ARCANA : Age of divine and gunpowder

ลำดับตอนที่ #5 : As if it never exist...

004 : As if it never exist...



----------------------------------------------------------------------------------------









ท้องฟ้าสีครามยามเช้าของเขตชนบทช่างสดใส ลมเย็นสบายพัดเบาๆ ให้ความู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย ปัดเป่าเอาความหมองหม่นของชาวบ้าน Shrouded Hills ไปได้มากโข  บรรยากาศของที่นี่เกือบจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เด็กๆวิ่งเล่นตามถนนหนทาง ชาวบ้านใช้ชีวิติย่างสงบสุข ยกเว้นเวรยามที่เพิ่มขึ้นมากจนดูน่ากลัว และผู้คนก็เริ่มฝึกซ้อมเวทย์ทำลายไว้รับมือกับผู้บุกรุกที่หวังจะมาพรากความสงบสุขที่เหลือน้อยนิดนี้ไป



หนุ่มน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่เหนือหลังคาโบสถ์ที่ถูกระเบิดไปครึ่งแถบ  ในระหว่างที่เขากำลังจะแกะห่อขนมปังและแยมออกมากินเป็นอาหารเช้า เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไป เขาก็พบเอล์ฟรูปร่างงดงามตนหนึ่งที่มีปีกสีขาวสะอาดดั่งสำลี กระพือปีกอันบอบบางต้านสายลมมาสัมผัสพื้นใกล้ๆ หนุ่มน้อยอ้าปากค้าง ขนมปังที่กำลังจะกินตกลงไปกลิ้งแทบเท้า เอล์ฟตนนั้นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาปัดแล้วส่งคืนให้





\"หัวหน้าหมู่บ้านอยู่ไหนเหรอ พ่อหนุ่ม ?\"



\"อะ...อยู่ในโบสถ์...ขะ...ข้างล่างท่านนี่ละครับ\" เด็กหนุ่มตอบตะกุกตะกัก



\"อา...ขอบใจนะ\"





เอล์ฟตนนั้นเก็บปีกเข้าหุบไว้กลางหลัง มีแสงสว่างขึ้นมาวูบหนึ่ง แล้วปีกนั้นก็หายไปเหมือนไม่มีอะไรอยู่กลางหลังมาตั้งแต่แรก ก่อนที่เอล์ฟนั้นจะเดินลงไปทางบันได เด็กหนุ่มหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงอยากรู้



\"เอ่อ...พี่สาว...พี่สาวเป็นนางฟ้าเหรอครับ ??\"





รอยยิ้มปรากฎจางๆ ที่มุมปากพร้อมคำตอบ



\"ฉันไม่ใช่นางฟ้าหรอก...และฉันก็เป็นบุรุษอีกด้วย เสียใจด้วยนะ--- \"









หัวหน้าหมู่บ้านกำลังปรึกษาแผนกับคณะกรรมการ เรื่องการป้องกันบริเวณรอบๆ หมู่บ้านอยู่พอดี ในจังหวะที่เอล์ฟหนุ่มเดินเข้ามา เสียงย่ำเท้าเบาๆ ทำให้ที่ประชุมหันมาต้อนรับ





\"ท่านคงเป็นกำลังเสริมจากทัลล่าใช่ไหมครับ? เชิญทางนี้เลยครับ \"   หัวหน้าหมู่บ้านพูด   \"คนที่เหลือล่ะครับ? \"





\"กรุณารอสักครู่\" เอล์ฟหนุ่มตอบ พลางหยิบอุปกรณ์บางอย่างออกจากกระเป๋า \"ขอพื้นที่ให้ข้าหน่อย แล้วก็ช่วยออกไปห่างๆข้าด้วย ข้าไม่อยากให้พวกท่านเป็นอันตรายไป...\"





ชาวบ้านรอบๆ แตกฮือเหมือนโยนหินลงไปในน้ำโดยมิได้นัดหมาย เหลือเป็นที่ว่างขนาดใหญ่พอดูโดยมีเอล์ฟจากทัลล่าอยู่ตรงกลาง หลังจากเขาจัดอุปกรณ์เรียบร้อยแล้ว เขาก็หยิบเอากล่องสีดำที่มีเชือกผูกติดกับข้อมือของเขาออกมาวางตรงกลาง และเริ่มร่ายคาถา ภาษารูนโบราณที่มีเฉพาะเอล์ฟเท่านั้นที่รู้ เปล่งเสียงสูงๆ ต่ำๆ สะท้อนอยู่ในตัวโบสถ์





ข้าขอวิงวอน แด่แม่พระธรณีไกอาผู้ยิ่งใหญ่และเมตตา ขอท่านโปรดนำเหล่าสรรพสัตว์ที่มืดบอดเข้าสู่หนทางแห่งแดนพันธสัญญาด้วยเถิด...





