คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The knight and the rogue.
08 : The knight and the rogue.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
"ปล้นเหรอครับ"
ชิกิถามซ้ำอีกครั้ง หวังว่าตัวเองคงจะฟังผิดไป แต่คำตอบที่ตอบกลับมาก็ยังเหมือนกับที่เขาได้ยินเมื่อสักครู่
"ใช่จ้ะ ปล้น"
"ปล้น ที่หมายความว่า ใช้กำลังแย่งชิงของของคนอื่นมาน่ะนะครับ?"
"ถูกต้อง~~!! เธอนี่น่าจะไปเป็นนักอักษรศาสตร์มากกว่าเป็นทหารนะเนี่ย !!" ปาร์โก้กล่าวชมแบบเล่นลิ้น
"งั้น... อาจารย์ก็..." ชิกิตัดสินใจถาม "เป็นคนไม่ดีเหรอครับ?"
"ก็ใช่น่ะสิ !! ใครบอกแกวะว่าชั้นเป็นคนดีน่ะ?"
ปาร์โก้แบกอุปกรณ์เครื่องเคราใส่เป้สนามอันใหญ่แล้วมุ่งหน้าไปที่เหมืองร้าง แต่ยังอุตส่าห์หันมากำชับกับอารินว่า
"นี่ แม่หนู วานดูไอ้หมอนั่นเอาไว้ด้วยนะ อย่าให้มันหนี แล้วก็ฝากเฝ้าของที่เหลือไว้ด้วย"
"แล้วอาจารย์จะไปนานมั้ยคะ?"
ปาร์โก้ทำหน้าหน่ายๆ "ก็บอกแล้วไงว่าชั่นไม่ใช่อาจารย์เธอ แม่หนู เรียกพี่สาวสิเฟ้ย~~!!"
"เอ่อ...อ่า..." อารินยังปรับตัวไม่ค่อยถูก "งั้น...แล้วพี่สาวจะไปนานมั้ยคะ?"
ปาร์โก้ชูมือขึ้นข้างหนึ่ง แต่พอเห็นอารินยังทำท่างงเต็กอยู่ เลยต้องอธิบายให้เข้าใจว่า
"ห้านาทีน่ะหนู แป๊ปเดียว"
ท้ายที่สุด หลังจากเสียเวลาโอ้เอ้มานาน เธอขยับอุปกรณ์ทั้งหลายให้เข้าที่ จัดเตรียมว่าทุกอย่างเรียบร้อยพร้อมใช้แล้ว (บวกเสียเวลาปั้นหน้าขู่ชิกิไม่ให้ตามมาอีกพักใหญ่) เธอก็หายวับไปในหมู่แมกไม้ ทิ้งประกายวาวๆ ของเส้นผมสีฟ้าพลิ้วไหวไปมาตามเส้นทางที่ผ่าน
ชิกิกำลังนั่งอึ้งอยู่ พลางคิดในใจว่า นี่เขาเลือกติดตามคนถูกหรือเปล่า? คนคนนี้เป็นคนไม่ดี ตัวเขาในฐานะทหาร และเป็นบุคคลที่ยืนเคียงข้างกฎหมาย ควรจะทำอะไรซักอย่างเพื่อ...
ไม่สิ...
ทหาร... กองทัพ... กฎระเบียบ... สหพันธ์...
ทุกอย่างไม่มีแล้ว...
สำหรับฉันไม่เหลืออะไรแล้วนี่นา...
------ยัง !!!
พ่อล่ะ !!! เรายังไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น !!!
ถ้าไม่ใช่พ่อ แล้วใครลอบสังหารกษัตริย์แล้วป้ายความผิดมาให้พ่อ ?!
แล้วยัง...อารินอีก...
เพื่อการนี้ เราต้องเก่งขึ้น !!!
ไม่ว่าจะเสียอะไร จะให้ทำอะไร เราก็ยอมได้ !!!
ชิกิทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมา ทำเอาอารินใจหายใจคว่ำ เธอหยิบพลั่วจากกระเป๋าสนามของปาร์โก้ขึ้นมา...
แป๊ง !!!
"ตาบ้า !! ลุกขึ้นมาไม่ให้สุ้มให้เสียง จงใจแกล้งกันใช่มั้ย !!"
