คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Brother 04 - ฮยอง
Jimin’s talk.
ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยครับ? ตอนนี้ผมกับวี.. เราเป็นแฟนกัน จากเพื่อนซี้กลายมาเป็นแฟนกันนี่เหมือนในนิยายเลยนะครับ นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว ผมกับวีก็ยังคุยยังเล่นยังทำตัวปกติเหมือนตอนที่เรายังเป็นเพื่อนกัน ก็ผมไม่รู้นี่ว่าคนเป็นแฟนกันเขาต้องทำตัวยังไง ...คนไม่เคยมีแฟนนี่นา... แต่ที่แปลกไปก็คือเราสองคนโดนพี่ๆ ใน Dance club แซวกันมากกว่าเดิมอีก โดยเฉพาะพี่โฮซอกนี่แซวจนผมหน้าแดงไปไม่รู้กี่รอบแล้ว >///< เอ๊ะ! จริงสิ ผมมัวแต่สนใจแต่เรื่องตัวเองจนลืมเรื่องของพี่จินไปเลย ไม่ได้ละ.. ปล่อยให้อยู่อย่างสบายใจมาหลายวันละ วันนี้แหละต้องเริ่มปฏิบัติการ ‘ปั่นหัวแฟนพี่ชาย’ ตัวเองได้แล้ว!
ร่างเล็กเดินก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ ด้วยอาการเซ็งๆ
...พี่จินนะพี่จิน เดี๋ยวนี้ไม่ปลุกกันเลย... ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้จีมินเซ็งเข้าไปอีกที่พี่ชายตัวดีไม่ยอมปลุกเขา
ดีนะ.. ที่แทฮยองโทรมาปลุก ไม่อย่างนั้นเขาต้องเข้าเรียนสายอีกแน่ๆ
“ฮยอง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” จู่ๆก็มีเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นแต่ร่างบางก็ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่สนใจเพราะคิดว่าเจ้าของเสียงนั่นคงไม่ได้เรียกตัวเอง
“จีมินฮยอง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
คราวนี้จำเป็นต้องหยุดเดินเมื่อได้ยินว่าเป็นชื่อของตัวเอง
ร่างเล็กมองซ้ายมองขวาก่อนจะหันหลังเห็นเป็นร่างที่คุ้นตากำลังวิ่งตรงมาที่ตัวเอง
...ไอเด็กนั่น...
เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ไม่อยากเจอสักเท่าไหร่ร่างเล็กจึงหมุนตัวกลับพร้อมกับก้าวเท้าเดินต่อไปทันที
แต่ขายาวๆของร่างโปร่งก็สามารถวิ่งตามมาเดินแนบข้างคนตัวเล็กจนได้
“ฮยองอ่ะ
เดินไม่รอผมเลย”
“...”
“ฮยองกินอะไรมายังครับ?”
“...”
“ไปกินข้าวกัน”
พูดจบก็คว้าข้อมือเล็กเตรียมจะเดินไปแต่ร่างเล็กก็ยื้อไว้ก่อน
“ดะ..
เดี๋ยว.. เดี๋ยว!
กูไม่ได้บอกว่าจะไปกับมึงนะ!”
“อ้าว! ก็เห็นฮยองเงียบผมก็เลยคิดว่าฮยองตกลงแล้ว”
จองกุกส่งยิ้มกวนไปให้อีกคน จีมินจิ๊ปากพร้อมกับเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
หลังจากที่ซื้ออาหารเสร็จจีมินก็เดินมองหาที่นั่งทันที ...วีมารึยังวะ?...
คิดในใจพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วโรงอาหาร เมื่อไม่เจอคนที่กำลังนึกถึงร่างเล็กก็เลือกนั่งตรงที่ว่างใกล้ๆตัวแล้วลงมือจัดการอาหารตรงหน้าทันที
“นั่งด้วยคนนะฮยอง”
ผู้มาใหม่พูดขึ้นแล้วเลือกนั่งตรงข้ามกับคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
จีมินมองจองกุกตาขวาง อยากจะลุกออกไปจากตรงนี้แต่เพราะความหิวจึงต้องจำใจนั่งต่อ
“ที่ว่างก็มีเยอะแยะ”
น้ำเสียงเล็กๆห้วนๆพึมพำออกมาอย่างจงใจให้อีกคนได้ยิน
“ให้ผมนั่งคนเดียวผมก็เหงาแย่สิ
นั่งกับฮยองดีกว่า”
“นี่! อย่าเรียกกูว่าฮยองได้มั้ย? มันน่ารำคาญ!” ร่างเล็กพูดด้วยสีหน้าหาเรื่องทำให้อีกคนอมยิ้มกับใบหน้านั้นที่มองยังไงก็น่ารักมากกว่าน่ากลัว
“ผมว่ามันน่ารักดีออกครับ..