-Elven\'s Portal : ประตูมิติแห่งเอล์ฟ-





ต้นไม้เลื้อยสองต้นงอกพรวดขึ้นมาจากดิน และเกี่ยวประสานกันเป็นซุ้มประตูขนาดยักษ์ ระหว่างต้นไม้ทั้งสองนั้น มีม่านคล้ายผืนน้ำอยู่ เชือกที่ผูกข้อมือเอล์ฟหนุ่มยังมีปลายอีกด้านอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของม่านน้ำ เขาลงไปคุกเข่าอยู่ข้างหน้าประตู เพื่อรอรับอีกร่างหนึ่งที่กำลังออกมา





\"ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ\" เขาตอบ





สตรีนางหนึ่ง สวมชุดดำสนิททั้งตัว ผมยาวดำซึ่งมัดไว้ส่องประกายเมื่อต้องแสงรำไรที่ส่องลอดหลังคาโบสถ์ลงมา รองเท้าส้นสูงสีดำสนิทเช่นกันค่อยๆก้าวลงจากบันไดประตูมิติอย่างระมัดระวังโดยมีเอล์ฟหนุ่มประคองเอาไว้ เมื่อแสงได้ส่องกระทบตัวเธอถนัด ทุกคนก็ได้เห็นชุดฟอร์มของจอมเวทย์ระดับสูงสุดของทัลล่า คือ \"High Council\" หรือสภานักเวทย์ยืนอยู่ตรงหน้า เธอก้มลงไปหาเอล์ฟหนุ่มที่คุกเข่าอยู่แทบเท้า แล้วดึงเข้ามากอด



\"ขอบใจนะ อาร์ช... อุตส่าห์ลำบากพาฉันมาถึงนี่\" เธอพูด



\"ไม่เป็นไรครับ...ท่านเฮล...ข้ายินดี\"  อาร์ชกอดเธอตอบ







หลังจากปล่อยให้ทั้งคู่กอดกันไปกอดกันมาจนหนำใจแล้ว เฮลก็เดินเข้ามาหาหัวหน้าหมู่บ้านที่กำลังงงๆ



\"หาที่พักให้ฉันกับอาร์ชหน่อย\"



ถึงแม้เขาอยากให้ผู้มาเยือนได้พักผ่อนกันก่อน หัวหน้าหมู่บ้านตัดสินใจถามถึงเรื่องที่กำลังกังวลใจ

\"อ่า...แล้วกำลังเสริมมีแค่ท่านสองคน...เท่านั้นเองเหรอครับ? \"



\"แค่เราสองคนเท่านั้นละ แต่ถ้านายไม่มั่นใจละก็ ฉันเอาสิ่งนี้ติดตัวมาด้วย... \"





เธอหยิบเอาสิ่งที่คล้ายสำรับไพ่ออกมาใบหนึ่ง แล้วโยนมันขึ้นไปในอากาศ

\"ซัมมอน !!!\"



แผ่นกระดาษระเบิดเป็นหมอกสีขาว แล้วมีอัศวินหญิงสีขาวทั้งตัวขึ้นมาแทนที่ เธอลงมายืนข้างๆ เฮลเหมือนยามรักษาการณ์ คอยรับคำสั่ง ดาบยาวเปลือยคมท้าแสงอาทิตย์





\"วัลคิรี่ จำนวนเหยียบร้อย น่าจะพอนะ? \" เฮลตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา  \"เอาละ... ฉันกับอาร์ชต้องการพักผ่อน ถ้ามีเรื่องอะไรสำคัญหรือจำเป็นค่อยเรียกแล้วกัน\"





