คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดตัวยิมเทควันโด
เรื่องราวของฉันมันเริ่มต้นขึ้น ตอนช่วงปิดเทอมรอขึ้นม.6
"พิม พิม" เสียงๆนึงปลุกฉันให้ตื่นขึ้นในเช้าแรกของการปิดเทอม
"ไอ้พิม ฉันบอกให้ตื่นได้แล้ว -O-" ออมบรรจงกรอกเสียงเข้าใส่หูฉันอย่างแรง
"โอ้ย ไอ้ออม ตะโกนเข้ามาได้ คนนะไม่ใช่ไมล์ -*- " ฉันลุกขึ้นจากเตียงอันแสนนุ่มๆอย่างเร็ว
"ก็เรียกดีๆไม่ตื่นหนิ" ออมพูดอย่างไม่รู้สึกอะไรพลางนั่งลงบนเตียง คุณคงแปลกใจหละสิว่า ไอ้ออมมันเดินโท่งๆเข้ามาในห้องนอนฉันได้ยังไง โถ!! พอฉันลืมตาดูโลก ฉันก็เห็นหน้ามันคนแรกแล้ว ไอ้ออมเนี่ยแต่ก่อนบ้านมันอยู่ติดบ้านฉันเลยแหละ ใช้กำแพงเดียวกัน เวลาออมจะมาหาฉัน หรือฉันจะไปหาออม เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องเสียเวลาเดินไปหน้าประตูบ้าน เปิดประตู เดินอีกสี่ห้าก้าว เปิดประตูบ้านออม แล้วก็เข้าบ้านออม ส่วนใหญ่ฉันจะใช้วิธีปีนกำแพงซะมากกว่า สะดวกรวดเร็วกว่ากันเยอะ มีใครเคยบอกคุณๆรึยังว่า ฉันเนี่ยจริงๆเป็นผู้หญิงเรียบร้อยมากๆนะ(-_-!) แต่ตอนนี้ฉันย้ายบ้านแล้วหละ แต่ไงไอ้ออมก็มาหาฉันบ่อยๆจนมันจะมาเป็นลูกบ้านนี้อยู่แล้ว(เสียดายฉันไม่มีพี่ชาย ไม่งั้นฉันยกให้มันไปแล้ว) นิสัยออมหนะหรอ ฉันจะว่าไงดีหละ เอาเป็นว่า มันทำอะไรฉันก็ทำกับมันด้วยนั้นแหละ แต่มีอยู่อย่างที่ฉันดีกว่ามันนะ ฉันขาวกว่ามัน (เป็นเรื่องน่าภาคภูมิใจมากเลยรึไงกัน)
"แล้วทำไมวันนี้มาแต่เช้าเนี่ย คนจะนอน ปิดเทอมทั้งที" ฉันเดินไปเดินมาระหว่างห้องน้ำและห้องนอน
"เฮ้ย ก็ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไง พิม เธอไม่เคยจะจำเลยนะ" ออมโว้ยวายใส่ฉันที่รีบปิดประตูห้องน้ำหนีได้อย่างทันท่วงที
"อะไรหละ" ฉันตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ อะไรมันจะสำคัญกับมันมากมายนัก ถึงต้องลงทุนมาปลุกฉันเองถึงที่บ้าน
"ก็วันนี้เรานัดกันแล้วนะว่าจะไปสมัครเรียนเทควันโดด้วยกันนะ!!" ออมกระแทกเสียงใส่ฉันอย่างหมดอารมณ์ (ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ถ้ามีพี่ชายฉันจะไม่ยกให้มัน ดุอย่างกะหม...)
