คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้น
“ ยะ ย้ายห้อง!!! ”
เสียงของนักเรียนทั้งโรงเรียนตะโกนลั่นลานทำกิจกรรม ใช่!พวกเราเป็นอันว่ารู้และตกใจกันอย่างถ้วนหน้า แถมจากรายละเอียดที่อาจารย์ห้องวิชาการได้ประกาศนั้นเล่นเอาจิตใจห่อเหี่ยวกันไปตามลำดับ น้องม.1ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ยังคงทำหน้าตาใสซื่อพร้อมกับม.4ใหม่ การย้ายห้องครั้งนี้ย้ายจากที่เรียงตามเกรดเป็นคละตามความสามารถ ฆ่ากันยังทันนะคะอาจารย์ แล้วไอ้คนที่มันไม่มีความสามารถไม่ไปอยู่ห้อง Z เลยหรอนั่น
“ อะ เอาเป็นว่าพวกครูคงได้แต่ภาวนาให้ทุกคนโชคดีนะจ๊ะ ” อาจารย์สั่งลาวิญญาณทุกคนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินไปประชุมกับคณะอาจารย์ที่ดูเหมือนจะเห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง เฮ้อ~ สำหรับฉันคงไม่มีปัญหาหรอก แต่สำหรับพวกสนิทซี้ปึกที่ยืนเล่นบทโศกรอบๆฉันเนี่ยสุดยอดจริงๆ
“ เอาหละ ครูจะประกาศรายชื่อ ม.4 ห้อง K นะ ”
อ้อ ตอนนี้พวกเราถูกแยกเป็นระดับชั้นโดยหัวหน้าระดับเป็นคนช่วยแหกปากเรียกพวกเรามานั่นเอง =_=^ อ้อ! คงต้องแนะนำตัวหน่อยสินะ ฉันชื่อ ชนินทร์ ชื่อเล่นอันแสนจะธรรมดา คือ เรน ไม่ต้องรู้จักมากหรอก ส่วนใหญ่แล้วคนที่ไม่รู้จักฉันมีแค่ 99 % อีก 1 ก็คือฉันเองแหละ ไม่แปลก ฉันไม่ค่อยสะดุดตาชาวบ้านเขานี่นา ฉันเรียนอยู่ม.4 ห้องอะไรนั้นว่ากันอีกที
“ ชนินทร์ ”
“ ห๊า!!! ”
หลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อของอาจารย์แล้ว ทุกคนดูโคตรจะตกใจเลยหละ ที่ก็ใจก็เพราะ...
“ ชนินทร์นี่ใครหรอคะ อาจารย์ ”
“ อะแฮ่ม! ”
“ เอ่อ ครู ”
มีผู้หญิงคนนึงที่เป็นนักเรียนเก่าถามอาจารย์ แต่ที่ผิดสถานการณ์ คือ เล่นไปเรียกว่าอาจารย์ อาจารย์ที่ประจำระดับชั้นม.4ก็คืออาจารย์ที่โหดมากเป็นอย่างยิ่ง และไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าอาจารย์ เพราะว่า... ก็ที่นี่โรงเรียนน่ะสิจะให้เรียกว่าอาจารย์ได้ไง นี่เป็นเหตุผลข้อที่ 36 ของอาจารย์ท่านนี้นี่เอง
“ เอ้า! ชนินทร์ไปรวมกับเพื่อนๆห้อง K ได้แล้ว ”
ฉันลุกแล้วเดินไปรวมกับพวกที่ยืนอยู่ พวกที่ยืนจะเป็นพวกที่มีห้องแล้ว ซึ่งตอนนี้มีแต่ห้อง K ที่เหลือก็ยังนั่งอยู่ ห้อง K งั้นหรอ??? เท่าที่จำได้ยังไม่เคยเห็นห้องที่มีป้ายเขียนไว้ว่าห้องK เลยนี่นา
“ ทุกคน สมาชิกเราก็ครบแล้วหละนะ ผมจะนำทางไปที่ห้องก็แล้วกัน ” เสียงของหัวหน้าระดับทำให้ฉันที่กำลังรื้อหาห้อง K จากความทรงจำต้องหยุดไว้ก่อนแล้วก็เดินตามไป ขืนเหม่ออยู่นี่มีหวังได้หลงทางแน่ เพราะถ้าฉันจำทางไม่ผิด นี่มัน...ป่าดงดิบหลังโรงเรียนชัดๆเลย!
“ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้นะครับ คุณเรน ” ขอบคุณที่นายยังจำชื่อฉันได้นะ หัวหน้าระดับ จะว่าไป พอมองสมาชิกดีๆแล้ว... ถึง 10 คนรึเปล่าเนี่ย!
