คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : :: KISSMARK :: EP.19
-BAMBAM PART-
ขณะที่พี่มาร์คเดินตามหลังยูคยอมขึ้นมาบนอาคาร ก็มีนักเรียนมากมายจ้องมองมายังพวกเรา พวกเขามักจะหยุดทักทายยูคยอมและค่อยเดินต่อ มีคนไม่มากนักที่จะกล้าทักพี่มาร์ค ผมก็ไม่รู้ว่าพวกนั้นเขากลัวอะไรกัน แต่ส่วนใหญ่พอทักกับยูคยอมเสร็จก็จะเดินเลี่ยงๆไปเลย
เมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสามยูคยอมก็เลี้ยวไปฝั่งซ้ายและเดินตรงไปยังห้องที่อยู่ในสุด
“อย่าบอกนะ ว่าคลาสนี้” พี่มาร์คเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเขาหยุดยืน
“ครับ?” เขาตอบงงๆ
ผมก็งงเหมือนกันว่าทำไม?
“นี่มันนอกจากตึกเอ แล้วยังอยู่คลาสเออีกนะ เรียนเก่งเกินไปรึเปล่า”
“เฮ้ย! อย่าหันมาดิ” ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อพี่มาร์คพูดจบแล้วหันหน้ามามองผมที่เกาะอยู่ข้างหลัง จนหน้าเกือบจะชนกัน
“ส่วนพี่มาร์ค อยู่ตึกเอ คลาสบีนะครับ”
“ฉันรู้แล้ว” พี่มาร์คตอบสั้นๆก่อนจะค่อยๆย่อตัวให้ผมลงยืนที่พื้นโดยที่ยูคยอมคอยประคองอยู่
ผมไม่ได้ใช้ไม้ค้ำเหมือนที่คนขาหักเขาใช้กัน เพราะว่าผมไม่ชอบ แถมมันยังลำบากอีกเวลาจะไปไหนก็ต้องคอยจับไม้เอาไว้ สู้ไถๆไปกับกำแพงดีกว่า อีกอย่างหนึ่งผมก็มีพี่มาร์คก็คอยช่วยผมอยู่แล้ว มันเลยไม่ลำบากมากเท่าไหร่
“ฉันไปนะ มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน แล้วก็อย่าซน ตั้งใจเรียนละ ตอนเที่ยงจะขึ้นมารับไปกินข้าว รออยู่ที่คลาสนี่แหละ แล้วก็ตั้งใจเรียนนะ เข้าใจมั้ย?”
พูดอย่างกับแม่…
ไม่ใช่แม่สิ…ผมจำหน้าเขาแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ…ต้องเป็น…พูดอย่างกับป้า!!
“ให้แบมไปกับผมก็ได้ครับ ผมเรียนคลาสนี้อยู่แล้ว”
“นั่นสิพี่มาร์ค เดี๋ยวแบมไปกับยูคยอมก็ได้ พี่มาร์คจะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา”
“แบม เดี๋ยวฉันมารับตอนเที่ยง เข้าใจมั้ย?”
ทำเสียงดุก่อนจะรับกระเป๋าคืนจากยูคยอม
“เข้าใจก็ได้ครับ…”
เมื่อพี่มาร์คได้ยินคำตอบที่อยากได้ยินแล้วเขาก็คลี่ยิ้มบางๆก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผมสองสามที และหันหลังเดินกลับไปทางเดิมทิ้งให้ผมอยู่กับเพื่อนใหม่ร่างสูงนี่
จะสูงไปหน่อยไหม?
สูงกว่าผมประมาณสิบเซนได้…
“ไปแบมแบม” เขาบอกพลางดันหลังให้ผมเดินเข้าไปในคลาสเรียนสี่เหลี่ยมขนาดกว้าง
อาจจะเพราะมันเป็นตึกเอ คลาสเอ นักเรียนส่วนใหญ่จึงออกไปในทางไม่สนใจโลกเสียเท่าไหร่ ที่นี่ก็เหมือนกับที่ไทย พวกหน้าห้องสวมแว่นตาหนาเตอะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ พวกกลางห้องนั่งคุยกันแบบชิวๆและหันมองผมกับยูคยอมที่กำลังเดินเข้าไป พวกหลังห้องส่วนหนึ่งนั่งนิ่งๆ อีกส่วนหนึ่งก็เล่นกันจนเละเทะ พวกริมหน้าต่างก็ดูจะโลกส่วนตัวสูงกว่าปกติทั่วไปซักหน่อย
“แบมแบมใช่มั้ย?” ชายผิวขาวน่าตาดีที่นั่งอยู่กลางห้องพูดขึ้น
เขาเป็นใครครับ?
รู้จักผมได้ยังไง?
