป็นศัตรู ตัวร้าย ที่ดูถูกหนูเป็นที่สุด แม่จะว่ายังไง แถม...เมื่อกี่ยัง..\"แล้วเธอก็ก้มลงมองที่ฝ่ามือของเธอ \"อีตาบ้า \"เธอด่ามัลฟอย(ในใจ)แต่ก่อนที่เธอจะสามารถหาคำด่าไปได้มากกว่านี่ เสียงกริ๊งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
\"พ่อคงกลับมาแล้วหละหนู .. ไปรับพ่อหน่อยเร็ว\"นางสั่งเฮอร์ไมโอนี่ ขณะยกอาหารจานสุดท้ายมาวางที่โต๊ะ
\"งานยุ่งจริงๆตอนนี้ คนไข้เยอะขึ้นมากๆ สงสัยคนเริ่มให้ความสำคัญกับฟันแล้วละมั่ง\" นายเกรนเจอร์บ่นใหญ่
\"เอาหน่าคุณ มีงานให้ทำก็ยังดีกว่าไม่มีงานทำนะคะ\"นางเกรนเจอร์ พูดปลอบสามี
\"ทานข้าวเถอะคะ\" นางบอกพร้อมกับเดินมาเอาเสื้อคลุมของเขาไปแขวนให้
\"ขอบใจจ๊ะ....... เธอเป็นใครกัน\" นายเกรนเจอร์เห็นมัลฟอยแล้ว
\"เออ..เค้า...เค้า....เป็นคนรู้จักของหนูหนะคะ\"เฮอร์ไมโอนี่ตอบติดๆขัด ประเด็นเดียวกับเวลาที่จะตอบนางเกรนเจอร์ว่า มัลฟอยอยู่ในฐานะ
อะไร
\"เค้าเป็นเพื่อนของลูกเราจากรร. คะคุณ\"นางเกรนเจอร์ตอบ
\"คนที่ลูกเจอที่ปากทางเข้าบ้านเราเมื่อตอนบ่ายหนะคะ\"นางพูดเสริม
\"สวัสดีครับคุณเกรนเจอร์ ผม เดรโกร เดรโกร มัลฟอยครับ\" มัลฟอยพูดอย่างมีสุขภาพกับนายเกรนเจอร์ จนเฮอร์ไมโอนี่ หมั่นไส้ กึ่งเดินกึ่ง
กระแทกเท้า มานั่งโต๊ะ
\"แล้ว หนูมาที่โลกพวกเราทำไมหละ\"นายเกรนเจอร์เออถามขึ้นเมื่อกินอาหารไปได้สักพัก
\"โลกมักเกิ้ลคะ คุณพ่อ\"เฮอร์ไมโอนี่รีบแก้ให้
\"ผมจะมาอยู่กับญาติครับ แต่ผมหาบ้านไม่เจอ\"มัลฟอยตอบ
\"โง่นะสิ แค่บ้านยังหาไม่เจอ\"เฮอร์ไมโอนี่พูดกับตัวเอง แต่รู้สึกว่าจะมีคนๆนึงได้ยินเข้าจึงรีบแก้ตัวว่า
\"คืองี้ครับ ผมไม่เข้าใจความหมายของตัวเลขบรรทัดบนครับ ไอ้ 132 แล้วก็มีคำต่ออีกเยอะแยะไม่หมด ผมไม่ได้โง่นะคับแต่เพราะผมอยู่บ้านที่มีแต่พ่อมดแม่มดจึงไม่เข้าใจ ไอ้ จม. มักเกิ้ลแบบนี้ครับ\"มัลฟอยตอบ แต่เหมือนกับว่าคำตอบนั้นก็ไปกระทบใครเข้า
\"ไหนขอแม่ดูจม.นั้นหน่อยได้ไหม เผื่อจะช่วยได้\" นางเกรนเจอร์ยื่นมือมารับจม. และอ่านที่อยู่อย่างร่วดเร็ว และสีหน้าเธอเปลี่ยนไปอย่าง
รวดเร็วเช่นกัน
\"GoD! คุณคะ บ้านที่หนุ่มน้อยตามหาอยู่คือบ้าน....บ้านคริโอน่าคะ!\" นางบอกทุกคน
เพร็ง! เฮอร์ไมโอนี่ทำช้อนตกพื้น เมื่อได้ยินคำว่า คริโอน่า นานและนางเกรนเจอร์ ก็มองหน้ากันอย่างทึ่งๆ