“ ถึงแล้วหละครับ ”
... สวย สวยมากเลย ~ *-* ที่นี่มัน...ปราสาทชัดๆเลย โกหกกันไม่เนียนเลยน้า~ จะเป็นห้องเรียนไปได้ยังไงกันหละเนี่ย
“ เอาหละครับ ผมจะอธิบายนะครับ ”
“ ... ”
ฉันพยายามนับคนที่สิงสถิตอยู่ที่นี่สุดท้ายก็นับได้แค่ 35 คน เท่ากับห้องเรียนห้องนึงเลยนะเนี่ย -_-^ ทำไมรู้สึกว่ามันน้อยจัง แถมยังมีม.5กับม.6ด้วย
“ ที่นี่คือตึกเรียนห้อง K และมีของใช้ทุกอย่างครบครัน อ้อ! มีทั้งพี่ม.5 ห้อง K และพี่ม .6 ห้อง K ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะครับที่ทำไมมีคนน้อย เพราะว่าคนที่อยู่ที่นี่ คือคนที่ถูกอาจารย์คัดสรรมาอย่างดี และรุ่นพี่ที่อยู่ที่นี่ก็รวมไปถึงคณะกรรมการสภานักเรียนระดับชั้นม.6ด้วย สิ่งสำคัญที่อาจารย์ขอร้องมาก็คือ... ”
“ ... ”
ทุกคนเงียบรอฟังว่าหัวหน้าระดับจะพูดอะไรและก็ได้ผลออกมาว่า
“ ของพวกนี้ห้ามทำลายนะครับ ”
พวกเราเลิกสนใจหัวหน้าระดับในทันใดและแยกย้ายกันไปตามสถานที่ต่างๆในที่ที่เป็นเสมือนห้องเรียน ว่าแต่นะ มั่นใจหรอเนี่ย ว่าไอ้นี่น่ะห้องเรียน หรูอย่างกับโรงแรม 100 ดาวเลยนะ มีห้องโถงสวยๆ ห้องน้ำก็หรูซะแต่แปลกนะที่มันมีอ่างอาบน้ำด้วยน่ะ แล้วก็ยังมีห้องอาบน้ำรวมด้วย -_-^ ไอ้นี่ห้องเรียนแน่นะ
ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าไอ้นี่ไม่ใช่ห้องเรียนว่ะ มีห้องอาคารอย่างกับแฮร์รี่ พอตเตอร์เลยด้วยซ้ำ นี่มันห้องดื่มชาหรอเนี่ย ส่วนนี่ก็ห้องสมุด แว้กกกกกก! ทำไมใหญ่โตขนาดนี้วะเนี่ย ฉันเดินเข้าไปในห้องสมุดที่อลังการเว่อร์อย่างอึ้งมากๆเลยหละนะ มีโต๊ะอ่านหนังสือที่แยกไปสำหรับคนที่อยากอ่านคนเดียว แล้วก็มีแบบนั่งอ่านได้หลายคน แล้วก็ยังมีมุมอับที่สวยมากๆ ข้างในสุดของห้องเป็นหน้าต่างที่ทำได้สวยมากเลย
แล้ว...เรื่องเรียนหละ! เอ้า เวรกรรม! ฉันลืมไปซะสนิทเลยนะเนี่ยว่าวันนี้เป็นวันจันทร์
“ อ้าว~ จะรีบไปไหนกันครับ ”
ฉันหันหน้าไปตามเสียงทัก ที่แบบนี้มีคนอยู่ด้วยหรอเนี่ย
หรือว่าจะเป็น!!!
. . . . . . .
ผะ ผีน่ะ!
“ ผมอยู่ทางนี้ครับ ”
แต่ เอ~ ผีคงไม่พูดสุภาพขนาดนี้หรอกเนอะ แล้วอีกอย่างนะ ฉันว่าได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของใครบางคนด้วย -_-^ ผีคงไม่ใส่น้ำหอมใช่มะ
“ แหม~ กว่าจะหันมาเจอผมนะครับ ”
หมะ หมอนี่ . . . . . เทพบุตรชัด! หล่อขั้นเทพอะไรอย่างนี้ ฉันจำเป็นต้องคิดและพูดให้เหมือนเด็กผู้หญิงที่ชอบคุยกันอยู่ที่หน้าต่างของห้องแล้วมองมาทางหมอนี่หรือเปล่า จริงๆนะ ถ้าจำไม่ผิดก็หมอนี่นี่แหละที่พวกนั้นเป็นปลื้มนักหนาน่ะ แต่ว่า ... หมอนี่เป็นรุ่นพี่ฉันรึเปล่านะ?