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศแจ่มใสเหมาะแก่การซักผ้าหรือไม่ก็พาสัตว์เลี้ยงออกไปเดินเล่น แต่สำหรับที่นี่คงไม่เป็นสิ่งดีแน่ๆ ถ้าคิดจะพาสุนัขไปเดินเล่นตัดหน้ากองกำลังสองฝ่ายที่กำลังตั้งหันหน้าชนกันอยู่โดยมีตัวประกันของทั้งสองฝ่ายติดอยู่ตรงกลาง  ด้านหลังซึ่งถ้ามองจากในตัวหมู่บ้านซึ่งควรจะเป็นทุ่งหญ้าโล่งๆ แสนสบาย บัดนี้มีอาวุธหนักของสหพันธ์ตั้งเรียงเป็นทิวแถว ชุดฟอร์มและธงสีฟ้าแทบจะบดบังสีเขียวของพื้นหญ้าไว้จนมิด เหล่านักเวทย์ตัวประกันที่จะนำมาแลกถูกมัดอยู่ด้านหน้าสุด โดยมีเงาดำของเรือเหาะเซพเพลินบนฟ้าบังให้



ส่วนอีกด้านซึ่งกลายเป็น \"กองกำลังผสม Shrouded Hills & Tulla\" ไปแล้ว ก็มีวัลคิรี่ที่ทั้งบินทั้งเดินอยู่เต็มไปหมด ด้านหลังของนักรบวิญญาณเป็นชาวบ้านที่พอจะสู้ได้ ส่วนชิกิและพรรคพวกที่ยังโดนจับเป็นตัวประกันอยู่ก็โดนลากถูลู่ถูกังออกมายืนตากแดดอยู่ตรงกลางของหมู่บ้าน และที่ตรงกลางของทั้งสองฝ่ายนั้น ผู้แทนของทั้งสองขั้วอำนาจยืนจ้องหน้ากันอยู่





\"เฮ่ย...ไอ้แว่น\" อาริฮิโกะสะกิดเพื่อน \"มันจะพามาเยอะไปละมั้งแกว่า? แค่แลกตัวประกันมันเล่นขนพวกอย่างกับจะไปบุกเมืองหลวงเลยเนี่ยะ ว่ามั้ย? \"



\"ก็...ไม่รู้สิ คงจะเพื่อความปลอดภัยละมั้ง? \" ชิกิเงยหน้าไปมองเห็นวัลคิรี่อยู่เหนือหัว ซึ่งฝั่งนั้นก็เอาตาถลึงใส่เป็นคำตอบ





เฮลและอาร์ชซึ่งไปเจรจากับฝั่งสหพันธ์เดินกลับมา แล้วออกคำสั่งวัลคิรี่ที่จับกุมตัวประกัน

\"เอาพวกนี้ไปตรงกลาง ระวังตัวด้วย\"



\"รับทราบค่ะ\" วัลคิรี่สาวที่ท่าทางเหมือนเป็นหัวหน้ากระตุกเชือก  \"เอ้า ไปได้\"





ระหว่างที่เดิน ชิกิหันไปหาคุณเลขาที่เดินข้างๆ

\"เอ้อ คุณเลขาครับ พอหลังจากออกไปจากที่นี่ได้ จะทำอะไรก่อนเหรอครับ? \"



\"อาบน้ำค่ะ !!!\" เธอพูดอย่างมั่นใจสุดๆ



\"ฮ่ะฮ่ะ... ส่วนผมคงหาอะไรกินก่อนล่ะครับ ไอ้ซุปใสแจ๋วนั่นไม่พออิ่มจริงๆ\"



\"คงยากหน่อยนะคะ เพราะหลังจากนี้ท่านคงต้องเขียนรายงานอีกเป็นพะเรอเกวียนเลย\"



\"คงงั้นละครับ\" ชิกิหัวเราะ \" ถ้ากลับไปได้น่ะนะ...\"











ตูมมมมมม~~~!!!











เรือเหาะเซพเพลินระเบิดตูมกลางอากาศ ควันสีเขียวลอยฟุ้งอยู่บนฟ้า เซพเพลินยักษ์ควงสว่านฝ่ากลุ่มคันและหมอกของหุบเขาลงโหม่งพื้น ตามมาด้วยเสียงระเบิดกัมปนาทอีกรอบ กองกำลังของทั้งสองฝ่ายออกอาการวุ่นวายทันที





\"เอาไงดีครับผู้การเซีย? \" นายทหารคนหนึ่งปรึกษาหัวหน้ากองกำลังด้วยน้ำเสียงร้อนรน



\"บุกเลย ให้ทหารเราเข้าไปตะลุมบอนช่วยตัวประกันออกมา ส่วนไอ้พวกนักเวทย์ที่เอามาแลก เก็บมันให้เกลี้ยง\"



\"แต่...เรายังไม่ได้ยืนยันว่า...\"



