คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : :: KISSMARK :: EP.9
-BAMBAM PART-
ชีวิตนี้เกิดมาลำบากแท้….
พ่อแม่ก็แยกทาง คุณป้าสุดที่รักก็เพิ่งจากโลกนี้ไป ทิ้งไว้ให้แต่กองเงินกองทอง นี่ก็ระหกระเหินเดินทางมาประเทศที่ใฝ่ฝัน ยังไม่ทันจะได้ฝันอะไรมากมายก็เคราะห์ซ้ำกรรมซัดโดนพ่อซุป’ตาร์ขับรถชนขาหัก แล้วไหนจะพลัดพรากจากกับพี่แจ็คสันสุดที่ร้ากกกกกกกกกก(?) อีก หูฟังก็แหลกละเอียดเป็นผุยผงอยู่กลางถนน ซื้อคอนโดไว้ก็ไม่ได้อยู่ ต้องมาอยู่กับไอ้พี่ขี้รำคาญนี้
แฟนคลับรู้มั้ยครับว่าเขามีนิสัยแท้จริงแบบนี้…
แล้วนี่ล่าสุดเลย ต้องมาทรมาทรกรรมยืนอาบน้ำครึ่งตัว ยังโชคดีที่ชักโครกอยู่ใกล้กับฝักบัวอาบน้ำ ผมเลยใช้ขาสั้นๆพาดมันได้ด้วยความยากลำบาก แต่ก็ประสบความสำเร็จในการอาบน้ำเองเป็นที่สุด
หลังจากอาบน้ำ ปะแป้งเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลอง…
เสื้อกล้ามคอกว้างกับกางเกงขาสามสวมแบบโปร่ง ยังดีที่มันใหญ่พอที่จะยัดเจ้าเฝือกอลังการนี่ลงไปได้ ผมกระเสือกกระสนเดินไปเขย่งไป เกาะกำแพงแข่งกับจิ้งจกไป จนออกมานอกห้องน้ำได้โดยปลอดภัย หันซ้ายหันขวาก็เจอกับอาหารชุดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะพร้อมกับพี่มาร์คที่นั่งจิ้มโทรศัพท์รออยู่
“เร็วๆหิว” เขาหันมาบอกเมื่อได้ยินเสียงเฝือกกระทบพื้น
“ขาก็เหลืออยู่ข้างเดียวแล้ว เร็วได้เท่านี้แหละครับ” ผมบอกขณะไถตัวเองไปกับกำแพง
พี่มาร์คส่ายหัวเบาๆก่อนลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่ง
“กินสิจะได้กินยา” เขาบอกเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่จ้องอาหารน่าตาประหลาดไม่ยอมลงมือตักอะไรซักที
“นี่เรากินกันแค่สองคนใช่มั้ย”
“อื้ม” ตอบเป็นเสียงในลำขณะตักข้าวเข้าปาก
“เยอะจัง…”
“กินเยอะๆจะได้โตไวๆ” เขาพูดขณะเคี้ยวข้าวในปากไปด้วย
ไม่ว่าจะน่าตาดีมาจากสวรรค์ชั้นไหน แต่เวลากินข้าวนี่เหมือนกันหมดทุกคนเลย มูมมามที่สุด!! ยังไม่ทันจะเคี้ยวหมดก็ตักเข้าไปอีกแล้ว แถมยังพูดตอนข้าวเต็มปากอีก…น่าเกลียดที่สุด
“หยุดพูดเถอะ รับไม่ได้จริงๆ” ผมทำน่าตาขยะแขยงก่อนจะลงมือจัดการอาหารตรงหน้าด้วยมารยาทชาวไทย ค่อยๆกิน ค่อยๆตัก ไม่พูดตอนเคี้ยว ไม่ทำเสียงดัง และจบด้วยการยกมือไหว้พระแม่โพสพตามแบบฉบับที่คุณป้าสอนมาเป๊ะๆ
ดูเหมือนพี่มาร์คจะเข้าใจการกระทำของผมเขาเลยไม่ถามอะไรได้แต่มองด้วยความประหลาดใจ
