[Fic BTS] My Brother พี่ชายผม.. ใครอย่าแตะ! [KookMin]

ลำดับตอนที่ #20 : My Brother 16 - ดูแล[2]

ดูแล [2]

            หลังจากกลับจากเยี่ยมจองกุกแล้ว ซอกจินและแทฮยองก็กลับมาที่บ้านของซอกจินทันที ร่างบางไขรั้วบ้านก่อนจะหันหน้ามาทางอีกคน

            “ขอบคุณที่มาส่งนะ”

            “ไม่ได้ส่งอย่างเดียวนะครับ แต่..” ซอกจินขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยินอีกคนพูดตอบกลับมา

            “ผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ด้วยต่างหาก”

            “ไม่เป็นไรหรอก รบกวนนายเปล่าๆ”

            “ไม่รบกวนเลยครับ อีกอย่างจีมินขอให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนพี่เอง” พูดจบก็ยิ้มกว้างให้ ซอกจินไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินนำเข้าไปข้างใน

            “นายหิวรึเปล่า?” เมื่อเดินมาถึงด้านในของตัวบ้านก็เอ่ยถามคนอายุน้อยกว่าทันที

            “พี่จะทำอะไรให้กินหรอครับ?”

            “บะหมี่ ถ้านายจะกินพี่จะได้ต้มเผื่อ” พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องครัวก่อนที่แทฮยองจะเดินตามเข้าไปอีกคน

            “ตามเข้ามาทำไมล่ะหืม? ไปนั่งรอไป” เมื่อเห็นอีกคนเดินตามเข้ามาก็เอ่ยปากไล่อีกคน

            “ผมจะตามมาช่วยไงครับ เดี๋ยวเกิดพี่โดนน้ำร้อนลวกอีกจะทำไง”

            “อ.. เอ่อ.. อึ้ม” ซอกจินชะงักไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

            วันที่ตัวเองโดนน้ำร้อนลวก..

            วันที่แทฮยองทำแผลให้..

            ..และวันที่เขาสองคนจูบกัน

            แก้มขาวขึ้นสีแดงอ่อนๆก่อนจะสลัดความคิดของตัวเองออกแล้วเดินไปหยิบหม้อมาเติมน้ำลงไป ..มันก็แค่ความผิดพลาดแหละซอกจิน..

            เวลาผ่านไป.. หลังจากทั้งคู่กินบะหมี่กันเสร็จเรียบร้อยซอกจินก็เก็บชามเข้าไปล้าง ด้านแทฮยองก็ช่วยเช็ดโต๊ะจนสะอาด

            “นายจะนอนห้องจีมินใช่มั้ย?” ซอกจินตะโกนถามอีกคนจากในห้องครัว

            “ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละครับพี่จิน” พูดพลางเดินเข้าไปหาอีกคนที่ล้างจานอยู่

            “นายขึ้นไปอาบน้ำนอนเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่ล้างจานเสร็จแล้วก็คงขึ้นไปเลย อ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหันหน้าไปก็เจอเข้ากับใบหน้าของอีกคน ..ใกล้กันอีกแล้ว..

            “ผมรอขึ้นไปพร้อมพี่ดีกว่า.. เป็นห่วง” สายตาคมจ้องอีกคนนิ่งทำให้อีกคนหน้าแดงแต่ก็ต้องหลบสายตานั้นทันทีก่อนที่เหตุการณ์แบบวันนั้นจะเกิดขึ้นอีก

            “วี.. พี่ขออะไรนายหน่อยได้มั้ย?” ซอกจินพูดพร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวออกจากอีกคนเพื่อยกชามไปเก็บ

            “...”

            “นายสัญญากับพี่ได้มั้ย.. ว่าจะไม่ทำให้จีมินเสียใจ” แทฮยองก้มหน้าลงอย่างเสียมิได้ แม้ในใจจะไม่รับปากแต่ก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ

            “เอ่อ.. งั้นพี่จะขึ้นไปอาบน้ำนอนละ นายก็เหมือนกันล่ะรีบๆนอนซะ” พูดจบก็รีบเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเองทันทีท่ามกลางสายตาของอีกคนที่มองตามอย่างเศร้าๆ ..พี่จะรู้มั้ยนะ? ว่าจีมิน.. ไม่ใช่คนที่ผมรัก..

.

.

.

.

.

