ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    GOT7 | KissMark ตราไว้ในใจนายคือของฉัน![END]

    ลำดับตอนที่ #10 : :: KISSMARK :: EP.10

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 9.92K
      103
      12 ม.ค. 58





              -MARK PART-




    ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังอยู่ที่หัวเตียงจนต้องซุกหน้าลงกับหมอนข้างเพื่อลดเสียงที่แทรกซึมเข้าสู่โสตประสาทยามเช้า





    ว่าแต่ทำไมวันนี้หมอนข้างมันหอมกว่าปกติ





    แถมยังไม่ได้นิ่มเหมือนเดิมด้วย





    รูปทรงก็แปลกๆ





    ผมค่อยๆลืมตาขึ้นดูสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดไม่ใช่หมอนข้างนี่หว่า





    “แบมแบม” ผมพึมพำเมื่อนึกเหตุการณ์เมื่อคืน ก่อนจะเอื้อมมือไปกดนาฬิกาที่ร้องอย่างไม่รู้จักเหนื่อย





    บริษัทไหนทำลำโพงวะ จะเอาโล่รางวัลไปให้เลย ร้องอยู่ได้





    หนวกหู!!





    ผมคลายอ้อมกอดออกจากแบมแบมก่อนจะจัดให้เขานอนอยู่ในท่าที่สบาย เด็กนี่เวลานอนก็ดูสงบดีแฮะ





    “แบมแบมอีกสิบนาทีตื่นได้แล้วนะ” ผมกระซิบเสียงแผ่วก่อนหยิบผ้าคลุมและเดินเข้าไปในห้องน้ำ






    ถ้าเป็นตามปกติก่อนเกิดอุบัติเหตุผมจะต้องโดนผู้จัดการเสียงแหลมแว่ดๆใส่ทุกสามวินาทีกับการอาบน้ำที่ช้าเกินควร เขามักจะตามมาแว่ดๆใส่ถึงที่หน้าประตูห้องน้ำ แต่ตอนนี้กลับไม่มีเสียงอะไรเลย ไม่มีเสียงแหลมคอยแว่ดๆ ไม่มีเวลาที่ต้องจำกัดในการจะทำอะไรซักอย่าง ไม่มีความรีบร้อน ทุกอย่างเรื่อยๆ ไม่รีบ สบายๆ แต่มันออกจะสบายเกินไป มันมีอิสระมากเกินไป





    เมื่อไหร่ผมจะได้กลับไปยืนบนเวทีอีกครั้ง ได้กลับไปอยู่หน้ากล้องอีกครั้ง





    ปังๆ!!





    “พี่มาร์ค!!” เสียงทุบประตู้ห้องน้ำดังลั่นจนผมต้องปิดก๊อกน้ำและฟังเสียงจากด้านนอกแทน “พี่มาร์ค!




    เสียงตะโกนงัวเงียของแบมแบมนี่เอง




    ตื่นแล้วเรอะ?




    “มีอะไร?!” ผมตะโกนตอบออกไป




    “แบมปวดฉี่อะ จะเสร็จยัง?”



    แบมหรอ…?



    “ประตูไม่ได้ล็อกก็เข้ามาสิ”



    “แต่พี่มาร์คอาบน้ำอยู่ไม่ใช่หรอ”



    “ผู้ชายเหมือนกันจะเป็นไรไป ฉันอาบอ่างไม่ได้อาบฝักบัว”



    “งั้นแบมเข้าไปนะ”



    สิ้นเสียงบานประตูสีขาวขนาดกว้างก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่วิ่งเข้ามาอย่างลืมว่าตัวเองขาหักอยู่




    “ปิดประตูด้วยสิวะ!!” ผมตะโกนบอกคนที่กำลังยืนหันหลังให้ พร้อมกับมองประตูที่เปิดออกกว้าง




    “อยู่กันสองคนน่า” เขาลากเสียง




    อยู่กันสองคนแต่ไม่ได้มีแค่สองคนที่รู้รหัสห้องนะเว้ย!!!




    “แบมอยากอาบน้ำอ่างบ้างอะ”




    “รอขาหายก่อนดีกว่าไหม? ฉี่เสร็จแล้วก็ออกไปสิ!!” ผมตะโกนเมื่อเห็นว่าเขายังยืนพูดไม่ออกไปเสียที




    “ก็กำลังจะไปนี่ไง ดุจัง เสียดังอยู่ได้” เบ้ปากพร้อมปิดประตูใส่ดังปัง!!