“กินยาซะ…” พี่มาร์คพูดพร้อมส่งแก้วใสขนาดเล็กที่มียาเม็ดอยู่สามสี่เม็ดมาให้
“ขมอะ…แหวะ!!” ผมแลบลิ้นยาวเมื่อยาทั้งหมดถูกส่งลงไปที่ท้องเรียบร้อย
“ยาก็ต้องขมสิ”พี่มาร์คบอกเสียงเรียบก่อนลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวีจอยักษ์
“ไหนบอกว่าไม่ดูทีวี” ผมค่อยๆพาร่างตัวเองเดินตามเขาไป
“ก็ไม่ได้ดูทีวี” พี่มาร์คตอบก่อนก้มไปหยิบอะไรสักอย่างขึ้นมาทำให้ผมรีบเดินเข้าไปดูด้วยความอยากรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
แต่แล้วสิ่งที่เห็นก็ต้องทำให้ผมอุทานออกมาพร้อมด้วยดวงตาที่แทบจะถลนออกนอกเบ้า…
“Apple TV!!” ผมตะโกนจนเขาหันมาใช้สายตาดุ
“บอกว่าอย่าเสียงดังไง” เขาเอามือขึ้นมาจุปากก่อนเปิดเกมส์ขึ้นมา รถสีแดงที่มีกราฟฟิคสวยปรากฏขึ้นบนจอ พร้อมด้วยไอแพดในมือที่ทำตัวเองเป็นพวงมาลัยรถ
“ขอเล่นบ้างสิ…” ผมบอกเสียงเบาพลางกระตุกแขนเสื้อของเขาไปด้วย
“ชู่วววว~~” พี่มาร์คทำเสียงพร้อมด้วยแววตาที่มุ่งมั่นว่าเขาจะต้องเข้าเส้นชัยเป็นคันแรกให้ได้…
นี่สินะ…
นี่สินะ!!
ถึงได้เอาจริงเอาจังกับการขับรถจริงๆนัก เพราะไอ้เกมส์นี่เองสินะ สีหน้า แววตา ท่าทาง จริงจังที่สุด มีการใช้เท้าเหยียบเบรกด้วยนะทั้งๆที่เบรกมันอยู่บนไอแพดแท้ๆ บางทีก็จะจริงจังไป…
“ขอชนะก่อน” เขาตอบเมื่อรู้สึกว่าผมกระตุกแขนเสื้อเขาไม่หยุด
ก็อยากเล่นบ้างนี่!!
จะเล่นอะ!! จะเล่น….
“อีก…นิด…เดียว…อีกรอบเดียว” เขากัดฟันพูดเมื่อผ่านรอบที่สองมาได้เป็นคันแรก “ฉันเล่นมาสองวันแล้วนะ…”
“ผมจะเล่นบ้างอะ…” ผมเริ่มกระตุกแขนเสื้อรบกวนสมาธิเขา ก่อนกัดริมฝีปากอย่างลุ้นว่าเขาจะได้เข้ารอบเป็นคันแรกอีกรึเปล่า
“อย่ากระตุกสิแบมแบม รถเอียงแล้วเนี่ย” เขาเริ่มว่าผมเมื่อรถสีแดงชนเข้ากับตาข่ายเหล็กข้างทางจนเกิดประกายไฟ
“รีบชนะสิ”
“อีก…นิด…เดียว” เขาพูดทีละคำอีกครั้งขณะกดหน้าจอไอแพดจนนิ้วเป็นสีขาว
และ…ก็…
“เย้!!!!!!” พี่มาร์คโยนไอแพดใส่ผมก่อนจะชูมือและตะโกนโห่ร้องอย่างดีใจ ไม่สนใจพนักงานที่เดินเข้ามาเก็บจาน “ชนะแล้วว้อยย!!!” เขาหันมาตะโกนใส่ผมเสียงดังจนน่าตกใจ
จะดีใจอะไรขนาดนั้นพ่อคู้ณณณณณณณณ!!!
“อยากเล่นอะไรก็เล่นสิ” เขายิ้มร่าขณะที่ผมกดออกจากเกมส์
“ดีใจมากป่ะ?”
“มากสิไอ้น้อง พี่เล่นมาตั้งสองวันเลยนะด่านนี้อะ ฮ่าๆๆๆๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
นี่มันสภาพเด็กติดเกมส์ชัดๆ!!
