คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : My Brother 15 - ดูแล[1]
ดูแล [1]
หลังจากที่จีมินลงไปทานอาหารที่โรงอาหารด้านล่างแล้วก็กลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย
เมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าอีกคนยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสืออยู่โดยข้างๆเตียงมีถาดอาหารซึ่งถ้าเดาไม่ผิดต้องเป็นของทางโรงพยาบาลนำมาให้แน่นอน
และที่น่าแปลกใจคืออาหารในถาดยังคงอยู่ครบเหมือนเดิมไม่มีการแตะต้องหรือลดลงแม้แต่น้อย
“ทำไมไม่กินข้าว!?” จีมินถามออกมาเสียงดังจนจองกุกถึงกับสะดุ้ง
“ก็รอฮยองมาป้อนครับผม” จองกุกพูดจบก็ส่งยิ้มกว้างให้
“มีมือทำไมไม่กินเอง!” จีมินชักสีหน้าใส่เมื่อได้ยินคำตอบ
“ก็ผมไม่มีแรงกินเองอ่า ดูสิครับแรงจะยกแขนยังไม่มีเลยฮยอง” พูดพลางทำท่าอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจนร่างเล็กหมั่นไส้เดินเข้าไปหยิกแขนแรงๆ
“นี่แน่ะ!!”
“โอ๊ย! ผมเจ็บนะฮยอง” จองกุกร้องลั่นด้วยความเจ็บ
“สมน้ำหน้า แบร้!” พูดจบก็แลบลิ้นใส่อีกคนอย่างน่ารัก
“ไหนว่าจะมาดูแลผมไง” จองกุกแกล้งทำหน้าเศร้าซึ่งทำให้จีมินชะงักไป
“เอ่อ.. กูป้อนให้ก็ได้” พูดจบร่างเล็กนั่งลงข้างๆเตียงแล้วยกชามข้าวต้มในถาดขึ้นมาถือไว้ก่อนจะตักขึ้นมาเป่าเบาๆจองกุกมองการกระทำเหล่านั้นยิ้มๆก่อนที่ช้อนข้าวต้มจะถูกยื่นมาจ่อที่ปากตัวเอง
“กินสิ มัวแต่ยิ้มอยู่ได้” จองกุกได้ยินดังนั้นก็งับช้อนเบาๆพร้อมกับกลืนข้าวต้มอุ่นๆลงคอไป
“อร่อยจังครับ” จองกุกยิ้มกว้างออกมา
“แหงล่ะ ของโรง’บาลทำนี่”
“เพราะฮยองป้อนตังหากครับ..”
“บ.. บ้าน่ะ! กินๆไปเลยไม่ต้องพูดมาก!” ร่างเล็กรีบตักข้าวต้มยัดใส่ปากอีกคนอย่างรวดเร็วจนคนโดนป้อนเกือบสำลัก ...ทำไมต้องเขินวะจีมิน?...
เวลาผ่านไปสักพัก.. ร่างโปร่งยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่จนเมื่อเริ่มรู้สึกเมื่อยจึงขยับบิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วจองกุกก็ได้เห็นว่าร่างเล็กนั่งหลับคาหนังสือการ์ตูนอยู่ ..ตกลงใครเฝ้าใครเนี่ย?... จองกุกค่อยๆขยับลงเดินไปใกล้ๆคนตัวเล็กก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพร้อมกับจ้องใบหน้าเล็กที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยอยู่แบบนั้น เรียวตาเล็กที่ปิดอยู่ แก้มป่องๆขึ้นสีแดงเรื่ออ่อนๆ ปากอิ่มที่เผยอออกเล็กน้อยปล่อยให้น้ำใสๆไหลออกจากมุมปาก ทุกอย่างเหมือนสะกดให้จองกุกมองอย่างหลงใหล ...ไม่ว่าฮยองจะทำหน้าแบบไหนมันก็น่ารักจริงๆเลย... ได้แต่คิดอยู่ในใจแล้วแอบยิ้มออกมาอยู่คนเดียว
ที่ BANGTAN CLUB..
“เฮ้ย! ไอจิน! เตี้ยมันไปไหนวะมึง?”