“ไม่มีใครไม่รู้จักนายหรอกนะ…” ยูคยอมก้มลงมากระซิบก่อนวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะแถวที่สองติดกับประตูคลาสเรียน
“เฮ้ย!!” ผมตะโกนออกแนวตกใจ ผมไม่ได้ไปสร้างเรื่องอะไรไม่ดีไว้ใช่มั้ยครับ
“ไม่ต้องตกใจหรอก พี่มาร์คเขาเป็นที่รู้จักน่ะ”
ก็ใช่…พี่มาร์คเป็นที่รู้จัก แล้วผมก็ต้องเป็นไปด้วยหรอ…ในข่าวไม่เคยมีหน้าผมหลุดออกไปเลยซักครั้ง แล้วรู้จักผมกันได้ยังไง หรือว่าจะเป็นตอนเมื่อกี้ที่ขี่หลังพี่มาร์คขึ้นมา…
-MARK PART-
โอ้ยยยยยย~~
ปวดหลังจนอยากจะกลับบ้านไปนอนที่เตียงนิ่มๆ แต่ก็ทำไม่ได้ ตั้งแต่ลงจากรถสายตาทุกคู่ก็หันมาจ้องที่ผมและแบมแบม ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกอึดอัดหรือเปล่า แต่ผมน่ะชินแล้ว ขนาดนั่งอยู่ตอนนี้ก็ยังมีคนจ้องผมเลยครับ อยากจะฟุบลงไปกับโต๊ะแต่ก็ทำไม่ได้ ต้องนั่งหลังตรงทั้งๆที่ปวดแทบตาย เห็นตัวเล็กๆแบบนั้น แบกไปนานๆก็หนักเอาการเลยนะครับ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องรักษาคำที่ให้ไว้ว่าจะดูแลจนกว่าจะหาย ก็อย่าได้หวังเลยว่าจะได้ขี่หลังผมเช้าเย็นแบบนี้
ตอนนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง แต่มีไอ้เด็กยูคยอมคอยดูแลอยู่ผมก็สบายใจขึ้นมาหน่อยหนึ่ง เมื่อก่อนเห็นมันชอบทำกิจกรรมโรงเรียนไม่นึกว่าจะโตมาเป็นรองประธานนักเรียน…ถ้ามันเป็นรองแล้วใครเป็นประธาน? แต่จะให้ใครเป็นก็คงไม่สำคัญกับผมเท่า ไอ้ที่นั่งข้างๆที่ว่างอยู่
ไม่รู้ทำไมป่านนี้แจ็คสันมันยังไม่มาซักที
แต่ก็สงสัยได้อยู่ไม่นานร่างคุ้นตาก็ปรากฏขึ้นที่ขอบประตู ทุกคนจ้องมองมันเหมือนกับที่มองผม แล้วสายตาทุกคู่ก็มารวมอยู่ที่เราสองคนเมื่อแจ็คสันเดินมานั่งข้างๆ
“ไงมึง หายหัวไปเลยนะ?” ผมหันไปทักทาย
“ก็กูมีงานทำ…”
เออ!! กูมันไม่มีงาน!!
“แล้วแบมอะ?”
“มึงไม่คิดจะถามกูหรอว่ากูเป็นยังไงบ้าง? กูยังเป็นเพื่อนมึงอยู่ใช่มั้ย”
“แหม่! ดูจากหน้ามึงแล้วไม่น่าไม่สบายนะ กูจำได้นะว่ามึงทำอะไรไว้”
ผมทำอะไรครับ…
ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ…
“แล้วนี่น้ำหอมมึงจะอาบมาให้ใครดม มีแต่ผู้ชายรอบตัวไปหมด”
“มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอก นักกีฬาบ้านมึงต้องรองพื้นด้วยหรอวะ”
“ก็กูเป็นนายแบบ มึงไม่เคยเห็นป้ายโฆษณากูรึไง”
“กูจำเป็นต้องเห็นรึไง”
“ก็นึกว่าแบมจะเปิดให้มึงดูซะอีก…”
มันเบ้ปากก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมาเมื่อมีครูชราสวมแว่นทรงปีกผีเสื้อเดินมายืนพิงอยู่ที่กรอบประตูมองเราสองคน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มาร์ค แจ็คสัน” เธอยิ้มให้ผมและแจ็คสันก่อนไปยืนหน้าคลาสเรียน