เธอตวาดแว้ดใส่ชิกิ หลังฟาดพลั่วสนามเข้ากลางกระหม่อมชายหนุ่ม ส่งผลให้ชิกิสติหายไปราวๆ สามสี่วินาที
"อ๊ะ-- ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เชื่อนายหรอก !!! นี่เป็นผู้ชายแล้วเจ้าคิดเจ้าแค้นด้วยเหรอ โมโหที่ชั้นเล่นงานนายตอนอาบน้ำเมื่อวานใช่มั้..."
แป๊ง !!!
ชิกิโดนพลั่วงัดปลายคางเข้าอีกเปรี้ยง อารินเดินหน้าแดงไปนั่งอยู่ที่อีกฟากของกระเป๋าใหญ่ ในขณะที่ชิกิกำลังงงว่าตัวเองทำอะไรผิดไปถึงโดนพลั่วสนามฟาดเอาๆ (เต็มแรงซะด้วย) แต่ชิกิก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้จากการที่โดนอัดเมื่อกี้ เขาเดินไปนั่งคุกเข่าข้างๆ อารินอย่างเงียบๆ แล้วค่อยๆ โน้มตัวลงไปหาอารินอย่างบรรจง สาวน้อยที่กำลังอายจนหน้าแดงนั้นทำตัวไม่ถูก มือไม้อ่อนไปหมด ใบหน้าของชิกิค่อยๆ เข้ามาใกล้ๆ เรื่อยๆ... เรื่อยๆ... อารินเผลอหลับตาพริ้มไปตามสัญชาตญาณ ใจสั่นสะท้าน...
เงียบ------
...
"เอาละ ไปกันเถอะ !!!"
ชิกิหยิบของจากกระเป๋าที่อยู่ด้านหลังของอารินเรียบร้อยแล้ว เขาลุกขึ้นยืนอย่างกระฉับกระเฉงพร้อมที่จะมุ่งหน้าไปทางเหมืองร้าง อารินทำหน้าเป๋อๆ หลังจากเรียกสติตัวเองอยู่สักพัก เธอก็พูดออกมาว่า
"เฮ้ นายแว่น เมื่อกี๊ทำอะไรของนายน่ะ?"
"อ๋อ ผมหยิบอุปกรณ์จากกระเป๋าข้างหลังอารินน่ะ" ชิกิตอบสบายๆ "คือว่าผมไม่อยากรบกวนให้อารินขยับถอยน่ะครับ เพราะผมคิดว่าอารินยังโมโหๆ อะไรก็ไม่รู้อยู่ ถ้าไปกวนอาจจะโดนอีก" ชิกิคลำคางป้อยๆ
"ผมว่าเราน่าจะไปช่วยอาจารย์เขาทำงานนะครับ เพราะไหนๆ แล้วอาจารย์ก็ช่วยเหลือเรามาหลายเรื่อง ถ้าตอบแทนเขาได้โดยการช่วยทำงานบ้างก็คงจะดี... เอาล่ะครับ ไปกันเถอะ !!!"
ชิกิจับมืออารินอย่างแผ่วเบาแล้วดึงเธอให้ลุกขึ้น เขาปัดเสื้อผ้าของอารินจนเรียบร้อย แล้วออกเดินไปข้างหน้าต่อ
"ไม่ต้องห่วงนะครับว่าอาจารย์จะดุเอาถ้าผมไป เพราะผมไม่ได้หนีนี่จริงมั้ย... อ้อ---"
ชิกิหันกลับมาเอามือแตะหน้าผากของอารินที่กำลังหน้าแดง
"...ถ้าตัวร้อนอยู่ ผมจะบอกอาจารย์ให้นะครับ เขาจะได้เตรียมยาให้ เห็นหน้าแดงเชียว---"
อารินจับพลั่วได้อีกครั้ง...
แป๊ง !!!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"โฮ่... อึดดีนี่ นักดาบ?"
"อย่ามาเรียกข้าว่านักดาบ !!! ข้าเป็นหัวหน้าอัศวินแห่ง Blackroot !!! ถอนคำพูดซะ !!!"
