คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เฮ่ออออ..จะบอกอะไรให้นะ สิ่งที่ทรมานมากที่สุดในชีวิตของนักเรียนม.6 ก็คือการที่จะต้องนั่งรอ นอนรอ ผลคะแนนสอบเอนทรานซ์นะซิ เพราะมันเป็นคะแนนที่ต้องไปยื่นเข้าคณะ แล้วยิ่งเป็นฉันด้วยแล้วหละก็นะ เหอะๆ อย่าหวังเลยว่ามันจะออกมาเป็นตัวเลขที่สวยหรู หรือเป็นหวยรางวัลที่หนึ่งที่พอเห็นแล้วก็ดีใจแทบสลบ ฉันมันก็แค่นักเรียนม.6 ธรรมดาๆคนนึง เรื่องเรียนนะหร่อ อย่ามาพูดกันดีกว่า แต่เพื่อนๆส่วนใหญ่คิดว่าฉันเก่งนักเก่งหนานะซิ ก็เมื่อตอนฉันขึ้นม.สี่ใหม่ๆ ฉันดันไปอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเด็กเก่งๆของห้องวิทย์ ทุกคนเลยคิดว่า ฉันจะต้องเก่งไปด้วยตามระเบียบ
อันที่จริงการอยู่กลุ่มเดียวกับเด็กเก่งๆมันก็ไม่ได้ยากนักหนาหรอกนะ ไม่ต้องปรับตัวให้ดูคงแก่เรียน ไม่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งอ่านหนังสือรอบดึกเพื่อตอนเช้าจะได้ไปพูดกับพวกมันรู้เรื่อง จริงๆก็คือ ไม่ต้องปรับตัวอะไรมากมายเลยด้วยซ้ำ ฉันก็เป็นตัวฉันเหมือนตอนม.ต้นนั้นแหละ พูดมาก ชอบชวนคุย ชวนไปดูหนัง ชวนไปเที่ยว และฉันเองนั้นแหละที่ชอบทำให้เพื่อนๆเก่งๆทั้งหลายตะบะแตกไปเที่ยวกับฉันซะเรื่อย แต่พอถึงช่วงสอบหนะหร่อ หุหุ ทุกคนรวมทั้งฉันก็พร้อมใจกันเป็นยัยเด็กบ้าเรียน ก้มหน้างุดๆอยู่บนตัวหนังสือ แถมถ้าฉันไม่เข้าใจ พวกมันก็รีบแย่งกันอธิบายให้ฉันกันยกใหญ่..มันบอกกับฉันว่าเป็นการทวนความจำมันไปในตัว... ก็ดีงี้แหละ มีเพื่อนเป็นเด็กเก่ง คะแนนฉันแต่ละครั้งก็พอถูๆไถๆไปได้
แต่มันก็มีข้อเสียนะที่มีเพื่อนๆเป็นเด็กเก่ง ก็พอช่วงนี้หนะสิ ช่วงแห่งการรอคอย คอยแล้วก็คอย ก็ฉันมันเป็นพวกไม่อยากอยู่เฉยหนิ ฉันอยากหาไรทำเพราะฉันคิดเสมอว่า การนั่งอยู่เฉยๆเป็นอะไรที่สิ้นเปลืองเวลามากที่สุด พอฉันโทรหาเพื่อนแต่ละคน มันก็ไม่ว่างทุกที บอกว่าไปเรียนบ้างหละ(ทั้งๆทีเพิ่งจะสอบเอนท์เสร้จเนี่ยนะ มันจะไปเรียนอะไรของมัน) อยากนอนอยู่บ้านบ้างหละ แล้วไง มันก็เหลือฉันอยู่คนเดียวนี่แหละ
ช่วงนี้ฉันก็เลยว่างๆๆๆๆๆๆ ฉันนอนเกือกกลิ้งอยู่บนที่นอนตั้งแต่เช้าจนเกือบๆเที่ยงจึงลงมากินอาหารเช้า และตามด้วยมืดเที่ยงในเวลาห่างกันชม.กว่าๆ แล้วฉันก็มานั่งอยู่หน้าคอม กะว่าพอเข้าเอมเอสเอม แล้วจะคุยกับเพื่อนๆให้มันตายกันไปข้างหนึ่ง แต่แล้ว....ไม่มีใครออนเลยซักคน o_O! ฉันหละอยากรู้จริงๆวันๆของเด็กเก่ง มันทำอะไรอยู่ แล้วฉันก็เอื้อมเมื่อไปเปิดวิทยุเก่าๆของฉัน ที่ฉันไม่ได้เปิดมันมาแสนนาน หลังจากที่แม่ ดุฉันให้ตั้งใจอ่านหนังสือสอบเอนท์ และห้ามกลับไปที่ยิมอีก(แม่จ๋า แค่ไม่ได้ฟังวิทยุ ก็ไม่ได้ชวนให้คะแนนหนูมันมากขึ้นเลยนะ)
"แต่ว่าตอนนี้ เธออยู่ที่ใดบนโลกนี้ ที่มันช่างกว้างใหญ่ และฉันยังคงต้องรออีกนานเท่าไหร่..." เพลงนี้ ไม่ได้ฟังมาซะนานเชียว
"ฉันไม่รู้ว่า รักแท้ หรือ คู่แท้เป็นยังไง" อยู่ๆคำพูดที่ฉันไม่เคยนึกถึงก็ผุดขึ้นมาในสมองของฉัน ทำให้ฉัน จมลึกลงไปในความทรงจำที่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะนึกถึงมัน
"...กว่าจะพบคนนั้นที่รออยู่ คู่แท้ที่จะเข้ามาเปลี่ยน ชีวิตคนธรรมดาคนนี้ให้ไม่ต้องเหงาอีกต่อไป " เสียงเพลงยังคงบรรเลงต่อไป ตามท่วงทำนองของมัน แต่ตัวฉันกลับมีภาพในอดีตต่างๆลอยเข้ามาไม่หยุดหย่อน
"ตอนนี้ ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันอยากสนใจแต่เรื่องเรียน" คำพูดที่ฉันอยากจะลืมที่สุด ได้เข้ามาอยู่ในสมองของฉันแล้ว
"ครับ จบไปแล้วนะครับสำหรับเพลงSoulmateที่คุณฝ้ายขอให้คุณแกรมเบิร์ก แหม๋คู่นี้ช่างเป็นคู่แท้กันจริงๆนะครับ คนนึงอยู่ประเทศไทย ส่วนอีกคน อยู่ อังกฤษ แต่ยัง อุตส่าห์ มาพบและรักกันจนได้ คุณฝ้ายครับ พบ แฟนคุณได้ยังไงครับ....." ดีเจยังตั้งคำถาม เรื่องราวของ คุ่แท้คู่นี้ต่อไปเรื่อยๆ แต่ฉันเอง กำลังจนลึกสู่อดีต สู่ความเจ็บปวดที่ฉันเองคิดเสมอว่า มันเป็นเพียงแค่ความฝัน มันทำให้ฉันนึกถึง ฉากสุดท้ายที่ฉันได้เจอเค้า นึกถึงคำพูดสุกท้าย ที่เค้าให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะหนีจากเค้า หนีจากใจของตัวเอง
"เรายังคิดกับพิมเหมือนเดิมนะ"
ความคิดเห็น