[ KHR reborn ] short fic 1827 5927 6927 2718 X27 G27 10027 127 8027 R27 0027 All27

ลำดับตอนที่ #4 : 6927 คำลวง [END]

T
B

  Chapter THREE คำลวง

           สึนะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ดวงตาสีเปลือกไม้ลอกแล่กมองเหล่าผู้พิทักษ์ของตนเองด้วยความไม่คุ้นเคย กลัว..  เขาไม่เคยเห็นสีหน้าเช่นนี้ของทุกคนมาก่อน..

           ยามาโมโตะที่มีรอยยิ้มน่าหวาดหวั่น...

           คุณพี่ที่เกรี้ยวกราดกว่าครั้งไหนๆ...

          แรมโบ้น้องน้อยที่ไม่ส่งเสียงพูดกับใคร..

           โคลมที่ดูหวาดกลัวจนเกินไป...

           และ...

           .

           .

           ดวงตาเรียบนิ่งของโกคุเดระที่มองทะลุตรงมายังเขา นิ่งสนิทดั่งความสงบก่อนพายุลูกใหญ่...

           เพล้ง!

           ภาพตัดเปลี่ยนอีกครั้งเป็นเหตุการณ์ในพิธีสืบทอดตำแหน่ง เสียงกระจกที่แตกเป็นดังระฆังลั่นให้สัญญาณ ทัดใดนั้นปลายกระบอกปืนนับร้อยพลันถูกยื่นตรงมาอย่างพร้อมเพียงที่บริเวณใจกลางลานพิธี

           ที่ซึ่งผู้เป็นนภารุ่นที่สิบยืนอยู่..

           คราวนี้จากทิวทัศน์ห่างไกลกลายเป็นภาพชัดเจนขึ้น ราวกับตัวเขาได้กลับมาอยู่ในเหตุการณ์เดิมอีกครั้ง

           เพื่อมองดูความจริงผ่านทางสายตาตนเอง..

           ชายหนุ่มที่ยังคงมีอาการสับสนเหลียวหลังมองผู้พิทักษ์ตนอย่างช้าๆ

           พลั่ก!

           “อึ่ก! กะ.. โกคุเดระคุง”

           สึนะส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกผลักให้ล้มลงไปกองกับพื้นโดยมีอีกฝ่ายกดแขนเขาไว้จากด้านบนเป็นพันธนาการ ทั้งสับสน.. และหวาดระแวง..

           “ไม่ใช่..”

           โกคุเดระบ่นพึมพำกับตัวเอง

           “นี่มันเรื่องอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่.. ยามาโมโตะ”  เกิดเรื่องอะไรไยไม่บอก.. ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด  ตนทำผิดอันใดมิเข้าใจ.. เรียกหาหวังไขข้อข้องใจกลับไร้คำตอบจากพิรุณ...  

            เขากวาดสายตาพลางเรียกเหล่าผู้พิทักษ์ของเขาทีละคน.. ทีละคน..

            แต่สิ่งที่ได้รับล้วนไม่แตกต่างกัน

            ไม่ทันได้เรียบเรียงความคิดแขนที่ถูกกดไว้ก็ถูกเพิ่มแรงมากยิ่งขึ้นจนเจ้าตัวหลุดเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวด สึนะตวัดสายตากลับไปหาอีกฝ่ายอีกครั้ง พริบตานั้นเขารู้สึกเหมือนถูกทุบหัวด้วยค้อนหนัก ร่างกายชะงักค้างลืมความเจ็บปวด สมองตื้อจนคิดอะไรไม่ออก เมื่อสบตากับดวงตาสีเขียวมรกต

           ทว่า..อีกข้างนั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง

            “รุ่นที่สิบน่ะ ไม่ใช่แก”

           สึนะหลือบมองเหล่าผู้พิทักษ์คนอื่นด้วยความร้อนรน ไม่นะ.. สิ่งที่ปรากฏแก่สายตายิ่งทำให้ชายหนุ่มตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ดวงตาสีแดงสัญลักษณ์การควบคุมร่างของสายหมอก

            กระบอกปืนสีดำสนิทจ่อแนบหลังศีรษะ เสียงปลดห้ามไกดังเบาๆ เหมือนนาฬิกานับถอยหลังสู่ความตาย สึนะหลับตาลง.. บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่มุคุโร่ตั้งใจจะบอก.. ถ้าไม่ใช่ร่างรุ่นที่สิบ ก็ยึดร่างพวกพ้องทุกคนแทน..