ฮยอง”
“ถ้ามันน่ารักก็เอาไว้ไปเรียกพี่จินดิ”
“พี่จินไม่ให้ผมเรียก
ผมก็เลยเอามาเรียกฮยองแทน”
“นี่! ก็บอกว่าไม่ให้เรียกฮยองไงเล่า!”
“ฮยองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
จองกุกพูดซ้ำไปมาหลายครั้งจนเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มแยกเขี้ยวใส่ก็หัวเราะร่าก่อนจะก้มหน้ากินสปาเกตตี้ของตัวเองต่อ
ส่วนจีมินก็ได้แต่ทำหน้ายู่อย่างหงุดหงิด ...ไอเด็กบ้านี่ชักจะรุกมากเกินไปละ
ไม่ได้นะจีมิน.. นายจะแพ้ตั้งแต่แรกไม่ได้นะ...
คิดได้อย่างนั้นสายตาคู่สวยก็จ้องไปที่ขนมปังกระเทียมชิ้นใหญ่บนจานของจองกุกแล้วยิ้มร้ายออกมา
“มึงชอบกินหนมปังกระเทียมหรอ?”
จองกุกเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ ...หืม? ชวนเราคุยก่อนแฮะ...
“ครับ..
ผมชอบกินพวกที่มีแป้งน่ะครับ ฮยอง” แม้จะรู้สึกหงุดหงิดกับคำว่า ‘ฮยอง’
ที่อีกคนพูดแต่จีมินก็พยายามยิ้มอย่างใจเย็น
“กูก็ชอบกินเหมือนกัน”
พูดจบก็คว้าขนมปังกระเทียมจากจานของจองกุกมาอย่างรวดเร็วแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
“อ่า..
ฮยอง นั่นมันของผมนะ”
“ช่วยไม่ได้
ก็กูอยากกินนี่” ยิ้มเยาะเย้ยร่างโปร่งทั้งที่ปากก็ยังเคี้ยวขนมปังจนแก้มตุ่ยอยู่
“จองกุก~”
เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกับแขนยาวของใครคนหนึ่งโอบรอบคอจองกุกจากด้านหลังเรียกให้สองคนที่นั่งอยู่หันไปมอง
“ทำไมมาถึงแล้วไม่ไปหาพี่ล่ะ?”
“ผมหิวข้าวน่ะครับ..
แล้วพอดีเห็นพี่จีมินเขานั่งอยู่คนเดียวก็เลยมานั่งเป็นเพื่อน”
ร่างโปร่งหันไปตอบซอกจินที่ตอนนี้ย้ายมานั่งข้างๆแล้ว
แต่ก็ต้องกระตุกเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตของคนตัวเล็กกำลังถูกส่งมาที่ตัวเอง
“เออ..
ไอเตี้ย! แล้วไอวีมันไปไหน?”
นัมจุนที่เดินมาพร้อมกับซอกจิน ยุนกิ และโฮซอกเอ่ยถามพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งตรงที่ว่าง
“ไม่รู้ดิพี่ มาถึงผมก็ยังไม่เห็นเลย คิดว่าอยู่กับพวกพี่ซะอีก”
พูดจบก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์แล้วโทรออกหาคนรักทันที
“เฮ้ย! มึง!
เมื่อวานมึงขโมยกางเกงกูไปใส่ใช่มั้ย?”
“พ่องอ่ะ! ขโมยอะไร? กางเกงตัวนั้นอ่ะของกู..
มึงยืมกูไปเดือนนึงแล้วไม่ยอมคืน.. ลืมแล้วหรอมึง?”
มือขาวของยุนกิตีลงไปที่หัวของโฮซอกหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
โฮซอกทำท่าใช้ความคิดอยู่สักพักนึงก่อนจะมองหน้ายุนกิแล้วยิ้มแห้ง
“เออว่ะ..
กูลืม ยุนกิ.. กูขอโทษ อย่าโกรธกูนะ” พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้มอีกคน
“กูไม่โกรธมึงหรอก
แต่กูงอน!”
ยุนกิทำหน้าเบ้แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“โห่มึง! เรื่องแค่นี้ทำมากระแดะงอนกู”
ไม่พูดเปล่าโฮซอกผลักหัวอีกคนจนตัวเอน
“แล้วมึงจะง้อป่ะล่ะ?”
“ง้อ...”
“งั้นกูหายงอน!”
