คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
“ รู้ไหมใครแอบเหงาคิดถึงเทอ รู้ไหมอยากบอกรักแต่กลัวเก้อ”
เสียงโทรศัพท์สีหวานดังขึ้นปลุกเจ้าของร่างบางที่นอนคดฝันหวานอยู่บนเตียง ก่อนมือเล็กเล็กจะขยี้ตากลมมองโทรศัพท์ที่มาชื่อของคนโทรมา ทันทีที่เห็นร่างบางอดยิ้มไม่ได้
“ มาถึงแล้วเหรอ สบายดีไหม ทำไมตอนขึ้นเครื่องไม่โทรมาบอก แล้ว ..” เสียงหวานใสรัวเป็นชุดใหญ่จนทำเอาคนปลายเสียงเงียบกริบ
“ พี่อยู่หน้าบ้านเราน่ะมาเปิดประตูได้ไหม”
“ ค่ะ รอแปปน่ะ”
ร่างบางรีบวิ่งลงมาข้างล่างเพื่อเปิดประตูให้ร่างสูง
“แกร่ก “
“ พี่เอ๊ดมันด์ คิดถึงจังลูซี่เหงามากมากเลยน่ะ”
ร่างบางกระโดดกอดร่างสูงทันทีหลังจากร่างสูงเข้าบ้านเทอกอดร่างสูงอย่างกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่น้ำตาคลอนิดนิดอย่างเด็กเล็ก
“ ร้องไห้ทำไมคับหื้อ “ เอ๊ดมันด์เช็คคราบน้ำตาของลูซี่ออกเบาเบา
“คิดถึงมากมากเลยค่ะ”
“ เหมือนกันคับ “
“ แล้วไปอยู่ที่โน่นตั้งนานพี่เอ๊ดมันด์จะมาทำงานของคุณพ่อต่อเลยเหรอค่ะ “
“ คับแล้วเราล่ะไม่ไปช่วยปีเตอร์มันแล้วเหรอ “
“ พี่ปีเตอร์เขาสั่งห้ามน่ะค่ะ “
“ทำไมล่ะคับ “
“ ก็ลูกค้าเขามองลูซี่พี่ปีเตอร์เขาไม่ชอบเลยสั่งห้ามไปร้าน”
“ อืมดีแล้ว พี่ก็ไม่ชอบเหมือนกันเวลาสายตาคนพวกนั้นมองลูซี่ “
“ ทำไมล่ะค่ะ “
“ ก็เหมือนเขาจะกินเราเข้าทั้งตัวไง “
“ทำไมชอบมองแง่ร้ายจัง”
“ ก็คิดว่าไปตามความรู้สึก “
“ พูดเหมือนหึงเลย “ เสียงหวานพูดทำน้ำเสียงจริงจัง
“เอ่อ.. “ ร่างสูงหน้าแดงขึ้นอย่างเป็นไข้จนร่างบางมองด้วยสายตาเป็นห่วง
“ ไม่สบายเหรอค่ะ “
“ ป่าวคับ “
“ ไงพี่เอ๊ดมันด์เอาเสื้อผ้าไปเก็บก่อนน่ะเดียวลูซี่ทำซุบให้ทาน “
“ คับ “
ร่างสูงเดินขึ้นบันไดช้าช้าพลางนึก ถ้าพี่บอกว่าหึงลูซี่จะยังคุยกับพี่อยู่ไหม
....................................................................................
ความคิดเห็น