    ผมใช้เวลาอาบน้ำต่อไม่นานพอให้หายหงุดหงิดถึงได้ใส่เสื้อคลุมและเดินออกมาแต่งตัวด้านนอก สั่งอาหารขึ้นมารอระหว่างที่ปล่อยให้แบมแบมอาบน้ำไป





    ผมรู้สึกว่าวันนี้มันว่างเสียจริงๆ ไม่ต้องแต่งเพลง ไม่ต้องซ้อมร้อง ไม่ต้องซ้อมเต้น ไม่ต้องออกแถลงข่าว ไม่ต้องโชว์ตัวตามงานอีเว้นท์ ไม่ต้องรอฟังงานที่จะเข้ามาเรื่อยๆ วันนี้ทั้งวันผมเลยใช้ชีวิตแบบเปื่อยๆ เล่นเกมส์บ้าง อ่านหนังสือบ้าง เพราะผมเป็นพวกติดบ้านไม่ค่อยชอบออกไปไหน





    แบมแบมก็คอยชวนผมทำนู้นทำนี่อยู่ตลอดเวลา ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ จากตอนแรกว่างๆ เลยกลายเป็นว่าไม่ว่างเสียแล้ว ต้องมาเป็นครูจำเป็นสอนหลักสูตรการเรียนให้ อีกสองอาทิตย์เราก็เปิดเทอมแล้ว พื้นฐานของเขาก็ดีเลยล่ะ แต่ว่าเรื่องภาษายังไม่ค่อยแม่นเท่าไหร่





    “พี่มาร์ค~” แบมแบมเรียกผมเสียงยานคางพร้อมกับกระตุกแขนเสื้อเมื่อเห็นว่าผมนอนเล่นเกมส์อีกแล้ว





    “อะไรอีก?” ผมหยุดเกมส์และหันไปดูคนตรงหน้าที่กำลังอ่านหนังสือด้วยสีหน้างุนงงปนงัวเงีย





    “อันนี้คืออะไร?” พูดพร้อมชี้นิ้วไปยังตัวหนังสือที่เน้นหนา




    “มันคือ” ยังไม่ทันจะได้พูดก็เห็นแบมแบมหาววอดๆ ดวงตาปรือๆ “จะฟังหรือจะหลับ นี่มันบ่ายกว่าเองนะ”




    “ที่ไทยมันคือเวลาที่ผมใช้หลับกลางวันอะพูดต่อๆ” ปากก็บอกให้พูดต่อแต่ผมสัมผัสได้ว่าสติของเขาเริ่มลอยไปไกลแล้ว





    ตอนนี้เรานอนเล่นกันอยู่บนเตียงนอน ซึ่งตอนแรกผมก็ปฏิเสธเพราะเตียงนอนมันเอาไว้นอน ไม่ได้เอาไว้นอนเล่นหรือเอาหนังสือมากางสามสี่เล่มจนเต็มรอบตัวไปหมดแบบนี้ แต่แบมแบมยืนยันว่าเขาไม่อยากนั่งโซฟาเพราะว่าเจ็บขา ผมเลยต้องยอมแต่โดยดี




    “งั้นก็หลับไปสิ ยามันอาจจะทำให้ง่วงด้วยมั้ง”




    “ไม่เอาอะ เดี๋ยวก็จะเปิดเทอมละ เดี๋ยวตามไม่ทันคนอื่นเขา” พูดไปก็หาวไป



    “จากสภาพตอนนี้แล้วไม่น่าจะเรียนได้นะ ฉันพูดไปนายก็ไม่เข้าใจหรอก”



    “งั้นสามสิบนาทีพอ




    เมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มหาวไปพูดไป น้ำตาไหลไป สติล่องลอย ดวงตาพร่าเบลอก็ฟุ่บหน้าลงไปกับหนังสือทันที




    เด็กน้อยจริงๆ




    ติ๊ง~ต๊อง~!!





    เสียงกริ๊งที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้นทำให้ผมสงสัยยิ่งนักว่าเป็นใคร ปกติคนที่ผมให้ขึ้นมาได้เลยก็มีแค่คนขับรถที่ผมจ้างเขาพิเศษ ป้าแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาด แล้วก็คนเสิร์ฟอาหารกับเก็บจาน เช้า กลางวัน และเย็น แต่ตอนนี้คือ บ่ายโมง ใครมากัน ถ้าเป็นผู้จัดการก็คงไม่มีความอดทนมากพอที่จะกดกริ๊งและยืนรอหรอก เธอมักจะพรวดพราดเข้ามาและแว่ดๆใส่ผมทันที





    “พี่มาร์คไปดูสิว่าใครมาแบมขอหลับอยู่ตรงนี้นะ” แบมแบมพูดด้วยเสียงอู้อี้




    ผมเดินมาที่ประตูและส่องดูจากช่องด้านบน พอเห็นว่าเป็นใครก็แทบจะตะโกนด่าได้ทันที





    แจ็คสัน หวัง!!




