คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lovesick 1:น้องรัก รักน้อง
1.น้องรัก รักน้อง
เช้าสดใส่ แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างกระทบใบหน้าคม แก้มป่องนิดๆ ตาคมค่อยๆปรือขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแสงแดดกระทบเข้าที่เปลือกตาของตน ร่างหนาของคิมบอมค่อยๆลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อออกไปปลุกน้อง(ที่)รักของตนข้างๆบ้าน
ร่างสูงของคิมบอมก้าวเข้าไปในตัวห้องของร่างเล็กที่นอนคลุมโปรงอยู่ ริมฝีปากหนายกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นร่างน้อยนอนกอดหมอนข้าง สวมเสื้อนอนสีฟ้าลายนีโม้ที่เขาซื้อให้ในวันเกิดปีก่อน คิมบอมเลื่อนกายไปนั่งข้างๆเตียงบาง มือหนาสัมผัสแก้มชมพูแผ่วเบา เขาตื่นมาปลุกร่างบางทุกเช้าไม่เคยเบื่อ เพราะเขา ... รักเด็กคนนี้เกินคำว่าพี่น้องแล้วจริงๆ ..
“ด๊องครับ... ด๊องตื่นได้แล้วนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหูบางแผ่วเบา เพื่อปลุกให้ดงแฮหรือด๊องที่เขาเรียกตื่นจากนินทราของตัวเอง เมื่อร่างบางรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมากวนเวลานอนของเขา เปลือกตาค่อยๆลืมขึ้นมองก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อคนคนนั้นคือพี่ชายไม่แท้ของตน คิมคิมบอม..
“พี่คิมบอมมมมี่...อรุณสวัสฮะ”ร่างเล็กเข้ากอดซุกอกหนาอย่างอดอ้อนไม่รู้จักเบื่อ คิมบอมลูบผมนุ่มอย่างเบามือที่สุด “อรุณสวัสเด็กน้อยของพี่ ไปอาบน้ำเร็ว แม่พี่ทำอาหารรออยู่ ”ไม่พูดเปล่า คิมบอมหอมแก้มบางไปฟอดใหญ่ตามเคย สำหรับดงแฮก็แค่พี่น้องหอมกัน แต่สำหรับคิมบอม..
ตึก ตึก ตึก ตึก... เสียงหัวใจเขาเต้นแรงเหมือนกันจะทะลุกออกมา
ร่างบางเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายของตัวเอง คิมบอมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมองตามแผ่นหลังบาง ...ด๊องรู้ไหม..ด๊องยิ่งโตพี่ยิ่งใจเต้นแรงนะครับ .. คิมบอมเดินกลับเข้าไปในบ้านของตน ขนาดที่รอร่างบางของดงแฮ คิมบอมคุยกับมารดาของตัวเอง
“แม่ครับ พี่กลับมาวันไหน” “พรุ่งนี้จ๊ะ” ขนาดที่แม่ลูกคุยกัน ร่างเล็กของดงแฮก็วิ่งเข้ามา “อรุณสวัสฮะน้าอึนแฮ” อึนแฮก็เหมือนแม่อีกคนของดงแฮ
“อรุณสวัสจ๊ะหนูด๊อง มาๆ มาทานข้าวกัน” ดงแฮส่งยิ้มให้อึนแฮ ขาเรียวเดินไปนั่งข้างคิมบอมทันที
อาหารเช้าเต็มไปด้วยความสุข เพราะมีดงแฮ ดงแฮคือรอยยิ้มของบ้านหลังนี้ “พี่บอมมี่ฮะ ไปนั่งเล่นที่สวนกัน นะๆๆๆ ” มือเล็กเลื่อนไปจับแขนหนา เขย่าเบาๆเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่น คิมบอมกับอึนแฮถึงกับหัวเราะกับความน่ารักของร่างบาง