“กูให้มันไปเฝ้าจองกุกที่โรง’บาล”
“เออๆ
งั้นวันนี้ก็ซ้อมแค่ส่วนของเราละกัน” พูดจบโฮซอกก็เดินไปเปิดเพลง
เสียงเพลงดังขึ้นเบาๆพอที่ทุกคนในห้องจะได้ยินพร้อมๆกับที่โฮซอกสอนท่าเต้นให้กับทุกคนช้าๆ
จนเมื่อเวลาผ่านไปกว่าสามชั่วโมงทุกคนก็เริ่มมีทีท่าหมดแรง
“กูเรื่มเหนื่อยแล้วว่ะ พักก่อนได้มั้ยวะ?” นัมจุนที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับยุนกิและซอกจินเอ่ยขึ้นมาอย่างเหนื่อยหอบ
“ยุนกิ~
เดี๋ยวเค้าเอาน้ำเย็นๆมาให้นะ รอแปบนะที่รัก”
โฮซอกพูดก่อนจะรีบวิ่งไปที่ด้านล่างแล้วกลับขึ้นมาพร้อมกับขวดน้ำเย็นๆห้าขวด
“กูนึกว่ามึงจะไม่เอามาเผื่อพวกกูซะอีก”
นัมจุนว่า
“โธ่มึง! ถึงกูจะรักจะหลงแฟนกูแค่ไหนกูก็ยังนึกถึงเพื่อนเสมอนะเว้ยย”
โฮซอกเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ
“พี่โฮซอกแม่งสุดยอดไปเลยว่ะพี่
ฮ่าๆๆ” แทฮยองพูดพร้อมกับยกนิ้วให้
“มันแน่อยู่แล้วเว้ยไอน้อง
ฮ่าๆๆๆๆ” โฮซอกหัวเราะร่วนจนคนอื่นๆต้องหัวเราะตามไปด้วย
“เออพวกมึง! ซ้อมเสร็จไปเยี่ยมจองกุกกันป่ะ?” ซอกจินเอ่ยชักชวน
“เออๆ
งั้นก็รีบๆซ้อมกันจะได้ไปหาจองกุกกับไอเตี้ย”
ทุกคนพยักหน้าเออออตามที่ยุนกิว่าก่อนจะพากันลุกขึ้นซ้อมเต้นกันต่อ
ที่โรงพยาบาล...
แสงแดดสีส้มอ่อนๆส่องผ่านเข้ามาภายในห้องพักผู้ป่วยช่วยบ่งบอกว่าเวลานี้ดวงตะวันที่เคยแผ่รังสีความร้อนเมื่อกลางวันกำลังจะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว
ร่างเล็กๆที่นอนอยู่บนโซฟาสีสวยค่อยๆงัวเงียตื่นขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อย
จีมินเหลือบตาไปมองที่เตียงก็พบว่าคนป่วยจอมยียวนกำลังนั่งเอนหลังอ่านหนังสืออยู่
ด้านจองกุกเองที่ประสาทรับรู้การเคลื่อนไหวของร่างเล็กก็ละสายตาจากหนังสือไปมองอีกคนทันที
“ตื่นแล้วหรอครับฮยอง?”
“ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ!” ตอบกวนนิดๆก่อนจะลุกไปดื่มน้ำที่วางไว้ข้างๆโซฟา
“แล้วมึงได้นอนบางรึเปล่าเนี่ย?”
“ผมนอนไม่หลับหรอกครับ
เพราะผมอยากนั่งดูฮยองนอนหลับน้ำลายยืดมากกว่า” พูดแล้วอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
จีมินมองค้อนอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆอีกคน
“กูนอนน้ำลายยืดของกูแล้วจะทำไม!? ไม่ได้สั่งให้มึงมานั่งมองนี่!”
“ฮยองไม่สั่งผมก็มองครับ
เพราะผมอยากมองเอง ฮ่าๆๆ”
จองกุกหัวเราะร่วนแล้วก็ต้องเจ็บแปลบที่ต้นแขนเมื่อถูกมือเล็กๆนั่นฟาดลงไปเต็มแรง
“โอ๊ย! ผมเจ็บนะฮยอง” พูดแล้วก็เบะปากอ้อนอีกคน
“สมน้ำหน้า!!” คราวนี้จีมินทั้งหยิกทั้งตีรัวๆที่แขนจองกุก
แต่มีรึที่แรงจากคนตัวเล็กๆจะมาสู้แรงของคนตัวใหญ่กว่าได้
จองกุกใช้กำลังแขนของตัวเองทั้งสองข้างรวบคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง
“ย่าห์!! มึงทำอะไรน่ะ!?”