"เออใช่ ฉันลืม โทษทีเพื่อน - -" ออมมันมารบเร้าให้ฉันไปเรียนเป็นเพื่อนมันตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วหละ มันต้องมีอะไรอยู่ในก่อไผ่แน่ๆ คนอย่าง ออม เนี่ยนะคิดจะเรียนเทควันโด ฉันเคยถามมันแล้วว่า
"แน่ใจนะ เดี๋ยวไม่ใช่ปล่อยให้ฉันเรียนอยู่คนเดียวอีกนะ " ฉันถามเพื่อความมั่นใจ ฉันก็ไม่ได้อยากจะพูดถึงนิสัยด้านไม่ดีของเพื่อนหรอกนะ เพราะถึงยังไงฉันก็รับมันเป็นเพื่อนได้อยู่แล้ว แต่ ออม เนี่ย มันเป็นพวก อินเทรนเข้าเส้นเลือดใหญ่ เพราะพอมีอะไรใหม่ๆ ฮิตๆ มันจะต้องเป็นอันไปลองทุกที แล้วพอมันเบื่อ มันก็ไม่ทำอีก แล้วก็ต้องเป็นฉันที่ต้องทำอะไรๆ ที่มันชวนไปด้วย คนเดียว - -
*~*~*~*~*~*~*~*ช่วงก่อนสอบ*~*~*~*~~**~*~*~
"นะๆๆๆ พิมนะ ไปเรียนเป็นเพื่อนเค้านะ ไม่ลำบากหรอก ที่เรียนสบายมาก นะๆๆแล้วพิมจะชอบนะๆๆ " ออมอ้อนฉันอย่างสุดฤทธิ์ โอ้ย ฉันจะอ้อนแล้วน่ารักอย่างมันบ้างไหมเนี่ย
แล้วฉันก็ตอบรับคำมันไปอย่างง่ายดาย จริงๆฉันก็อยากเรียนมากเหมือนกันแหละ น่าสนุกดีออก ได้เตะ ได้ต่อย แต่ถึงมันจะอ้อนวอนแค่ไหนฉันก็ต้องเดินไปถามแม่อยู่ดี แม่ก็ไม่ค่อยอยากจะให้ฉันเรียนเท่าไหร่ ด้วยเหตุผลที่ว่า
"มันเป็นกีฬาอันตรายนะพิม มีแต่ผู้ชายเค้าเรียนกัน...แล้วอีกอย่างแม่ไม่อยากเห็นลูกแม่เสียโฉม" โถแม่จ๋า แม่เชื่อแล้วใช่มั้ยว่า ลูกคนนี้ของแม่ ก็สวยใช่ย่อย
"ยิ่งไม่มีคนมาขออยู่" เหอะๆๆ นี่แม่ห่วงหน้าตาอันแสนสวยของลูกสาว รึห่วงไม่ได้สินสอนกันแน่ - -
"เรื่องอะไรหนูจะยอมให้เตะหนูฟรีๆ หนูไม่ยอมหรอกหน่าแม่ อย่าห่วงเลย ฮืม ^O^" ฉันยืดอกขึ้น แล้วใช้กำปั้นทุบอกตัวเอง ให้ดูเหมือนพวกทหารที่พร้อมออกรบ
"แบบนี้ไงที่แม่เป็นห่วง" -_-! แม่มองฉันที่กำลังยิ้มอย่างมั่นใจว่าฉันจะต้องเตะคืนอย่างแน่นอน แล้วก็ถอนหายใจออกมาช้าๆ
"พิม..." แม่เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นทันที
"พิม ปีหน้า พิมจะเอนทรานซ์อยู่แล้วนะ ทุ่มให้กับการเรียนไม่ดีกว่าหร่อลูก ไหนลูกว่า อยากจะเข้า สัตวแพทย์ไม่ใช่หร่อ แล้วถ้าปิดเทอมลูกเอาเวลาไปทำอย่างอื่นหมด แล้วลูกจะเอาเวลาที่ไหนมาอ่านหนังสือหละ" และแล้ว เหตุผลจริงๆออกมาจากปากแม่ฉัน ฉันยอมรับนะ ว่า ฉันอยากเข้า สัตวแพทย์ มาก ฉันอยากช่วยเหลือสัตว์ทั้งหลาย ด้วยที่ฉันยึดปฏิฐานที่ว่า -คนหนะ มีคนช่วยเหลือเยอะแล้ว แต่สัตว์ เวลามันเจ็บเวลามันป่วย ไม่มีใครดูแลสนใจมันเลย- ฉันเลยอยากจะเป็นคนช่วยพวกมันเอง แต่แม่ของฉันไม่สนับสนุนซักเท่าไหร่ เพราะด้วยที่บ้านเราฐานะปานกลาง ไม่มีเงินเก็บเป็นก้อนๆเหมือนใครๆเค้า และอาชีพสัตวแพทย์ก็ไม่ใช่อาชีพที่เจริญรุ่งเรืองมากนัก ถ้าเราพูดเรื่องอนาคตของฉันทีไร เป็นอันต้องทะเลาะกับแม่ทุกครั้งไป แต่ครั้งนี้ แม่กับเป็นคนพูดขึ้นเอง ฉันเลยแปลกใจนิดหน่อย
