คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : :: KISSMARK :: EP.14
-MARK PART-
เริ่มเวียนหัวแล้วนะ…
นี่อาจจะเป็นรอบที่ร้อยแล้วก็ได้ที่แบมแบมเดินไปเดินมาแบบนี้ ผมที่นอนเล่นเกมส์อยู่ที่โซฟาก็ต้องมีสมาธิหลุดกันบ้าง เมื่อมีร่างที่เดินผ่านหางตาไปมาอยู่ตลอดเวลา ขาก็เจ็บยังจะเดินอีก
“หยุดเดินแล้วมานั่งได้มั้ย?”
“ก็แบมอยากเป็นคนเปิดประตูให้พี่แจ็คสันนี่น่า”
อีกแล้ว…
แจ็คสันอีกแล้ว…
“เมื่อวานฉันบอกว่ายังไง” ผมทำเสียงดุก่อนปิดเกมส์ในมือถือและเปิดหนังที่โหลดมาแทน
หนังธรรมดาของวอร์เนอร์ บราเธอร์ พิคเจอร์ส…นะครับ
“ไม่เล่นเกมส์ต่อหรอ?”
“ไม่มีสมาธิ แล้วไม่เดินต่อแล้วหรอ?”
“เมื่อยอะ ปวดขาด้วย พี่มาร์คดูอะไร?” แบมแบมหยุดเดินไปมาและหันกลับมามองผมที่กำลังนอนครองโซฟาตัวยาว
“เชอร์ล็อค โฮล์มส์” ผมตอบเสียงเรียบเมื่อหนังเข้าสู่เนื้อเรื่องแล้ว
“แบมดูด้วยสิ ไม่มีอะไรทำแล้วอะ”
“ไม่มีซับนะ ภาษาอังกฤษล้วน”
“งั้นพี่มาร์คก็แปลให้แบมหน่อย”
“ตลก! ฉันจะเล่นเกมส์นายก็เดินจนสมาธิหลุด ฉันจะดูหนังก็จะมาให้แปลให้ฟังอีก ดูไม่รู้เรื่องกันพอดี”
“ไม่ต้องแปลก็ได้ ขยับหน่อยแบมจะดูด้วย เบื่อเดินแล้วอะ” ร่างเล็กหันมายืนเท้าเอวพูดอยู่หน้าโซฟาที่ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินมาตอนไหน
“ไม่เอา ไม่อยากนั่ง ก้มหน้าดูแล้วปวดคอ” ผมตอบก่อนดูโฮล์มส์ที่กำลังพูดกับวัตสัน
“ก็แบมจะดูอะ พี่มาร์คไม่ขยับใช่ป่ะ”
เริ่มงอแงจนผมชักจะรำคาญอีกแล้วครับ…
“ไม่! ชัดเจนนะ…”
ผมปฏิเสธเสียงแข็งเพราะว่าการที่ต้องนั่งก้มหน้าดูหนังในมือถือจอเล็กมันเป็นอะไรทรมานสุดๆ ถึงหนังจะสนุกแค่ไหนก็เถอะ ผมไม่ค่อยชอบโรงหนังเพราะว่ามันมืดและคนก็เยอะไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างในความมืดที่เรามองไม่เห็น นี่จึงเป็นทางเลือกที่ผมรอหนังออกจากโรงและซื้อจากแอพพลิเคชั่นมาไว้ในโทรศัพท์ ถึงมันจะช้าหน่อยแต่ผมก็ไม่ได้เอาไปคุยกับใครอยู่แล้ว การนอนที่โซฟาและดูหนังในมือถือไปด้วยถือว่าเป็นความสุขของผมรองจากเกมส์เลยก็ว่าได้
“จะทำอะไร?”