           เปรี้ยง!

           เสียงปืนดังลั่นท่ามกลางความสับสนวุ่นวายสึนะมองเห็นรอยเขม่าจากลูกกระสุนที่ฝันอยู่กับพื้นข้างหัวเขา สัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของเลือด..

           โกคุเดระผละออกจากการจับกุมบอสรุ่นที่สิบมากุมบาดแผลลึกบนหัวไหล่ ชายหนุ่มกัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวดก่อนจะตวัดสายตาไปยังผู้มาใหม่ “ทำไมแกถึงอยู่นี่ ฮิบาริ”

            เสียงเย่อหยิ่งหลุดครางหัวเราะในลำคอ ชั่วขณะนั้นความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นขมับบอสหนุ่มจนปวดไปหมด สึนะเสียการทรงตัว ความเจ็บปวดที่เหมือนกับเมื่อตอนนั้น.. ศึกชิงแหวนที่สายหมอกปรากฏตัวออกมา.. ทำให้เสียงบทสนทนาของทั้งสองฝ่ายไม่เข้าหูเจ้าตัวเลยสักนิด ฮิบาริโยนปืนที่ถูกลั่นไกเมื่อครู่นี้ทิ้งราวกับมันไม่มีค่าอะไร ก่อนจะหยิบทอนฟาซึ่งเป็นอาวุธประจำกายตนออกมา “คิดว่าฆ่าผมได้แล้วงั้นสิ”

           “งั้นเหรอ..” โกคุเดระตอบรับ “อดีตผู้พิทักษ์เมฆาทรยศ ฆ่ามันไปพร้อมกับซาวาดะ สึนะโยชิเลย!”

           “แฮ่กๆ” สึนะนั่งหอบหายใจหนักหลังจากพยายามหลีกเลี่ยงการปะทะกับคนนับร้อย แฟมิลี่ที่เขารักกลับหันปืนใส่กัน..

           ฮิบารินั่งอยู่ไม่ห่างจากเขา อีกฝ่ายดูเหนื่อยล้าเกินกว่าจะสนใจเรื่องการเว้นระยะห่างกับเขาตามนิสัยคนเกลียดการสุมหัว มือเรียวปาดเลือดที่กระเซ็นติดหน้าตนเองออกลวกๆ ด้วยท่าทีหงุดหงิดปนรำคาญ “คุซะ ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง..”  ชายหนุ่มพยายามติดต่อลูกน้องคนสนิทผ่านทางวิทยุที่ติดอยู่ข้างหู แต่เสียงที่ตอบมามีเพียงเสียงคลื่นที่ดังจนน่ารำคาญเท่านั้น

           สึนะจมอยู่กับความคิดตัวเองเนิ่นนาน ก่อนจะได้สติเมื่อสัมผัสโลหะหนักเย็นเยียบบนฝ่ามือตน อาวุธสีดำสนิทมัจจุราชคร่าชีวิตที่เขาคุ้นเคยดี

           “ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการ” ดวงตาสีรัตติกาลสบมองดวงตาของอีกฝ่าย

           สึนะเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะพยักหน้ารับอย่างช้าๆ ดวงตาสีเปลือกไม้หม่นแสงอย่างไม่มั่นใจตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็ยังมีประกายความมุ่งมั่น เขารู้ดีอยู่แล้ว.. เส้นทางนี้มันเต็มไปด้วยความโหดร้ายและการเข่นฆ่า

           ฮิบาริลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก “ผมจะไปจัดการทุกอย่างให้จบ อยู่ที่นี่ล็อคประตู อย่าให้ใครเจอเด็ดขาด”