“ผมก็แค่ปกป้องตัวเองครับฮยอง”
ยิ้มแฉ่งใส่คนร่างเล็กที่พยายามดิ้นแรงๆแต่ก็สู้แรงของร่างโปร่งไม่ไหว
ยิ่งดิ้นก็ยิ่งกอดแน่นจนในที่สุดจีมินก็ยอมแพ้
“กูหยุดดิ้นแล้วจะปล่อยกูได้รึยัง?”
จองกุกส่ายหน้าไปมา
“อะไรเล่า! ก็กูยอมมึงแล้วนี่ไง!”
จีมินเริ่มออกแรงดิ้นอีกครั้ง จองกุกได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางนั่น
“นี่ฮยองรู้อะไรมั้ย?
ว่าเวลาฮยองโมโหน่ะ ฮยองน่ารักมากเลยนะครับ” จีมินชะงักไปก่อนจะหันมองหน้าอีกคน
“ไม่ต้องมาพูดชมกูเลยนะ!”
“ผมพูดจริงๆนะฮยอง
ตั้งแต่ที่ผมเจอฮยองครั้งแรกจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าฮยองจะทำหน้าแบบไหนฮยองก็ดูน่ารักไร้เดียงสาเหมือนเด็ก..”
จองกุกพูดพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนให้อีกคน
“จริงหรอ?”
จีมินพองแก้มออกมา จองกุกพยักหน้ารับรัวๆ
“โดยเฉพาะแก้มพองๆนี่น่าจิ้มเล่นมากเลยครับ”
ไม่พูดเปล่าจองกุกใช้นิ้วตัวเองจิ้มไปที่แก้มพองๆนั่นเบาๆ
“อย่ามาจิ้มแก้มกูเล่นนะ!” จีมินปัดมือขาวของอีกคนออก
“น่าแปลกนะครับ..”
“หืม?”
“ไม่ว่าฮยองจะแกล้งผมแรงแค่ไหน..
ผมก็ไม่เคยโกรธฮยองเลยสักครั้ง” จีมินมองหน้าคนตรงหน้าอึ้งๆ
ตาคมจ้องเข้าไปในตาเรียวนั่นพร้อมกับที่อีกคนจ้องตอบ ...ตึกตักตึกตัก...
“จะ..
จองกุก” จีมินเอ่ยเสียงแผ่ว มือขาวเกลี่ยผมที่ปรกหน้าคนตัวเล็กเบาๆ
นิ้วเรียวไล้ลงมาตามแก้มใส ค่อยๆโน้มใบหน้าเล็กลงมาใกล้..
จมูกแตะจมูก..
สัมผัสลมหายใจอุ่นๆที่รดลงบนริมฝีปาก..
และ..
“ดะ..
เดี๋ยว!”
จีมินผละออกพร้อมกับมือเล็กที่ดันอกแกร่งไว้ “จองกุก! กูทำผิดต่อพี่จินกับวีไม่ได้!”
“ฮ..
ฮยอง ผม.. ขอโทษ” จีมินหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับจองกุกที่ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก..
“จองกุกกกก! ไอเตี้ยยยยยย!”
จีมินรีบผละออกจากเตียงเมื่อมีคนเปิดประตูห้องเข้ามา
“อ้าว! ซ้อมเต้นกันเสร็จแล้วหรอครับพี่ๆ?” จองกุกเอ่ยถามผู้เข้ามาใหม่
“อึ้ม
พวกเราซ้อมเสร็จก็รีบมาเลย กลัวว่าเจ้าหมูจะแกล้งอะไรนายอีก”
ซอกจินพูดออกมาขำๆพร้อมกับเดินเข้าไปขยี้หัวคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้ายู่อยู่
“ไม่หรอกครับ และจีมินฮยองดูแลผมดีมากเลยล่ะ”
ยิ้มพลางหันไปมองหน้าจีมิน
“เตี้ยมันกลัวโดนพี่มันเทศน์นะสิ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” โฮซอกพูดติดตลกพร้อมกับหัวเราะลั่น
“นี่แน่ะ!”
