Beauty N A Beat (ธิดาเลอโฉมกับอสูร)

ลำดับตอนที่ #1 : ตาม

 

มีกี่คนที่ต้องคู่กัน มีกี่คนที่จะตามหากันเจอทุกครั้งไป 

"ถ้าคุณรู้ว่าผมเป็นอะไรคุณจะรักผมอยู่ไหม "

"รักสิ"
"ถ้าผมเป็นผู้ชั่วร้ายละ"
"ต่อให้คุณเป็นอสูรกาย แต่ตราบใดที่คุณยังเป็นคุณฉันก็ยังจะรักคุณเสมอ "
"ขอบคุณนะ เมเรส"คนตรงหน้าทีาฉันไมาเห็นหน้ากำลังเดินหันหลังเเละตากฉันไปไกลขึ้นไกลขึ้นเรื่อย
"หยุด หยุดนะ อย่าไปจากฉันอย่า"จากเสียงห้ามที่เศร้าสร้อยของฉันกลายเป็นเสียงกรีดร้องที่ดังข้ึนเรื่อยๆ
..........................................,,,....,.,.,,
"เมเรส เมเรส เมเรส"มือที่เย็นเฉียบของฉัน
ถูกวางทับด้วยมืออุ่นๆของผู้เป็นพ่อ
"เมเรส ฝันร้ายหรอลูก"
"นิดหน่อยคะ"ฉันลุกขึ้นจากเตียง
"ไปโรงเรียนเถอะเมเรสสายเเล้ว อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะนะ"
"คะ"
"พ่อไม่อยู่2 3วันนะ"
"คะปกติก็ไม่อยู่ๆแล้วนี่คะ"ฉันพูดอย่างน้อยใจ
เพราะตั้งแต่แม่ตายไปพ่อก็เอาแต่ทำงานบางครั้งก็หายไปเกือบเดือนแต่กลับมาแค่วันเดียวก็ไปอีก
"เมเรสลูก18แล้วนะช่วยเข้าใจพ่อหน่อย พ่อก็ทำงานนะ "
"คะหนูจะพยามเข้าใจ"
"เมพ่อทำทุกอย่างเพื่อลูกนะ ไว้เราค่อยคุย
กันตอนพ่อกลับ ดูเเลตัวเองดีๆพ่อรักลูกนะ"
"คะ"ฉันเบือนหน้าหนีเล็กน้อย
....................................................
"เม" เนสเทียเพื่อนสาวเเสนxของฉันวิ่งเรียกชื่อฉันมาเเต่ไกลดูหล่อนสิวิ่งที่ คนมองกันเป็นเเถวโดยเฉพาะผู้ชายหวังว่าคุณคงรู้นะว่าเขามองอะไรกัน
"มีอะไร"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบใส่เจ้าตัว
"เธอรู้รึยังว่าวันนี้ เดฟชวนรีล ไปงานพรอมเเล้วฉันละเซงจริงๆเลยนะ ฉันสวยกว่าเเม่นั้นตั้ง......."ตอนนี้หูฉันดับอื้อภาพตรงหน้าของฉันถูกโฟกัสไปที่ใครคนนึงที่ไม่ใช่เนสเทีย 
ใครคนนึงที่ฉันเห็นเพียงเเผ่นหลัง เเละกำลังเดินจากฉันไป เเปลกที่ฉันรู้สึกว่ามีเสียงกระซิบทุ้มต่ำจากใครบางคน //ตามมันสิตามมันไป//
ยิ่งเเปลกยิ่งกว่าเมื่อฉันเริ่มสาวเท้าเดินก่อน จะกลายเป็นวิ่งตามคนๆนั้นโดยทิ้งเพื่อนสาวให้ยืนงงอยู่อย่างนั้น
ใกล้เเล้ว ฉันกำลังวิ่งจะตามทันเขาเเล้วเเปลกมากที่ยิ่งวิ่งเหมือนเขายิ่งอยู่ไกลทั้งที่เขาเดินเเต่ฉันวิ่ง 
---ผลั่ก---ฉันชนเข้ากับคนสองคนที่ร่างใหญ่คงจะเป็นนั่งฟุตบอลกำลังเดินคุยกันมาเข้าอย่างจัง 
"What the fuck what !!"
