ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2ด้วยความบังเอิญ
วันนี้ ครอบครัวเกรนเจอร์ออกไปซื้อหนังสือให้เฮอร์ไมโอนี่ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ระหว่างทางกลับบ้าน เธอเห็นกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ กำลังรุมทำร้ายเด็กผู้ชายคนนึง เด็กผู้ชายซึ่งไม่มีทางสู้ เธอพยายาม มองให้เห็นว่า เด็กผู้ชายที่โดนรุนนั้น หน้าตาเป็นอย่างไร แล้วเธอก็ถึงกันตะลึ่งเมื่อเธอเห็นเสื้อของเด็กผู้ชายคนนั้น มันเป็นเสื้อคลุมฮอกวอตส์ โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มด
\"คุณพ่อคะ จอดก่อนคะ จอดก่อน\" เธอร้องบอกนายเกรนเจอร์
\"ทำไมหรือจ๊ะะลูก\" นาางเกรนเจอร์หันมาถามเธออย่างสงสัย
\"หนูว่า ...ผู้ชายที่โดนรุมอยู่ตรงนั้นเป็นเพื่อนหนูหนะคะ เค้ามีเสื้อคลุมของฮอกวอตส์\"เธอตอบนางเกรนเจอร์ ด้วยสีหน้าร้อนรน แล้วเธอก็ตัดสินใจ
\"เด๋ยวเจอกันที่บ้านนะคะ คุณพ่อ คุณแม่\" เธอรีบพูดแล้วลงจากรถไป โดยไม่ฟังคำเตือนของท่านทั้งสอง
เฮอไมโอนี่รีบวิ่งไปให้ถึงเร็วที่สุด เพราะคิดว่า ถ้าเป็นเพื่อนๆของเธอก็ไม่อยากให้โดนรุมแบบนี้ เมื่อเธอค่อยๆเข้าไปใกล้ เธอได้ยินเด็กผู้ชายพูด
\"แก่มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายชั้น ไอ้ พวกมักเกิ้ล\"
\"ฉันจะบอกให้พ่อ มาจัดการพวกแก่ ไอ้พวกมักเกิ้ลเลือดสกปรกโสโครก\" เด็กผู้ชายที่ตอนนี้โดนลุมล้อมไปด้วยอันตพาลพูดอย่างวางอำนาจโดยไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ตอนนี้ของเค้าแต่อย่างใด
- -ใครกันที่กล้าพูดได้ขนาดนั้น- - เธอคิดพลางค่อยๆเดินอย่างเงียบๆเข้าไปใกล้
เธอถึงกับช็อคเมื่อรู้ว่าคนที่โดนรุมอยู่นั้นเป็นใคร เค้าคือเดรโกร มัลฟอย เป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอ แต่อยู่คนละบ้าน เธอนั้นอยู่ กริฟฟินดิอร์ ส่วนมัลฟอยนั้นอยุ่บ้าน สริธิริน เป็นที่รู้กันดีว่า พ่อมดแม่มดที่ส่งไปอยู่บ้านสริธิรินเป็นยังไง ขดโกง หาประโยชน์ส่วนตน และมัลฟอยนั้น ก็ตรงตามจุดประสงค์ทุกอย่าง มัลฟอยเป็น คนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด คนที่ดูถูกเธอว่าเป็นพวกเลือดสีโคลน สกปรก เพราะเค้าคิดแต่เพียงว่า อำนาจเวทมนต์นั้น มีให้เฉพาะ พ่อมดแม่มอโดยตรง ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอ คนที่เกิดมาจากครอบครัว มักเกิ้ล เค้าเป็นคนที่หยิ่งยโส ชอบวางอำนาจกับทุกคนที่ด้อยกว่า