ผู้ที่แทนตนว่า หัวหน้าอัศวินแห่งแบล๊ครู้ท ในตอนนี้กำลังยืนเหงื่อชโลมกายอยู่เลื้องหน้าปาร์โก้ รอบๆ มีอัศวินกระจัดกระจายอยู่ นอนบ้าง นั่งบ้าง ต่างไม่อยู่ในสภาพที่จะต่อสู้ได้ทั้งสิ้น เศษดาบหัก ธนูพัง หอกเละๆ กระจัดกระจายอยู่รอบบริเวณ หัวหน้าอัศวินยังยืนหยัดต่อหน้าผู้บุกรุกอยู่ได้ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะชนะเลยแม้แต่น้อย ดาบเคลย์มอร์อันใหญ่ที่ชี้ตรงหาปาร์โก้ไม่สั่นไหว แต่สายตาก็เริ่มพร่ามัว บนหน้าอกชุดเกราะมีร่องรอยกระสุนของปืนลูกซองเห็นเป็นเม็ดๆ เด่นชัด ผมสั้นเต่อสีแดงเพลิงของเธอชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อซึ่งเกิดจากการปาดป่ายดาบไล่ฟันโจรร้ายที่มาบุกที่ซุ่มซ่อนของกองกำลังอัศวินแบล๊ครู้ท แต่โจรร้ายที่ว่า กลับไม่มีอาการเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย
"หึหึหึ... อัศวินแบล๊ครู้ท? แบล๊ครู้ทที่แพ้ในสงครามรวมสหพันธ์น่ะนะ? อัศวินที่กล้าถือดาบยักษ์วิ่งขี่ม้าทะลวงกองทัพพลปืนกลและปืนใหญ่ คือเธอเองเหรออัศวิน?" ปาร์โก้กล่าวเยาะๆ
"...ถึงแม้ว่าจะอึดเท่าไหร่ แต่ก็ยังแพ้สงครามอยู่ดีแหละว้า ตอนนี้แบล๊ครู้ทก็ถูกผนวกเข้าไปเป็นเขตขุดเหมืองกับการเกษตรของสหพันธ์ไปแล้วนี่นา? ยังจะมารวบรวมกำลังไปตีคืนอีกเหรอ? เห็นนี่มั้ย------"
ปัง !!!
อัศวินปัดกระสุนออกไปได้อย่างเฉียดฉิวด้วยดาบใบกว้าง และอาศัยช่องว่างนั้นหวดดาบใส่ปาร์โก้ แต่ก็ฟันโดนได้แค่เงา ปาร์โก้กระโดดหลบไปอยู่ห่างหลายช่วงดาบแล้ว
"------กว่าเธอจะเข้าใกล้ฉันได้นะ หัวหน้าอัศวิน... เธอควรจะโดนยิงยัดเข้าไปราวๆ 12 นัดได้แล้วมั้ง? แถมฉันยังมีระเบิดที่ไม่ได้ใช้อีก ระเบิดฟันให้ขาดไม่ได้ด้วยนะเอ้อ"
"ถ้าปราบแค่โจรยังไม่ได้ ข้าก็คงไม่มีหน้ากลับไปกู้ประเทศคืนหรอก !!! ข้า --- วันด้า นอร์มัน อัชทาราห์ --- จะเป็นคนจบชีวิตแกเอง !!!"
ฝุบ---
คมดาบเฉือนอากาศในจุดที่ปาร์โก้เคยอยู่เมื่อครึ่งวินาทีที่แล้วจนขาดสะบั้น ปาร์โก้ลงจอดบนปลายอีเต้อขุดหินประหนึ่งไม่มีน้ำหนัก แล้วหันมาตบมือให้วันด้าอย่างชื่นชม
"โห~~ ยังไวกว่าเดิมได้อีกเหรอเนี่ย? เห็นว่าใส่เกราะเต็มตัวแบบ ฟูลเพลทเมล์ อย่างนั้นแล้วจะช้าเหมือนเต่าซะอีก"
"หัวหน้าครับ !! ปล่อยที่มั่นที่นี่ให้ไอ้หมาทุนนิยมนี่ไปเถอะ หัวหน้าแพ้แน่ถ้าสู้ต่อ เรายังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่นะครับหัวหน้า !!! เราต้องกู้ราชบัลลังก์ของแบล๊ครู้ทคืนให้กษัตริย์นะครับ !!!"
"ดาวิด !!!"