    “มาทำห่าอะไร?” ผมยิงคำถามใส่เพื่อนทันทีที่เปิดประตูให้มัน



    “ก็กูคิดถึงมึงไง”



    “ขอความจริง”




    “กูมาเอาหนังสือที่ฝากมึงไว้ก่อนไปฮ่องกงไง”



    หนังสือที่ฝากผมไว้



    “หนังสือเรียนของกูอะ” แจ็คสันพูดต่อเมื่อเห็นว่าผมทำหน้าระลึกชาติ



    “อ้อ!!!!” พอบอกหนังสือเรียนผมก็ถึงบางอ้อทันที



    ฝากไว้จนผมจะเขวี้ยงทิ้งอยู่แล้ว รก!!



    “นึกออกแล้วก็เอามาให้กูสิ กูไม่ได้ว่างนะ”



    “แหม่!! ไอ้คนมีงาน กูมันว่างงานนี่” ผมกระแทกเสียงใส่อย่างหมั่นไส้



    “ยังยังไม่ไปเอามาให้กูอีก”



    “มีคนใช้อยู่เด็กที่กูขับรถชนอะ อ่านหนังสือมึงอยู่”



    “แล้วของมึงอะ? เอาของกูให้ทำไม?” มันถามอย่างประหลาดใจ



    “มึงเคยเห็นกูจดอะไรตอนเรียนหรอ? มึงเคยเห็นหรอ?”



    “ไม่”



    “นั่นแหละคำตอบ”



    ผมเป็นพวกที่ไม่ชอบจดอะไร เพราะมันน่าเบื่อ ขอแจ็คสันเอาไปถ่ายเอกสารเอาง่ายกว่าเยอะเพราะว่ามันจดทุกรายละเอียด แค่ผมอ่านก็เข้าใจได้เลย



    “น้องเขาอยู่กับมึงหรอ?”



    “เออ หลับอยู่อะ มึงจะไปดูเขาหน่อยไหม ไหนๆก็มาแล้ว”




    “ถ้าหลับอยู่ก็ไม่ต้องก็ได้ กูไม่อยากรบกวน ให้น้องเขาพักผ่อนเถอะ” มันพูดพลางก้มลงหยิบไอแพดที่อยู่ในลิ้นชักโซฟา




    “ไหนบอกมีงาน?”



    “เล่นกับมึงซักเกมส์ก่อนไง ไหนๆหนังสือก็คงไม่ได้แล้ว”



    “เห็นเกมส์ไม่ได้เลยนะมึง”




    “ซูโดกุนี่คืออะไร มึงเล่นเกมส์ประเทืองปัญญาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” มันพูดพร้อมกับชี้ไปยังเกมส์ที่โชว์ไอคอนอยู่เป็นอันดับสุดท้าย




    “น้องเขาเล่น ไม่ใช่กู”




    “เด็กมันมีความคิด ไม่เหมือนมึงหรอกเล่นแต่อะไรไร้สาระ” พูดพร้อมกับเปิดเกมส์ต่อสู้ที่ต้องใช้ความเร็วในการบังคับตัวละครอย่างมาก




    “แล้วมึงมีความคิดมากเลยสินะเล่นเกมส์นี้อะ”



    “ระลึกความหลังไง ตาเดียวพอเดี๋ยวกูต้องรีบไปละ”



    “รีบมากก็ไปเถอะ กูไม่ได้ขอให้มึงอยู่” ผมพูดก่อนจะเลือกตัวละครตัวเดียวกับมัน




    จะว่าไปผมกับแจ็คสันก็ชอบอะไรเหมือนๆกันอยู่เยอะทีเดียว อาหาร ขนม ประเทศ โรงเรียน สี เพลง เกมส์ ภาพยนตร์ การ์ตูน กีฬา อะไรที่เหมือนกันก็เหมือนแบบสุดๆ ส่วนอะไรที่ต่างก็ต่างกันสุดๆ เหลืออย่างเดียวทีผมยังไม่รู้ว่าเราชอบเหมือนกันรึเปล่า เพราะทั้งมันและผมก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้



    คนรัก

     

    -
    ---------------------------


    #fickissmark

    ---------------------------

     

     


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×