ผมสาบานครับป้า ว่าจะไม่ให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ผมสัญญา! ผมสาบาน!!
“มีแต่เกมส์ไร้สาระ…” ผมหันไปพูดกับคนที่นั่งยิ้มไม่หุบอยู่ข้างๆ ระหว่างรอโหลดเกมส์ซูโดกุ
“งั้นไม่ต้องเล่น” เขาทำท่าจะยึดไอแพดคืนแต่ผมชูมันขึ้นไป
“เล่นสิ เล่นๆ”
“ก็อย่าบ่น จะเล่นอะไรก็เล่นไป แล้วสามทุ่มก็เข้านอนนะ” พี่มาร์คบอกพลางชี้นาฬิกาดิจิตอล
“สามทุ่ม เร็วไปรึเปล่า นี่ก็ทุ่มกว่าเกือบสองทุ่มแล้วนะ”
“นอนดึกหน้าแก่นะ ตัวเตี้ยด้วย”
ตอกย้ำกันจังไอ้เรื่องความสูงเนี่ย เขาเรียกว่ายังโตไม่เต็มที่ต่างหาก!!
“ผมเพิ่งสิบเจ็ดเองยังสูงได้อีกนะ”
“หรอ…” เขาทำเสียงล้อเลียนแบบสุดๆ นี่ถ้าเป็นเพื่อนกันจะตบหัวให้ดังป๊าปเลย
“มาแล้วๆ” ผมเลิกสนใจคนที่ทำท่าล้อเลียนและเปิดเกมส์ซูโดกุแบบเก้าคูณเก้าขึ้นมา
ไม่ได้ใช้ความคิดมานานรู้สึกสมองตันๆแฮะ ผมทำหน้าเครียดขณะทดเลขตัวแล้วตัวเล่าใส่สมอง ถ้าเกิดว่าใส่เลขผิดจะเสียคะแนนแบบไม่น่าให้อภัย ทดไปทดมาเลขก็มีแค่เก้าตัว แต่รู้สึกเหมือนมันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ผมตัดสินใจลองใส่ตัวเลขลงตามช่องที่คิดไว้ แต่อยู่ๆก็มีน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นที่ต้นขาจนต้องก้มลงมาดู
“พี่มาร์ค…” ผมเรียกคนที่กำลังนอนหนุนตักผมและเล่นเกมส์ในมือถือไปด้วย
ดีที่ไม่ใช่ขาข้างที่หัก
“ทำไม? ก็ฉันเมื่อยขับรถมาทั้งวันแล้ว”
“แล้วไม่ไปนอนที่เตียงล่ะ”
“เตียงมันเอาไว้นอนหลับไม่ได้เอาไว้นอนเล่น แล้วนี่จะปล่อยให้เวลามันหมดใช่มั้ย ซูโดกุอะ”
“เออ ลืม” ผมเลิกสนใจพี่มาร์คและกลับมาใช้ความคิดแข่งกับเวลาที่เหลือต่อ
เมื่อความคิดเริ่มแล่นเต็มที่ ผมก็ใส่ตัวเลขลงไปตามช่องจนครบ ก่อนจะกดตรวจสอบคำตอบ
แน่นอนครับ…ถูกหมดอยู่แล้ว!!!
เด็กฉลาด ชาติเจริญ!!!!!
เกมส์ก็จบแล้ว ผมเลยก้มลงมองคนที่เงียบไปอยู่นาน ปรากฏว่าโทรศัพท์ตอนนี้ตกไปอยู่บนพื้นห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และพี่มาร์คก็ซุกหน้าตัวเองไว้กับหน้าท้องของผม
นี่หลับไปแล้วหรอ??
ไหนว่านอนเล่น?
