คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความซวยของพวกเราม.4
หลังจากได้ฟังเรื่องสุดช็อกไปโคตรจะเยอะทั้งเรื่องที่ต้องเรียนเองเอย เรื่องที่ต้องนอนพักที่นี่เอย แถม ม.4 นี่ก็ซวยที่สุดเลย ชะเอิงเอย~ T^T ให้ตายสิ ม.4เพิ่งจะได้รับคำสั่ง งั้นย้อนความแปบ
หลังจากที่พวกเรากำลังนั่งปรึกษากันว่าจะเอายังไงกับเรื่องเรียนกันดี เพราะว่างานนี้ไม่มีคนสอนเลยเนี่ยสิ ได้ตายก่อนเรียนจบแหงแซะแล้วจู่ๆในห้องก็ถูกปิดไฟ แล้วโปรเจคเตอร์ก็เลื่อนลงมาจากข้างบนฉายรูปท่านผอ.ที่กำลังนั่งชงชาอยู่ น่ากลัวจริงๆเลยผู้หญิงคนนี้
“ อ้าว ว่าไงม.4ทุกคน จำท่านผอ.คนนี้ได้มั๊ยเอ่ย ~ ”
พอสิ้นเสียงคุณท่านปุ๊บ พวกเราทั้งหมดพร้อมใจกันนั่งลงบนพื้นด้วยท่านั่งเทพธิดากันอย่างรวดเร็ว
“ มีข่าวดีจะมาบอกหละ ”
“ ToT ”
เตรียมใจกันไว้ได้เลยหละ ข่าวดีของคุณท่านเมื่อไหร่หายนะพวกเราเมื่อนั้นแหละเพื่อนเอ๋ย~
“ ได้กุญแจห้องนอนกันแล้วสินะ ไอ้นั่นน่ะเป็นกุญแจห้องที่ไขได้ทุกห้องหละนะ ระวังๆกันหน่อยหละ ”
พวกเราที่หยิบกุญแจขึ้นมาดูทำกุญแจร่วงกันเป็นแถวเลยหละทันทีที่ท่านบอกว่ามันไขได้ทุกห้อง น่ากลัวจริงๆด้วยแหละ เห็นมั๊ย~
“ อ้อ! อันที่จริงเสื้อผ้าก็อยู่ในห้องกันหมดแล้วหละ ฉันเลือกให้เองเลยนะ หวังว่าจะถูกใจ แล้วก็อีกเรื่องนึง ”
“ T^T ”
เริ่มเปลี่ยนสีหน้าไปทีละนิด ฉันยังนั่งนิ่งรอเศร้าสลดรอบเดียวดีกว่า เดี๋ยวมันไม่สะจายย~
“ ขอประวัติรุ่นพี่ให้ครบทุกคนด้วยนะจ๊ะ ”
“ ห๊า! =[]= ”
“ หาอะไรกันอยู่รึเปล่า เดี๋ยวส่งคนไปช่วย เอาเป็นประวัติที่เขียนด้วยลายมือตัวเองนะ อ้อ! ขอที่ห้องพักของพี่ๆให้ครบนะจ๊ะ เพราะว่าถ้าไม่ครบหละก็ หึหึ ”
“ อึก (เสียงกลืนน้ำลายลงคอ) ”
“ โดนเชือดนะจ๊ะ บ๊ายบาย~ ”
ว้ากกกกกกกก~ ใครก็ได้ ช่วยพวกเราที และแล้วพวกเราก็นั่งจับกลุ่มเศร้าสลดพร้อมกัน ให้ตายสิ เล่นอะไรแปลกๆอีกจนได้สิน่า~
“ งั้นก็เริ่มจากประวัติพวกเราก่อนก็แล้วกัน ”
แล้วพวกเราก็บอกข้อมูลกันเป็นรายคนโดยจดทั้งหมดแล้วเจ้าตัวเป็นคนบอก พอถึงตาฉัน ทุกคนอึ้งและทึ่งมากๆ เอาน่าๆ ไม่มีอะไรมากหรอก
“ ฉันชื่อชนินทร์ ซาซาโอตะ ชื่อเล่น เรน อายุ 15 ปี วันเกิด xx เดือน xxxปี xxxx มีพี่ชาย 3 คนชื่อชานนท์ พี่ชายคนโตชื่อเล่น ไรท์ พี่ชายคนรองชื่อ ซาโต้ ชื่อเล่น ริว พี่ชายคนที่สามชื่อ ชิมูระ ชื่อเล่น เรียล ”