วันด้าหันหลับไปตวาดดาวิด หนึ่งในเหล่าอัศวินที่โดนปาร์โก้ปราบไป เธอยังไม่ละสายตาจากโจรสาวในขณะที่พูด
"พาทุกคนเข้าไปแอบข้างใน ส่วนคนที่ยังพอสู้ได้ให้เตรียมตัวไว้ เราจะเดี่ยวกับเจ้าโจรนี่จนกว่าจะปราบมันได้..."
"เราช่วยกันจัดการกับมันดีกว่าครั------"
"ดาวิด !!! เจ้าลืม Chivalry code ไปแล้วรึไง !!!" วันด้าตวาดลั่น
"...ครับ... ---อัศวินจะไม่รุมโจมตีใคร--- ครับผม "
"เฮ่อ~~ อัศวินนี่โง่อย่างนี้ทุกคนรึเปล่าน้า? เพราะอย่างนี้แหละถึงได้แพ้เค้าไง ถ้ารุมเข้ามาก็มาจจะมีเปอร์เซ็นต์ชนะชั้นได้มากขึ้นอีกหน่อยแล้วแท้ๆ แล้วก็นะ---"
ปัง !!!
กระสุนปืนสั้นฝังอยู่ในเนื้อดินห่างจากปลายจมูกของดาวิดไม่ถึงคืบ ปาร์โก้เก็บปืน แต่หน้าตาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
"---ใช่... ฉันเป็นหมาทุนนิยม เป็นแค่ไอ้ตัวทำงานสกปรกให้เครสต์คอร์เปอเรชั่น..." เธอถลึงตาใส่ดาวิด " ...แต่แกห้ามมาดูถูกบริษัท -ของชั้น- เป็นอันขาด !!!"
ฝับ !!! ฝุบ !!! ฟึ่บ !!!
สามดาบแหวกอากาศมาในเวลาเกือบจะเท่ากัน ทั้งหมดเล็งจุดตาย แต่ก็ทำได้แค่เพียงเฉี่ยวชายเลื้อของปาร์โก้ขาดเป็นแนวยาว วันด้ายังเดินหน้ารุกไม่ยั้งเหมือนรถถัง ปาร์โก้ต้องหลบคมดาบอีกหลายทีกว่าจะหลุดออกมาอยู่ในระยะปลอดภัยได้
"เอาล่ะ... เล่นมาพอสมควรแล้ว คนดูก็มากันครบแล้ว ขอจบการแสดงแต่เพียงเท่านี้แล้วกันนะ เจ้าหนุ่ม---"
ปาร์โก้มองไปในทิศทางที่ชิกิเฝ้าดูการต่อสู้อันน่าตื่นตาตื่นใจอยู่หลังพุ่มไม้ ชิกิและอาตินสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ว่าอาจารย์ทราบมาตลอดว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ ในตอนนี้ชิกิเรื่มนับถือฝีมือของปาร์โก้มากขึ้นเรื่อยๆ สายตายังจดจ้องอยู่ที่การเคลื่อนไหวของทั้งคู่อย่างไม่กระพริบตา
"ทำเป็นไม่สนใจข้าเหรอ !! นางโจร !!!"
วันด้าไล่ฟันปาร์โก้อย่างไม่ลดละ แต่ปาร์โก้ก็ยังโดดหยองๆ หลบไปมาโดยไม่สนใจคมดาบแม้แต่น้อย
"ได้... หลบได้ใช่มั้ย... งั้นข้าจะให้เจ้าได้เห็นเพลงดาบลับของตระกูลอัชทาราห์ !!!"
ดาบของวันด้าชี้ตรงขนานพื้นไปหาเป้าหมาย ขาแยกเป็นมุมหกสิบองศา ตัวดาบเคลย์มอร์เริ่มเปล่งแสงขึ้นเรื่อยๆ
-- เซลเรชต์ โนดา โรอาห์ ด้วยพลังแห่ง....
ผัวะ !!!