"Sorry"ฉันกำลังจะละจากพวกนี้ไป
"จะไปไหนละเธอเพิ่งชนฉันนะ สาวน้อยรับผิดชอบหน่อยสิ" 
"ฉันรีบ" ฉันกำลังก้าวเท้าเดินออกมาก่อนที่จะถูกคว้ามือเอาไว้
"จะรีบไปไหนละมาผสมสีกันก่อนสิ"
"ไปตายไป"
"ไปสวรรค์กันก่อนนะ"มือของไอ้ดำสกปกนั้น กำลังจะจับบั้นท้ายฉันอยู่ส่วนตัวฉันกำลังสะบัดมันอย่างเเรงเเต่มันเเค่เหมือนถูกสะกิดเพียงเล็กน้อย
"ปล่อยเธอสะ"เสียงทุ้มต่ำราบเรียบพูดเชิงสั่งไอ้สวะสองคนนี่
"..."
"ปล่อยเธอเพราะอีก15วินาทีโค้ชพวกนายจะมาถึงเเล้วควอเตอร์เเบ็คอย่างนายจะถูกไล่ออกจากทีมเตรียมนับถอยหลังไปเลย"พวกนั้นยังดูอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้าอยู่
"5 4 3 2 1"
"ปล่อยสาวน้อยเเล้วไปพบฉันที่สนาม มาซา มาร์ช"เสียงเเข็งของโค้ชฟุตบอลเรียกตัวไอ้สองคนนี้มันสองคนค่อยละมือจากฉันก่อนจะเดินตามโค้ชไป เเต่ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นหายไปเเล้วฉันจึงออกเดินหาเขาอีกครั้ง 
........ห้องสมุด.....
ฉันเห็นหลังเขาไวๆ ว่าเดินมาในนี้หายไปอีกเเล้วฉันเดินหาเข้าทุกช่องในชั้นว่างหนังสือ
"ตามมาทำไม"เสียงทุ้มเรียบนั้นพูดขึ้นเมื่อรู้ตัวอีกที่เขาก็ยืนติดหลังฉันเเล้ว
"เเค่จะมาขอบคุณ"ฉันเงยหน้าหันกลับไปตอบเขา ให้ตายสิมันใกล้มากพนันเลยว่าตอนนี้หน้าฉันคงดูตะหนก เเต่เขากลับถามหน้าเรียบเฉย
"ก่อนหน้านั้น เดินตามมาทำไม" เขาเริ่มสาวเท้าเข้ามาส่วนฉันก็เริ่มเดินถอยหลังจนตอนนี้หลังฉันติดกำเเพงเเล้ว
"ฉันเเค่..."
"ตาม ฉัน ทำ ไม"เขาพูดด้วยเสียงที่เเหบ
".."ฉันหลับตาเเน่สิตอนนี้ฉันกลัวเขามากกว่าไอ้สองคนเมื่อกี้เสียอีก ได้เเต่คิดในใจว่าไม่น่าตามเขามาเลย
"เธอจะไม่อยากตามฉันอีกตลอดชีวิตถ้าได้รู้จักฉัน"เขากระซิบที่ข้างหูฉันจนตอนนี้ฉันรู้สึกถึงลมหายรดที่คอ
ฉันลืมตาขึ้นอีกทีเเต่เขากลับหายไปเเล้วภายใน5-6วินาทีเท้านั้นไม่ได้ยินเสียงเท้า หรือเสียงลมหายเขาอีกด้วยซ้ำ หายไปอีกเเล้ว
เเปลกที่ฉันรู้สึกเหมือนถูกเเม่เหล็กขนาดใหญ่จึงดูดให้เข้าไปหาเขา 
-------วิชาปรัชญาท้องถิ่น------
"มีผู้คนอยู่มากที่ถูกสร้างมาเพื่อคู่กัน เเต่ในตำนานของเมืองเราเคยกล่าวไว้ว่า จะมีเพียงอสูรเท่านั้นที่จะได้ครอบครองสาวงามเเห่งเนวาดอนไป เหมือนในครั้งหนึ่ง...."