“ฮ่าๆๆๆ โอเคครับ แม่มีอะไรก็ให้คนไปเรียกผมนะครับ” ดงแฮรีบวิ่งไปที่สวนอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างสูงเห็นก็รีบเดินตามร่างเล็กไปทันที
ร่างเล็กนอนเล่นอยู่กับพื้นหญ้า มองขึ้นไปบนฟ้าอย่างมีความสุข คิมบอมที่เห็นก็ถึงกับชะงักค้างกับรอยยิ้มบางๆของร่างเล็ก ร่างหนานั่งลงข้างร่างบาง ดงแฮที่เห็นก็รีบลุกนั่งข้างๆ
“พี่บอมมี่.... วันนี้ด๊องนอนค้างบ้านพี่นะฮะ น๊าาา” คิมบอมได้แต่เงียบ เมื่อดงแฮเห็นดังนั้น ร่างเล็กก็คลานขึ้นไปนั่งบนตักหนาอย่างไม่เกรงใจ คิมบอมถึงกับสะดุ้งเมื่อร่างบางขึ้นมานั่งตักของตน “ให้ด๊องนอนด้วยนะ นะฮะ” ร่างบางพยายามอ้อนร่างหนา จนคิมบอมต้องยอม
“ได้สิครับ น้องของพี่ซะอย่าง”สิเสียงคิมบอม ร่างเล็กยิ้มกว้าง ริมฝีปากเล็กทาบลงที่แก้มหนาหลายครั้ง คิมบอมหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหอมแก้มใสแรงๆ
“ด๊องงงงงง พี่บอมมี่หวัดดี”ทั้งคู่รีบผละออกจากกันหันไปมองทางต้นเสียง คิมบอมและดงแฮต่างหน้าแดง ร่างเล็กของดงแฮลุกขึ้นวิ่งไปหาฮยอกแจ เพื่อนสนิทของตนทันที
“ฮยอกกกจี้ของด๊องงงงงง ” ทั้งคู่กอดกันกลมด้วยความคิดถึง ร่างเล็กทั้งคู่วิ่งมาหาคิมบอมที่นั่งมองอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน คิมบอมยังคงหลงไหลความนุ่มของแก้มบาง ทั้งหอมและหวาน จนเขาทำตัวไม่ถูก
“อ่าว.. ไงฮยอกแจ สวัสดีครับ พี่ว่าเข้าบ้านกันดีกว่า แดดเริ่มแรงขึ้นแล้ว เดี๊ยวดำพี่ไม่ร้นะ ฮ่าๆๆๆ ” คิมบอมเอ่ยทักรุ่นน้องที่อายุห่างกันแค่สองปีพร้อมลุกขึ้นยืนเดินนำร่างบางทั้งสองเข้าไปในบ้านที่มีขนาดใหญ่กว่าหลังไหนๆ
ดงแฮวิ่งด้วยความเร็วตามความซนของตัวเอง กระโดดขึ้นขี่หลังหนาด้วยความเอาแต่ใจจนคิมบอมตั้งตัวแทบไม่ทัน
“เฮ้ย!! ด๊องเดี๊ยวพี่ล้มพอดีตัวแสบ” คิมบอมดุร่างเล็กจนดงแฮยู่ปากด้วยความไม่พอใจที่คิมบอมว่าตน
“อะไรอ่ะพี่บอมมี่ เล่นนิดเดียวเองนะ แบร่”เพราะความเอาแต่ใจของร่างเล็กมีมากจึงไม่ฟังร่างหนาเลยสักนิด ทั้งสามเดินเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มอย่างที่เคยเป็น
* * * * * * * * * Love Sick * * * * * * * * * *
ทั้งสามนั่งเล่นกันอยู่ในห้องของคิมบอมที่มีขนาดใหญ่พอตัว “ฮยอกพรุ่งนี้มาทำรายงานที่บ้านพี่บอมมี่กันนะ” ดงแฮลุกขึ้นนั่งบนเตียงเอ่ยบอกฮยอกแจที่นั่งเล่นคอมอยู่
“เกรงใจพี่คิมบอมตายด๊อง ไปบ้านฮยอกดีกว่า”ดงแฮหน้างอทันทีที่ฮยอกพูดจบ จนคิมบอมต้องพูดอย่างเอาใจ
“ทำบ้านพี่นี่แหละ คนกันเอง” ร่างเล็กของดงแฮยิ้มหวานให้คิมบอมแต่กลับแยกเขี้ยวให้ฮยอกแจ
เวลา 18.00 น.