\"ระเบิดบ้านแกสิวะให้ควันสีเขียวน่ะ มันต้องเป็นระเบิดที่เกิดจากไอ้พวกพ่อมดหมอผีนั่นแน่ๆ !!!\" เขาหยิบปืนพกคู่ออกมาถือไว้ในมือ  \"คิดไม่ถึงนะเนี่ย ว่าเรามากันมหาศาลขนาดนี้มันยังกล้า !!! ที่รุ่นพี่เสร็จมันก็คงเพราะอย่างนี้ละมั้ง? \"





บุรุษผู้นี้คือ สตอร์มเรจ เซีย  ลูกชายคนเดียวของตระกูลสตอร์มเรจซึ่งปกป้องราชวงศ์มานานนับตั้งแต่บรรพบุรุษของเขายังล่องทะเลหาแผ่นดิน เป็นที่มาของนามสกุลสตอร์มเรจที่ได้รับพระราชทานมาจากกษัตริย์ ที่แปลว่าพายุคลั่ง  เซียลุกขึ้นยืน กระชับปืนพกคู่สีดำ สลักชื่อ Cynthia และสีขาวสลักชื่อ Divina ให้ถนัดมือ เขาถอดเสื้อคลุมกองทัพทิ้ง แล้วหยิบเอาเสื้อกันกระสุนพร้อมแหนบกระสุนเป็นตับมาใส่





\"ในนามของกษัตริย์ ข้าขอพิพากษาพวกแกด้วยโทษประหาร !!!\"





------------------------------------------------------------------------------------------





วัลคิรี่ที่อยู่ข้างๆ พวกเขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง เธอพุ่งเข้าใส่ทหารที่ใกล้มือที่สุดพร้อมตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมๆ กับวัลคิรี่ทุกตัวซึ่งต่างเปิดศึกห้ำหั่นกับทหารสหพันธ์โดยไม่ฟังเสียงใคร จอมเวทย์ที่หลุดจากการควบคุมคนหนึ่งวิ่งหนีออกมาพลางร้องตะโกน



\"หนีเร็ว หนีเร็ว หนีเร็ว !!! พวกมันไม่ได้ต้องการแลกเปลี่ยนตัวประกันอยู่แล้ว มันจะ-----\"





ปัง !!!





กระสุนจากที่ไหนไม่รู้บินมาเสียบคอหอยนักเวทย์คนนั้น คำพูดที่เหลือยังค้างอยู่ในลำคอ ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยลิ่มเลือดที่ไหลออกมา เขาล้มลงโดยเอาคำพูดที่กำลังจะบอกติดตัวไปสวรรค์ด้วย





เมื่อกระสุนนัดแรกลั่นขึ้นแล้ว นัดที่เหลือก็ตามมาเป็นห่าฝน กระสุนสารพัดชนิดทั้งใหญ่และเล็กปลิวว่อนไปทั่ว วัลคิรี่ตัวหนึ่งพุ่งเข้าหาทหารราบใกล้ๆ แต่ลูกปืนใหญ่ตั้งแท่นที่อยู่บนยอดเนินทิ้งตัวของมันมาจังหวะนั้นพอดี ทั้งทหารมีชีวิตและทหารวิญญาณปลิวว่อนเป็นตุ๊กตาผ้าลงมากลิ้งอยู่บนพื้น วัลคิรี่โชคร้ายค่อยๆ สลายกลายเป็นเกล็ดสะท้อนแสงหายไปในอากาศ แต่ทหารโชคร้ายคนนั้นไม่ ร่างโชกเลือดของเขายังคงอยู่ที่เก่า แหลกไม่มีชิ้นดี





ชิกิวิ่งไปมาโดยยังมีเชือกพันมืออยู่คนเดียวท่ามกลางความบ้าคลั่ง เขามองเห็นห้องใต้ดินที่ใช้เก็บของของบ้านหลังหนึ่งก็วิ่งจี๋เข้าไปหา โดยมีคุณเลขาตามหลังมาติดๆ



\"เข้าไปเร็วครับ ทางนี้ !!!\" ชิกิร้องเรียกคุณเลขา เธอมาถึงแล้ว แต่ยังไม่ได้เข้าไป



\"คนที่รอดต้องเป็นท่านต่างหาก... ไม่ใช่ดิฉัน\"



ชิกิทำหน้างง \"อะไรกันครับ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะ...อุ๊บ !!!--- \"