           เจ้าตัวไม่รอฟังคำตอบผุดลุกออกไปทันทีอย่างเร่งรีบ เมื่อสิ้นเสียงล็อคประตู สึนะจึงผ่อนคลายอาการเกร็งลง เขาเงยหน้ามองเพดานสลับกับปืนในมืออย่างใช้ความคิด ไม่ได้จับอาวุธต่อสู้เองแบบนี้มานานกี่ปีแล้วนะ..?  ถุงมือก็ไม่มี ต่อสู้ก็ไม่ถนัด ขืนครูพิเศษเขารู้มีหวังโดนฆ่าเป็นแน่แท้..

           ยามต้องการที่พึ่งพิงก็นึกถึงแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่าย ความรู้สึกมากมายก่อรวมกันจนไม่อาจกั้นทำนบน้ำตาไว้ได้ เวลานี้นายอยู่ที่ไหนกัน.. รีบอร์น...

            ก๊อก ก๊อก..

            เสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความคิดของชายหนุ่ม สึนะปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเร่งรีบก่อนจะรีบลุกไปเปิดประตูให้คนที่รออยู่อีกฟาก คุณฮิบาริกลับมาเร็วจัง..

            แต่ชายหนุ่มคงหลงลืมไป...

            แอ๊ด..

            ว่าผู้พิทักษ์เมฆาเพิ่งออกไปไม่ถึงห้านาที

            หมับ!

            สึนะส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกอีกฝ่ายกระชากคว้าลำคออย่างรุนแรง แล้วผลักไปกระแทกขอบระเบียงเพื่อกันทางหนี ชายหนุ่มเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด สองมือปัดป่ายพยายามดิ้นรนแต่มิอาจสู้แรงของชายผมเงินแม้แต่น้อย สึนะมองอีกฝ่ายอย่างสับสน ใบหน้าฉายแววเว้าวอนให้หยุดการกระทำเสีย ยิ่งมองเห็นเลือดที่ไหลไม่หยุดจากปากแผลของคนสนิทที่มีสีหน้าราวกับไม่รู้สึกถึงบาดแผลนั้นยิ่งทำให้นภาเศร้าหมอง เจ็บหรือเปล่าโกคุเดระคุง.. นายทำแบบนี้ได้อย่างไร มุคุโร่..

            บอสรุ่นที่สิบละมือข้างหนึ่งมากระชับปืนในเสื้อ แต่ภาพรอยยิ้มของวายุที่โผล่ขึ้นมาทำให้เจ้าตัวขาดความเด็ดขาด สุดท้ายก็กลับมาจับแขนที่บีบคอตนอยู่ ไม่คิดจะนำมันออกมาใช้ ขอโทษครับ คุณฮิบาริ ผมมันห่วยจริงๆ...

            ชั่วขณะที่สติของเขาเริ่มพร่าเลือน ลมหายใจขาดห้วง สายหมอกพลันปกคลุมทั่วร่างอีกฝ่าย แว่วเสียงหัวเราะน่าขนลุกดังผ่านมา ลางสังหรณ์ชายหนุ่มไหวตัวจนเริ่มปวดหัวอีกครั้ง กำลังมา.. หมอนั่นกำลังมา... ทันใดนั้นราวกับมีกระแสลมที่มองไม่เห็นโหมกระหน่ำเข้ามา สุดท้ายโกคุเดระก็ปล่อยมือจนร่างของเขาลอยปลิวร่วงลงตกสู่พื้นเบื้องล่าง

            ตึก.. ตึก..