            ‘คุณตุ๊กตาน่ารักจังเลย~’ สายตาน่ารักจับจ้องอยู่ที่ตุ๊กตาตัวหนึ่งบนชั้นวางในห้างสรรพสินค้าอย่างสนอกสนใจ

            ‘แต่วีว่าคุณหมีน่ารักกว่าน้า’ พูดพลางชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวโตที่ถูกวางอยู่ข้างๆกัน

            ‘คุณหมีใครๆเขาก็มีกัน จีมินอยากมีตุ๊กตาที่ไม่เหมือนคนอื่น’ ใบหน้าน่ารักยังคงมองไปที่ตุ๊กตาตรงหน้าอยู่

            ‘แต่จีมินต้องช่วยพี่จินประหยัดตัง’ แววตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

            ‘จีมินชอบคุณสิงโต..’ แทฮยองมองเพื่อนตัวเล็กของเขานิ่ง

            ‘เรากลับบ้านกันเถอะวี จีมินอยากกลับแล้ว’ คนตัวเล็กจูงมือเพื่อนออกไปจากตรงนั้นช้าๆโดยพยายามไม่หันกลับไปมองเจ้าตุ๊กตาสิงโตนั่นอีก

            ‘แม่ฮะ ซื้อคุณหมีกับคุณสิงโตให้หน่อยได้มั้ยฮะ?’

            ‘วีจะเอาไปทำไมตั้งหลายตัวล่ะหื้ม?’ ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน

            ‘ก็วีอยากได้..’

            ‘เราใช้เงินฟุ่มเฟิอยไม่ได้นะจ๊ะวี’

            ‘งั้นวีเอาตัวเดียวก็ได้ฮะ’ พูดแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาที่ตัวเองต้องการมากอดไว้ก่อนจะเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ที่กำลังลูบหัวตัวเองเบาๆ

            ‘จีมิน’

            ‘…’

            ‘วีให้’ พูดพลางยื่นบางอย่างไปให้คนตัวเล็กตรงหน้า

            ‘คุณสิงโต~’  รอยยิ้มกว้างจนตาปิดถูกส่งไปให้อีกคน มือเล็กคว้าตุ๊กตาสิงโตที่ตัวเองหมายปองไว้เข้ามากอดแน่น ภาพตรงหน้าส่งให้แทฮยองยิ้มตามไปด้วย

            ‘วีให้จีมินหรอ?’

            ‘อื้อ วีเห็นจีมินอยากได้เลยขอให้แม่ซื้อให้’

            ‘ขอบคุณนะ จีมินรักวีที่สุดเลย~’

.

.

.

.

.

            สายตาคมจ้องมองไปยังตุ๊กตาสิงโตที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนหัวเตียงก่อนมือหนาจะเอื้อมไปหยิบมันมาอุ้มไว้ ภาพความทรงจำในวัยเด็กของเขาและจีมินถูกกรั่นกรองออกมาช้าๆ ตุ๊กตาที่เขาตั้งใจให้จีมินแม้ว่าจะต้องแลกกับการไม่ได้เจ้าหมีตัวนั้นก็ตาม

            แทฮยองล้มตัวนอนลง มือหนายังคงอุ้มเจ้าตุ๊กตาตัวเดิมอยู่อย่างนั้น พลิกตัวซ้ายทีขวาทีแต่ก็ยังนอนไม่หลับ พยายามข่มตานอนก็แล้วแต่ก็ยังไม่เป็นผล เจ้าตัวชั่งใจอยู่นานก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป

            ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนึง แขนแกร่งยกขึ้นหวังจะเคาะเรียกเจ้าของห้องแต่ก็ต้องชะงักแล้วลดมือลง ..พี่คงจะหลับแล้ว ผมไม่กวนดีกว่า.. แทฮยองถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินย้อนกลับไปที่ห้องของจีมินดังเดิม

V’s talk.

            เฮ้อ~ นี่ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้งครับ ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้มีแต่เรื่องให้ต้องคิด ผมสับสนครับ หัวใจผมสับสนมาก ทั้งๆที่ตอนนี้ผมกับจีมินนี่เลื่อนสถานะมาเป็นแฟนกันแล้ว แต่กลับไม่มีความรู้สึกของคนที่รักกันควรจะเป็น ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรไปมากกว่าตอนเป็นเพื่อนกัน ยอมรับว่าผมมีความสุขที่ได้อยู่กับหมูมัน รู้สึกไม่อยากจะเสียคนๆนี้เลย แต่ทุกครั้งที่เห็นจีมินอยู่กับเจ้าเด็กจองกุกผมกลับไม่รู้สึกหึงอะไร จะหวงซะมากกว่า แต่ก็เหมือนเมื่อก่อนที่ผมหวงเนื้อหวงตัวแทนเพื่อนตัวเล็กของผม ในทางกลับกันเวลาที่ผมเห็นเขาคนนั้นอยู่กับเด็กนั่น ผมรู้สึกเจ็บยังไงไม่รู้ อยากจะเข้าไปแทรกแต่ก็ทำไม่ได้ ผมไม่มีสิทธิหนิ เขาสองคนเป็นแฟนกัน แต่ผมก็แค่น้องชายเท่านั้น น้องชายของ ‘พี่จิน’

ที่โรงพยาบาล..

