คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :: KISSMARK :: EP.11
-MARK PART-
“พี่มาร์ค…สรุปแล้วเมื่อวานใครมา?”
หลังจากที่ดื่มน้ำแก้วใหญ่ตามเข้าไปดับความขมของยา แบมแบมก็หันมาถามผมอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
นี่เข้าถามผมมาสิบกว่ารอบแล้วนะ ตั้งแต่เมื่อวาน!!!
“บอกว่าเพื่อนไง” ผมตอบนิ่งๆ
“เพื่อนชื่ออะไรเล่า?!” เริ่มทำตัวน่ารำคาญใส่ผมอีกแล้ว “ก่อนจะหลับไปเมื่อวาน ผมได้ยินเสียงคุ้นมากเลยอะ”เขา ยังคงพูดต่อไป
“หรอ…แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันละ” ผมพูดหน้ากวนก่อนจะลุกหนีเจ้าเด็กจอมตื๊อไปนั่งที่โซฟา
“พี่มาร์ค!!!” เขาตะโกนตามมา
“ก็บอกแล้วว่าเพื่อน หยุดเซ้าซี้ซักทีแล้วก็ไปแต่งตัวได้แล้ว รำคาญ!”
“แต่งตัว…ไปไหนอะ”
“ไปตัดชุดนักเรียน”
“เขาไม่ได้มียูนิฟอร์มอยู่แล้วหรอ แบบว่าซื้อแล้วมาใส่เลยอะ”
“มีสิ แต่ขนาดตัวแต่ละคนมันไม่เท่ากัน มันก็แค่ค่าประมาณใส่ไปก็ไม่สบายตัว ไปตัดใหม่เลยง่ายกว่า แล้วก็สั่งตัดกางเกงแบบสั้นพิเศษให้นายด้วยไง เฝือกขนาดนั้นยัดไม่ลงกางเกงแสลคหรอกนะ”
ผมพูดพลางนึกถึงครั้งแรกที่ลองสวมชุดยูนิฟอร์มแบบที่สำเร็จรูปมาแล้ว มันรู้สึกว่าจะหลวมก็ไม่หลวมจำคับก็ไม่คับ จะสบายก็ไม่สบายออกจะอึดอัดด้วยซ้ำ พอลองเปลี่ยนไซส์คราวนี้เลยหลวมแบบจริงจังเลย แถมเนื้อผ้ายังแข็งอีกต่างหาก สั่งตัดใหม่ไปเลยสิ้นเรื่อง
ในโรงเรียนจะมีอยู่สองคนเท่านั้นที่สั่งตัดคือผมกับแจ็คสัน…
ไม่รู้ว่ามีคนอื่นอีกรึเปล่าแต่ว่าเท่าที่สังเกตได้เมื่อตอนนั้นมีแค่ผมกับแจ็คสันที่เนื้อผ้าสีสดต่างจากคนอื่นจนเราเป็นจุดเด่นอยู่บ่อยๆ และแน่นอน…การเป็นจุดเด่น ผมชอบ…แต่แจ็คสันไม่ชอบ
“อ่าว มาร์ค!!”
ทันทีที่เดินเข้าไปในร้าน ช่างตัดเสื้อประจำที่ผมเคยมาตัดเมื่อสองปีก่อนจนสนิทและคุ้นเคยกัน ก็เอ่ยทักผมทันที
“ชุดนายผู้จัดการมาเอาไปแล้วนี่ แล้วมาทำไมอีก”
“วันนี้ผมไม่ได้มาตัดชุด แต่เป็นเด็กนี่ต่างหาก” ผมตอบพลางมองไปยังแบมแบมที่ตื่นตาตื่นใจกับชุดนักเรียนหลายตัวที่แขวนอยู่บนราวรอบร้าน
“ตัดกางเกงแบบสั้นเสมอเข่าด้วยนะ ขาหักอะแบบปกติคงยังใส่ไม่ได้” ผมบอกเพิ่มขณะที่แบมแบมโดนสั่งให้ลุกขึ้นไปวัดสัดส่วนต่างๆ
“แล้วแบบยาวจะให้ตัดไปให้ด้วยเลยมั้ย หรือเอาแต่สั้น” เธอหันมาถามผม
“เอาสิ เอามาให้ครบเซตเลยนะ”
“เออ!! เมื่อวันก่อนเพื่อนนายก็เพิ่งมาตัดชุดน่ะ” เธอตะโกนจนผมตกใจ
“เพื่อนผมหรอ…”
“ที่เคยมาด้วยกันเมื่อก่อนไง พวกนายหล่อขึ้นเยอะเลย ฉันจำแทบไม่ได้ เปลี่ยนทรงผมกันหมดแล้วนี่ ชื่ออะไรนะ…” เธอพูดขณะที่กำลังวัดตัวแบมแบมที่กำลังหันซ้ายหันขวาตามคำสั่ง
“ที่แข่งกีฬาไง” พนักงานผู้หญิงอีกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้านพูดเสริม “ตัดผมแล้วก็ดูหล่อขึ้นเลย จากน่ารักๆเป็นแบบเข้มสุขุม”
“แข่งกีฬาหรอ…?” แบมแบมพูดขึ้นและหันมามองที่ผม
“ฉันจำชื่อเขาไม่เคยได้เลยอะ น่าหงุดหงิดจริงๆ”
“เอ่อ…” เหมือนแบมแบมจะพูดอะไรออกมาผมเลยพูดขัดไป