"หนูก็อยากเรียน สัตวแพทย์ แต่การเรียนเทควันโดมันก็ไม่ได้เป็นการเรียนที่ปล่าวประโยชน์นะแม่ มันก็เป็นการป้องกันตัวที่ ผู้หญิงควรจะมีติดตัวไว้บ้าง" ฉันพูดออกมาอย่างนั้น แต่ในใจก็รู้ๆอยู่เต็มอกแล้วว่า ไม่ได้เรียนแน่นอน แม่มองฉันแล้วถอนหายใจอีกครั้ง และทำท่าเหมือนกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง
"เอาแพมไปเรียนด้วยละกัน น้องมันจะได้รู้จักป้องกันตัวบ้าง และที่สำคัญ ถ้าโดนเตะ แม่ไม่ให้เรียนอีกแล้วนะ " แม่เน้นประโยคหลังไว้อย่างโหดเหียม แล้วฉันก็ร้องเร่ เห่กระเชย ดีใจที่แม่ยอมให้ฉันเรียนได้ง่ายๆ ถึงแม้ว่า ในใจลึกๆฉันก็ยังแปลกใจและคิดว่า มันจะต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ถึงยังไง ฉันก็ได้เรียน เทควันโดแล้ว^0^
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
"ไปก่อนนะคะ น้าพา"ออมยกมือไหว้แม่ฉัน ก่อนที่เราคนกำลังจะออกจากรั้วบ้าน
"หนูไปนะแม่"
"พิม แม่ให้ไปเรียนเพื่อใช้ป้องกันตัวนะ ไม่ใช่ให้เอาไปสู้กับคนอื่น" แม่จ้องฉันตาเขียว
"แม่ ทำอย่างกะหนูจะเอาไว้ไปรบงั้นแหละ" ฉันพูดขณะแม่เดินเข้าบ้านไป
"เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย"ฉันเดินบ่นไปตลอดทาง
"ก็พิมหนะ ออกจะห้าวซะ" นี่คือเสียงที่ออกมาจากปากน้องฉันเอง ...แพม ...ด้วยที่เราเกิดห่างกัน 1 ปี ทำให้มันไม่เคยเรียกฉันว่า ่ พี่พิม ่ เลยสักครั้ง ใครเป็นคนสั่งคนสอนมันเนี่ยยย (เธอก็เป็นถึงพี่เชียวนะ สอนน้องยังไงหละ - -!)
"แต่ฉันไม่ได้เป็นคนที่อยากจะมาเรียนก่อนนะ เธอนั้นแหละออม" ฉันหันมาส่งสายตาให้ออม
"ก็แหม๋ ฉันว่ากีฬานี้ก็เหมาะกับเธอดีออก ฉันว่าได้เป็นนักกีฬาชัวร์เลย แล้วอีกอย่าง..." ออม ผสานมือเข้าด้วยกัน แล้ว เงยหน้ามองอะไรบางงอย่างบนฟ้า
"เป็นอะไร ออม มองหาฝุ่นในอากาศ หร๊อออ ก๊ากกกกก" ฉันพูดแค่นั้น ออมก็หันมาหน้าบึ้งใส่ฉันแล้วทันที
"........" ฉันเงียบเตรียมฟังมันด่า เอาเลยๆๆๆ ถ้าแกด่า ฉันจะไม่ไปเรียนกับแกแน่ๆ
"ช่างเถอะๆ เรารีบไปกันดีกว่าเนอะ" อ่าวววววว เป็นงั้นไป แปลกจริงๆ ทำไมออมมันไม่ด่าหละเนี่ย ทุกทีเวลาฉันทำลายภาพฝันของมัน มันจะต้องโวยวาย หาว่าฉันเป็นพวก ไม่แม๊นส์ หรือเรียกเต็มๆก็ ไม่มีความโรแมนติกอยู่ในขั้วหัวใจ (แล้วมันผิดหร่อไง) แต่ครั้งนี้แปลกจริงๆแฮะ ที่ยิมเทควันโด จะต้องมีอะไรแน่ๆ - -+