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่บอกเวลายังไม่สามทุ่ม จะรีบหลับไปไหนเนี่ย…
“พี่มาร์คครับ” เมื่อกดปิดเกมส์เรียบร้อยแล้ว ผมก็สะกิดคนที่กำลังนอนอย่างสงบ
เงียบ
“พี่มาร์ค!!”ผมเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
เงียบ
จะหลับลึกไปรึเปล่า…นี่หลับหรือตาย…
อยากจะถามแต่ก็กลัวเขาได้ยิน
“พี่มาร์คครับ!!” ตะโกนใส่หูเสียงดังพร้อมกับใช้มือบีบจมูกเขาจนขึ้นรอยแดง
“โอ้ย!!” เขาสะดุ้งเสียงงัวเงียก่อนมองค้อนผมวงใหญ่
“ตื่นแล้วหรอครับ”
“เออสิ!! บีบจมูกทำไมมันเจ็บ”
“ทำโทษพี่ขี้เซาครับ” ผมตอบก่อนแลบลิ้น
“เดี๋ยวฉันจะตัดลิ้นนายตอนหลับคอยดู” เขายังคงทำเสียงงัวเงียขณะพูด มันจึงดูตลกมากกว่าน่ากลัวด้วยซ้ำ “ไปนอนเถอะ…”
เตียงสีเทาขนาดคิงส์ไซส์ ไม่มีลวดลายใดๆทั้งนั้น ทุกอย่างเรียบๆแต่ลงตัว พี่มาร์คเอื้อมมือกดปิดไฟดวงใหญ่และเปลี่ยนเป็นโคมไฟสีส้มสลัวๆแทนก่อนจะเอนตัวลงนอนที่เตียงฝั่งตรงข้ามกับที่ผมยืนอยู่
“จะยืนจนเช้ามั้ย?” เขาหันมาถามเมื่อเห็นว่าผมยังคงยืนนิ่งอยู่
“ผมไม่ง่วงอะ…”
ผมตอบตามจริงเพราะเวลาของที่ไทยกับเกาหลีก็ต่างกันอยู่พอตัว ที่ไทยตอนนี้เพิ่งจะกี่โมงเอง พวกเพื่อนๆอาจจะยังเตะบอลกันอยู่เลยก็ได้
“นอนไปเดี๋ยวก็ง่วงเอง”
มันไม่มีทางเลือก…จะออกไปนั่งเล่นเกมส์ต่อคนเดียวก็เหงา นอนก็นอนวะ!!
“ห้ามกรน ห้ามดิ้น ห้ามละเมอ” พี่มาร์คหันมาบอกผมที่กำลังดึงหมอนข้างมากอดไว้
“ครับ” ผมตอบรับ
“เอาหมอนข้างมาให้ฉันได้ไหม ถ้าไม่มีมันฉันจะหลับไม่สนิท”
ไม่มีเสียงเพลงผมก็หลับไม่สนิทเหมือนกันนะ!!
“ผมขอเถอะนะ ผมเป็นเด็กส่วนพี่อะโตแล้ว ไม่มีหูฟังผมก็นอนไม่หลับแล้ว ผมขอหมอนข้างเถอะ…” ผมพูดพร้อมกอดหมอนข้างแน่นและหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง
“แต่มันมีอันเดียว ถึงฉันจะโตแต่ว่าเวลานอนมันไม่เหมือนกัน ฉันไม่เคยขาดมันเลยนะ”
“นั่นเป็นปัญหาของพี่ครับ ผมเด็กกว่าและผมขาหักเพราะฉะนั้น ผมขอ!”
“จะไม่ให้ใช่มั้ย?” เขาถามเสียงแข็ง
“ไม่ให้ครับ”
“แน่ใจนะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง “นายไม่นอนดิ้นแน่ใช่มั้ย”
“แน่ใจครับ เรื่องดิ้นผมรับประกันไม่ได้เพราะผมไม่เคยเห็นตัวเองตอนนอน แต่ไม่น่าจะดิ้…”
ยังพูดไม่ทันจบประโยคดีก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นที่เข้ามาจากด้านหลัง..
“อย่าหันมานะ…ฉันยังไม่อยากจูบกับนาย” พี่มาร์คใช้อ้อมแขนกอดหมอนข้างผ่านตัวผมพร้อมกับใบหน้าที่ซุกอยู่บริเวณซอกคอ “ฉันไม่มีอารมณ์เถียงกับเด็กหรอก หลับเถอะมีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน…”
แล้วผมจะนอนหลับมั้ยครับกอดกันขนาดนี้!!!
----------------------------
#fickissmark
---------------------------
ความคิดเห็น