แต่ตอนนี้มัลฟอยก็ไม่ต่างอะไรกับหมาจนตรอก มีรอยฟกช้ำจากการโดนต่อย แต่ก็ยังไม่วายวางอำนาจ เธอจึงคิดจะเดินหนี เรื่องอะไรที่เธอจะต้องไปเสี่ยงช่วยเหลือคนที่ ทำร้ายเธอต่างๆนานา .....ให้โดยซะบ้างจะได้รู้สึก.เธอบอกกับตัวเอง..แต่แล้วเธอก็ต้องหยุด เมื่อเธอได้ยินเสียงลูกน้องคนนึงพูดกับ หัวหน้าแก็งว่า \"อัดมันอีกซักรอบไหมลูกพี่ มันกล้ามาวางอำนาจแถวนี้\" \"จัดการมันเลย ให้มันรู้บ้างว่า ที่นี่ใครใหญ่\"
\"\"หยุดเด๋ยวนี่นะ\" เธอรีบวิ่งมาขวางระหว่างมัลฟอยกับลูกน้องในทันที เธอได้ยินเสียงมัลฟอยอุทานว่า\"ยัยเลือดสีโคลน\" แต่เธอก็ไม่หันไปมองเค้าแต่อย่างใด
\"เธอมีสิทธิ์อะไร มารุมทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้แบบนี้\" เธอพูดให้เสียงดังขึ้น เพื่อให้หัวหน้างแก็ง เกรงกลัว อันที่จริงเป็นการสร้างกำลังใจให้ตัวเธอเองต่างหาก
\"แล้วเธอหละ แม่สาวน้อยมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันไม่ให้ชกไอ้หมอนี่ \" หัวหน้าแก็งเดินเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่มากขึ้น และจองมัลฟอยอย่างเอา
เป็นเอาตาย แต่เธอก็ยังไม่ยอมถอย
\"อีกอย่างเธอก็ไม่รู้จักหมอนี่ แล้วจะไปสนใจอะไร\" เขาหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่
เฮอไมโอนี่คิดอยู่นาน เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอไม่ใช่เพื่อนของมัลฟอย แถมยังเป็นศัตรูสำคัญของเธอ แต่ถ้าตอบว่าไม่รู้จัก มัลฟอย
ต้องโดนรุมแน่ๆเลย แลวเธอก็นึกออก
\"ตำรวจ ตำรวจมา หนีเร็ว\" เธอตะโกนออกมา แล้วชี้มือไปทางบ้านเธอให้พวกแก็งวิ่งไปอีกทาง
มีความกลลาหลเกินขึ้น ทุกคนต่างแตกตื่นวิ่งไปคนละทิศละทาง เธอจึงตัดสินใจ จับแขนของมัลฟอย พาวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
~~~~~~~~~~
\"นั่งตรงนี้\"เธอชี้มือไปที่โซฟา ให้มัลฟอยเดินไปนั่ง
\"ทำไมบ้านเธอแคบจัง บ้านเธอนี่ใหญ่เท่าห้องรับแขกบ้านฉันเองนะ\"มัลฟอยพูด ไม่วายวางท่า
\"เด๋ยวฉันไปเอายาทามาให้\"เธอตอบพร้อมกับเดินเข้าครัวไปโดนทำเป็นไม่สนใเสียงมัลฟอย ๒-๓นาทีต่อมา เธอเดินพร้อมกับกล่องยา
\"อ่ะ ทาซะ\" เธอยื่นยาทาแก้ฟกช้ำให้มัลฟอย
\"ทำไมต้องทา ฉันไม่อยากได้ของจากเธอ ใช้เวทมนต์แป๊บเดียวก็หาย\" มัลฟอยทำท่าจะหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา
\"ไม่ได้นะ ห้ามใช้เวทมนต์\"เธอแทบจะตะโกนออกมา ทำให้มัลฟอยมองหน้าเธออย่างหาเรื่อง
\"พ่อมดแม่มดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ห้ามใช้เวทมนต์เมื่ออยู่ในโลกมักเกิ้ล \"เธอกล่าวราวกับท่องออกมาจากแผ่นประกาศ
\"แล้วอีกอย่าง นี่บ้านฉัน ถ้าเธอใช้ กระทรวงเวทมนต์ต้องส่งคนมาบ้านฉันแน่นอน ฉันยังไม่อยากถูกกล่าวหา ก่อนเวลาอันควรหรอกนะ\"
\"อ่อ ถ้าเธออยากจะใช้เวทมนต์ โน่น\" เธอเอามือชี้ไปที่ประตูทางออก