“ด๊อง พี่คิมบอม ฮยอกกลับก่อนนะ บ๊ายบายยยย” ฮยอกแจเอ่ยลาเพื่อนรักและคิมบอมและกลับบ้านของตนเพื่อเตรียมของทำรายงานพรุ่งนี้
“บ๊ายบายไก่น้อยย//บายครับ”ดงแฮและคิมบอมตอบกลับพร้อมส่งฮยอกแจขึ้นรถกลับบ้าน
“ฮยอกไปแล้ว ทำอะไรกันต่อดีด๊อง”คิมบอมหันไปถามร่างบางข้างๆที่ยิ้ม ดงแฮอ้าแขนกว้างรอให้คิมบอมอุ้มตัวเอง
“พี่บอมมี่ อุ้มน้องด๊องหน่อยยยยย” คิมบอมยิ้มก่อนจะอุ้มร่างเล็กในท่าเจ้าสาวเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถ้าคนอื่นเห็น มันมากกว่าพี่น้องกันจริงๆ
ร่างบางกระโดดขึ้นเตียงกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงกว้างในห้องคิมบอม ร่างหนานั่งเล่นโน๊บุ๊ค
อยู่ข้างเตียงตัวเอง ดงแฮหันไปมองจอโน๊ตบุ๊คที่คิมบอมเล่นอยู่
“พี่บอมมี่ฮะ ด๊องเอาอะไรให้ดู”พูดจบร่างเล็กก็ขึ้นไปนั่งตักหนาพร้อมพิมม์อะไรบางอย่างลงที่โน๊ตบุ๊คคิมบอม คิมบอมที่นั่งมองอยู่ถึงกับหน้าแดงถึงใบหู เพราะรูปที่ดงแฮให้ดู เป็นรูปผู้ชายเอวบางร่างน้อยนั่งอยู่ปลายเตียงโดยที่ใส่เพียงกางเกงชั้นในตัวจิ๋วตัวเดียว ส่วนอีกคนร่างใหญ่ผิวสีแทน กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงกว้าง
ริมฝีปากปากหนาจะพูดว่าแต่ก็ต้องหยุดพูดเมื่อร่างเล็กแทรกขึ้นมาก่อน “พี่บอมมี่เป็นแบบไหนเหรอฮะ”ดงแฮเอียงคอถามร่างหนาที่ตนนั่งตักอยู่
“หะ..หื้ม ยังไงแบบไหนคืออะไร ??”คิมบอมมองใบหน้าเรียว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยของคำถามที่ร่างบาง
“ก็พี่รุกหรือรับไงฮะ ด๊องหน่ะรับไม่ก็คือเคะ ถ้ารุกเรียกเมะ พี่บอมมี่ละ เคะหรือแมะฮะ??”ดงแฮหันไปถามคิมบอมอีกครั้ง “พี่คง... เมะละมั้ง ฮ่าๆ”คิมบอมพูดพร้อมเกาแก้มแก้เขิน
“งั้นด๊องขอทดสอบอะไรหน่อยได้ไหมฮะพี่บอมมี่?” ร่างเล็กของดงแฮเคลื่อนตัวนั่งคร่อมตักของคิมบอมทันที คิมบอมตกใจกับการกระทำของร่างเล็ก
“ทดสอบอะไรครับ??” “ถ้าพี่บอมมี่รุกจริง พี่บอมมี่จูบด๊องสิฮะ” คิมบอมตาโตทันที ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงอีกแล้ว เขายอมรับ เขาหวั่นไหวกับร่างเล็กตรงหน้ามาก มากจนต้องทำตามที่ร่างเล็กบอก คิมบอมเลื่อนหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ๆริมฝีปากเล็กจนริมฝีปากทั้งคู่แนบชิดกัน ริมฝีปากหนาดูดเม้มริมฝีปากบาง ไล้ลิ้นรอบริมฝีปากชมพูก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปในปากเล็กช้าๆ ลิ้นหนาดูดดุนลิ้นเล็กที่ตอบรับเขาอย่างไร้เดียงสา มือเล็กเลื่อนโอบคอหนาและปรับองศาให้พอเหมาะ มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อเล็กลูบไล้เอวบางไปมาอย่างลืมตัว
“อื้อออ!!... อึก” ร่างเล็กครางเบาๆในลำคอเบาๆ เมื่อคิมบอมเห็นดังนั้นจึงเกี่ยวรัดลิ้นเล็กเก็บเกี่ยวน้ำหวานจากปากบางอย่างกระหาย ใบหน้าคมผละออกจากปากชมพูที่ตอนนี้บวมแดงน่ากิน ร่างบางหอบหายใจเก็บอากาศเข้าปอด คิมบอมมองหน้าหวานไม่วางตา มือหนาลูบแก้มบางเบาๆ
“พี่บอมมี่หัวใจเต้นแรง”ร่างเล็กแนบหูลงที่อกแกร่งฟังเสียงหัวใจของร่างหนา
“พี่อยากบอกด๊องนานแล้วละ ..พี่ชอบด๊องนะครับ”ดงแฮเงยหน้าสบตาคม