คุณเลขาถีบชิกิลงไปนอนอยู่ข้างล่างแล้วปิดประตูลั่นกุญแจปิดตายเอาไว้ หลังจากตั้งตัวได้ เขาก็รีบลุกพรวดพราดขึ้นมา ทั้งทุบและดันประตูอย่างสิ้นหวัง



\"คุณเลขา !!! ทำอย่างนี้ทำไมกัน !!! รีบลงมาเร็ว !!!\"



เธอพูดออกมาจากอีกด้านของประตูไม้

\"ท่านรอดก็ดีแล้วล่ะค่ะ... นี่เป็นหน้าที่ของดิฉัน\"  ชิกิคิดว่าเธอคงยิ้มอยู่ที่อีกฟากของประตูแน่ๆ เมื่อเธอพูดประโยคนี้....





\"ฝากอาบน้ำเผื่อด้วยนะคะ\"





ปัง!!! ปัง !!!





เสียงปืนดังขึ้นสองนัด นัดแรกเป็นเสียงปืนพก ส่วนอีกนัดเป็นเสียงดังลั่นจากปืนไรเฟิลทหาร เลือดแดงฉานไหลลงมาตามของประตูไม้ ชิกิตัวสั่นเทิ้มจากความจริงที่อยู่ตรงหน้า







ทำไม?







ทหารของทั้งสองฝั่งยังเข้าห้ำหั่นกันในสมรภูมิ เหล่าชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ตกเป็นเหยื่อของกระสุนสังหาร กลิ่นซากศพและคาวเลือดฟุ้งกระจายเต็มผืนหญ้าและดงดอกไม้อันสวยงาม







ทำไม?







เสียงระเบิดดังกึกก้องไม่เว้นช่วงแม้วินาที กลิ่นเนื้อไหม้น่าคลื่นไส้ลอยลอดร่องกำแพงมาเข้าจมูกของชายหนุ่มที่กำลังตัวสั่นงันงก มือทั้งสองเต็มไปด้วยเลือดของผู้ที่พยายามปกป้องชีวิตเขาด้วยชีวิตของตัวเอง น้ำตาหยดลงเป็นเม็ดๆ บนมือแดงฉาน







ทำไม !?!?







\"ลาวี !!!\"





ประตูกลเปิดโครมออกมาด้วยแรงถีบของโซล เขาวิ่งอ้าวผ่านชิกิลงมาหาลาวีที่นอนแอบอยู่ในมุมมืดแล้วแบกขึ้นบ่าไป ในอ้อมแขนอีกข้างของเขามีเด็กผู้หญิงที่เคยเอาอาหารมาให้ชิกิอยู่ด้วย เธอทั้งถีบ เตะ ข่วนและร้องตะโดน แต่โซลก็ยังหนีบเอาไว้ไม่ยอมปล่อย



\"ปล่อยหนูนะ คุณอา !!! เฮนริเอตต้า พี่เรนาร์ด แล้วก็คนอื่นๆ ยังอยู่ในนั้นเลย !! รีบไปช่วยพวกเขาก่อน หนูเอาตัวรอดได้ !!! ปล่อยนะ !!!\"



\"ขำเหอะอาริน !!! เด็กตัวแค่นี้จะวิ่งฝ่ากระสุนเหมือนในหนังได้รึไง !? ไว้ออกไปข้างนอกได้ก่อนอาจะมารับพวกที่เหลือไป เอ้า... ฮึบ~~\" เขาแบกลาวีขึ้นบ่าโดยไม่สนใจชิกิที่กำลังชี้ปืนใส่





โซลแบกคนหนึ่งคนและอุ้มอีกหนึ่งคนไปที่ทางออก เขาหันมาพูดกับชิกิ

\"ไอ้หนู... วิ่งได้มั้ย? \"



\"...ได้\" ชิกิตอบ



\"งั้นตามหลังมาให้ติดเป็นแฝดสยามเลยนะ ฉันจะพาแกหนี พอไปถึงข้างนอกฝากสองคนนี้ด้วยล่ะ\"





โซลกระโจนพรวดแล้ววิ่งฉิวออกไปทางกำแพงหมู่บ้าน ทหารราบคนหนึ่งโผล่ออกมาตรงหัวมุมพอดี ปืนไรเฟิลยกประทับบ่าเตรียมสังหารเป้าหมาย





ปัง !!!