\"ชิ\"มัลฟอยส่งเสียงไม่พอใจ แต่ก็รู้ว่า ควรจะเก็บไม้ในที่สุด
\"ใครเป็นอะไร รึปล่าวลูก\"นางเกรนเจอร์ถาม ขณะลงบันไดมา
\"ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกคะ\"เธอหันมาตอบนางเกรนเจอร์
\"ไม่มีใครเป็นอะไร เธอรู้ไหมถ้าเธอมาช้าอีกนิดเดียว ฉันอาจโดนพวกมัน ฆ่าตายก็ได้\"มัลฟอยตอบอย่างอารมณ์โกรธ
\"ก็ใครใช้ให้เธอไปพูดวางอำนาจกับพวกนั้นหละ\"เธอตอบมัลฟอยกลับ
\"เพื่อนที่รร.หรือจ๊ะ\" นางเกรนเจอร์ถาม เพราะรู้สึกสงสัยวิธีการพูดของทั้งสอง
\"เออ....ก็.ก็ไม่เชิงอ่ะนะคะ เรียกว่า คนเคยเห็นหน้าจะดีกว่าคะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดปดที่ว่า เค้ากับมัลฟอยที่แท้แล้วเป็นศัตรูที่เกลียดกันมากๆ
\"สวัสดีครับคุณนายเกรนเจอร์ ผมชื่อ เดรโก มัลฟอยครับ ผมเรียนอยู่ที่ฮอกวอตส์ครับ แต่อยู่คนละบ้านกับเกรนเจอร์ครับ\" มัลฟอยพูดกับนางเกรนเจอร์อย่างสุภาพและนุ่มนวล จนเฮอร์ไมโอนี่อึ้งไปชั่วครู่
\"ตายจริง หน้าเป็นอะไรหนะลูก\" นางเกรนจอร์ถามมัลฟอย
\"เฮอฯ ช่วยทายาให้เค้าหน่อยสิลูก\"นางพูด เชิงสั่งเฮอร์ไมโอนี่
\"เค้าทาเองได้คะแม่\" เฮอไมโอนี่รีบตอบ แล้วยัดยาทาใส่มัลฟอย
\"แต่หนูเป็นเพื่อนเค้าไม่ใช่รึ ก็ควรช่วยกันสิจ๊ะ .... หนูมัลฟอยทานอะไรมารึยังจ๊ะ\"นางหันมาถามมัลฟอย
\"ยังครับ\"มัลฟอยตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆมาทางเฮอร์ไมโอนี่ พร้อมทั้งส่งยาทาคืนให้เธอ
\"เด๋ยวแม่ออกไปซื้อให้หละกัน อยู่บ้านกันดีๆนะ พ่อคงกลับมา ประมาณบ่าย ๓ โมง เห็นบอกว่ามีประชุมด่วนเพราะมาถึงก็รีบออกไปเลย แป๊บเดียวเด๋ยวแม่กลับมานะจ้ะ \" นางพูดแล้วเดินอออกจากบ้านไป
\"เพราะแม่สั่งหรอกนะ\" เธอพูดพร้อมกับบีบยาลงบนมือ
\"โอ๊ย\" มัลฟอยร้อง \"
\"เบาๆหน่อยได้ไหม ยัยเลือดสีโคลน\" มัลฟอยคนเดิมก็กลับมา แต่เธอก็ยังแกล้งมัลฟอย อยู่ ในขณะที่เธอจะทายาลงบนหน้ามัลฟอย มัลฟอยเอามือมาจับมือเฮอไมโอนี่เอาไว้แน่น
\"ฉันรู้ทันเธอหรอก เด๋ยวเธอก็แกล้งฉันอีก ฉันว่า ฉันจับมือเธอ เอาไว้ดีกว่า\"มัลฟอยพูดพร้อมกับจับมือเฮอฯ ให้แน่นขึ้น
เฮอไมโอนี่เริ่มหน้าแดง \"ปล่อยนะ ชั้นเจ็บ\"
\"ไม่\" เขาตอบ หลังจากที่พยายามดิ้นอยู่นาน เธอก็ต้องยอมแพ้ แรงของมัลฟอย และทายาให้แต่โดยดี
\"บ้านเธอดูอบอุ่นดีนะ\" มัลฟอยกล่าวออกมาอย่างลอยๆ
\"เธอว่าอะไรนะ\"เฮอร์ไมโอนี่ หันมาจ้องมัลฟอยอย่างตะลึกในคำพูดที่เธอได้ยิน
\"ปล่าว\"มัลฟอยบอกปัด
\"เมื่อกี่เธอพูด เธอพูดถึงครอบครัวฉัน\"เธอเองก็ไม่ยอมหรอกนะที่จะให้ใครว่าเรื่องครอบครัวเธอ