ฉันพักกลืนน้ำลายแล้วก็หายใจนิดหน่อยเพราะตรงนี้มันสำคัญจนไม่กล้าพูดเลยน่ะสิ ดูเหมือนฉันจะพักนานไปหน่อยทุกคนเลยเงยหน้าจากสมุดบันทึกขึ้นมามองหน้าฉันอย่างแปลกใจ อยะ อย่าบอกว่าไม่เอะใจนามสกุลฉันเลย ไม่จริงน่า
“ คุณแม่ก็...เขานั่นแหละนะ -_-;; ”
“ =[]= ”
ทุกคนต่างอึ้งกันยกใหญ่เพราะท่าทางจะรับไม่ได้หละมั้ง
“ คุณพ่อก็...เขาอีกนั่นแหละนะ ”
“ =[]=;; ”
หนักกว่าเดิมอีก ฉันไม่ได้พูดชื่อออกมาและการที่ทุกคนเข้าใจทันทีที่ฉันชี้ไปที่โปรเจคเตอร์หมายความว่าฉันคงไม่ต้องทำอะไรอีกแล้วหละ
“ จะ จริงหรอเนี่ย ก็ได้ข่าวมาอยู่หรอกนะ ว่ามีลูกผอ.อยู่ในโรงเรียน ”
“ ไม่คิดเลยจริงๆว่าจะเป็น... ”
“ จริงหรอเรน! ”
จริงไม่จริงฉันยืนอยู่ตรงนี้อายุ 15 ปีน้องคนเล็กสุดและเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของผอ.นั่นแหละ =_=;;
“ เอาหละ คนต่อไปผมนะครับ ”
หัวหน้าระดับแทบไม่ต้องพูดะไรพวกเราก็จดยิกๆๆแบบไม่ให้ได้พูดเลยหละ จะให้ไม่รู้ได้ยังไง หลานผอ.นี่หว่า ก็แสดงว่าเป็นญาติฉันอ่ะดิ (เออ!) จริงหรอ ไม่เห็นจะเคยรู้เลย (แกใช่คนอยู่รึเปล่าเนี่ย!)
“ งั้นเจอกันที่ห้องโถงตอน 6 โมงนะทุกคน ”
พิมตะโกนบอกก่อนจะลากโจไปด้วย พิมเป็นคนที่ชอบตีเทนนิส ส่วนโจเป็นคนที่ชอบขี่มอเตอร์ไซค์ หัวหน้าระดับชื่อบอมบ์เป็นคนชอบต้นไม้ท่าทางจะรักธรรมชาติมาก เรียนห้องเดียวกันมา 3 ปีหมอนี่ชอบถือดอกไม้ติดมือเข้าห้องไม่ซ้ำกันเลยซักวัน ส่วนผู้หญิงอีกคนที่ชอบกินขนมชื่อเฟย์เป็นลูกครึ่งอิตาลี-ไทยมีฝาแฝดเป็นผู้ชายชื่อฟอยด์รู้สึกว่า ฟอยด์จะชอบดื่มชา ไม่ค่อยมั่นใจซักเท่าไหร่ว่านี่เป็นลูกครึ่งไทยแน่รึเปล่า แล้วก็มีอีกคนที่ชอบเล่นไวโอลินชื่อเบส แล้วก็มีฉัน ทั้งหมดมี 7 คน โอ้โหคัดมาจริงๆเลยนะ
“แล้วฉัน... จะไปทางไหนกันหละเนี่ย ” พวกเราแยกกันไปน่ะ แล้วถ้า 6 โมงมีใครที่ยังได้ประวัติไม่ครบเดี๋ยวก็แบ่งกันดู พูดง่ายๆก็ลอกนั่นแหละว้า~ แต่ก็เอาเถอะ แบบนั้นคงช่วยเบาแรงทุกคนได้อยู่หละนะ ก็หัวหน้าระดับเป็นคนสั่งการมานี่นา
“ อ้าว ว่าไงเรน หาอะไรอยู่หรอ ” พี่พลอย! ฉันดีใจมากๆจนเกือบจะกระโดดเข้าไปกอดแล้วหละ ก็ที่นี่มันใหญ่และอลังการอย่างเว่อร์ ก็งงเหมือนกันว่าไปสร้างเอาไว้ตอนไหน แต่ก็ดีแล้วหละ ดีกว่าไม่เจอใครเลย