\"ทุกคนรู้จัก คุณป้าผมรึครับ\"มัลฟอยถามโดยหวังให้ใครสักคนตอบเค้า เพราะรู้สึกว่า ปฎิกิริยาของแต่ละคนเมื่อได้ยินชื่อของป้าเค้า ก็เปลี่ยน
ไป
หลังจากเงียบกันไปประมาณ ห้านาทีได้ นางเกรนเจอร์ก็พูดขึ้น
\"พวกเรารู้จักคริโอน่าดี เพราะ เราเป็นเพื่อนบ้านกัน เราสนิทกันมาก\"นางพูด แต่พอมาถึงคำว่า เราสนิทกันมาก เธอก็ทำสีหน้าเศร้าลง
\"แต่เด๋ยวนี้ เธอทำตัวเหินห่างจากพวกเรา\"เธอตอบ
\"เด๋ยว..เด๋ยว เธอบอกว่า ป้าคริโอน่าเป็นป้าของเธอ แสดงว่า ป้าเธอก็เป็นแม่มดด้วยสิ\" รู้สึกว่าเฮอร์ไมโอนี่จะเรียกสติกลับมาได้แล้ว
\"ใช่ ป้าเป็นแม่มด และเป็นเลือดบริสุทธิ์\"มัลฟอยตอบหันมาทางเธอ
\"แล้วทำไมฉันถึงไม่สังเกตุ.......นึกออกแล้ว\" เธอสามารถไขปริศนาที่กวนใจเธอเมื่อคืนออกแล้ว ที่แท้ก็เป็นเสียง ป้าคริโอน่านี่เองที่ท่อง
คาถาให้เสียงกริ๊งหน้าบ้านหยุดดัง
\"และที่เธอเริ่มไม่อยากพบหน้าฉันก็เพราะว่าฉัน...เป็นเลือดสีโคลน\" เธอพูดอย่างเศร้าๆ
\"แต่..ทำไมตอนฉันเด็กๆฉันยังสามารถเข้าไปเล่นในบ้านเค้าได้เลย ถ้าเค้าเป็นเลือดบริสุทธิ์ เค้าก็ต้องเกลียดฉันตั้งแต่แรกสิ\"เธอถาม
\"ไม่หรอก เพราะพวกพ่อมดแม่มดที่เกิดจากมักเกิ้ล จะไม่สามารถแสดงอำนาจออกมาได้จนกว่าจะได้รับเลือกให้เข้าเรียนหรืออายุ 11\"มัล
ฟอยตอบ
\"และถ้าไม่มีรร.ไหนรับเรียน พลังอำนาจในตัวก็จะค่อยๆลดลง จนหมดไป แล้วก็กลายเป็นพวกมักเกิ้ลธรรมดา\"มัลฟอยเน้นคำว่า ธรรมดาๆ เป็นพิเศษ
\"ก็ ก็หมายความว่า ถ้า ดับเบิลดอร์ ไม่เลือกฉันเข้าเรียนในฮอกวอตส์ ฉันก็จะกลายเป็นคนธรรมดา โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า ตัวเองมีเวทมนต์\"
เธอถามและหน้าเศร้าลงกว่าเดิม
\"ใช่ พวกเค้าจะไม่มีวันรู้\"มัลฟอยตอบ โดยไม่สังเกตว่า เฮอร์ไมโอนี่จะรู้สึกอย่าไร
\"ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยหละ\"เธอเริ่มกลุ้มใจ เพราะเธออ่านหนังสือแถบทุกเล่มแล้วก็ไม่เคยเจอเรื่องนี้
\"เพราะเค้าไม่เคยเขียนเป็นหนังสือนะสิ เธอจึงไม่รู้\" มัลฟอยตอบ รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อรู้ในสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่รุ้
\"ที่เค้าไม่เขียนเพราะกลัวเมื่อเขียนไปแล้วจะมีปัญหาตามมาว่า ทำไมเลือกคนนี้ ไม่เลือกคนนี้ มีวิธีคัดอย่างไร\" มัลฟอยอธิบาย