\" เออ..ก็...เกรนเจอร์ ขอบใจนะที่มาช่วยชั้นหนะ\" มัลฟอยเอ่ยขึ้นอยากเขินๆ เฮอไมโอนี่ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ จึงไม่รู้ว่าจะพูดว่าไร ได้แต่บอกว่า
\"ไม่เป็นไร\" แล้วมัลฟอยก็ทำสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ เขาจับมือของเธอ แล้วก้มลงหอมที่มือของเธอ
===============
\"คุณพ่อคะ จอดก่อนคะ จอดก่อน\" เธอร้องบอกนายเกรนเจอร์
\"ทำไมหรือจ๊ะะลูก\" นาางเกรนเจอร์หันมาถามเธออย่างสงสัย
\"หนูว่า ...ผู้ชายที่โดนรุมอยู่ตรงนั้นเป็นเพื่อนหนูหนะคะ เค้ามีเสื้อคลุมของฮอกวอตส์\"เธอตอบนางเกรนเจอร์ ด้วยสีหน้าร้อนรน แล้วเธอก็ตัดสินใจ
\"เด๋ยวเจอกันที่บ้านนะคะ คุณพ่อ คุณแม่\" เธอรีบพูดแล้วลงจากรถไป โดยไม่ฟังคำเตือนของท่านทั้งสอง
เฮอไมโอนี่รีบวิ่งไปให้ถึงเร็วที่สุด เพราะคิดว่า ถ้าเป็นเพื่อนๆของเธอก็ไม่อยากให้โดนรุมแบบนี้ เมื่อเธอค่อยๆเข้าไปใกล้ เธอได้ยินเด็กผู้ชายพูด
\"แก่มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายชั้น ไอ้ พวกมักเกิ้ล\"
\"ฉันจะบอกให้พ่อ มาจัดการพวกแก่ ไอ้พวกมักเกิ้ลเลือดสกปรกโสโครก\" เด็กผู้ชายที่ตอนนี้โดนลุมล้อมไปด้วยอันตพาลพูดอย่างวางอำนาจโดยไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ตอนนี้ของเค้าแต่อย่างใด
- -ใครกันที่กล้าพูดได้ขนาดนั้น- - เธอคิดพลางค่อยๆเดินอย่างเงียบๆเข้าไปใกล้
เธอถึงกับช็อคเมื่อรู้ว่าคนที่โดนรุมอยู่นั้นเป็นใคร เค้าคือเดรโกร มัลฟอย เป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอ แต่อยู่คนละบ้าน เธอนั้นอยู่ กริฟฟินดิอร์ ส่วนมัลฟอยนั้นอยุ่บ้าน สริธิริน เป็นที่รู้กันดีว่า พ่อมดแม่มดที่ส่งไปอยู่บ้านสริธิรินเป็นยังไง ขดโกง หาประโยชน์ส่วนตน และมัลฟอยนั้น ก็ตรงตามจุดประสงค์ทุกอย่าง มัลฟอยเป็น คนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด คนที่ดูถูกเธอว่าเป็นพวกเลือดสีโคลน สกปรก เพราะเค้าคิดแต่เพียงว่า อำนาจเวทมนต์นั้น มีให้เฉพาะ พ่อมดแม่มอโดยตรง ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอ คนที่เกิดมาจากครอบครัว มักเกิ้ล เค้าเป็นคนที่หยิ่งยโส ชอบวางอำนาจกับทุกคนที่ด้อยกว่า
แต่ตอนนี้มัลฟอยก็ไม่ต่างอะไรกับหมาจนตรอก มีรอยฟกช้ำจากการโดนต่อย แต่ก็ยังไม่วายวางอำนาจ เธอจึงคิดจะเดินหนี เรื่องอะไรที่เธอจะต้องไปเสี่ยงช่วยเหลือคนที่ ทำร้ายเธอต่างๆนานา .....ให้โดยซะบ้างจะได้รู้สึก.เธอบอกกับตัวเอง..แต่แล้วเธอก็ต้องหยุด เมื่อเธอได้ยินเสียงลูกน้องคนนึงพูดกับ หัวหน้าแก็งว่า \"อัดมันอีกซักรอบไหมลูกพี่ มันกล้ามาวางอำนาจแถวนี้\" \"จัดการมันเลย ให้มันรู้บ้างว่า ที่นี่ใครใหญ่\"