"มาสมัครเรียนคะ"ออมพูดกับพี่ที่เคาเตอร์ นี่หรือยิมเทควันโดที่ไอ้ออมมันอยากเรียน ฉันไม่เคยเห็นยิมเทควันโดมาก่อน ถึงจะเห็นที่นี่เป็นที่แรก ฉันก็รู้แล้วหละว่า มันเจ๋งสุดๆ ยิมนี้เห็นเป็นห้องกว้างๆรูปตัวแอล ห้องเดียว แต่ก็จัดสรรพื้นที่ ได้อย่างลงตัว ตรงที่ฉันยืนอยู่เป็นห้องเล็กๆที่ถูกกั้นด้วยประตูกระจกสีขาวขุ่น เพื่อไม่ให้เสียงภายในเล็ดรอดออกมาภายนอก แต่ถึงอย่างไร ฉันก็ยังได้ยินเสียง คนฝึกซ้อมข้างในออกมาเป็นระยะๆ
"กี่คนคะ"พี่ที่เคาร์เตอร์ถาม แต่ฉันไม่ได้สนใจหรอก เพราะรุ้ว่าเรื่องนี้ ออมต้องเป็นคนจัดการอยู่แล้ว ฉันกำลังพยายามมองผ่านกระจกมัวๆเข้าไปในยิม ในขณะนั้น มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆเปิดประตูกระจกออกมาพอดี เพื่อวิ่งไปหาแม่ของเค้าที่นั่งรออยุ่ด้านหน้าเคาร์เตอร์ ทำให้ฉันได้เห็นยิมข้างใน พื้นยิมปูด้วยแผ่นพลาสติกกันลืนสีน้ำเงินเข้ม มีนักกีฬาใส่ชุดเทควันโดสีขาวยืนอยู่เป็นกลุ่มๆ มันช่างเป็นภาพที่สุดจะหาคำบรรยาย สีขาวที่ดูเปรียบเหมือนความอ่อนไหว ความเปราะบาง เมื่อมันมารวมกับสีน้ำเงินเข้มของพื้นยิม ก็ทำให้มันดู แข็งแกร่ง แต่มันก็นุ่มนวลอีกด้วย โอ้วว ไอ้ออมฉันรุ้แล้วหละว่า แม๊นส์ของแกอ่ะเป็นยังไง ฉันชักจะหลงเสน่ห์มันเข้าไปแล้ว
"ปอม พี่ยังไม่ปล่อยให้พักนะ" แต่แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังแทรกออกมาจากประตูที่เด็กคนนั้นเปิดทิ้งเอาไว้ ทำให้ฉันมองตามเสียงนั้น และก็ไปสะดุดกับผู้ชายคนนึง ่ โอ้ว เท่ห์เป็นบ้าเลย ผู้ชายไรเนี่ย ่ ฉันอุทานออกมาในใจ หน้าขาวๆของผู้ชายคนนั้นมีรอยแดงเรื่อๆ อยู่บริเวณแกม อาจเป็นเพราะ มีเลือดสูบฉีดมากจากการฝึกซ้อม และปากก็เป็นสีชมพูอ่อนๆด้วยเช่นกัน แต่ฉันก็เห็นอะไรบางอย่าง สายที่เค้าคาดเอวอยู่ สายแดง !! โหอยู๋สายแดงแล้งหร่อเนี่ย และตอนนี้เค้า กำลังเดินมาทางฉัน O.o
"พี่คิม ปอมเหนื่อยแล้ว ไม่อยากรำแล้ว " สงสัยผู้ชายคนนี้คงจะเป็นครูสอน ชื่ออะไรน่ะ อ่อ คิม ส่วนเด็กผู้ชายตัวขาวๆเล็กนั่นชื่อปอม น่ารักดีแฮะ แต่สงสัยคงจะแสบน่าดู เมื่อกี่ น้องปอมพูดว่า ่ รำ ่ เอ๊ะ! อะไร เทควันโดมีรำด้วยหร่อ ไม่นะ ฉันยิ่งตั้งวงไม่ค่อยจะสวยอยู่ ฉันเลยมองคนที่ชื่อคิมต่อ เพื่อจะรอหาคำตอบว่า รำ มันคืออะไร
