คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
คุณเชื่อในเรื่องของ ‘พลังพิเศษ’ ไหม มันเป็นสิ่งที่จะทำให้คุณต่างไปจากคนอื่นๆ พลังที่มนุษย์ต่างกันบอกกันว่า มันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน ....
เด็กหนุ่มนั่งฟังเพลง เขียนสมุดโน้ตของเขาอยู่ท่ามกลางร่างของนักเลงที่นอนจมกองเลือด พวกเขาต่างร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด สายตาของพวกเขาต่างจับจ้องไปที่เด็กคนนั้นด้วยความโกรธแค้น แต่เด็กหนุ่มไม่แม้แต่จะละสายตาจากสมุดไปมองพวกเขาเลย
มีชายกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเขา ดูจากเสื้อที่ใส่แล้วน่าจะเป็นพวกเดียวกับที่นอนกองร้องโอดครวญอยู่กับพื้น ทุกคนในกลุ่มนั้นล้วนแต่มีร่างกายที่เรียกได้ว่า ‘โครตแมน’แต่หน้าตานี่เรียกได้ว่า ‘โครตห่วย’ ทุกคนถืออาวุธกันหมด ดูจากสีหน้าและท่าทางก็เดาได้ง่ายๆเลยว่าคงมาแก้แค้นให้พวกที่โดนเล่นงานอย่างแน่นอน
“ไอ้หนู เอ็งกล้ามากเลยนะที่กล้ามานั่งสบายใจอยู่ในเขตของพวกข้า แถมยังเล่นงานลูกน้องของข้าซะเละไม่เป็นท่าอย่างนี้” ชายคนหนึ่งในกลุ่ม เอาดาบซามูไรชี้หน้าพลางตะโกนใส่เด็กหนุ่มคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่โกรธแค้นเป็นอย่างมาก เขามีรูปร่างที่กำยำน่าเกรงขาม ผิวดำ แต่กลับทำผมทรงโมฮอกสีแดงที่ไม่เข้ากับสีผิวและหน้าตาเอาเสียเลย ทำให้ความหน้ากลัวนั้นดูลดน้อยลงไป
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” เด็กหนุ่มถอดหูฟังออกข้างหนึ่งหันมาตะโกนถามแล้วทำหน้าตากวนโอ้ยใส่นักเลงกลุ่มนั้น
“ชิ ไอ้เด็กเวรนี่...เหอะ แล้วนี่แกมาทำอะไรในเขตของข้าล่ะหนีออกจากบ้านมารึไง แหมย้อมผมสีน้ำเงินซะด้วยนะ เป็นเด็กมีปัญหาหรอ กลับบ้านไปดูดนมแม่ไปทางบ้านให้อภัยแล้ว ฮ่าๆ” พวกนักเลงหัวเราะเยาะเย้ยเขา
“ขอโทษด้วยละกันนะครับ...แต่ตูผมสีนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วเฟ้ย” เขาหยิบยางลบมากำไว้ในมือแล้วปามันออกไป
เกิดเรื่องน่าอัศจรรย์ขึ้นเมื่อยางลบนั้นเปล่งแสงก่อนจะปาออกไปและพุ่งไปอย่างรวดเร็วจนมองไม่เห็น
ยางลบพุ่งไปกระแทกเต็มๆตัวของนักเลงคนหนึ่งทำให้ร่างของเขากระเด็นไปกระแทกกำแพงอย่างรุนแรง ทำให้เกิดเสียงดังสนั่น พวกนกที่เกาะอยู่ตามเสาไฟฟ้าต่างพากันบินหนีไป
“แกเป็นตัวอะไรวะ”นักเลงที่ชี้หน้าเขาในตอนแรก ตอนนี้ถึงกับผงะถอยหลังไปเล็กน้อย อึ้งในสิ่งที่เด็กหนุ่มคนนั้นทำ
“ก็เป็นคนนี่แหละครับ เห็นผมเป็นซุปเปอร์แมนรึไง ผมไม่ได้ใส่กางเกงในสีแดงซะหน่อย...แล้วก็คุณน่ะใช่ไหมที่เป็นหัวหน้าน่ะ ไว้ทรงผมเท่ดีนะครับสีแดงซะด้วย”
“แกรู้ได้ไงว่าข้าเป็นหัวหน้าน่ะ”
“มันก็ปักอยู่ที่เสื้อไม่ใช่รึไง”ชายหนุ่มชี้ไปที่เสื้อ พลางส่ายหน้า
“เออว่ะ...”เขาก้มลงมองที่เสื้อ
“ผมก็แค่จะมาขอของที่พวกคุณขโมยไปน่ะครับ แต่คุณพวกนี้เขาไม่ยอมให้ผมน่ะสิครับ พอดีถ้าไม่มีมันผมนอนไม่หลับซะด้วยสิ แหะๆ” ชายหนุ่มเกาหัวแล้วชี้ไปทางพวกที่นอนน็อคอยู่
“อะไรของเอ็งวะไอ้หนู”