“จะเสร็จรึยัง ผมรีบกลับ”
“เสร็จแล้วนี่แหละ ไม่เห็นต้องรีบเลย เดี๋ยวเพื่อนนายก็จะมาเอาชุดแล้วอีกซักชั่วโมงกว่าๆนี่แหละ”
“ช่างมันเถอะพี่ ผมเพิ่งเจอมันเมื่อวานเอง แล้วก็ชุดนี่เอามาส่งที่คอนโดผมนะ”
“ว่าแต่เธอเป็นใคร? น่าตาน่ารักจัง” เธอพูดกับแบมแบมพลางเอามือลูกหัวเขาอย่างเอ็นดู
“อย่ากินเด็กน่า…” ผมแซว
“ฉันก็อยากเป็นอมตะนะ”
“ไป แบมแบมกลับบ้าน อยู่นานเดี๋ยวถูกกินจริงๆแน่” ผมทนกับสายตาหยดเยิ้มนั่นไม่เคยได้ซักที มันเหมือนกับครั้งแรกที่ผมและแจ็คสันเจอเธอเลย สายตาแบบเดียวกันเป๊ะ ผมยังจำติดตาไม่เคยลืม
“เพื่อนพี่มาร์คเป็นใครอะ?”แบมแบมเริ่มถามผมอีกเมื่อเรามาถึงที่คอนโด
ความจริงเขาก็ถามผมตอนอยู่บนรถจนผมเผลอเสียสมาธิกับการขับรถและตะโกนว่าเขาไปทีหนึ่งจนนั่งเงียบกันมาตลอดทาง
“ทำไมถึงอยากรู้อะไรมากมายขนาดนี้”
“ก็แบมว่าเสียงพี่เขาคุ้นๆอะ”
“แล้ว…”
“แล้วก็เลยอยากรู้ว่าเป็นใครไง”
“แล้ว…”
“แล้วพี่มาร์คไม่ยอมบอกแบมอะ”
“แล้ว…”
“แล้วทำไมไม่ยอมบอกเล่าคนอยากรู้จะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“แล้ว…”
ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะกวนประสาทเด็กมันมากเกินไปแล้ว ก็ใครใช้ให้อยากรู้จนเซ้าซี้ผมขนาดนี้ละ
น่ารำคาญชะมัด!!
“แล้วจะเดินหนีไปไหน? มาบอกก่อนสิ”
“ไม่บอกโว้ย!! รำคาญ!! เบื่อ!! หนวกหู!!” ผมตะโกน
“เออ!! ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกเลยนะ ตอนแรกว่าจะให้หมอนข้าง ไม่ต้องเลยนะ ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องเอา แบมจะยึดตลอดไปเลย วันหลังถ้าพี่มาร์คเข้าห้องน้ำก็จะไม่ปิดประตูให้ด้วย ใครมันจะเข้ามาในห้องแล้วเห็นอะไรก็ให้มันเห็นไปเลย”
หมอนข้างหรอ…?
จะเอาแล้วบอก…หรือจะกอดแบมแบมแล้วไม่บอกดีนะ…
แกล้งเด็กมันเล่นต่ออีกหน่อยก็คงสนุกดี แล้วก็คงไม่มีใครบ้าชะโงกหัวเข้ามาในห้องน้ำหรอก…มั้ง
“หรอ…งั้นนายก็มาเป็นหมอนข้างให้ฉันสิ”
“พี่มาร์คเป็นเกย์ป่ะเนี่ย?!!” แบมแบมเหวใส่ผมทันทีที่จบประโยค
กระตุกต่อมลูกผู้ชายจริงๆ…
น่าจะเอาตะกร้อครอบปาก เด็กอะไร พูดจาแบบนี้…
แต่ถึงยังไง เวลาเห็นเด็กนี่เริ่มโมโหผมก็รู้สึกสนุก อาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่มีพี่น้องเลยก็ได้ ไปไหนมาไหนก็กับแจ็คสันตลอด
“ไม่รู้เว้ยไม่เคยลอง” ผมตอบแบบขำๆก่อนจะหันไปกวนแบมแบมต่อ “ฉันไม่รู้แต่นายอะไม่แน่ เห็นอะไรก็พี่แจ็คสันๆ”
“พี่มาร์ค!!” พูดเสียงดังพร้อมถลึงตาใส่
ผมหัวเราะก๊ากทีหนึ่งก่อนจะเดินไปโทรสั่งอาหารขึ้นมาและเข้าไปอาบน้ำ รู้สึกว่าผมจะพูดอะไรจี้จุดแบมแบมอีกแล้วถึงได้ทำหน้ามุ่ย ถามคำตอบคำ ชวนเล่นเกมส์ก็ไม่เล่น ไม่เอาอะไรซักอย่างเอาแต่อ่านหนังสือท่าเดียว
นอนอ่าน…บนเตียง…ซึ่งผมก็เล่นเกมส์แบบไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่…ไม่สงสัยอะไรเลยหรอ ไม่ถามอะไรเลยหรอ…ทีเมื่อวานละถามทุกๆห้านาทีเลย…
“จะนอนยังสามทุ่มกว่าแล้วนะ”
“ผมไม่ง่วงพี่มาร์คนอนเถอะ เดี๋ยวเปิดโคมไฟเอาก็ได้”
ผมหรอ…?