ชิกิลั่นปืนพก Luger P38 เข้าใส่อย่างลืมตัว ทหารราบนายนั้นกลิ้งหงายหลังลงไปนอนนิ่ง โซลวิ่งเข้าใส่กำแพงแล้วง้างมือขึ้น บอลพลังงานสว่างสุกใสอยู่ในมือ





\"- Force Sphere - ลูกแก้วพลังงาน !!!\"





ตูม !!!





กำแพงหนาหลายนิ้วระเบิดออกเป็นรูกว้าง โซลแบกคนวิ่งนำออกไป ตามด้วยชิกิที่กำลังประสาทเสียจากการที่ยิงทหารฝ่ายเดียวกันเข้าไป



\"ไอ้หนู แกไม่ผิดหรอก\" โซลพูดโดยไม่หันกลับมามอง \"ไม่ยิงแกก็โดนเขาฆ่าตาย เท่านั้นเอง\"





ไม่มีคำโต้แย้งหรือคำตอบใดๆ ออกจากปากของชิกิ...









ไกลออกมาจากหมู่บ้านเล็กน้อย โซลวางลาวีและเอรินไว้ที่พุ่มไม้และหันหลังเตรียมวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านอีกครั้ง แต่ก่อนไปก็หันมากำชับชิกิ



\"ไอ้หนู ไม่ว่าแกจะยอมช่วยหรือเปล่า แต่ถ้าฉันไม่กลับมา ให้พาคนที่อยู่ตรงนี้ไปที่โรงเตี๊ยม \"เฟลมมิ่ง ลิซาร์ด\"  ที่อยู่ตามถนนเส้นข้างหลังแกนั่นให้หมด ไปบอกเจ้าของร้านแล้วพวกเขาจะปลอดภัย ส่วนแกจะทำอะไรหลังจากนั้นก็เป็นสิทธิของแก\"



\"ทำไม...ทำไมคุณถึงเชื่อใจผมล่ะ? ผมเป็นคนของสหพันธ์นะ \" ชิกิถาม





โซลนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า

\"ไม่รู้ว่ะ... ฉันเชื่อใจแกก็เพราะอย่างน้อยแกก็ร้องไห้เป็น\" โซลพูด \"ผู้หญิงที่ตายอยู่ตรงหน้าประตูนั่นเป็นคนดีสินะ\"





แล้วโซลก็วิ่งออกไปสู่หมู่บ้านที่เต็มไปด้วยอันตรายอีกครั้ง





---------------------------------------------------------------------





เมื่อโซลเหยียบเท้าลงไปในบริเวณหมู่บ้านอีกครั้ง ก็พบว่ามันเต็มไปด้วยศพของชาวบ้านและทหาร โดยกองกำลังของสหพันธ์กินพื้นที่ในหมู่บ้านได้เกือบหมดแล้ว เหลือแต่โบสถ์เป็นที่มั่นสุดท้ายเท่านั้น โซลรีบมุ่งหน้าไปช่วยคนที่อยู่ในโบสถ์ แต่สัญชาตญาณบอกให้เขาหยุด





ปังปัง !!! ปังปัง !!! ปังปัง !!! ปังปัง !!!





กระสุนปืนพกวิ่งแหวกอากาศเข้าเสียบกำแพงที่เป็นที่ซึ่งเขาควรจะอยู่เมื่อหนึ่งวินาทีที่แล้ว หากเพียงโซลหยุดช้ากว่านี้เพียงนิด ก็คงไม่มีชีวิตเหลืออยู่เป็นแน่



\"เก่งนี่หว่า หลบได้ด้วย\"





ผู้ที่อยู่อีกด้านของกำแพงก้าวออกมาประจันหน้า ปืนพกสีขาวดำชี้ไปที่เป้าหมาย แหนบกระสุนเปล่าตกลงบนพื้นดิน อันใหม่ถูกปลดขึ้นจากซองเข้ามาใส่แทนที่ โซลตั้งท่าพร้อมรบ มือกางออกเตรียมยิงเวทย์ แต่เขาก็เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าจนได้





\"เฮ็นริเอตต้า... ฮันเซล... แม๊ค... นี่แก... !!!\"



\"ช่วยไม่ได้นะเว้ย ไอ้พวกนี้มันคิดจะสู้เองนี่หว่า ฉันดูออกหรอกว่าแกก็เป็นพวกเดียวกันกับฉัน\" ผู้การเซียเอาเท้าเขี่ยร่างของเด็กๆ ที่อยู่บนพื้น \"คติประจำใจของนักล่า...ไม่ฆ่า ก็ถูกฆ่า ใช่มั้ยล่ะ?\"