ลำกล้องปืนเหล็กผสมพิเศษทนความร้อนของปืนกางเขนแลงคาสเตอร์ หวดน้ำหนักของมันเองเกือบ 200 กิโลกรัมโครมเข้ากลางใบหน้าของวันด้า ดาบเคลย์มอร์ที่กำลังประจุพลังแบบครึ่งๆ กลางๆ ลอยหวือไปตกอยู่ห่างจากเจ้าของราวห้าเมตร วันด้าตีลังกาลงไปคลุกฝุ่น แต่ก็ยังลุกพรวดขึ้นมาด่าปาร์โก้ได้
"แก !!! ไอ้ขี้โกง !!! อัดข้าตอนกำลังใช้ท่า !!!"
"อันนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว ก็ชั้นเป็นโจรนี่หว่า" ปาร์โก้ตอกกลับอย่างเจ็บแสบ "เรื่องอะไรจะปล่อยให้เธอใช้เล่า เกิดเป็นท่าโหดๆ ก็แย่กันพอดี ถ้าจะเอาท่าใหญ่มาดวลกันล่ะก็ ไว้ไปทำในหนังการ์ตูนก็แล้วกัน เผอิญชั้นไม่ใช่พระเอกว่ะ !!!"
"แก..."
วันด้าวิ่งไปที่ดาบ หวังจะยกขึ้นมาฟันนางโจรกวนประสาทนี่ให้ขาดสองท่อน แต่ช้าไปแล้ว ปลายปืน 80 มม. ของปืนกางเขนแลงคาสเตอร์วางแนบไปที่กลางใบดาบ ปาร์โก้ยังยิ้มกวนๆ เหมือนเคยตลอดการต่อสู้
"ขอโทษนะ ดาบนี่มันกวนใจชั้นมากๆ เลยล่ะ ถ้าไม่ขัดข้องล่ะก็ชั้นขอนะ..." ปาร์โก้พูด "...แต่แบบเป็นเศษดาบแล้วกัน !!!"
เปรี้ยง !!!
ปืนลำกล้องยักษ์แผดเสียงดังลั่น ปลอกกระสุนยาวเท่าขวดน้ำอัดลมกระดอนออกมาจากปลอกคัดร่อง แรงถีบยกเอาร่างของปาร์โก้ลอยหวือขึ้นจากพื้น ส่วนเป้าหมายของกระสุน... ดาบประจำตระกูลอัชทาราห์ ดาบคู่ใจของหัวหน้าอัศวิน วันด้า นอร์มัน อัชทาราห์... ตอนนี้
แตกป่นไม่มีชิ้นดี...
"ดาบของข้า !!!" วันด้าตะโกนลั่น
"...ทีนี้เธอก็ไม่มีดาบใช้แล้วสินะ หัวหน้าอัศวิน เอาไง จะต่อมั้ย? หรือจะเลิก?"
วันด้ากำหมัดแน่น เหงื่อไหลย้อยออกมาจากใบหน้าและกำมือ เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรออกมา ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโมโหถึงขีดสุด แต่ในที่สุดเธอก็กล้ำกลืนความแค้น ยอมคุกเข่าลงต่อหน้านางโจรร้าย ผู้ซึ่งสามารถตีกองทัพอัศวินเก่าแห่งแบล๊ครู้ทที่ถึงแม้จะมีจำนวนเหลือไม่มากแต่ก็เก่งกล้าสามารถทุกคน แตกได้ด้วยตัวคนเดียว
"อึก...เจ้าชนะ... นางโจร--- ที่นี่เป็นของเจ้าแล้ว..."
"ไม่ต่อเหรอ? ไหนบอกจะเอาอัศวินที่เหลือมาเดี่ยวๆ กะชั้นไง?"
"ถ้าข้าแพ้ แล้วลูกน้องข้าจะทานทนเจ้าไหวรึ? ข้าสู้ยอมแพ้ให้ลูกน้องไม่บาดเจ็บดีกว่า..."