“เฟอร์บี้ครับ…ถ้าผมไม่ได้นอนกอดมันผมนอนไม่หลับจริงๆนะ” เขาพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง คำพูดนั้นทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นต่างหยุดนิ่งเหมือนดังเวลานั้นไร้ซึ่งการเคลื่อนที่ต่อ แต่จะให้อธิบายง่ายๆก็คงเรียกได้ว่า ‘เงิบยกคณะ’
“ฮ่าๆ ไอ้หนูโตป่านนี้เอ็งยังจะนอนกอดเฟอร์บี้อีก เป็นตุ๊ดรึป่าวเนี่ย” พวกนักเลงหัวเราะเยาะเป็นรอบที่สอง
“แล้วตกลงจะคืนให้ผมมั้ยครับ”
“ไม่มีทา..” ยังไม่ทันพูดจบประโยคหัวหน้าของพวกนั้นก็ถูกเด็กหนุ่มชกกระเด็นไปแล้ว
“หนอยไอ้เด็กเวร”พวกนักเลงก็วิ่งกรูกันพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่ม
“โหย มากันเยอะแฮะ...สงสัยต้องใช้ไอ้นั่นจนได้สินะ”
เขาหยิบเอาดินสอแท่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพาย และฉีกกระดาษหน้าที่เขียนเมื่อครู่ออกแล้ววาดรูปลูกระเบิด หลังจากนั้นกระดาษแผ่นนั้นก็เปล่งแสงและกลายเป็นลูกระเบิดขนาดย่อม ปามันไปกลางวงของพวกนักเลงที่กำลังวิ่งมาหาเขา
ตู้ม เสียงระเบิดดังขึ้นพวกนักเลงโดนแรงระเบิดพัดกระเด็นกระจัดกระจายกันไปคนละทาง และระเบิดนั้นกลับกลายสภาพเป็นกระดาษดังเดิม
“ระเบิดนั่นมันก็แค่ทำให้น็อคไปนั่นล่ะนะ”เขาเดินเข้าไปหาตัวหัวหน้า ที่นอนพิงกำแพงอยู่
“คุณพี่ครับ...ผมอยากจะบอกความจริงให้ฟังนะ จริงๆแล้วผมเป็นเอเลี่ยนมาจากดาวที่อยู่นอกระบบสุริยะจักรวาล...หวังว่าคงเคยเรียนมานะครับ ไอ้เฟอร์บี้ตัวนั้นมันเป็นระเบิดทำลายล้างที่สามารถระเบิดโลกให้เป็นจุลได้ ผมก็แค่จะมาช่วยมนุษย์โลกให้รอดพ้นจากการระเบิดน่ะครับ”เด็กหนุ่มทำหน้าจริงจัง
“อยู่ที่บ้านหลังนั้นน่ะ”เอาพูดด้วยเสียงอ่อนแรกพลางชี้นิ้วไปที่บ้านหลังหนึ่ง
“ขอบคุณครับที่ให้ความร่วมมือ พี่เป็นผู้กอบกู้โลกเลยนะครับ” เขาโค้งให้ก่อนจะเดินไปที่บ้านหลังนั้น
“เอล่งเอเลี่ยนอะไรนั่นมันไม่มีหรอก ดูหนังมากไปป่าววะเจ้านั่น เชื่อเราเฉยเลย” เขาบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปหยิบเฟอร์บี้สีชมพูมากอดเล่นแล้วเดินจากสถานที่แห่งนั้นไป...
ณ บ้านหลังหนึ่งในเขตตัวเมือง
“ข่าวด่วนค่ะ เกิดเหตุระเบิดขึ้นที่บริเวณเขตเมืองเก่า พบผู้บาดเจ็บ xx ราย แต่ไม่พบคนอยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุเลย พบเพียงกระดาษที่วาดเป็นรูประเบิดที่น่าจะเป็นของคนร้ายที่ก่อเหตุในครั้งนี้”นั่นเป็นเสียงของผู้ประกาศข่าวที่กำลังรายงานเรื่องเหตุการณ์ระเบิดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้
“เรามีภาพกระดาษใบนั้นให้ชมค่ะ”ขณะนี้โทรทัศน์กำลังฉายภาพของกระดาษใบนั้นซึ่งด้านหนึ่งเป็นรูประเบิดที่เด็กหนุ่มคนนั้นวาดและอีกด้านเป็นข้อความที่เขาเขียนเล่นในตอนแรก
“เจ้านั่นดันลืมของแบบนั้นไว้ซะได้กลับมาจะกระทืบให้เละเลย ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย” เด็กสาวที่นั่งดูทีวีกดปุ่ม หยุด ที่ภาพของอีกด้านของกระดาษก่อนจะบ่มพึมก่อนจะใช้มือเปล่าตัดแอปเปิ้ลเป็นสองซีก
คุณเชื่อในเรื่องของ ‘พลังพิเศษ’ ไหม มันเป็นสิ่งที่จะทำให้คุณต่างไปจากคนอื่นๆ พลังที่มนุษย์ต่างกันบอกกันว่า มันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน ... แต่ผมเชื่อ เพราะผมมีพลังนั้น
ความคิดเห็น