ผมกดพอสในมือถือเมื่อรู้สึกได้ว่าโซฟายวบลงไป
“ก็ไม่ยอมขยับเอง แบมบอกว่าจะดูด้วยอะ” เบ้ปากใส่ผมก่อนนอนตามลงมาบนโซฟาเดียวกัน ดีที่มันมีขนาดกว้างพอที่จะให้คนสองคนนอนตะแคงได้แบบเบียดๆ
ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าแบมแบมนอนหนุนแขนข้างที่ผมถือโทรศัพท์ไว้และใช้แขนผมอีกข้างพาดผ่านตัวเองไปจับไว้กันไม่ให้ตกลงไปจากโซฟา ทั้งๆที่ขาข้างที่หักก็พาดพนักวางแขนอยู่ มันเลยกลายเป็นว่าผมนอนกอดแบมแบมไว้
“กดเล่นต่อสิ…”
“จะเอามือที่ไหนไปกดเล่า แล้วหัวเนี่ยบังจอหมดแล้ว ถอยลงมา”
ผมพูดเสียงอู้อี้เพราะปากถูกบังด้วยเส้นผมสั้น แบมแบมก็ยอมถอยตัวเองลงมาจากแขนและไปซุกอยู่ที่หน้าอกผมแทน ก่อนจะกดเล่นเพลย์ต่อไป โดยที่มีผมเป็นคนพากย์เสียงให้เบาๆตลอดทั้งเรื่อง
ผมเองก็เกือบดูไม่รู้เรื่องแล้วเหมือนกัน พากย์ไปพากย์มาคนที่มาขอดูด้วยดันหลับซะงั้น จะหลับก็ไม่บอกกันซักคำปล่อยให้ผมพูดคนเดียวอยู่ตั้งนาน ชั่วโมงกว่าๆ คอแห้งไปหมดจะลุกไปหยิบน้ำดื่มก็ไม่ได้ เล่นกอดแขนผมเสียแน่นเลย…
ติ๊ง~ต๊อง~
เสียงกริ๊ง…คงจะมาแล้วสินะ แต่ผมก็ลุกไปเปิดประตูให้ไม่ได้อยู่ดี ไม่อยากปลุกแบมแบมด้วย…
ผมเลยเลือกโทรไปหาแจ็คสันแทน ทั้งที่อยู่ห่างกันไม่กี่เมตรเท่านั้น
(“โทรมาทำห่าอะไร ออกมาเปิดประตู”) แจ็คสันพูดเสียงออกเคืองๆ
“มึงเปิดเข้ามาเลยรหัส สอง ห้า แปด ศูนย์ กูออกไปเปิดให้ไม่ได้จริงๆ”
(“ทำอะไรอยู่วะ แล้วแบมแบมอะ?”) มันพูดขณะที่กำลังกดรหัส เพราะผมได้ยินเสียง ติ๊ดๆ
“เข้ามาเดี๋ยวมึงก็รู้…”
ดูเหมือนแจ็คสันจะกดวางสายไปแล้วผมเลยวางโทรศัพท์ลงกับโซฟาเบาๆเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่กำลังหลับอยู่ ผมคงใช้งานโทรศัพท์มากเกินไปมันถึงได้ร้อนจนแทบจะระเบิดขนาดนี้
“มึงทำ…” แจ็คสันที่เดินเข้ามาได้ก็เริ่มถาม และยังไม่ทันที่จะได้จบคำถามเขาก็หยุดนิ่งไปพร้อมกับอ้าปากค้างและเดินเข้ามาที่ละก้าว ทีละก้าว อย่างช้าๆ
“กูบอกแล้วว่าไปเปิดประตูให้มึงไม่ได้จริงๆ” ผมพูดเสียงเบาก่อนจะส่ายหัว
“มึง!...” เมื่อแจ็คสันเริ่มตะโกนผมก็ใช้มือข้างที่ว่างขึ้นมาจุปากให้เขาเบาเสียงลง “ทำไมมึงต้องกอดแบมด้วย”
“กูไม่ได้กอด เขาดึงมือกูไปกอดเอง มึงดูๆ” ผมเบ้ปากพลางใช้สายตามองไปยังมือที่โดนจับไว้แน่น พร้อมกับหัวเล็กๆที่ซุกอยู่บริเวณหน้าอก
“มึงไม่ต้องทำหน้าเหมือนเย้ยกูเลยนะ มึงออกมาเลย”