สติสัมปชัญญะของโซลขาดผึง เขากระโจนเข้าหาผู้การเซีย มือทั้งสองบรรจุก้อนพลังงานสีแดงอัดแน่น





\"แก--- ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~!!!\"







---------------------------------------------------------------------------------------------





แสงสว่างรอบตัวของเฮล สว่างจ้าเสียจนทุกคนที่เห็นต้องยกมือขึ้นบัง อาร์ชซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่เคียงข้าง พูดกับนายหญิงเบาๆ



\"หากนั่นเป็นการตัดสินใจของท่าน ข้าก็จะปฎิบัติตาม...\"





เชือกผูกข้อมือของทั้งสองที่ถูกถักทอขึ้นจากผมของหญิงสาวบริสุทธิ์หลุดออกจากกัน อาร์ชม้วนมันเก็บเข้าไว้ในกำไล เขาปล่อยผมที่ยาวสลวยดั่งสตรีออกให้แผ่สยายไปตามสายลม แล้วกางปีกสีขาวออกอีกครั้ง





\"ท่านเฮล... ข้าปลดผนึกออกตามคำสั่งแล้ว ขอให้ท่านรักษาชีวิตเอาไว้ด้วยครับ...\"



\"ข้าจะพยายาม... ไปบอกสมาพันธ์นักเวททัลล่า ว่าข้าทำได้เท่านี้ ขอให้ส่งคนมาเอา \"ความลับแห่งเวทย์ตะวันออก\" กลับไปภายหลังด้วย\"





\"ระวังตัวนะครับ\" อาร์ชตอบ แล้วกางปีกบินออกไปสู่ท้องฟ้ากว้าง ทิ้งนายหญิงและหมู่บ้านเอาไว้เบื้องหลัง





\"ข้าต้องขออภัยกับทุกคนในหมู่บ้านนี้ไว้ด้วย... เหลือแต่วิธีนี้เท่านั้น...\" เฮลพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วเริ่มร่ายเวทย์ต่อ







โลกมืดมนอนนธกาลแห่งนรก ในห้วงมิติอันบิดเบี้ยวของธานาโทส ในนามแห่งข้าฯ ผู้เป็นสื่อกลางแห่งสองภพ ขอเรียกบทลงทัณฑ์จากลูซิเฟอร์เพื่อปิดกั้นความหวังทั้งมวลสู่ความมืดมิดนิรันดร์...







- VOID - มิติอนันต์







ท้องฟ้ารอบๆ กลายเป็นสีมืดสนิท มีผลึกสีดำค่อยๆ ก่อตัวล้อมหมู่บ้านเอาไว้จนหมด ภายในลูกแก้วยักษ์นั้น ทุกสิ่งค่อยๆ มืดลงจนไม่สามารถมองเห็นได้แม้กระทั่งมือตัวเอง  ความมืดไม่มีที่สิ้นสุดได้เข้าครอบงำหมู่บ้าน Shrouded Hills ทั้งหมดเอาไว้ และเมื่อแสงสาดส่องลงมาอีกครา สิ่งที่เหลืออยู่ ก็มีแต่ความว่างเปล่าสุดลูกหูลูกตา ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆ ที่เคยอยู่ในหมู่บ้านแสนสุขนี้ กลับกลายเป็นเหมือนไม่เคยมีอะไรอยู่ที่นี่มาแต่แรก











\"พี่โซล... คุณลุง... ทุกๆ คน... \" อารินทรุดลงคุกเข่ากับพื้น \"ทุกคน... หายไปหมดแล้ว... ไม่นะ... ไม่นะ... ไม่...\"







อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา--------------------!!!







ชิกิหันหน้าเข้าหาต้นไม้ หมัดของเขาชกมันไปเรื่อยๆ ซ้ำๆ ย้ำๆ จนเลือดไหลนอง ในหัวของเขามีแต่ภาพของทุกคนที่ทำงานด้วยกันมานาน และรวมถึงเพื่อนสนิทที่เขารักมากที่สุด...อาริฮิโกะ อินุอิ...