\"\"หยุดเด๋ยวนี่นะ\" เธอรีบวิ่งมาขวางระหว่างมัลฟอยกับลูกน้องในทันที เธอได้ยินเสียงมัลฟอยอุทานว่า\"ยัยเลือดสีโคลน\" แต่เธอก็ไม่หันไปมองเค้าแต่อย่างใด
\"เธอมีสิทธิ์อะไร มารุมทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้แบบนี้\" เธอพูดให้เสียงดังขึ้น เพื่อให้หัวหน้างแก็ง เกรงกลัว อันที่จริงเป็นการสร้างกำลังใจให้ตัวเธอเองต่างหาก
\"แล้วเธอหละ แม่สาวน้อยมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันไม่ให้ชกไอ้หมอนี่ \" หัวหน้าแก็งเดินเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่มากขึ้น และจองมัลฟอยอย่างเอา
เป็นเอาตาย แต่เธอก็ยังไม่ยอมถอย
\"อีกอย่างเธอก็ไม่รู้จักหมอนี่ แล้วจะไปสนใจอะไร\" เขาหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่
เฮอไมโอนี่คิดอยู่นาน เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอไม่ใช่เพื่อนของมัลฟอย แถมยังเป็นศัตรูสำคัญของเธอ แต่ถ้าตอบว่าไม่รู้จัก มัลฟอย
ต้องโดนรุมแน่ๆเลย แลวเธอก็นึกออก
\"ตำรวจ ตำรวจมา หนีเร็ว\" เธอตะโกนออกมา แล้วชี้มือไปทางบ้านเธอให้พวกแก็งวิ่งไปอีกทาง
มีความกลลาหลเกินขึ้น ทุกคนต่างแตกตื่นวิ่งไปคนละทิศละทาง เธอจึงตัดสินใจ จับแขนของมัลฟอย พาวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
~~~~~~~~~~
\"นั่งตรงนี้\"เธอชี้มือไปที่โซฟา ให้มัลฟอยเดินไปนั่ง
\"ทำไมบ้านเธอแคบจัง บ้านเธอนี่ใหญ่เท่าห้องรับแขกบ้านฉันเองนะ\"มัลฟอยพูด ไม่วายวางท่า
\"เด๋ยวฉันไปเอายาทามาให้\"เธอตอบพร้อมกับเดินเข้าครัวไปโดนทำเป็นไม่สนใเสียงมัลฟอย ๒-๓นาทีต่อมา เธอเดินพร้อมกับกล่องยา
\"อ่ะ ทาซะ\" เธอยื่นยาทาแก้ฟกช้ำให้มัลฟอย
\"ทำไมต้องทา ฉันไม่อยากได้ของจากเธอ ใช้เวทมนต์แป๊บเดียวก็หาย\" มัลฟอยทำท่าจะหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา
\"ไม่ได้นะ ห้ามใช้เวทมนต์\"เธอแทบจะตะโกนออกมา ทำให้มัลฟอยมองหน้าเธออย่างหาเรื่อง
\"พ่อมดแม่มดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ห้ามใช้เวทมนต์เมื่ออยู่ในโลกมักเกิ้ล \"เธอกล่าวราวกับท่องออกมาจากแผ่นประกาศ
\"แล้วอีกอย่าง นี่บ้านฉัน ถ้าเธอใช้ กระทรวงเวทมนต์ต้องส่งคนมาบ้านฉันแน่นอน ฉันยังไม่อยากถูกกล่าวหา ก่อนเวลาอันควรหรอกนะ\"
\"อ่อ ถ้าเธออยากจะใช้เวทมนต์ โน่น\" เธอเอามือชี้ไปที่ประตูทางออก
\"ชิ\"มัลฟอยส่งเสียงไม่พอใจ แต่ก็รู้ว่า ควรจะเก็บไม้ในที่สุด
\"ใครเป็นอะไร รึปล่าวลูก\"นางเกรนเจอร์ถาม ขณะลงบันไดมา
\"ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกคะ\"เธอหันมาตอบนางเกรนเจอร์
\"ไม่มีใครเป็นอะไร เธอรู้ไหมถ้าเธอมาช้าอีกนิดเดียว ฉันอาจโดนพวกมัน ฆ่าตายก็ได้\"มัลฟอยตอบอย่างอารมณ์โกรธ