“เออ..
พวกมึงนี่งอนง่ายหายเร็วดีเนอะ” ซอกจินเอ่ยแซวเพื่อนทั้งสอง
“ขืนกูงอนนานเดี๋ยวแม่งไม่ง้อ
ฮ่าๆๆ” ยุนกิหันไปหัวเราะกับโฮซอก
“นี่จองกุก
ถ้าพี่งอนนาย.. นายจะง้อแบบนี้มั้ย?”
“ง้อสิครับพี่จิน”
ส่งยิ้มจริงใจไปให้ ทำให้อีกคนยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“หวานกันเข้าไปพวกมึง..
ดูไอเตี้ยดิ๊แม่งจะร้องไห้แล้วเนี่ย”
นัมจุนมองหน้าจีมินที่ตอนนี้มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
มือเล็กกดโทรรัวๆหวังแค่ให้คนๆนึงกดรับ ...ทำไมไม่รับ?
ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงด้วย?...
“มาช้าแค่นี้ไม่เห็นต้องโทรตามเลย”
ร่างเล็กหันไปตามต้นเสียงก่อนจะโผเข้ากอดเจ้าของเสียงเหมือนเด็กๆ
“เห้ย! ร้องไห้ทำไม?” ถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นตาคู่สวยของคนตัวเล็กเริ่มรื้นไปด้วยน้ำใสๆ
“ใครร้องไห้?”
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาเล็กน้อย
“ก็หมูตัวนี้ไง”
พูดพร้อมกับใช้มือบีบปลายจมูกอีกคนเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“เดี๋ยวเหอะ! ทำให้เป็นห่วงแล้วยังมาว่ากูเป็นหมูอีก!” ไม่พูดเปล่า
ร่างเล็กวิ่งไล่เตะคนรักตัวเองอย่างที่เคยทำเมื่อครั้งที่ยังเป็นเพื่อนกันท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆในกลุ่ม
“ยุนกิ...
เราไปไล่เตะกันแบบนั้นบ้างดีมั้ย? ฮ่าๆๆ”
โฮซอกสะกิดคนรักสลับกับมองจีมินที่กำลังไล่เตะแทฮยองอยู่อย่างขำๆ
“พ่องอ่ะ!”
“ยุนกิอ่า...
ด่าเค้าทำไม?”
“มึงอย่ามาทำมุ้งมิ้ง
กูเลี่ยนว่ะ!”
ยุนกิส่ายหัวไปมาอย่างเอือมๆ
“อ้าวมึง! ก็กูเห็นคู่อื่นเขาทำกันแบบนี้อ่ะ”
“เรื่องของเขาแต่กูไม่ชอบ! กูชอบแบบซาดิส!
กูชอบความรุนแรงเว้ย!
แล้วที่กูไม่อยากไปไล่เตะกับมึงแบบไอสองตัวนั่นน่ะ เพราะกู...
อยากทำอย่างอื่นมากกว่า” มือเล็กขาวแตะลงที่ไหล่ของโฮซอกเบาๆ
โฮซอกทำหน้างงแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มนัยน์ๆของอีกคนก็รู้ทันทีว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร
“คืนนี้เลยมั้ยมึง?”
โฮซอกเลื่อนมือไปแตะที่ตักของยุนกิพร้อมกับยิ้มมุมปาก
“เชี่ยแม่งหื่น!” นัมจุนที่นั่งมองอยู่นานเอ่ยประชดประชัน
“ใครจะไปติ๊งต๊องเหมือนไอสองตัวนั่นล่ะ ฮ่าๆๆ” ยุนกิและทุกคนต่างหัวเราะกับภาพที่จีมินยังคงวิ่งไล่เตะแทฮยองอย่างไม่ลดละ แต่ทว่ากลับมีสายตาคู่หนึ่งมองทั้งสองด้วยสายตาปวดร้าว
TBC.
Talk with Writer.
กลับมาแล้วครับ ตอนนี้เอามาลงให้เร็วกว่าปกติเพราะตั้งแต่วันพุธถึงวันอาทิตย์ไรท์ไม่ว่างเลยครับ ต้องไปทำงานระดับชาติ 555
ตอนนี้เรากลับมาที่คู่หลักอย่างกุกมินบ้าง วีมินเยอะแล้ว 555
บังทันจะมาแล้วอย่าลืมไปส่องหนุ่มๆกันบ้างนะครับ แล้วเจอกันที่งานแถลงข่าววันที่ 28 และก็งานมีทวันที่ 29 นะครับรีดเดอร์ที่รักทุกคน ^^
ความคิดเห็น