\"ซึ่งตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้เหมือนกัน\" มัลฟอยตอบ
\"เฮอร์ไมโอนี่ เมื่อลูกกินข้าวเสร็จแล้ว ก็ช่วยเดินไปส่งมัลฟอยที่บ้านป้าคริโอน่าด้วยนะจ๊ะ\"นางเกรนเจอร์พูด(เพิ่งโผล่มา)
\"ทำไมต้องเป็นห.น..\"เธอจะพูดแย้ง ....แต่
\"เพราะเค้าเป็นเพื่อนหนูหนิจ๊ะ\"นางตอบ
เฮอร์ไมโอนี่จึงลุกขึ้นยืนทันทีเพราะไม่มีอารมณ์กินต่อแล้ว
\"เร็วสิ ตามมา\"เธอบอกมัลฟอย
\"ยัยฟู รอกันมั่งสิ \"มัลฟอยตะโกนบอกเพราะเพิ่งออกมาจากบ้าน
\"ไม่\"เธอตอบ
\"ดี ยัยฟู ถ้าเธอไม่รอฉัน แล้วถ้าฉันตามเธอทัน เธอก็ต้องโดนแบบเมื่อตอนก่อนกินข้าวอีกแน่...แต่ครั้งนี้ ฉันคงไม่อยากจูบที่เดิมแล้วหละ คง
ต้องเปลี่ยนที่ใหม่\"
เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดินทันที แล้วยืนรออยู่หน้าบ้านป้าคริโอน่าแล้ว
\"ดี ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย\"มัลฟอยพูด แล้วเดินมาข้างหลังเธอ
\"แต่เธอก็ต้องโดนทำโทษอยู่ดี โทษฐานไม่เดินมาพร้อมกัน\"มัลฟอยกระซิบข้างหูเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งตอนนี้หน้าแดงมากก
มัลฟอยโน้มหน้าเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่ช้ๆา จนเฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถมองหน้ามัลฟอยได้ ได้แต่หลบหน้า และหลับตาปี๋ มัลฟอยกำลังจะจูบ
ลงบนหน้าผากเธอแต่
\"ใครมาทำอะไรหน้าบ้านฉัน ดึกดื่นป่านนี้\"ป้าคริโอน่าพูดขึ้น ทำให้ทั้งสองต้องผละออกจากกันอย่างเร็ว
\"อ้าว มัลฟอย หลานมาได้ยังไงกัน ป้านึกว่า จะเจอกับตอนเปิดเทอมเสียอีก\"ป้าคริโอน่าพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นหน้าหลานชาย แต่ไม่ยักกะ
เห็นเฮอร์ไมโอนี่
\"สวัสดีครับป้า พ่อผม ให้มาอยู่กับป้าหนะครับ\"มัลฟอยพูด
\"ป่ะเข้าบ้าน\"ป้าคริโอน่าบอกแล้วยกกระเป๋ามัลฟอยเข้าบ้าน
\"ฉันส่งเธอแล้วนะ ฉันกลับหละ...แล้วหวังว่า เราคงไม่ต้องเจอหน้ากันอีกจนกว่าจะเปิดเทอมนะ ฉันไม่อยากโชคร้ายหนะ\"เธอพูด แล้วหันหลัง
เดินกลับ
\"อย่าลืมฝันถึงฉันหละ ยัยฟู\"มัลฟอยตะโกนไล่หลังเฮอร์ไมโอนี่ พร้อมกับยิ้มกวนๆ ใครจะเห็น
\"อีตาบ้า ใครจะไปฝันถึงเธอ\" เฮอร์ไมโอนี่ หันมาตะโกนบอกก่อนเข้าบ้านไป
\"แต่ฉันจะฝันถึงเธอ\"มัลฟอยพูดอย่างแผวเบา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น