“มึงนี่ก็พูดไม่คิด ถ้ากูออกไปได้ กูไม่บอกรหัสห้องหรอกแล้วก็มึงอยากให้เขาตื่นรึไง มึงจะรบกวนการนอนแบมแบมหรอ อีกอย่างกูไปทำหน้าเย้ยมึงตอนไหน กูเปล่า…”
“…”
จุกสิ พูดไม่ออกสิ…
ผมไปทำหน้าเย้ยมันตอนไหนครับ ผมทำหรอ…ผมแค่เบ้ปากใส่มันเองนะ…แค่นั้นเองนะ…
“แบมหลับมึงคงไม่ได้คุยกับเขาแล้วล่ะ วางหนังสือและกลับไปได้แล้ว กูจะได้หลับบ้าง…”
“ให้กูอุ้มแบมไปที่เตียงไหม จะได้นอนสบายๆ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวก็ตื่นกันพอดี”
“อือ~พี่มาร์ค~อย่าเสียงดังสิ~”
แบมแบมพูดเสียงอู้อี้ก่อนจะพลิกตัวกลับมาหาผม จากตอนแรกที่เส้นผมอยู่ติดกับหน้าอก ตอนนี้เลยกลายเป็นใบหน้าของเขาแทนที่มาคลอเคลียอยู่ที่หน้าอกผม
“มึงเห็นมั้ย กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ…”
นั่นๆๆๆ !!
ผมเห็นไฟลุกรอบตัวของแจ็คสันมันอะ…
ขำได้มั้ย…ไม่ได้สินะเดี๋ยวแบมตื่น…
“มึงจำไว้เลยนะมาร์ค มึงจำไว้”
“มึงจะกลับได้รึยัง ไม่ได้มาหากูอยู่แล้วนี่ คนจะคุยด้วยก็หลับไปแล้ว”
“เออ มึงจำวันนี้ไว้นะ มึงทำอะไรกับกูไว้มึงจำไว้เลยนะ”
ผมทำอะไรครับ…
ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ…
แจ็คสันชี้นิ้วมาที่ผมแบบโกรธๆ แต่ก็ไม่ได้โกรธจริงๆหรอกมันน่ะโกรธคนยากจะตายไป ถึงได้ทนผมได้ไง… เมื่อกระฟัดกระเฟียดชี้หน้า จ้องตาเหมือนจะกินผมแล้วมันก็วางหนังสือและหันหลังเตรียมจะเดินออกไป
“เดี๋ยว..” ผมเรียกมันไว้ก่อนที่จะเดินออกไป
“อะไร?”
“มึง….มึงไปเหอะ กูจะได้นอนซักที” ผมตอบเสียงเรียบก่อนที่มันจะทำท่าเหมือนจะฆ่าผมแล้วถึงเดินออกไปจากห้อง เมื่อเสียงประตูถูกปิดลงผมก็เอาคางแหลมเกยไว้บนหัวของร่างเล็กในอ้อมกอดก่อนจะค่อยๆหลับตาลง…
มึง…ชอบแบมแบมใช่มั้ย
นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะถาม เพราะแจ็คสันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ก็กลัวว่าแบมแบมจะแอบได้ยินคำตอบ ถ้ามันเป็นคนตอบที่ดีก็คงไม่มีปัญหา แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็อาจจะยุ่งยากขึ้นมาบ้าง…
แค่ผมทำให้ร่างกายเขาเจ็บก็พอแล้ว…ผมไม่อยากให้ใจข้างในมันเจ็บไปด้วย...
เพราะถ้าแบมแบมไม่ได้เห็นแจ็คสันเป็นแค่ไอดอลหรือว่านักกีฬาแล้ว ไม่ว่าคำตอบแบบไหนมันก็น่ากลัวทั้งนั้นแหละครับ…
----------------------------
#fickissmark
---------------------------
ความคิดเห็น