สรุปแล้วจะแทนว่า แบม หรือจะแทนว่า ผม
“นี่โกรธอะไรพี่ป่ะเนี่ย?”
แล้วทำไมผมต้องแทนตัวเองด้วยพี่ไปแบบนั้นวะ?!
“เปล่าครับ” ตอบเสียงเรียบพร้อมกับเดินไปปิดไฟ ซึ่งผมก็ใช้จังหวะที่เขาลุกไปเก็บหนังสือลงตากเตียงจนหมด
“เก็บทำไมอะ?”
“อ่านหนังสือแบบนั้นไฟมันน้อย เดี๋ยวสายตาเสียนะ นอนเถอะ” ผมพูดขณะพยักเพยิดไปยังโคมไฟ
“แล้วเล่นเกมส์บ่อยๆสายตานี่ไม่เสียเลยนะ” แบมแบมกลอกตาพร้อมกับดึงหมอนข้างไปกอดไว้ก่อนจะหันกลับไปอีกฝั่ง
“จะไม่ให้จริงๆใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ให้หูฟังอันใหม่ก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าจะเลิกนิสัยนอนฟังเพลงซักที รู้สึกว่ามีนักร้องที่ปากมันไม่ค่อยจะดีอยู่คนหนึ่ง”
“เคยฟังเพลงที่ฉันร้องรึไง?” ถามอย่างเคืองๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ไอ้นักร้องนั่นน่ะผมเอง!!
“สรุปแล้วพี่มาร์คจะใช้ฉันหรือจะใช้พี่ครับ”
“แล้วนายจะใช้ผมหรือจะใช้แบมล่ะ แล้วนี่พูดกับฉันก็หันหน้ามาสิหันหลังให้ทำไม?”
“ผมไม่อยากเห็นหน้าคนนิสัยไม่ดี…”
“เออ!! ใครมันจะไปดีเหมือนพี่แจ็คสันคนหล่อละ” ผมกระแทกเสียงในใจนึกโกรธที่พูดออกไปแบบนั้น
“ผมนึกว่าพี่มาร์คจะมองไม่ออกเสียอีก ว่าพี่แจ็คสันหล่อ”
โกรธ!!
จะโกรธตัวเองหรือโกรธไอ้เด็กเวรนี่ดีวะ?!!!
“พี่มาร์คเลิกชวนผมทะเลาะได้มั้ยครับ ไม่อย่างนั้นผมจะเปิดไฟอ่านหนังสือต่อ”
“นี่โกรธฉันจริงรึเปล่าเนี่ย?”
“…” ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
ร้องไห้รึเปล่า?
ไม่นะ??!!!
“แบมแบมไม่ได้ร้องไห้ใช่มั้ย?”
“ผมร้องอยู่ในใจ พี่มาร์คไม่ได้ยินหรอกครับ”
นี่ผมทำอะไรผิด??
ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย!!!
“พี่มาร์คจะเลิกชวนผมคุยได้มั้ยครับ เป็นคนบอกจะนอนเองแท้ๆ”
ผมไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองคนที่นอนหันหลังให้กระชับหมอนข้างเข้าหาตัวเอง ผมก็เลยขยับตัวเข้าไปใกล้ปล่อยให้เตียงฝั่งตัวเองว่างเปล่าเหลืองเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียง
ผมค่อยๆเอื้อมมือผ่านตัวบางแล้วกอดเขาจากทางด้านหลัง ใช้ใบหน้าซุกอยู่บริเวณซอกคอหายใจรดไหล่มนที่โผล่ออกมาจากเสื้อกล้ามตัวบาง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้…
“ฝันดีนะแบมแบม”
ความคิดเห็น