“ด๊องเหมือนกัน..”ร่างบางในอ้อมกอดหนาเอ่ยออกมาเบาๆ ริมฝีปากหนายกยิ้มบางๆ
“ไปกินข้าวนอกบ้านกัน” ตาร่างเล็กเป็นประกายเมื่อคิมบอมจะพาไปนอกบ้าน
* * * * * * * * * Love Sick * * * * * * * * * *
ณ ร้านอาหารชื่อดังกลางกรุงโซล
“สวัสดีคะคุณคิมบอม มากี่ท่านค่ะ ?”พนักงานสาวยืนยิ้มต้อนรับอย่างนอบน้อม เพราะคิมบอมคือหลานชายของเจ้าของร่างนี่
“สองครับ ขอวีไอพี”คิมบอมยิ้มบางๆก่อนจะโอบเอวบางเดินตามพนังานสาวเข้าไป พนักงานหลายคนโค้ดรับและมองร่างเล็กข้างๆคิมบอมอย่างสงสัย ร่างเล็กหันไปยิ้มให้คิมบอม ...พี่บอมมี่เป็นคนดีจังเลย .. แบบนี่ด๊องก็หลงตายพอดี ทั้งสองนั่งที่ห้องวีไอพี ทั้งบรรกาศ วิม เหมาะกับการเดท(?)เอามากๆ
“พี่บอมมี่ ด๊องชอบที่นี่จัง แต่ว่าทำไมพนักงานถึงรู้จักพี่กันละ” “ก็ที่นี่คือร้านของลุงพี่ไงครับ”คิมบอมพูดทั้งหัวเราะ เมื่อเห็นร่างเล็กตาโตเป็นไข่ห่านไปแล้ว
“ห หลานหรอฮะ งั้นๆๆๆ กินฟรีหน่ะสิ ใช่ไหมฮะๆ”ร่างเล็กตื่นเต้นมากๆเมื่อรู้ว่าร่างหนาคือหลานเจ้าของ ของที่นี่ “ประมาณนั้นครับ”คิมบอมจุ๊บแก้มเล็กเบาๆด้วยความรัก
“ว่าแต่เราจะทานอะไรหื้ม”คิมบอมหันไปหาร่างบางที่นั่งดูรายกายอาหารอยู่
“ด๊องอยากดื่มน้ำส้มก่อนได้ไหมฮะ ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เลย”ร่างเล็กเอ่ยบอกอีกคนที่นั่งตรงข้ามตน ร่างหนาพยักหน้าเบาๆ “น้ำส้มกับไวน์องุ่นนะครับ” พยักงานสาวยิ้มบางๆก่อนจะเดินออกไป
ทั้งสองทานอาหารมื้อเย็นจนหมด ก่อนที่จะกลับบ้านคิมบอมได้พาดงแฮไปดูสร้อยคู่ ที่คิมบอมสั่งทำเป็นพิเศษ เพื่อ.... ให้คนสำคัญของหัวใจเขา
“ชอบเหรอหื้ม”ขนาดที่ร่างสูงขับรถได้หันไปถามร่างเล็กที่มองสร้อยคอพร้อมยิ้มหวานๆมาให้คิมบอมได้ชื่นใจ
“ชอบสิฮะ ชอบมากๆเลยด้วย” ดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันจะเกินคำว่าพี่น้องไปแล้ว ทั้งคิมบอมและดงแฮต่างมีใจให้หันและกัน ....
* * * * * * * * * Love Sick * * * * * * * * * *
“ด๊องจะอาบน้ำกับพี่ไหมหื้ม”ร่างสูงยืนมองร่างเล็กที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงนอนของเขา ความจริงเขาน่าจะเข้าห้องน้ำรอโดยที่ไม่ต้องรอคำตอบเลย เพราะรู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน..
“ด๊องอาบด้วยฮะพี่บอมมี่”ร่างเล็กเดินไปหาร่างสูงก่อนจะใช้มือเรียวของตัวเองโอบคอหนา ร่างสูงของคิมบอมก้มมองร่างเล็ก ขายาวก้าวถอยหลังไปในห้องน้ำ
...อื้ออ พี่บอมมี่อย่าจับมันสิ อ๊ะๆ....
เสียงครางหวานอย่างสุขสมดังออกมาจากห้องน้ำ
มันเป็นเวลาที่ไม่มีใครสามารถอธิบายได้ ความใกล้ชิดทำให้เกิดความรักเล็กๆที่จะเพิ่มขึ้นทุกวัน....
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ขอแนะนำตัวก่อนนะ ไรเตอร์ชื่อป่าน เพิ่งแต่งเรื่องนี่เรื่องแรก
ติดตามไรเตอร์ได้ที่ @HakdisKHHH หรือ....
ไลค์เพจในเฟสบุ๊คตามลิ้งเลยฮับบบ
http://www.facebook.com/FictionLoveSickKihaeBumhaeHanhyuk
มีผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษนะฮับบบบบ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและคะแนนโหวต คอมเม้นทุกคน <3
ความคิดเห็น