nightmare hollow

Nightmare hollow

1

ชายแปลกหน้า

Knock knock ..

“ไมทอนส์ นี่แกจะตื่นไม่ตื่น ถ้าอีก 3 นาที แกไม่ตื่น อย่าหวังว่าแกจะเห็นมื้อเช้า ไปอีกอาทิตย์ชั้นจะวาง ถัง กับไม้ถูพื้นไว้ให้แกหน้าห้องนี่แหละ”

ผมหล่ะจะบ้าตายกับยายแกนี่จริงๆ

“ครับ ทราบแล้วครับ”

ตีสามเนี่ยนะเวลาถูพื้น ให้ตายซะสิ ยัยกะหล่ำปลีดอง มือของผมควานหาตะเกียงน้ำมันให้ความมืด

ผมจุดตะเกียงน้ำมัน “สว่างเป็นบ้าเลย” ตาของผมยังคงไม่ชินกับแสง

ข้างนอกนี่มืดชะมัด มือผมยังคาอยู่ที่ลูกบิดประตู

ไหน ไม้ถูพื้น กับถังน้ำล่ะเนี่ย  ยัยแกนั่นคงจะหลง ละเมอลงมาอีกล่ะมั้ง  ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

ขณะที่ผมกำลังจะปิดประตูเพื่อกลับไปนอนอีกครั้งหนึ่ง หลังจากเสีย เวลานอนอันมีค่าไปกับยัยแก่หนังยานนั่น ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเรียกชื่อผม  และเป็นชื่อ เต็มซะด้วย ‘ ไมทอนนีซัน’  ผมก็หันหลัง ไปทันที แต่สิ่งที่ผมเห็นทำผมแทบช็อคมันไม่รู้สินนะ ว่าแบบนี้จะเรียกว่าคน รึป่าว เค้าสูงเพียงเอวของผมเท่านั้น  ผิวหนังเหี่ยวๆสีเขียว ดวงตาสีฟ้สดใส เล็บยาวแต่สะอาดจนเหลือเชื่อ เสื้อผ้าก็ดูสะอาดสะอ้านเหมือนกัน 

“สวัสดีขอรับ”  ชายร่างเล็กโค้งคำนับ “อาจจะดูเสียมารยาท ที่กระผมไม่ได้บอกท่านถึงการมาเยือนล่วงหน้า”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เอิ่มม ว่าแต่คุณเป็นใคร”  ผมพูดด้วยท่าทางที่ไม่มีความมั่นใจ

ชายร่างเล็กทำตาโตเล็กน้อย “อ้ออ กระผมขอประทานโทษขอรับ นายน้อย  กระผมพ่อบ้านประจำตัวนายน้อยแห่งเกาะไรเมิ้นขอรับ นายน้อยคงจะจำเรื่องราวอะไรไม่ได้  เพาระ นายใหญ่ หมายถึงนายท่านน่ะครับได้ส่งนายน้อยมาที่นี่ตั้งแต่นายน้อย ยังจำความไม่ได้เสียด้วยซ้ำ”

“เดี๋ยวนะๆ เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”

“นายน้อยขอรับ”

“ทำไม คุณถึงเรียกผมแบบนั้นหล่ะ ผม ผม เป็นแค่เด็กกำพร้าในบ้านงี่เง่า นี้ มียัยแก่ นั้นจิกหัวใช้ผมทุกวัน”

“นายน้อย  ขอรับ  บนเกาะของเราจะมีดอกลิลลี่ขาว บริสุทธิ์เติบโตได้เพียงปีละ 7 ดอก  และแต่ละดอกจะได้รับประทานพร 7 ข้อ จากนายท่าน 7 คน เมื่อดอกไม้เหล่านั้นได้รับประทานพร แล้วกลีบทั้ง7ของดอกไม้ก็จะร่วงโรยจนหมด เหลือไว้เพียง แต่เด็กทารก ภายในหยดน้ำขนาดใหญ่ขอรับ  และเด็กทารกเหล่านั้นต่อมาก็ได้ถูกส่งตัวไปยังสถานที่ต่างๆในทวีปทั้ง7 ขอรับ เมื่อเด็กเหล่านั้นอายุถึงเกณฑ์คือ 10  ปีบริบูรณ์ ก็จะได้เริ่มใช้พรของนายท่านทั้ง7แล้วขอรับ โดยพรที่จะใช้ในอายุเท่านี้ คือ พรข้อแรก”

“นี่ นี่ คุณ อย่าบอกนะว่าผมเป็นเด็กทารกพวกนั้นหน่ะ” ผมพูดพลางทำหน้าตกใจสุดขีด สุดๆเลยจริงๆ อะไรกันเนี่ย“แล้วพรข้อแรกนี่มันอะไรกันครับ”ผมถามด้วยความอยากรู้

“ใช่แล้วขอรับนายน้อย พรข้อแรกจากนายท่านคนที่1 ก็คือ พ่อบ้าน สู่เกาะ  ขอรับ”

ผมยังคงทำหน้า งง ต่อไป “ช่วยขยายความหน่อยได้ไหมครับ”

 “ได้สิขอรับนายน้อย”  พ่อบ้านยังคงความสุภาพต่อไปถึงแม้ผมจะแสดงกิริยาไม่น่ารัก ก็ตามที 

“คือแบบนี้นะขอรับ เมื่อนายน้อยอายุ10 ปี หรือเท่ากับตอนนี้ยนั่นแหละขอรับนายน้อยจะได้ รับพ่อบ้าน1 คนจากนายท่านคนที่1 และพ่อบ้านคนนั้นก็จะนำนายน้อยกลับสู่เกาะที่นายน้อยจากมา ขอรับ

ผมหล่ะอยากรู้เสียจริงๆว่านายท่านคนที่ 1 นี่ใครกัน และแล้วผมก็ตัดสินใจถามออกไป  “นายท่านคนที่ 1 นี่ใครกันเหรอครับ”

“นายท่านคนที่ 1 เป็นคนที่นายน้อยจะได้พบหลังจากเสร็จพิธีเมื่อไปถึงเกาะ ขอรับ”

“พิธีอะไรกันครั…..” ผมพูดไม่ทันขาดคำพ่อบ้านก็หมุนติ้วๆ โลกขอผมมืดมนไปหมด

ผมกำลังจะไปไหนหล่ะเนี่ย

 
...... ถ้าหากมีข้อผิดพลาดประการใดก็ขออภัย ด้วยนะค่ะ
ขอให้ เม้น อย่างสุภาพขอบคุณมากนะค่ะ ^_________^