มือขาวซีดทุบแขนโฮซอกอย่างแรงจนโฮซอกร้องลั่นด้วยความเจ็บ “เสียงเบาๆ
นี่มันโรง’บาลนะเว้ย!”
“จ้า เมียจ๋า”
ไม่วายทำหน้าทะเล้น นัมจุนมองเพื่อนพลางส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือม
“หมู เหนื่อยมั้ย?”
แทฮยองเดินเข้าไปหาจีมินที่หลบออกมายืนข้างโซฟา คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
“วีเป็นห่วงนะรู้มั้ย?”
พูดพลางหยิกแก้มแดงของอีกคนเบาๆ
“อึ้ม วีก็เหมือนกันนะ
ซ้อมเต้นมาเหนื่อยๆก็พักผ่อนให้มากๆเดี๋ยวจะล้มป่วยไปอีกคน”
ส่งรอยยิ้มกว้างจนตาหยีทำให้คนตรงหน้าต้องยิ้มตาม
“หายไวๆนะจองกุก จะได้กลับไปเรียนกลับไปซ้อมเต้นได้
อยากกินอะไรก็บอกพี่นะ” ซอกจินพูดพลางยิ้มให้
“ครับพี่จิน”
จองกุกยิ้มตอบ
“พวกมึงจะหวานแข่งกันไปถึงไหนวะ?
กูอิจฉาว่ะ!” นัมจุนเอ่ยตัดพ้อ
“โห่! มึงอ่ะน่าอิจฉากว่าอีก มีคนมาคอยตามจีบด้วย” โฮซอกพูดขัด
“จีบพ่อง! เป็นใครก็ไม่รู้? กูรู้จักรึเปล่า? แม้แต่หน้ากูยังไม่เคยเห็นเลย..”
“มึงไม่รู้จักแต่เขารู้จักมึงไง
ที่เขาไม่กล้ามาเจอหน้ามึงกูว่าเพราะเขาเขินมึงนั่นแหละ” ยุนกิว่า
“พวกมึงอย่าพาให้กูสับสนดิ! กูเหนื่อยละอยากกลับบ้าน หายไวๆนะจองกุก”
หันมาอวยพรให้คนบนเตียงแล้วเดินออกไป
“เอองั้นกูสองคนกลับก่อนนะ
จะรีบไปง้อไอนัมจุนมัน” ยุนกิหันไปพูดกับซอกจิน
“หายเร็วๆล่ะจองกุก
แล้วเจอกัน” ยุนกิพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับคนรัก
“พวกพี่ๆก็กลับไปพักผ่อนได้แล้วล่ะครับ
ค่ำแล้วนะ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก” จองกุกพูดยิ้มๆ
“อึ้ม แต่..
ไม่ได้รวมถึงจีมินนะ เพราะหน้าที่ของจีมินคือต้องอยู่ดูแลนายจนกว่าจะหาย”
ซอกจินหันไปมองจีมินก่อนจะหันไปพูดกับจองกุกต่อ
“วี กูมีเรื่องจะขอร้องมึงอ่ะ”
จีมินกระซิบเบาๆก่อนจะบอกเรื่องที่ต้องการขอร้องให้คนรักฟัง
“ได้สิ
ถ้าหมูต้องการแบบนั้นวีจะทำให้ ไม่ต้องห่วงนะ” แทฮยองยิ้มให้บางๆ
“ขอบคุณนะ” คนตัวเล็กยิ้มตอบ
Talk with Writer
ไรท์กลับมาแล้วน้าาาาาาาาาา
ขอโทษที่หายไปนานมว๊ากก 2 ปีเองเนาะ #หลบรองเท้า
ยอมรับแบบไม่แก้ตัวเลยว่าติดเที่ยว
แฮ่ๆ #ทำตาปริบๆ
ปล. รักรีดเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือตอนใหม่นะค้าบบบบ จุ๊บๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น