\"ก็ใครใช้ให้เธอไปพูดวางอำนาจกับพวกนั้นหละ\"เธอตอบมัลฟอยกลับ
\"เพื่อนที่รร.หรือจ๊ะ\" นางเกรนเจอร์ถาม เพราะรู้สึกสงสัยวิธีการพูดของทั้งสอง
\"เออ....ก็.ก็ไม่เชิงอ่ะนะคะ เรียกว่า คนเคยเห็นหน้าจะดีกว่าคะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดปดที่ว่า เค้ากับมัลฟอยที่แท้แล้วเป็นศัตรูที่เกลียดกันมากๆ
\"สวัสดีครับคุณนายเกรนเจอร์ ผมชื่อ เดรโก มัลฟอยครับ ผมเรียนอยู่ที่ฮอกวอตส์ครับ แต่อยู่คนละบ้านกับเกรนเจอร์ครับ\" มัลฟอยพูดกับนางเกรนเจอร์อย่างสุภาพและนุ่มนวล จนเฮอร์ไมโอนี่อึ้งไปชั่วครู่
\"ตายจริง หน้าเป็นอะไรหนะลูก\" นางเกรนจอร์ถามมัลฟอย
\"เฮอฯ ช่วยทายาให้เค้าหน่อยสิลูก\"นางพูด เชิงสั่งเฮอร์ไมโอนี่
\"เค้าทาเองได้คะแม่\" เฮอไมโอนี่รีบตอบ แล้วยัดยาทาใส่มัลฟอย
\"แต่หนูเป็นเพื่อนเค้าไม่ใช่รึ ก็ควรช่วยกันสิจ๊ะ .... หนูมัลฟอยทานอะไรมารึยังจ๊ะ\"นางหันมาถามมัลฟอย
\"ยังครับ\"มัลฟอยตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆมาทางเฮอร์ไมโอนี่ พร้อมทั้งส่งยาทาคืนให้เธอ
\"เด๋ยวแม่ออกไปซื้อให้หละกัน อยู่บ้านกันดีๆนะ พ่อคงกลับมา ประมาณบ่าย ๓ โมง เห็นบอกว่ามีประชุมด่วนเพราะมาถึงก็รีบออกไปเลย แป๊บเดียวเด๋ยวแม่กลับมานะจ้ะ \" นางพูดแล้วเดินอออกจากบ้านไป
\"เพราะแม่สั่งหรอกนะ\" เธอพูดพร้อมกับบีบยาลงบนมือ
\"โอ๊ย\" มัลฟอยร้อง \"
\"เบาๆหน่อยได้ไหม ยัยเลือดสีโคลน\" มัลฟอยคนเดิมก็กลับมา แต่เธอก็ยังแกล้งมัลฟอย อยู่ ในขณะที่เธอจะทายาลงบนหน้ามัลฟอย มัลฟอยเอามือมาจับมือเฮอไมโอนี่เอาไว้แน่น
\"ฉันรู้ทันเธอหรอก เด๋ยวเธอก็แกล้งฉันอีก ฉันว่า ฉันจับมือเธอ เอาไว้ดีกว่า\"มัลฟอยพูดพร้อมกับจับมือเฮอฯ ให้แน่นขึ้น
เฮอไมโอนี่เริ่มหน้าแดง \"ปล่อยนะ ชั้นเจ็บ\"
\"ไม่\" เขาตอบ หลังจากที่พยายามดิ้นอยู่นาน เธอก็ต้องยอมแพ้ แรงของมัลฟอย และทายาให้แต่โดยดี
\"บ้านเธอดูอบอุ่นดีนะ\" มัลฟอยกล่าวออกมาอย่างลอยๆ
\"เธอว่าอะไรนะ\"เฮอร์ไมโอนี่ หันมาจ้องมัลฟอยอย่างตะลึกในคำพูดที่เธอได้ยิน
\"ปล่าว\"มัลฟอยบอกปัด
\"เมื่อกี่เธอพูด เธอพูดถึงครอบครัวฉัน\"เธอเองก็ไม่ยอมหรอกนะที่จะให้ใครว่าเรื่องครอบครัวเธอ
\" เออ..ก็...เกรนเจอร์ ขอบใจนะที่มาช่วยชั้นหนะ\" มัลฟอยเอ่ยขึ้นอยากเขินๆ เฮอไมโอนี่ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ จึงไม่รู้ว่าจะพูดว่าไร ได้แต่บอกว่า
\"ไม่เป็นไร\" แล้วมัลฟอยก็ทำสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ เขาจับมือของเธอ แล้วก้มลงหอมที่มือของเธอ
===============
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น