            ห้องพักผู้ป่วยยังคงเปิดไฟสว่างบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของห้องนั้นยังไม่นอน ร่างเล็กนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวพลางสายตาสวยนั่นจ้องไปยังจอสมาร์ทโฟนขนาดใหญ่ บ้างก็มองนิ่งบ้างก็หัวเราะออกมา จองกุกมองคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ โทรศัพท์นั่นมีอะไรน่าสนใจนักหนา ทีกับตัวเขาไม่เห็นจะมานั่งจ้องบ้างเลย

            “ยังไม่นอนอีกหรอครับ?”

            “...”

            “ฮยอง”

            “...”

            “จีมินฮยอง”

            “...” คนตัวเล็กแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ใบหน้าน่ารักยังคงจ้องหน้าจอมือถือต่อไป

            “...” เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกคนเงียบไปจึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่เตียงแต่กลับไม่พบคนที่กำลังมองหา

            “หายไปไหนแล้.. เฮ้ย!!” จีมินสะดุ้งทันทีเมื่อมือขาวๆของอีกคนมาดึงโทรศัพท์ของเขาออกพร้อมกับใบหน้าหล่อที่จ้องหน้าคนตัวเล็กใกล้ๆ

            “โทรศัพท์นี่มีอะไรน่าสนใจนักหนาหรอครับ? ผมเรียกฮยองก็ไม่ได้ยิน”

            “ก็กูดูการ์ตูนอยู่อ่ะ เอาคืนมานะ!” จีมินเอื้อมมือไปหวังเพื่อจะแย่งโทรศัพท์คืน แต่มีหรือที่จองกุกจะยอม

            “ไม่ให้ครับ”

            “นั่นมันของกู!” พูดพลางพยายามแย่งมันมาจากมืออีกคน จองกุกย้ายมือไปไว้ข้างหลังด้านจีมินเองก็เอื้อมแขนสั้นๆ(?)ของตัวเองตามไป ใบหน้าหล่อยกยิ้มน้อยๆเพราะตอนนี้มันเหมือนกับว่าคนตัวเล็กกำลังกอดเขาอยู่น่ะสิ

            “ฮยองหลอกกอดผมหรอครับ?” จีมินชะงักไปก่อนจะก้มลงมองตัวเองที่เหมือนกำลังกอดอีกคน

            “เฮ้ย! จะบ้าหรอ!? ใครจะไปอยากกอดคนอย่างมึง!” พูดพร้อมกับถอยหลังออกมาทันที

            “อยากกอดผมก็บอกมาเถอะ เดี๋ยวผมจะได้ให้กอดดีๆ” ยักคิ้วให้ทีนึงพร้อมกับยิ้มยียวนออกมา

            “จอน จองกุก!”

            “ครับ?”

            “เอาโทรศัพท์กูคืนมา!” จีมินพยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองไว้

            “ไม่คืนครับ” ร่างโปร่งยังคงกวนอีกคนต่อ

            “ย่าห์!!!! กูจะไม่ทนแล้วนะ” พูดจบก็โถมเข้าใส่อีกคนจนลงไปนอนทับกัน จีมินที่ไม่สนใจอะไรพยายามแย่งโทรศัพท์จากมืออีกคนโดยลืมไปว่าจองกุกนั้นยังต้องให้น้ำเกลืออยู่

            “โอ๊ย!” จองกุกร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บที่หลังมือ

            “ฮ่าๆ ได้มาแล้ว ไม่ต้องมาทำสำออยเลยนะมึงอ่ะ” จีมินยิ้มอย่างผู้ชนะ

            “ผมเจ็บจริง..” พูดพลางจับที่มือตัวเองเบาๆ จีมินที่ได้ยินดังนั้นก็ก้มลงมองมืออีกคนก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลย้อนไปตามสายน้ำเกลือ

            “ล.. เลือดนี่! กู.. กูขอโทษนะ เดี๋ยว.. ก.. กูไปตามพยาบาลมาให้” พูดจบก็รีบวิ่งออกไปก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมพยาบาลสาว

            หลังจากพยาบาลได้ทำการเจาะมือเพื่อให้น้ำเกลือเสร็จแล้ว ร่างเล็กก็ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่ยอมพูดยอมจาจนอีกคนเริ่มรู้สึกเป็นห่วง

            “เป็นอะไรไปครับ?” เป็นจองกุกที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

            “กู.. กูขอโทษนะ”