“ งั้นหรอ เดี๋ยวพี่ช่วยละกัน ม.5 ก็มีไม่กี่คนแต่จะติดก็ตรงไอ้ขี้เซานั่นแหละ งั้นไปหาม.5กันเลยก็แล้วกัน ” พอฉันบอกเรื่องทั้งหมดให้พี่พลอยฟังพี่เขาก็สรุปออกมาและลากฉันไปที่ที่นึง ซึ่งฉัน็ไม่รู้เหมือนกันหละนะ
ห้องม.5
ไม่ต้องบอกหรอกนะว่าอยู่ม.5ห้องอะไร เพราะไอ้คนที่อยู่ที่นี่ก็มีแต่ ห้อง K นั่นแหละนะ ก็ดีนะที่ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่เพราะแม่บอกว่าถ้าเกิดกล้องวงจรปิดไม่เห็นก็จะถึงว่าโกง เพราะงั้นพวกเราก็เลยเอาการลอกไว้เป็นอันดับสุดท้ายเพราะหมดทางเลือกนั่นแหละนะ ที่นี่ก็มี อ้าว~ ม.5 มีแค่ 6 คนเองหรอเนี่ย สงสัยเพราะฉลาดเท่ากันเยอะหละมั้งก็เลยตัดสินไม่ได้ งั้นที่เหลืออีก 22 คนก็ม.6 หมดเลยอ่ะดิ ToT ฆ่ากันยังทันนะคะ
“ งั้นหรอ งั้นเดี๋ยวพวกพี่จะไปตามหาแล้วบอกให้ก็แล้วกัน งานนี้ม.4ซวยนี่นะ แล้วรุ่นพี่อย่างพวกเราก็ไม่ใจร้ายซะด้วย ” พี่บัตเตอร์บอกแล้วก้เดินสบายใจออกจากห้องไปแล้ว ส่วนพี่ฮารุฮิก็โบกมือให้ฉันแล้วทำหน้าประมาณว่า โชคดีนะน้องเอ๋ย ~
“ ยังเหลืออีกคนนะ พี่ก็ไม่มีอะไรจะบอกหรอกนะ แค่จะบอกว่า ... รอดออกมาให้ได้นะ ” พี่พลอยตบบ่าฉัน 2 ทีก่อนจะเดินไปหาม.4คนอื่น หะ ให้ตายสิ ไม่คิดเลยว่าจะมีอีกคน แถมยังเป็น...อ๊ากกกกกก! ไอ้บ้านั่น เฮ้อ~ เศร้าใจไปก็ไม่ทันแล้วหละนะเรน~ ไนต์บุรุษผู้กินน้ำแข็งเป็นอาหาร(=_=^) ใครจ้องตาเข้าต้องได้แข็งเป็นน้ำแข็งแน่ๆ T^T (เป็นมาดูเซ่ ภาคต่อจากเมดูซ่าอ่านะ)
ฉันทำใจนานมากๆกว่าจะเดินเข้าห้องนี้มาได้ เป็นห้องพักของ...ไนต์ ฉันไม่อยากจะเรียกพี่เลยจริงๆ คนแบบนั้นน่ะ พอเข้ามาก็เป็นห้องนอนสมบูรณ์แบบเลย อยากจะบอกว่าอึ้งดีไซน์ข้างในมากๆ ก็ฉันยังไม่ได้เข้าไปที่ห้องของตัวเองเลยนี่นา ฉันว่านะ ฉันไปขอประวัติรุ่นพี่คนอื่นดีกว่านะ ท่าทางรายนี้จะขอยาก ไว้รออาหารเย็นดีกว่ามั้ง ไอ้ปีศาจความดันต่ำ พอมีคนปลุกแม่งน่ากลัวชิบหายเลยหละ เฮ้อ~ ฉันถอนหายใจก่อนจะหันหลังกลับและปิดประตูทันใด
“ ไปหาคนอื่นก่อนดีกว่านะ! น๊ะ! ”
ฉันบอกกับตัวเองก่อนที่จะลิ่วออกจากบริเวณรัศมีห้องปีศาจนั่นชนิดที่ว่าเร็วทันลูกกระสุนก็ว่าได้ (เว่อร์ไป)