“ สวัสดีครับ ผมชื่อ เปลว ยินดีได้รู้จักนะครับ (ยิ้มละลายใจ) ”
ขอโทษละกันที่ฉันไม่ค่อยสะเทือนเพราะว่าไอ้พวกผู้ชายหน้าตาดีแต่นิสัยแย่ที่บ้านทำฉันหมดอารมณ์กับรอยยิ้มแบบนี้ไปนานมากแล้วหละ
“ สวัสดีค่ะ ชื่อเรนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ( _ _ ) ”
ฉันแนะนำตัวแล้วก็โค้งเคารพ
“ อะ อ๊ะ! ขะ ขอโทษที่ติดนิสัยนะคะ พะ พอดีพวกพี่ชายทำให้เห็นจนชินตาน่ะค่ะ ” ฉันเงยหน้าขึ้นมาเห็น เอ่อ พี่สินะ พี่เปลวทำหน้างง ฉันก็เลยรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“ มะ ไม่ต้องขอโทษหรอก (ยิ้มละลายใจ) ”
“ จริงนะคะ ( . . ) ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่เปลวให้ชัดๆว่าพี่เขาขัดใจอะไรหรือเปล่า
“ อืม ”
“ จริงๆนะคะ ”
“ อืม ”
“ ดีใจจังเลย ^^ (ยิ้มดีใจ) ”
“ เอ่อ -///- ”
ฉันที่ดีใจเป็นการใหญ่ที่พี่เปลวให้อภัยแบบไม่ติดขัดอะไรก็เลยยิ้มออกมาจนได้ ฉันยิ้มยากน่ะ บรรยากาศในห้องมันกดดันก็เลยไม่ค่อยยิ้มให้เพื่อนเลยซักครั้ง
“ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ อากาศห้องนี้ก็เย็นสบายนี่คะ ”
ฉันถามอย่างงงๆเพราะอยู่ดีๆพี่เปลวก็หน้าแดงขึ้นมาเฉยเลย เป็นไข้รึเปล่านะ
ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด
“ โอ้โห ห้องนี้เจ๋งดีนะ ว่าแต่...ผอ.คิดจะทำอะไร ถึงได้เอาเรามารวมกันแบบนี้น่ะ ” ชายหนุ่มนามว่าบัตเตอร์ถามขึ้น แน่นอนหละว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้คนเดียว
“ ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะรายนั้นคิดอะไรเราก็เดาไม่เคยออกซักที ” ผู้หญิงที่ถือแก้วที่ภายในบรรจุน้ำชาตอบก่อนที่จิบน้ำชา
“ โว้วๆ ไอ้เปลวนี่เลวชะมัดเลย แอบไปมัดใจสาวน้อยน่ารักนั่นตั้งแต่วันแรกเลยนะเนี่ย ” บัตเตอร์เดินไปดูที่กล้องวงจรปิดห้องสมุด ที่ข้างๆเขา มีชายหุ่มอีกคนหน้าตายุ่งเหยิงราวกับว่าเพิ่งจะถูกปลุกให้ตื่น
“ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิไนต์ ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้น...รู้สึกคุ้นหน้าฉันจังเลย ”
“ ใครใช้ให้เธอมาปลุกฉันกันหละ แต่ว่า...เป็นคนที่พลอยคุ้นหน้าหรอ ใช่หรอ เธอคุ้นหน้าใครยากจะตายใครๆก็รู้ ”
“ นั่นสิพลอย จำผิดคนรึเปล่า ”
“ ... คงงั้นแหละ ”
พลอยจ้องหน้าเด็กผู้หญิงที่อยู่กับเปลวเพื่อนของพวกเขาอย่างไม่วางตา เรียกความสนใจจากไอ้คนที่ง่วงได้เป็นอย่างดี
“ ฉันว่าคงไม่ใช่แล้วหละ ” พลอยพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องควบคุม โดยทิ้งให้เพื่อนอีก 2 คนนั่งงงกัน
“ พี่ว่า เรนก็ออกจะน่ารักนะ ทำไมถึงไม่มีเพื่อนหละ ” นั่นสินะ ตอนนี้ฉันกำลังเดินอยู่กับพี่เปลวเห็นว่าพี่เขาจะพาไปส่งที่ห้องม.4 ให้น่ะ ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่มีเพื่อน ไอ้เราก็อยากจะรู้เหมือนกันนั่นแหละ สงสัยจะเป็นเพราะสมนุษยสัมพันธ์ไม่ดีหละมั้ง และยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาทัก
“ ไง ไอ้เราก็นึกว่าหายไปไหน มาวันแรกก็จีบสาวน้อยน่ารักคนนี้แล้วหรอเนี่ย ” ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาทักอย่างโคตรแมนเลยนะ ฉันนึกว่าเธอเป็นทอมไปแล้วหละนะ ไอ้ท่าทางการเดินแบบนี้น่ะ ใช่เลย!