            “เรื่องแค่นี้เองครับ ผมเองที่ผิด ผิดที่ไปแกล้งฮยองก่อน”

            “ก็นั่นแหละ มึงทำตัวเองพาลทำให้กูรู้สึกผิดไปด้วย สมน้ำหน้า แบร่!!” ไม่วายแลบลิ้นใส่จนอีกคนหลุดขำออกมา

            “ดึกแล้ว กูนอนแล้วนะ” พูดแล้วทำท่าจะนอนลง

            “เดี๋ยวสิฮยอง ผมนอนไม่หลับอ่ะ”

            “เรื่องของมึงสิ” พูดไปแบบนั้นแต่ก็นั่งมองอีกคนเป็นคำถาม ‘แล้วจะให้ทำยังไง?’

            “ฮยองมากล่อมผมหน่อยสิ” ยิ้มยิงฟันไปให้อีกคน

            “ห๊ะ! กล่อม? มึงอายุเท่าไหร่แล้วยังจะต้องกล่อมนอนอีก”

            “ก็ผมอยากให้ฮยองกล่อมอ่ะ”

            “กูไม่ใช่พี่จินแฟนมึงนะ” ประโยคนี้ทำเอาจองกุกชะงักไปเล็กน้อย ..นั่นสิ แล้วทำไมเราต้องอ้อนจีมินฮยองด้วย?..

            “ก็พี่จินไม่อยู่นี่ครับ”

            “กูขี้เกียจ”

            “ถ้าฮยองไม่กล่อมผมนอน ผมก็จะกวนอยู่แบบนี้แหละ” จองกุกพูดอย่างไม่ยอม

            “อ่ะๆ ก็ได้ กูรำคาญหรอกนะถึงยอมอ่ะ” แม้จะได้ยินแบบนั้นแต่ก็ทำให้คนตัวโตยิ้มออกมา

            “แล้วจะให้กูทำไงอ่ะ?” จีมินย้ายตัวเองมานั่งข้างๆเตียง

            “ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่จับมือผมไว้ก็พอครับ” พูดแล้วก็ยื่นมือไปตรงหน้าอีกคน

            “เอ่อ..” จีมินลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นไปจับมืออีกคน จองกุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมากุมมือเล็กไว้แทน

            “อยู่แบบนี้นะครับ ไว้ผมหลับแล้วฮยองค่อยปล่อยก็ได้”

            “อืม มึงรีบนอนเหอะ กูง่วงจะตายแล้ว” จองกุกพยักหน้าก่อนจะหลับตาลงเหลือไว้เพียงคนตัวเล็กที่ยังคงนั่งมองอีกคนอยู่ ..ถ้ายังรักพี่ชายกูอยู่ก็อย่ามาล้อเล่นกับตวามรู้สึกฉันสิ จอน จองกุก..

            ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่.. จองกุกค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบว่ายังมืดอยู่เลย สายตาเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย ..ตีห้า.. นี่เขาตื่นมาทำไมตอนเช้าขนาดนี้ ร่างโปร่งขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่มือของเขา มือเล็กๆนั่นยังคงปล่อยให้เขากุมอยู่แบบนั้น เขากุมมืออีกคนไว้ทั้งคืนสินะ ปากได้รูบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆอีกคนที่ฟุบหน้าลงกับเตียง ดวงตาเรียวที่ปิดอยู่ ปากเล็กที่มีคราบขาวติดอยู่ที่มุมปากเล็กน้อย ใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวนั้นหลับสนิท

            “ทำไมฮยองถึงน่ารักอย่างนี้ล่ะ?” นิ้วเรียวไล้ลงที่จมูกโด่งได้รูปของอีกคนอย่างเบามือก่อนจะเปลี่ยนไปลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลนั่นแทน

            “จะเป็นไรมั้ยนะ? ถ้าคนที่ผมตกหลุมรักไม่ใช่พี่จิน” มือที่กุมอยู่ถูกเพิ่มแรงกระชับขึ้นเล็กน้อย

            “ถ้าผมเป็นแฟนกับพี่ชายของฮยองไม่ได้ ผมขอเป็นแฟนกับฮยองแล้วกันนะ..”

TBC.

Talk with Writer.

มาอัพตอนใหม่แล้วนะคับ ^ ^

สงสัยไรท์หายไปนานเลยทำรีดหายไปด้วย .บีบน้ำตา

ยังอยากได้เม้นติชมอยู่น้าค้าบบบบบ รู้สึกใจหายที่ไม่ค่อยมีเม้นไม่ค่อยมีคนอ่าน ไรท์จิคราย

แต่ก็ยังหน้าด้านแต่งต่อไป 555555

ปล. รักคนอ่านนะจ๊ะ จุ๊บ