"แต่ ปอมต้องสอบเลื่อนสายสิ้นเดือนหน้านะ ถ้ารำไม่ได้ ครูโจ ไม่ให้ปอมสอบแน่น!!"คิมพูดกับน้องปอมอย่างอ่อนโยน แต่มันสัมผัสแล้วฟังดู แกมบังคับ ทำให้ปอมยอมเดินกลับเข้าไปในยิมแต่โดยดี คนอะไรเนี่ย ดูน่ารักแต่ก็แฝงไว้ด้วยความน่ายำเกรงเช่นนี้ ฉันมองเค้าอย่างน่านับถือ
คิมกำลังเดินตามน้องปอมเข้าไปในยิม แต่แล้วก็หยุดชะงัก เพราะรู้สึกมีใครแอบมองตนอยู่ตั้งแต่ออกมาจากยิมแล้ว เมื่อเค้าหาสายตาที่มองเค้าเจอ ก็เป็นเพียง เด็กผู้หญิง 3 คนที่ยืนอยู่หน้าเคาร์เตอร์เท่านั้น
เอ๊ะ!! เค้ามองมาทางฉัน แล้ว.. แล้วเค้าก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ทำไมแค่ยิ้มนั่น ขาฉันถึงได้สั่นนิดๆนะ แต่ฉันก็รู้ดีแหละว่าเค้ายิ้มให้ทำไม ปากเค้า ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่มันผิดกับสายตาเค้ามากมาย ตาของเค้าที่มองมา ช่างดู ดุดัน เป็นสัญญาณเตือนว่า ่ มองอะไรมิทราบ ่ ่ทำไมผู้ชายคนนี้ดูยากจัง ่ ฉันพูดให้ตนเองฟัง หลังจากยิ้มให้ เค้าก็เดินกลับเข้ายิม พร้อมๆกับที่ประตูปิดลง
"แก เค้ายิ้มให้ฉันด้วยแก" ไอ้ออม เขย่าฉันที่ยืนนิ่งไม่ตอบอะไรมัน
"อะไรกัน พิม เจอผู้ชายหล่อแค่เนี่ย พูดไม่ออกเลยหร่อ กลัวแพ้เค้าหละสิ" แพมเดินมาอยู่ข้างหน้าแล้วล้อเลียนฉัน
ป๊าบบบ!!!
มันเป็นเสียงฉันเอามือฟาดลงบนหัวน้องฉันเองแหละ มันจะเห็นฉันเป็นพี่สาว บ้างมั้ย
"โอ้ย เจ็บนะ พิม" แพมเอามือลูบหัวตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ประตูยิม
"หล่อ เทห์ แต่ ดูไม่ออกเลยว่า คิดอะไรอยู่ ...คนๆนี้ น่ากลัวจัง" แพมพูดขณะพยายามใช้สายตาเพ่งผ่านความมัวของกระจกมัว ถูกของแพมมัน ตอนที่เห็น สายตาเค้า ฉันเองยังกลัวเลย
"แกว่า ผู้ชายคนเมื่อกี่เป็นยังไง เห็นมั้ย ฉันบอกแกแล้วว่าคุ้ม ที่มาเรียนที่นี่ วันแรกก็เจอเลย" ไอ้ออมยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่เหมือนไม่ได้รับรู้เลยว่า เมื่อกี่ แพมมันพูดอะไร ส่วนฉันก็เริ่มๆจะรุ้จุดประสงค์หลักของมันซะแล้ว
"ออม แกอย่าบอกนะว่า ที่แกอยากจะมาเรียนที่ยิมเนี่ย เพราะแก ....." ฉันถามมันทันที
"เรียบร้อยแล้วจะน้อง 3 ชุด เริ่มเรียนพรุ่งนี้นะ บ่ายครึ่ง"แต่แล้วพี่เคาร์เตอร์ก็แทรกขึ้นซะก่อน ทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้พูดให้จบ ส่วนออมก็หันไปหยิบชุด แล้วหันมาแจกให้แพม ก่อนที่จะ ยัดชุดใส่มือฉันเพราะฉันไม่ได้ยื่นไปรับ มันยัดใส่มือฉัน พร้อมกับยิ้มและยักคิ้วเป็นคำตอบให้คำถามที่ฉันยังถามไม่จบ ก่อนที่จะเดินนำออกจากยิมไป
o.O พระเจ้า!!! นี่เพื่อนฉันมาเรียนเทควันโด เพราะ
!!!!!!ผู้ชาย!!!!! - -!
ความคิดเห็น