"เธอเชื่อเรื่องที่มิส ซาร่าพูดไหม ฉันละรำคารสะจริง"เนสเทรียเริ่มบ่นเมื่อมิสซาร่าเริ่มเกรินเรื่องเล่าของเนวาดอน ตำนานที่เล่ากันสืบต่อมาหลายอายุคน ที่ถูกจัดโยงเข้ามาในหลีกสูตรการสอนวิชานี้ด้วย
"ธิดาผู้เลอโฉม...คุณเอชเชอร์"
"คะ"ฉันขานรับเมื่อถูกเรียกนามสกุล
"ธิดาผู้เลอโฉมจะทำไม"มิสซาร่าถามฉันเมืาอเห็นว่าฉันไม่สนใจฟัง
"ธิดาผู้เลอโฉมจะครองรักกับอสูรทุกชาติไปไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ว่าอยู่ที่ไหนเขาจะหากันเจอ"เสียงตอบที่ไม่ใช่ของฉันเเต่กลับเป็นเสียงราบเรียบของเขาๆเข้ามาตั่งเเต่เมื่อไรกันมิหน่ำซ้ำยังนั่งข้างหน้าฉันอีก 
"ขอบคุณมากคุณเฮนเดอสัน เอาละคุณเอชเชอร์คัดคำพูดของคุณเฮนเดอร์สันให้หมดในหน้ากระดานเขียวนี้ หลังเลิกเรียนนะ"
"คะ"
--------------------------------
"ธิดาผู้เลอโฉมจะครองรักกับอสูรทุกชาติไปไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ว่าอยู่ที่ไหนเขาจะหากันเจอครั้งที่94พระเจ้านี้มันยังไม่ครึ่งกระดานด้วยซ้ำ นี้มันจะ4โมงเย็นอยู่เเล้วนะ"ฉันบ่นใส่กระดานเเละชอค 
อยู่ๆก็มีเสียงคนนั่งบนเก้าอี้ทีข้างหลังห้อง
ฉันหันหลังไปมองก่อนจะเห็นเขานั่งยืดขาไขว้ว่างกับเก้าอี้อีกข้างหน้าอีกตัวในท่ากอดอก 
"..."เขามาตั้งเเต่เมื่อไรกันมาทำอะไร
"เมื่อกี้ฉันผ่านมาเห็นเธอกำลังคัดว่าจะมาช่วย"
เขาอ่านใจฉันได้รึยังไงกันเขาลุกขึ้นตรงมาที่กระดานก่อนจะเริ่มเขียน
"เเค่มองตาก็รู้"
"หะ"
"ฉันไม่อ่านใจเธอเเค่เห็นตาเธอกำลังสงสัยเลยรู้ว่าคิดอะไร"เขาพูดทั้งที่ตายังจ้องที่กระดาน
"นั่นหน่ะ เขาเรียกว่าอ่านใจ"ฉันเริ่มลงมือเขียนอีกครั้ง
"นายชื่อะไร"เขาไม่ตอบเพียงเขียนชื่อตัวเองลงบนกระดาน
"Finn you?"ตัวอักษรถูกเขียนอย่างบรรจง
"ฉันเม เมเรส"ฉันไม่ได้เขียนเพียงเเต่ตอบไป
"เธอเชื่อรึเปล่า"
"หะ"
"เชื่อเรื่องนี้รึเปล่า"เขาเขียนเร็วชะมัดเกือบครึ่งกระดานเเล้ว
"คิดว่าไงละ"
"เธอไม่เชื่อสินะ"เขาหยุดเขียนก่อนจะวางชอกลง
"ฉันต้องไปเเล้วละ"เขาสาวเท้าเดินไปที่กระเป่า
เเล้วเดินกลับมาหาฉันอีกที
"เธอเคยได้ยินไหมไม่เห็นมันไม่ได้แปลว่าไม่มี"เข้ากระซิบที่ข้างหูฉันอีกทีครั้งนี้เขาเข้าใกล้ฉันจนเเทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกัน
"อย่าตามฉันมาเลยนะ"เขาพูดก่อนจะเดินออกไปเสียงที่เคยเย็นชาเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลอย่างเห็นได้ชัด
ไม่นานหน้ากระดานก็เต็มไปด้วยคำของนิทาน