เหนื่อยมากกกกก~ ช่างโชคเลือดอะไรเช่นนี้กว่าจะไปหาท่านรองประธานก็ต้องให้อาหารสัตว์ให้ครบทุกตัวที่คุณท่านเรี้ยงไว้ (ออก ร.เรือเยอะไปนะ) ไปขอประธานก็ต้องเดินผ่านบ่อปลามหาประลัยนั่น จะดีกว่าถ้ามันไม่ได้ใช้เลี้ยงจระเข้อ่ะนะ ไปขอคณะกรรมการแต่ระคนแม่งโคตรรำบาก และสุดท้าย เฮ้อ~
ก็มาอยู่หน้าห้องท่านปีศาจอีกจนได้ ให้ตายสิ ตอนนี้ก็ปาไปแล้ว 4 โมงครึ่งเหลืออีกชั่วโมงครึ่งกับการขอลายเซ็น เอ้ย ขอประวัติท่านปีศาจผู้นี้ ฉันมองไปรอบข้าง พิมที่ทำท่าทางเซบายกับโจที่ท่าทางจะโดนท่านปิศาจเสยคางมานิดหน่อย(?) เฟย์กับฟอยด์ก็นั่งทำหน้าซีดกันใหญ่ส่วนอีก 2 คนนั้น คาดว่าจะอยู่ข้างในเบสกับบอมบ์เป็นหน่วยกล้าตายชุดสุดท้าย เปล่า~ แต่ก็ใช่ เพราะท่าทางฉันจะเป็นผู้กล้าเพราะไปคนเดียว ฆ่ากันซะเถอะ!
“ ว้ากกกกกก!!! ”
“ กรี๊ดดดดดด!!! ”
และแล้วหน่วยกล้าตายก็เฉียดตายมาได้อย่างเฉียดฉิว แต่ว่านะ -_-^ ใครกรี๊ดออกมาวะ! ถ้าให้เดาเป็นไอ้หัวหน้าระดับที่มันหลุดเก๊กชัวร์ๆ เพราะคนอย่างเบสไม่กรี๊ดแน่ๆ =_=^ ว่าแต่นะ... ฉันหันไปมองทุกคนที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างเป็นความหวังสุดท้าย เพื่อยเอ๋ย~ ถ้าไอ้เรนคนนี้ไม่กลับมาเตรียมจองศาลาได้เลยนะเพื่อน ฉันหันไปสั่งลาครั้งสุดท้ายกับเพื่อนทั้ง 6 และเปิดประตูเข้าไป เฮ้อ~ ฉันถอนหายใจก่อนจะปิดประตู
“ ระ ระ ระ ” ฮึ่ย! เจ็บใจมากๆเลยที่ต้องมาเรียกปีศาจแบบนั้นว่ารุ่นพี่เนี่ย
“ ... ”
“ อ้าว ก็หลับปกตินี่นา แล้วพวกนั้นเจออะไรกันวะเนี่ย ”
ฉันที่เดินเข้าไปใกล้ๆผ้าห่มที่ถูกพันรอบเจ้าของเตียงชนิดที่ว่าดักแด้ยังอายเลยอ่ะ -_-^ พี่แกนอนแบนี้แล้วไม่อึดอัดตายหรอเนี่ย แล้วจะให้ฉันปลุกงั้นหรอ... ตายแล้วเกิดใหม่ยังง่ายกว่าเลยนะเนี่ย -_-^ ฉันไม่รู้จะปลุกยังไงดี แล้วอีกอย่างก็ไม่แน่ใจว่ามากวนรึเปล่า ให้นอนต่อไปละกัน ฉันรู้สึกว่าถ้าปลุกได้โดนกระชากวิญญาณออกจากร่างแหงๆ ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่ที่ฉัน...หลับไป
“ อ๊ะ! ” นี่ฉัน...ละเมอกลับมาหลับที่ห้องหรอเนี่ย -_-^ เทพจริงๆเลยแฮะ ตอนนี้ฉันกำลังนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม สรุปแล้ว ก็ไม่ได้ประวัติหมอนั่นมาจริงๆหรอเนี่ย เฮ้อ~ ตะ ตะ แต่ ฉันกลับมาที่ห้องได้ยังไงกันหละเนี่ย ละ แล้วนี่ นี่มือใครวะเนี่ย?