บรรยากาศการเป็นนักเรียนกลับมาทันทีที่เธอเริ่มสอนเรื่องราวตามในหนังสือ ถึงจะเป็นคลาสบีแต่ก็ไม่มีใครคุยหรือว่าเล่นกัน ผมกับแจ็คสันก็นั่งกันเงียบลืมเรื่องทุกอย่างรอบตัว สนใจแต่สิ่งที่กำลังอยู่บนจอโปรเจคเตอร์ แจ็คสันจดทุกรายละเอียดลงไปบนหนังสือจนเต็มพื้นที่ ต่างจากผมที่นั่งควงปากกาไปเรื่อยๆ ไม่จดอะไรทั้งสิ้น
เหมือนเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็วครูสามสี่คนเดินเข้าออกสลับคาบกันจนถึงคนสุดท้ายก่อนถึงเวลาพัก เมื่อเธอพูดว่าเลิกคลาสนักเรียนทุกคนก็แทบจะวิ่งออกไปในทันที นี่ขนาดเป็นวันแรกที่เปิดเทอม ยังรู้สึกว่าเหมือนโดนปล่อยออกจากคุกเลย แล้วต้องมานั่งแบบนี้ไปทุกเดือน ไม่อยากจะคิด…
“เดี๋ยวกูจะขึ้นไปรับแบม มึงจะไปกับกูมั้ย?” ผมหันไปถามแจ็คสันที่กำลังเก็บของลงในกระเป๋า และมันก็หันมาพยักหน้ารัวๆแบบไม่ได้คิดเลย
“แบมเรียนคลาสไหนวะ?” มันถามขึ้นขณะที่เดินตามผมมาติดๆ
“คลาสเอ” ผมตอบเสียงเรียบก่อนจะหยุดที่หน้าคลาสเรียน
และภาพที่เห็นก็ทำให้ผมตกใจอยู่ไม่น้อย ตอนนี้นักเรียนประมาณสิบกว่าคนกำลังยืนรุมล้อมอยู่รอบโต๊ะจนไม่เห็นว่ามันคือโต๊ะของใครกันแน่
“แบมพี่มาร์คมาอะ!” นักเรียนที่ยืนอยู่นอกวงสุดหันมาเห็นผมกับแจ็คสัน ก่อนจะตะโกนบอกเสียงดัง
แสดงว่าคนที่อยู่กลางวงคือแบมแบมสินะครับ…
“พี่มาร์คแปปหนึ่งนะ!!” ได้ยินแต่เสียงตะโกนออกมา แต่ไม่เห็นตัว ผมกับแจ็คสันเลยยืนพิงกรอบประตูรอ
ประมาณห้าทีผ่านไปนักเรียนสิบกว่าคนก็ค่อยๆเดินทยอยกันออกมา เมื่อเห็นว่าด้านในไม่มีคนแล้ว ผมกับแจ็คสันเลยเดินเข้าไปก็เห็นว่าแบมแบมกับยูคยอมกำลังคุยกันเหมือนเป็นเพื่อนกันมาแล้วสิบปี
เขาเป็นเด็กที่ไม่เคยทำให้ใครต้องอึดอัดเลย แม้กระทั่งครั้งแรกที่เจอผม ผมก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร แถมยังสนิทกันได้เร็วอีก ก็คงไม่แปลกที่เขาจะสนิทกับคนรุ่นเดียวกันได้เร็วขนาดนี้
“ทำอะไรอยู่ฮะ?” ผมเดินเข้าไปถาม แต่สายตาที่มองกลับมามันดันเลยไปด้านหลัง…
“พี่แจ็คสัน!!!” แบมแบมตะโกนลั่น
เฮ้ย!!!!!! นี่ผมอยู่ข้างหน้านะ…
มันจะเกินไปแล้ว!!
“ว่าไง ไม่เจอกันตั้งหลายวัน”
“หู้ย!! วันนั้นแบมหลับอะ เสียดายไม่ได้เจอเลย” ทำหน้ายู่ออดอ้อนไอ้แจ็คสันเต็มที่
“จะไปกินข้าวมั้ย? แล้วนี่คืออะไร?” ผมตัดบทก่อนชี้ไปยังเฝือกที่เคยขาว แต่ตอนนี้มันกลับมีปากกาหลากสีเขียนอยู่เต็มไปหมด
“อวยพรไง” เขาตอบสั้นๆ
ที่พูดกับแจ็คสันนะแหม่!!!
“แบมสนิทกับทุกคนได้เร็วมากเลย…แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก” ยูคยอมพูดต่อก่อนจะพยุงตัวแบมแบมให้ลุกขึ้น
“มาเดี๋ยวพี่ช่วย” แจ็คสันพุ่งพรวดออกมาจากด้านหลังผม ไปโอบไหล่แบมแบมไว้ให้เขายืนได้อย่างมั่นคง หลังจากนั่งติดต่อกันมานานกว่าสามชั่วโมง
ยูคยอมก็จะช่วย…
ไอ้แจ็คสันก็จะช่วย…
“มึงสองคนปล่อย!! ดูแลแบมมันหน้าที่กู”
----------------------------
#fickissmark
---------------------------
ความคิดเห็น