“ เปล่าซะหน่อย พอดีเจอเด็กหลงน่ะสิ ”
ฮะ ฮะ เด็กหลง -_-^ ผู้หญิงคนนั้นเลิกสนพี่เปลวแล้วเดินมาหาฉันและ...
“ น่ารักจังเลยยยย~ ^^ ”
กอดฉันอย่างกับเจอตุ๊กตายังไงยังงั้นเลย ฉันเปลี่ยนใจคิดว่าเธอเป็นเลสแทนละกัน (แทนกันได้ด้วยหรอเนี่ย =_= )
“ อยู่ม.อะไรกันหละเนี่ย ”
“ ฉันม.4ห้องK ชื่อเรนค่ะ ”
“ หรอ ฉันชื่อพลอยนะ อยู่ม.5 หลงทางหรอ เดี๋ยวฉันไปส่ง ขอตัวหละน้า~ ” พี่พลอยแนะนำตัวก่อนจะหันไปโบกมือลาพี่เปลวที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ จริงๆเลยนะเนี่ย มีเพื่อนที่ดีแบบนี้เนี่ย ดีจริงๆ
“ เรน ”
“ คะ ”
ระหว่างทางเราน่จะคุยอะไรกันอย่างสนุกสนานใช่มั๊ยหละ แต่เปล่า พี่พลอยเพิ่งจะเปิดปากพูดกับฉัน หลังจากที่เดินด้วยกันตั้งนาน
“ เรนเป็น...ใช่มั๊ย ” (ทางเราขอเซ็นเซอร์เนื่องด้วยไม่มีอะไรทำ 555+)
“ ค่ะ ดูออกด้วยหรอคะ ”
“ แน่นอน! คนที่พี่คุ้นหน้าด้วย มีน้อยคนมากเลยนี่นา ”
อย่างงั้นหรอ และแล้วก็มาถึงห้องม.4 K ป้ายอันนิดเดียว หาเจอก็ไม่ใช่คนแล้วหละเนี่ย =_=
“ พี่ไม่บอกใครแน่นอน พี่ไปก่อนน้า~ ”
แล้วพี่พลอยก็กอดฉันนานมากๆแล้วก็วิ่งน้ำตาไหลไป เอ่อ -_-;; มันเว่อร์ๆแปลกๆนะ
แอดดดด~
“ มาช้าจังเลยนะครับ เรน ”
เสียงหัวหน้าระดับนั่นเอง ก็แหม ไอ้ห้องนี่มันอยู่ซะห่างไกลโลกแบบนี้ จะให้หาเจอได้ยังไงกันเล่า ว่าแต่... ไม่เรียนกันหรอเนี่ย
“ อาจารย์บอกว่าห้อง K คือห้องที่คัดหัวกะทิมา เพราะฉะนั้น... ” ฉันหันไปมองไอ้คนที่ดูร่าเริง ท่าทางบ้าๆบอๆ ดูเหมือนจะกำลังอธิบายให้ฉันฟังสินะ
โป๊ก!
=_=^ เอ่อ นั่นมัน...ลูกเทนนิสหรอนั่น มาด้วยความเร็วสูงมากๆเลยนะ ลูกเทนนิสถูกปาโดนเข้าที่หัวของผู้ชายที่กำลังอธิบายแบบเหมาะเหมงมากเลย
“ แกไม่มีสิทธิหว่านเสน่ห์ใส่เรนน้อยของฉันน้า~ ”
อะ เอ่อ และคนที่ขว้างลูกเทนนิสก็คือผู้หญิงที่ดูยังไงๆก็ถอดแบบมาจากพี่พลอยเปี๊ยบเลย -_-^ พี่น้องกันรึเปล่าเนี่ย
“ เรน~ มากินขนมกันเถอะนะ ” และผู้หญิงหน้าตาน่ารักก็วิ่งเข้ามาลากฉันไปนั่งที่โต๊ะที่เป็นเสมือนศูนย์รวมของคนทั้งห้อง
“ เพราะฉะนั้นอะไรหรอ ” พวกนี้พานอกเรื่องจนลืมไปเลยนะเนี่ย ฉันหันไปว่าจะถามหมอนั่นแต่ก็เหมือนกำลังมีปัญหากับลูกเทนนิสนิดหน่อยน่ะนะ
“ เราก็เลยต้องเรียนเองไง ” บร๊ะเจ้า! เหมือนสายฟ้าผ่าลงกลางใจ เรียนเอง! ไม่ใช่สิ่งที่ง่ายๆเลยนะเฟ้ย! คิดอะไรกันอยู่หละเนี่ย แต่จะว่าไปก็ไปว่าอาจารย์ไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าคนที่สั่งการคือผอ.โรงเรียนเรานี่นา และรับรองได้ว่าไม่มีใครกล้าหาญชาญชัยไปขัดหรอก น่ากลัวจะตาย
ความคิดเห็น