\"ชั้นมัน... ไร้ประโยชน์ที่สุด...\"





อารินวิ่งเข้ามาหาเขาทั้งน้ำตา และตบเขาไม่ยั้ง เธอเงื้อมือขึ้นตบตีชิกิ ทั้งๆ ที่น้ำตายังนองหน้า

\"เพราะแก~~!! เพราะแกคนเดียว !! ถ้าแกไม่มา ทุกคนก็คงจะอยู่กันอย่างสงบ !! เพราะแก~~~!!\"





อารินถูกคว้าข้อมือทั้งสองข้างไว้ ชิกิดันเธอลงบนพื้น จากด้านล่างที่ชิกิขึ้นคร่อมเธอเอาไว้ เธอสามารถมองเห็นหน้าของชิกิได้อย่างชัดเจน  



\"เธอพูดถูก...แล้วตอนนี้ผมก็โดนกรรมสนองแล้วไง...\"



น้ำตาของชิกิหยดลงบนหน้าของอารินซึ่งเปลี่ยนมามองชิกิด้วยสายตาอีกแบบ ไม่ใช่สายตาที่นักเวทย์ใช้มองพวกเทคโนโลยี แต่เป็นสายตาที่หญิงสาวใช้มองชายหนุ่ม สายตาของทั้งสองคนประสานกัน บ่งบอกความรู้สึกแทนคำพูดทั้งปวง...







\"ตอนนี้... ผม... ไม่เหลือใครแล้ว...\"





---------------------------------------------------------------------------------------------------------------





ไกลจากหมู่บ้านที่กำลังถูกโจมตี ทหารชุดดำกลุ่มหนึ่งค่อยๆเคลื่อนตัวอยู่ในป่า





\"เฮ้ ร้อดนี่ย์ ชั้นคิดว่าเราทำบาปแบบสุดๆ ลงไปแล้วว่ะ\" เขาพูดกับอีกคน



\"แกรู้มั้ยเซ็น ทหารน่ะ ทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา และผู้รับผิดชอบก็คือผู้บังคับบัญชาไม่ใช่ทหาร\" ร้อดนี่ย์ตอบ  \"ไอ้ที่แกคิดว่าบาปน่ะ ก็โยนให้ท่านนายพลโคห์เลอร์ไปละกัน\"



\"เออแฮะ คิดอย่างนี้แล้วรู้สึกดีขึ้นจิ๊ดนึงว่ะ... เออ แต่แกว่ามั้ย ไอ้อาวุธทดลองนั่นหนักเป็นบ้าเลย ขนาดเท่าม้าตัวย่อมๆ เลยนะนั่น แล้วยังให้แบกเอามันขึ้นไปบึ้มบนฟ้าอีก\"



\"ก็...นะ เขาสั่งมาก็ต้องทำ ทหารก็งี้แหละว้า...\" เขายักไหล่ \"แต่ชั้นก็รู้สึกแย่เหมือนกันว่ะเซ็น การกระทำของเราทำให้เพื่อนทหารด้วยกันต้องเข้าไปตายแบบไร้ประโยชน์ เพื่ออะไรก็ไม่รู้ที่เขาจะยึดน่ะ\"





เซ็นไม่ตอบ





\"เฮ่ย...เซ็น... เซ็น?\"





ฉัวะ...





ปลายเคียวสีแดงเสียบทะลุท้องของร้อดนี่ย์ออกมาด้านหน้า เลือดไหลออกจากบาดแผลเป็นน้ำตก ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังต้นไม้ เธอเดินเนิบๆ เข้ามาหาเหยื่อคมเคียว ชายกระโปรงหนังสีแดงสะบัดไปตามก้าวเดิน



\"ท่าทางเธอจะรู้อะไรเยอะเหมือนกันนะ... ขอเอาตัวเธอไป \"ฟัง\" หน่อยก็แล้วกัน...\"





เธอประทับริมฝีปากลงบนปากของชายหนุ่ม ร้อดนี่ย์ตาเหลือกลานก่อนล้มลงบนพื้น มีลูกไฟสีขาวลอยติดปากของหญิงสาวไป เธอเอามันมาไว้ระหว่างมือทั้งสองข้าง แล้วมันก็แปรสภาพเป็นลูกแก้วสีเทาลูกเล็กๆ ซึ่งเธอจับมันโยนลงไปในกระเป๋าที่มีลูกแก้วสีอื่นๆ อยู่มากมาย





\"จิตใจเป็นอย่างใร ลูกแก้วก็สีนั้น... หึหึ...\"







แล้วสตรีลึกลับก็เดินจากไป ทิ้งศพทหารหน่วยพิเศษหนึ่งหน่วยเอาไว้เบื้องหลัง



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TO BE CONTINUED