"ธิดาผู้เลอโฉมจะครองรักกับอสูรทุกชาติไปไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ว่าอยู่ที่ไหนเขาจะหากันเจอ"ฉันเดินมาเอากระเป๋าก่อนจะเห็นหนังสืิอ นิทานธิดาผู้เลอโฉมกับอสูรวางอยู่ใต่กระเป๋าของฉัน มีดระดาษโน๊ตสีฟ้าเเปะไว้ว่า
"ธิดาเเละอสูรผู้น่าสงสาร "
-ฟิน์น-
"ฟิน์น นายเป็นใครกันเเน่"
---------------------------------------
"ธิดาผู้เลอโฉมจะครองรักกับอสูรทุกชาติไปไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด"เสียงของฟิน์นตอนที่เขาตอบ มิสซาร่ายังคงวนในหัวฉันอยู่เสมอ
"ไม่ว่าอยู่ที่ใดเจาจะหากันจนเจอ"ฉันหยิบหนังสือนิทานที่เขาวางไว้ เมื่อเปิดกลับไม่เจออะไรเป็นเพียงกระดาษเปล่า มีหน้าที่คั่นไว้ฉันจึงเปิดไปหน้านั้น
"อ่านมันด้วยใจ เมื่อเธออยากอ่านมันเมื่อไร มันจะเปิดให้เธออ่านเอง"
-ฟิน์น-
"อ่านด้วยใจหรอ"ฉันงงกับหนีงสือเล่มนี้จริงๆ
ฉันพยามยามทำวิถีทาง ไม่ว่าอ่านเเบบอักษรเบล เเต่ก็ไม่มีตัวอักษร ฉันหงายขึ้นอ่านกับไฟ ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากกระดาษเปล่า
"เฮ้อ"ฉันวางหนังสือไว้บนหน้า
"อ่านให้ฉันฟังสิ"ฉันบ่นอู๋อี๋อยู่ภายใต้หนังสือ อยู่ก็มีเเสงสีทองจากหนังสือบนหน้าฉันฉันตกใจจนปัดหนังสือตกเตียง เเสงนั้นดับไปเเล้ว
ฉันเดินไปหยิบหนังสือขึ้นมา ก่อนจะกลับมานั่งที่เตียงอีกครั้ง
"อ่าน ให้ ฉันฟังสิ"ฉันพูดอย่างตะกุกตะกัก 
เเสงสว่างนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง พร้องเสียงดนตรีเหมือนเสียงขึ้นต้นเพลงDNAของlittel mixวนอยู่อย่างนั้น
ภาพดอกกุหลาบสีเเดงสดราวกับสีเลือด 
ก้านสี้ขียวที่ตัดกันกลีบดอกอัดเเน่นเป็นร้อยกลีบกีดสวยราวกับเป็นฝีมือมนุษย์ทำ ดอกกุหลาบดอกนี้กำลังร่วงโรยลงอย่างช้าๆ 
"บุรุษงามเเต่จิตใจอสูรเยี่ยงท่าน ข้าขอสาปให้ท่านเป็นบุรุษเเห่งรัตติกาล เมื่อใดที่จัทราเต็มดวงอสูรภายใต้จิตใจท่านจงบังเกิดกลาย จนกว่า กลีบกุหลาบจะร่วงหมดท่านจะตายไป หรือไม่ธิดาผู้เลอโฉมเเห่งเนวาดอน จะเป็นผู้ปลดปล่อยท่านด้วยหัวใจ ทุกชาติไป"
----วูฟ-----เสียงดังข้ึนก่อนที่เเสงสีทองจะดับไป 
"เฮือก."เสียงลมหายใจฉันถูกสูดเข้าราวกลับฟื้นจากความตาย นี้มันอะไรกัน ฉันเหนื่อยเหมือนกับวิ่งรอบเนวาดอนทั่งเมือง
ตอนนี้ฉันทั้งล้าเเละเหนื่อยเปลือกตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดความมืดจะเริ่มเข้าปกคุมภาพนัยตาของฉันในที่สุด
"เเค่เธอเท่านั้นที่จะปลดปล่อยฉัน เมเรส"