ขอหัวใจมาเกี่ยวรัก (ยัยเพื่อนสนิท)

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมแรกกับความรู้สึกที่แปรเปลี่ยน

         วันนี้เป็นการเปิดเทอมปีการศึกษาที่2วันแรกของทุกโรงเรียนและในโรงเรียนคงมีเสียงดังเจื้อยจ้าว

ของนักเรียนแต่สำหรับโรงเรียนชิบุเซ็นที่วันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมปีปีการศึกษาที่2เหมือนกับโรงเรียนทั่ว

ไปแต่มันกับแตกต่างที่บรรกาศนั่นต่างกันชิ้นเชิงเพราะว่าโรงเรียนชิบุเซ็นนั่นไม่มีเสียงดังเจื้อยจ้าวของ

นักเรียนที่กำลังมาโรงเรียนหรืออยู่ในห้องเรียนสักคนมีแต่เสียงฝีเท้าที่กระทบลงพื้นโรงเรียนกึ่งวิ่งกึ่ง

เดินจนมาหยุดอยู่หน้าห้องของเทอ 

   "เฮ้อ ~ในที่สุดก็เปิดเทอมสักที "  เสียงหวานใสเอ๋ยขึ้นกับตัวเองเบาเบาแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปเจอ

กับร่างสูงที่ก้มลงอยู่กับโต๊ะเจ้าของเรือนผมสีขาวชี้ตั้งนันย์ตาคล้ายกับสีควันบุหี่เขาคือโซลเพื่อน

หนุ่มของเทอและจู่จู่เทอก็สบสายตาเข้า ทำให้เทอยิ้มนิดนิดให้กับโซลแต่เขากับหลบสายตาเทอและ

หันหน้าหนีดื้อดื้อ

   เป็นอะไรของเขาน่ะ หรือว่าเรากวนเวลาเขาหลับ 

อ่ะจิงด้วยสิลืมแนะนำตัวฉันชื่อมากะค่ะเป็นเพื่อนกับโซลและแบล็คสตาร์และก็สึบากิค่ะวันนี้เป็นเปิด

เทอมแรกของวันที่2ดีใจมากเลยล่ะ


   " โซลวันนี้มาเช้าจังน่ะ ^--^ "

   "....อือ..."

   "ไม่สบายหรอกหรือไข้ขึ้น"  ฉันถามโซลเอามือไปพาดที่หน้าผากของเขาแต่กลับโดนคนตัวสูงปัด

มือสักไงทำให้เทอทำหน้างง 

   "อย่ายุ่งได้ป่ะ ! "

   "เป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย"

  "ไม่!!!   ฉันอยากนอน " 
  
   "ขอโทดน่ะ "

มากะทำเสียงอ่อนลงพร้อมกับทำหน้าเศร้าโซลแอบมองเทอเล็กก่อนจะขยี้หัวมากะแล้วยิ้มให้อย่าง

บาดใจ

   "ฉันไม่เป็นไรหรอก " 

ผมฝืนยิ้มให้มากะอย่างมีความสุขสุดสุดทั้งทั้งที่หัวใจของผมตอนนี้มันไม่ใช่ทำไมน่ะผมต้องใจอ่อน

ให้เทอทุกทีทั้งที่พยายามคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัแต่หัวใจมันไม่เคยฟัง

    "เฮ้ยทำไรกันอยู่น่ะมากะโซล"

แบล็คสตาร์เดินไปที่โต๊ะของมากะยิ้มแย้มให้มากะแต่กับจ้องโซลด้วยสายตาไม่อยากให้เขายุ้งกับ

มากะ

   "ป่าวนี่  "  ทั้ง2ประสานเสียงพร้อมกันทำให้มากะหน้าแดงเล็กน้อย

  " แบล็คสตาร์เราว่าเรา2คนไปนั่งหลังดีกว่ามากะกะโซลดีกว่าน่ะคุณครูมาแล้ว "

  " อืมอืม"

ระหว่างเรียน 

  "โซลยืมปากกาหน่อยสิ "

  "มากะยืมของเราก็ได้ ^--^"

  "โซลยืมไม้บรรทัด" 

  "มากะยืมของเราก็ได้ "

   "โซลยืมสีหน่อย" 

    "ยืมแบล็คสตาร์สิ"

   "โซลคือเราของยืมสีได้ไหม "

   "อืมนี้สึบากิ "  

   ทำไมนายทำแบบนี้ล่ะโซล  

กริ๊ง กริ๊ง เลิกเรียนแล้วจ้า ไวโครตโครต

   "น่ะหน้าประตูของร.ร. "

  "โซลเราของคุยด้วยสิ"

  ".........." โซลรีบเร่งฝีเท้าแต่ทำเหมือนไม่ได้ยินเพราะฟังMp3อยู่

  "ซะ.. โซลว๊าย !! "

  "ระวังบ้างสิ "ตอนนี้เอวของมากะกำลังถูกโอบด้วยท่อนแขนของโซลอยู่

  "แหะแหะโทดที ขอบคุณน่ะ" 

  "อือ"  สุดท้ายก็หันกลับไปอยู่ข้างกายเทอจนได้น่ะไอ้โซลผมปล่อยมือจากเทอและกำลังจะเดินแต่ 

  " เดียวโซล " ฉันจับแขนโซลไว้

  "มีอะไรฉันรีบ"

  "จะรีบไปหาสึบากิเหรอ"

  "มันไม่เกี่ยวกับเทอ" 

  "ทำไมนายต้องทำหน้าแบบนั่นด้วย "

 " เรื่องของฉัน"

..................................................................ไม่จบ