อารินกับชิกิที่ยืนดูอยู่เงียบๆ ต่างก็จ้องหน้ากันไปมา โดยที่ไม่รู้จะพูดยังไงดี ในตอนนี้พวกเขาเหมือนกับเป็นฝั่งตัวร้ายโดยสมบูรณ์โดยที่ตัวเองยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย เพราะอาจารย์เล่นไปยึดที่เขามาเฉยๆ ด้วยกำลังซะงั้น
"เอ่อ... ในสายตาชั้นนะนายแว่น" อารินกระซิบเบาๆ "อาจารย์...เอ้ย-- พี่สาว... เค้าโฉดสุดๆ เลยเนอะ"
"แต่เขาก็..." ชิกิยังไม่ละสายตาจากอาจารย์ "...เก่งมากเลยนะครับ"
ถึงแม้สายตาของชิกิจะยังไม่ถึงกับเป็นผู้เชี่ยวชาญในเชิงยุทธก็เถอะ แต่ทุกท่วงท่าที่เขาเห็นไม่ว่าจะเป็นการเข้าท่า การหลบ การถอย ทุกอย่างรัดกุมและสามารถสวนกลับคู่ต่อสู้ได้หมด ถึงแม้ตอนที่เข้าไปอัดคุณอัศวินหญิงตอนใช้ท่าจะดูเหมือนโกงก็เถอะ แต่เขาเห็นได้ว่า ถ้าเข้าช้าไป คมดาบนั่นจะหยุดประจุพลังแล้วฟันลงมาแน่ๆ แต่เป็นเพราะว่าอาจารย์ฟาดปืนเข้าไปจากระยะห่างมากๆ แล้วเข้าถึงตัวเหมือน "หายตัวเข้าไป" นั่นแหละ ถึงทำให้หลบไม่ได้
ปาร์โก้มองไปที่ชิกิ...มองกลับมาที่วันด้า...มองไปที่ชิกิ...แล้วหันกลับมาหาวันด้าอีกที...
ในที่สุด ปาร์โก้ก็ปรบมือหนึ่งที แล้ววิ่งอย่างเริงร่าเข้าไปหาวันด้า
"เอางี้แม่อัศวินหัวแดง ชั้นให้ข้อเสนออันนึงดีกว่า..."
ปาร์โก้ดึงแขนชิกิเข้ามาใกล้ๆ แล้วหันไปพูดต่อ...
"เธอคัดเอาห้าคนที่เก่งที่สุดของทางเธอออกมานะ แล้วเอามาดวลกะเจ้าง้องแง้งนี่ ถ้าชนะ ชั้นจะให้เหมืองคืน โอเค้? แถมไอ้นี่ให้ด้วยเอ้า"
ทั้งอาริน ชิกิ วันด้า ดาวิด และอัศวินแบล๊ครู้ทคนอื่นๆ ที่ได้ยินข้อเสนอนี้ต่างตกตะลึงในความบ้าระห่ำแบบไม่รู้ที่มาของปาร์โก้ ด้วยข้อเสนอที่ตัวเองเสียเปรียบสุดๆ แบบห้าต่อหนึ่ง แถมยังเป็นอัศวินชั้นแนวหน้าอีกต่างหาก ดูยังไงก็ไม่เห็นว่าปาร์โก้จะชนะพนันได้สักนิด
"แล้วถ้าเธอชนะล่ะ..."
วันด้ายังเฉลียวใจ ถามไปก่อนว่าจะมีเงื่อนไขพิลึกๆ อะไรอีกหรือเปล่า
"อืม...เอาเป็นว่า---" โจรสาวยังทำหน้าระรื่นเหมือนเคย "--- เธอต้องมาเป็นขี้ข้าชั้น โอเค้?"
"อะ...อาจารย์ครับ !!! ไม่ไหวนะครับ !!! อย่างนี้ผมแพ้แน่ๆ เลยนะครับ !!! ได้ของเค้ามาแล้วก็เลิกแล้วกันไปเถอะครับอาจ๊านน~~!!" ชิกิรั้งอาจารย์ไว้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี
"มาสิ..."
เฮ้ย !!!
ชิกิแทบจะเข่าอ่อนในบัดดล เมื่อได้ยินเสียงวันด้าตอบรับเงื่อนไขบ้าบอของปาร์โก้ ส่วนอารินทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ตามบทสนทนาไม่ค่อยทัน ตอนนี้กลายเป็นว่าชะตาชีวิตของชิกิจะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับการดวลครั้งนี้ซะแล้ว ส่วนปาร์โก้ก็ยังหัวเราะอย่างร่าเริงแบบไม่มีความทุกข์ร้อนใดๆ เลยเหมือนเคย
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ~~~ ท่าทางจะสนุกมากๆ เลยนะเนี่ย สู้กันมันส์ๆ หน่อยล่ะเจ้าหนุ่ม !!!"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น