คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : caffe e latte .... ( kaisoo )
TITLE : caffè e latte
COULE : JONGIN x KYUNGSOO
AUTHOR : parkpare
RATE : PG
* ไม่มีปุ่มปิดเพลงให้นะคะ ฟังเถอะน้าเพื่อความอิน ^^ *
ในต้นฤดูหนาวอย่างนี้ ไม่แปลกเท่าไหร่ที่จะเห็นแสงไฟสีสันสดใสมากมายทั้งที่มาจากร้านค้าและตามถนนหนทาง ผมไม่เคยเบื่อที่จะมองภาพพวกนี้ผ่านกระจกใสเลย ตลอดเวลาที่ทำงานในร้านกาแฟแห่งนี้มาเกือบหนึ่งเดือนเต็ม
“ ขอบคุณครับ แล้วมาอุดหนุนอีกนะครับ ” ผมส่งรอยยิ้มให้ลูกค้าคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ของค่ำคืนนี้ ก่อนจะหันหลังไปหยิบผ้าผืนเล็กมาเช็ดทำความสะอาดเคาท์เตอร์ด้านหน้าอย่างทุกวัน
ที่บอกว่าค่ำคืนนี้เพราะผมเป็นพนักงานกะดึกครับ ช่วงเวลากลางวันด้วยความที่ผมยังเป็นนักเรียน ม.ปลาย จึงต้องเรียนหนังสือ ผมตัดสินใจมาทำงานที่ร้านกาแฟแห่งนี้เพราะไม่อยากเป็นภาระของแม่ เราเหลือกันอยู่สองคน อะไรที่พอจะแบ่งเบาได้ผมก็พร้อมที่จะทำ
กริ๊ง ....
“ ยินดีต้อนรับครับ ”
เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูร้านเรียกความสนใจของผมให้เอ่ยประโยคติดปากออกไป แต่ทันทีที่หันไปมองบุคคลมาใหม่ใบหน้าของผมก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
และร่างโปร่งเจ้าของผิวสีแทนที่กำลังเดินมาทางนี้ คืออีกเหตุผลหนึ่งของผม
วันนี้เขามาช้ากว่าปกตินะ ...
“ ขอลาเต้ร้อนนะครับ ” เขาพูดเบาๆ กับผมก่อนจะหันตัวกลับไปนั่งที่ประจำของเขา โซฟาตัวใหญ่ติดกระจกใส ที่ตรงนั้นสามารถมองเห็นทางเดินด้านหน้าร้านได้อย่างชัดเจน มันเป็นมุมที่ดีมุมนึง ผมคิดว่าอย่างนั้น
“ สะ สักครู่นะครับ ” ผมพึมพำออกมาทั้งๆ ที่เขาก็เดินไปนั่งแล้ว กาแฟเอสเปรสโซ่ชั้นดีถูกเทลงแก้วในปริมาณที่น้อยกว่านมอุ่นทำให้เกิดสีน้ำตาลนวล ผมไม่ลืมที่จะหยอดด้านบนด้วยฟองนมนุ่มๆ แต่เดี๋ยว ... มันยังดูธรรมดาไปนะ
ผมเอื้อมหยิบแท่งไม้เล็กๆ มาวาดลวดลายลงบนฟองนมให้เป็นรูปหัวใจดวงโต หวังว่าเขาคงจะจับไม่ได้นะ ... เพราะเวลาที่พนักงานคนอื่นทำ มันจะเป็นรูปใบไม้ไม่ใช่หัวใจน่ะสิ
“ คยองซู วันนี้พี่วานนายปิดร้านแทนพี่ได้ไหม ? พอดีน้องชายพี่มันเข้าบ้านไม่ได้ ”
“ อ๊ะ ได้ครับพี่จุนมยอน ไม่ต้องห่วงนะครับ ! ” ผมยื่นมือไปรับลูกกุญแจดอกใหญ่จากพี่จุนมยอนเจ้าของร้านมาใส่กระเป๋ากางเกงไว้ นี่ก็เท่ากับว่าตอนนี้เหลือผมกับเขาคนนั้นเพียงสองคนในร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนี้น่ะสิ ... ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ ที่ชวนให้หัวใจเต้นแรงออกไป ก่อนจะยกถ้วยกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมอยู่ไปที่โต๊ะริมกระจกใส
“ ได้แล้วครับ ” ผมวางถ้วยลงบนโต๊ะอย่างระวัง พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งเจ้าของลาเต้ถ้วยนี้กำลังทำอะไรอยู่
มือหนายกกล้องดีเอสแอลอาร์ที่คล้องคออยู่ขึ้นถ่ายบรรยากาศภายนอกร้านผ่านกระจกใส ไฟสีต่างๆ ที่ส่องแสงวิบวับน่ามอง กลุ่มคนบางตาที่กำลังเดินกลับบ้าน บ้างก็มาเป็นคู่ บ้างก็มาคนเดียว ... ผมว่าภาพที่เขาถ่ายออกมา คงจะสวยไม่ต่างจากที่มองด้วยตาเปล่า
“ ขอบคุณนะครับ ” เขาหันกลับมาพร้อมผงกหัวขอบคุณผมน้อยๆ
ผมหมุนตัวเดินกลับไปพร้อมมองนาฬิกาเรือนโตบนผนังที่บ่งบอกว่า อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงเวลาปิดร้านแล้ว เดินไปอีกนิดที่หลังร้านเพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยแทนพี่จุนมยอนอีกครั้ง ถอดผ้ากันเปื้อนสีเข้มแขวนไว้ที่ราวอย่างทุกวันและไม่ลืมที่จะหยิบเป้ใบเก่งออกมาวางไว้บนเคาท์เตอร์
“ เอ่อ ... คุณครับ คือว่าถึงเวลาปิดร้านแล้วครับ ”
“ อ่าว เหรอครับ .. ผมขอโทษนะครับ ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อผมเดินไปบอกแบบนั้น ใบหน้าคมก้มลงค้นกระเป๋าข้างกายเพื่อจ่ายเงินค่ากาแฟที่ตัวเองดื่มไป แต่ด้วยความไม่เป็นระเบียบข้างในกระเป๋าบวกกับความรีบร้อนของเจ้าตัวล่ะมั้ง ทำให้แฟ้มพลาสติกแข็งหล่นลงมาจนสิ่งของด้านในกระจายเต็มพื้น
“ คุณ .... ”
“ อ่า แย่ซะแล้ว ... ” ใบหน้าคมยิ้มออกมาแห้งๆ เมื่อเห็นว่าอะไรที่กระจายเกลื่อนอยู่บนพื้น ต่างจากผมที่เหลือกตาที่โตอยู่แล้วให้โตขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ นี่มันรูปผมนี่ ... ! ”
นอกจากอุปกรณ์เครื่องเขียนแล้ว ยังมีรูปผมในลักษณะท่าทางต่างๆ ทั้งชงกาแฟ ทอนเงินให้ลูกค้า ยืนล้างถ้วยกาแฟ หรือแม้แต่ฟังพี่จุนมยอนบ่น เขาก็ถ่ายเอาไว้จนหมด ...