            เสียงฝีเท้าดังก้องแทรกเข้ามาในโสตประสาท สึนะกลับกลายมาเป็นผู้ชมอีกครั้งชายหนุ่มยังคงสับสนกับภาพเหตุที่ถูกตัดไปมา แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็เลือกที่จะเมินมันและกลับมาตั้งสติอีกครั้ง เขาเห็นผู้ชายสองคนกำลังเดินตรงมาที่ที่เขายืนอยู่ แต่ชั่วพริบตาก็ถูกเจ้าของนัยน์ตารัตติกาลใช้ทอนฟาฟาดสลบโดยไม่ทันรู้ตัว ฮิบาริเดินข้ามคนเหล่านั้นไปอย่างไม่แยแส ทะลุผ่านผู้เป็นนภาที่เป็นเพียงอากาศธาตุ มุ่งตรงสู่เบื้องหน้า สุดทางเดินนั้น.. คือประตูห้องที่ซึ่งเป็นเขตหวงห้ามเฉพาะคนระดับสูง ห้องของผู้เป็นบอสรุ่นที่สิบ...

            “ไงฮิบาริ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ถึงจะเพิ่งเจอกันไปก็เถอะ..” เสียงร่าเริงของยามาโมโตะร้องทัก ท่ามกลางห้องที่มืดสนิทจนมองไม่เห็นสิ่งใด ใบหน้ายิ้มร่าหาได้รู้สึกรู้สากับคราบเลือดและจิตสังหารที่แผ่มาไม่

            “แหวนอยู่ไหน”

            “นายนี่พูดจาตลกจัง แหวนก็ต้องอยู่กับรุ่นที่สิบสิ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมกับดึงผ้าม่านทึบออก แสงที่สาดเข้ามาจ้าจนฮิบาริต้องยกแขนมากัน เมื่อสายตาชินกับแสงภาพที่ปรากฏก็คือเหล่าผู้พิทักษ์ที่ยืนห้อมล้อมพร้อมทั้งอาวุธประจำตัว “เซอร์ไพรส์!” ผายมือราวกับศิลปินที่กำลังเสนอผลงานชิ้นเอก

            “กล้าดียังไง..” ฮิบาริเค้นเสียงชายหนุ่มโกรธเลือดขึ้นหน้าจนแทบจะอาละวาดเสียให้รู้แล้วรู้รอด มือกำทอนฟาแน่นจนมือขึ้นข้อขาว

                ที่ตรงนั้นเป็นที่นั่งของซาวาดะ สึนะโยชิ! ของสึนะโยชิเท่านั้น!!

            “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ก็ฉันเป็นผู้ถือครองแหวนนี่” โกคุเดระถามกลับพลางยกมือแสดงแหวนนภาให้อีกคนที่พยายามข่มอารมณ์

            ฮิบาริพ่นลมหายใจราวกับรำคาญเต็มทน “หนีมาไวเสียจริงนะ” เพียงเท่านั้นก็ทำให้อีกฝ่ายชะงัก

            “พูดอะไรของแกน่ะ” ซาซางาวะ เรียวเฮพูดขัด สองมือยกขึ้นกำหมัดตั้งท่าพร้อมต่อสู้ ในขณะที่โคลมเริ่มเกิดอาการวิตกหัวใจเธอเต้นรัวแรงยามจับจ้องมองดวงตาสีดำสนิทของอีกฝ่าย แต่เมื่อรู้สึกถึงกระแสความไม่พอใจจากผู้สวมแหวนนภาหญิงสาวจึงข่มตารวบรวมสมาธิ แม้ความจริงอาจเป็นการหลบนัยน์ตารัตติกาลคู่นั้น

             และเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉับพลันดวงตาของเหล่าผู้พิทักษ์ก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ตัวอักขระกลางนัยน์ตาสำหรับเมฆาแล้วมันช่างน่าขยะแขยงสิ้นดี

            “หึ  เข้าใจคิดดีนี่” ฮิบาริแสยะยิ้ม ทอนฟาในมือที่คราบเลือดเกรอะกรังถูกกระชับเตรียมพร้อมรับรสเลือดอีกครั้ง “จะฆ่าให้หมด”

            สึนะลืมตาตื่นกลับมาในโลกแห่งความเป็นจริง สัมผัสเปียกชื้นมากมายที่หางตาทำให้รู้สึกหวั่นใจ อา.. นี่เขาร้องไห้ไปมากมายแค่ไหนกัน พยายามข่มตากัดปากอดกลั้น ฝืนกลืนก้อนสะอื้นที่มาอีกระลอกอย่างยากลำบาก

                   แม้จะไม่มีใครก็ยังอดกลั้น ไม่อยากให้ตัวเองรับรู้ ไม่อยากให้คนที่เฝ้ามองตนอยู่ต้องได้ยิน ในยามนี้ตัวเขาช่างอ่อนแอเหลือเกิน...