“ อ้าวตื่นแล้วหรอ ” เสียงของพิมค่อนข้างจะสามารถเรียกสติฉันได้ดี แล้วนี่ฉันนอนอยู่กับใครกันหละเนี่ย ขอดูหน้าหน่อยละกัน ฉันภาวนาขอให้เป็นเฟย์เถอะ~
“ !!! ” อะ อะ อึ้ง หมะ หมอนี่ ไอ้ปีศาจนี่นา ฉันเกือบจะถอยหลังตกเตียงเลยทีเดียว นี่ถ้าหมอนี่ไม่กอดฉันเอาไว้หละก็ ได้ตกเตียงแหงแซะเลย นะ นี่มัน เตียงเดียวนี่นา! ฉะ ฉันนอไปได้ยังไงโดยไม่ตกเตียงกันหละเนี่ย ปกตินอนเตียงคู่ก็ตกเตียงบ่อยๆอ่ะนะ (สามารถจริงๆเลยนะ =_=^)
“ รุ่นพี่น่ะอุตส่าห์อุ้มเรนมาส่งถึงนี่เลยนะ อ๊ะ!ไม่ต้องห่วงหรอก พี่เขาไม่ได้ทำอะไร แต่เหมือนเรนจะทำอะไรเขามากกว่านะ ”
“ ใช่ๆ ”
“ !!! ”
ช็อกกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าไอ้คนที่นั่งตั้งวงไพ่นกกระจอกอยู่ข้างเตียงคือเพื่อนๆแสนน่าถีบทั้ง 6
“ ก็พอพี่เขาอุ้มเรนมาวางแล้วกำลังจะเดินไป แกก็ดึงพี่เขาซะเซล้มลงบนเตียงเลยหละนะ แล้วก็ไม่ยอมปล่อยด้วย นับถือจริงๆเลยว่ามือแกมันเหนียว พี่ท่านแกะยังไงก็ไม่ออกแล้วก็น่าจะรู้ว่ารายนี้พอตัวถึงเตียงก็ง่วงแล้วก็หลับอยู่นี่แหละ แล้วก็อีกอย่างนะ แกนอนได้ร้ายมากๆเลย พี่เขาไม่ได้กลัวตกเตียงแต่กลัวแกตกเตียงก็เลยกอดซะแน่นจนแกหยุดดิ้นเลย ” เฟย์อธิบายได้ยาวมากๆ แต่ว่านะ จากลักษณะนี่คงจะย่อที่สุดแล้วหละ ฉะ ฉัน เป็นถึงขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
“ เรื่องประวัติพี่เขาบอกพวกเราแล้วหละ แล้วก็เขียนให้เรนแล้วด้วย ” เบสที่ทำท่าจะเล็งไพ่อะไรบางอย่างในมือพูดแต่สมาธิก็ไม่หลุดจากไพ่นั่นซักที
“ แต่ไม่แน่ใจนักหรอกนะ เพราะว่าพี่ท่านบอกว่าได้รับคำสั่งมาว่าให้เรนเขียนประวัติพี่ท่านด้วยลายมือตัวเองด้วยน่ะนะ จากผอ. ตามนั้นแหละ ”
“ ... ”
ฉันไม่มีปัญหากับประวัติหรอกตอนนี้น่ะ แต่กำลังมีปัญหากับเจ้าของประวัติต่างหาก เฮ้ย! ทำไมไม่ยอมปล่อยเลยเนี่ย ฉันรู้สึกว่ายิ่งแกะมือเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกกอดแน่นเท่านั้น แต่มันก็แค่ความรู้สึก... ซะที่ไหนเล่า! แว้ก แว้ก แว้ก ปล่อยเค้าน้า~ ฉันพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ไม่มีท่าทางว่าพี่แกจะตื่นขึ้นมาเลยซักนิด
“ ฉันว่าอย่าดีกว่านะ เพราะว่าไนต์เนี่ย ถ้าลองติดใจก็ปล่อยได้ยาก บางทีอาจจะกำลังฝันดีอยู่ก็ได้นะ อย่าเพิ่งกวนเลย ” ไอ้หัวหน้าระดับ เงียบไปเลยนะเฟ้ย!
“ ฉันกำลังง่วง เธอทำฉันไม่ได้นอน เพราะงั้นก็...อยู่อย่างงี้จนกว่าเพื่อนๆจะออกไปละกัน ” คะ ใครบอกว่าหมอนี่หลับกันน่ะห๊า!!! ไม่ใช่น้ำเสียงงัวเงียแต่เป็นน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ที่มากระซิบข้างหู ฉันหยุดแกะมือแล้วหันไปส่งกระแสจิตไล่พวกนี้ทันที แฮ่~ ออกไปสิฟะ!
ความคิดเห็น