“ อย่าเข้าใจผิดว่าผมเป็นพวกโรคจิตนะครับ ” เสียงทุ้มเอ่ยดักความคิดของผมเอาไว้ มือหนาสีน้ำผึ้งยกขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความประหม่า .. เมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเขาจะต้องพูดความจริงแล้ว
“ ผมก็แค่ ... ชอบคุณน่ะครับ ”
คำอธิบายที่ออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขาแทบทำให้ผมล้มทั้งยืนอย่างตั้งตัวไม่ทัน ... เขาชอบผม ผมก็ชอบเขา ... ใบหน้าของผมเห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อคิดได้แบบนั้น ดูเหมือนร่างโปร่งตรงหน้าก็คงจะสังเกตเห็นด้วย เขาถึงยิ้มออกมา
“ ผมจงอินครับ ขอโทษที่ถ่ายรูปคุณโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ ”
“ ผม ... ผมก็ชอบคุณครับ ! ” หลับตาปี๋พร้อมสารภาพออกไป ไหนๆ เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็ไม่สมควรจะเก็บความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป
“ ขอบคุณสำหรับฟองนมรูปหัวใจนะครับ ... คยองซู ” เจ้าของผิวสีแทนที่ชื่อ จงอินยิ้มกว้างออกมาจนตาของเขาหยีเป็นรูปสระอิ มันดูดีจนผมเขินมากขึ้นกว่าเดิม
ผมดีใจที่เขารู้ชื่อของผม ให้ทายก็คงเห็นจากป้ายชื่อพนักงาน
แต่ที่ทำให้ผมดีใจมากขึ้นไปอีกก็คือ เขารู้ว่ากาแฟที่ผมทำ มันพิเศษกว่าถ้วยอื่นๆ
“ เอาเป็นว่าค่ากาแฟผมติดไว้ก่อนแล้วกันนะครับ ... เดี๋ยวผมช่วยปิดร้านนะ ” ผมพยักหน้าเบาๆ อย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก่อนจะเดินไปหยิบเป้มาสะพายไว้ จงอินก้มลงเก็บรูปภาพพวกนั้นแล้วเดินออกไปรอที่หน้าร้าน เมื่อเช็คความเรียบร้อยภายในร้านแล้วผมก็เดินตามออกมา … น้อยครั้งที่ผมจะปิดร้านแทนพี่จุนมยอน กันสาดที่ต้องดึงลงมาปิดหน้าร้านมันเป็นอุปสรรคสำหรับผมมาก ต้องทั้งกระโดด ทั้งเขย่ง กว่าจะเอื้อมถึงมัน
“ ตัวเล็ก .. ” คนข้างกายผมเอ่ยขึ้นเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินมาซ้อนด้านหลังผมที่กำลังยืนเขย่งอยู่ มือหนายื่นมาดึงกันสาดลงอย่างไม่ยากเย็น ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่เป่ารดอยู่บริเวณใบหูของผมด้วย ... ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้นะ
“ มันอาจจะดูเร็วไป แต่ ... คบกับผมได้ไหมครับ ? คยองซู .. ” เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นข้างหูเบาๆ เรียกรอยยิ้มบางจากริมฝีปากอิ่มได้เป็นอย่างดี
แม้จะไม่มีคำตอบ แต่รอยยิ้มที่มอบให้
ก็มากเกินพอแล้ว .. คำตอบชัดเจนอยู่ในหัวใจที่พองโตของคนทั้งสอง
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าดีใจมากแค่ไหน
อะไรมันจะดีไปมากกว่านี้ ...
เวลาที่คนสองคนมีหัวใจดวงเดียวกัน
-------------------------------- END -----------------------------------
พูดคุย ‘’
มาแล้วนะคะ กับเรื่องที่สอง .. สั้นๆแต่ได้ใจความใช่ไหมคะ ?
55555 ฟังเพลงแล้วชอบก็แต่งสดเลย หวังว่าหลายๆคนคงชอบเหมือนเรานะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ !
ขอกำลังใจ คนล่ะหนึ่งเม้นท์นะคะ ^^
ความคิดเห็น