            สัมผัสบางเบาราวปุยนุ่นทั่วใบหน้าเรียกชายหนุ่มให้ลืมตาอีกครั้ง “ไม่เป็นไรนะครับ..” ว่าพลางจูบซับน้ำตาพรมทั่วใบหน้าแผ่วเบา ราวกับหวาดกลัวว่าร่างเรือนผมสีน้ำตาลจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ ดวงตาต่างสีสั่นเครือพยายามอดกลั้นน้ำตาที่ใกล้เอ่อล้นเต็มที

            เงานัยน์เนตรและเรือนผมรัตติกาลซ้อนทับร่างของเจ้าของดวงตาต่างสี เพียงเท่านั้น ทำนบน้ำตาที่สึนะพยายามอดกลั้นไว้ก็พังทลายลงอย่างง่ายดาย สึนะเอื้อมคว้ากอดชายแน่นราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะจากตนไปตลอดกาลเหมือนทุกคน ฝ่ายร่างสูงก็กอดตอบพลางลูบหัวปลอบประโลมไม่ห่าง

            “เป็นนายจริงๆ สินะ คนที่อยู่ข้างฉันมาตลอด” สึนะพูดเสียงสั่นเครือ “ขอบคุณที่รักษาสัญญา”

            “เพราะคุณเป็นคนสำคัญของผม ดวงใจของผม” มุคุโร่ตอบพลางพรมจูบใบหน้าบางอย่างรักใคร่

            สึนะหลับตาลง รับจุมพิตหวานที่ทวีคูณความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ อกร้อนผ่าวราวกับมีไฟสุม ร่างบางเอนกายลงทาบทับด้วยกายใหญ่ เสื้อผ้าอาภรณ์หลุดหายไปเสียตอนไหนไม่อาจรู้ได้ รับรู้เพียงหมอกหนาที่ปกคลุมรอบกาย เสียงลมหายใจที่ดังข้างหูและดวงตาต่างสีที่สะกดไม่ให้เขาสะลายตาไปทางอื่น..

            หอกสามง่ามถูกเรียกมาในมือเจ้าของ กรีดลงมือบางที่แบรับอย่างเต็มใจ หยาดเลือดสีชาดหยดลงแผ่กระจายบนเตียงขาวสะอาดเป็นวงกว้าง เสียงร้องครางของอดีตผู้เป็นนภา จังหวะรักอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความต้องการอันท่วมท้น ร่างกายทั้งสองที่รวมเป็นหนึ่ง จากนี้จะไม่มีใครพรากพวกเขาออกจากกันอีก

พันธสัญญามอบร่าง เสร็จสมบูรณ์

Talk  with writer

*ความในใจของโกคุเดระ*  ตอนที่แล้วก็ตาย ตอนนี้ตายไม่พอเป็นตัวร้ายอีก จะไม่มีบทดีๆให้เลยใช่ไหม...

        ในมังงะหรืออนิเมะช่วงแรกๆที่โกคุเดระปรากฏตัวเราจะเห็นอยู่นะคะว่าเขามีความต้องการจะเป็นผู้สืบทอดวองโกเล่และคิดจะฆ่าสึนะจริงๆ ถ้าไม่ดันบ๊องทำระเบิดร่วงเสียก่อนจนได้สึนะเป็นผู้มีพระคุณแทน

      ฮิบาริตัวประกอบเกรดเอ—

ปล. ให้ทายค่ะว่ามุคุโร่ตุ้งแช่มาช่วยสึนะแบบไหนกันแน่

ScarletFoxxz