คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : My Brother 14 - ความจริง[1]
ภายในห้องพักผู้ป่วยสีขาวสะอาดของโรงพยาบาลปรากฏร่างๆหนึ่งกำลังนอนหลับใหลเพราะความเพลียอยู่บนเตียงโดยมีซอกจินนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ
Rrrrr…
มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสายแล้วยกขึ้นแนบหูพร้อมกับกรอกเสียงลงไป
“ว่าไงวี?”
[พี่จิน.. ผมพาจีมินกลับบ้านก่อนนะครับ]
“อืมๆ ดูแลจีมินดีๆด้วยนะ”
[ครับผม พี่รีบกลับมาคุยกับจีมินนะครับ ตอนนี้สภาพจิตใจของจีมินแย่มากเลย]
“เดี๋ยวพี่จะรีบกลับไป”
[ครับ..]
ซอกจินกดวางสายก่อนจะหันหน้าไปทางคนที่นอนอยู่ก็พบว่าอีกคนนั้นตื่นแล้ว
“เป็นไงบ้างเรา?” มือบางวางทับลงบนมือของจองกุกเบาๆ
“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ แค่เพลียๆ” ตอบพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้
“จีมินนี่แย่มากเลย” ซอกจินพูดออกมาอย่างหัวเสีย
“ไม่หรอกครับ พี่จีมินทำลงไปก็เพราะรักพี่นะครับ”
“แต่นายไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”
“ผิดสิครับ”
“หืม?” ซอกจินเลิกคิ้วมองอีกคน
“ผิดที่ทำให้เขาเข้าใจผิด...”
“นายอย่าโทษตัวเองสิ” ซอกจินออกแรงบีบที่มือจองกุกเบาๆ
“...”
“นายควรจะรีบไปอธิบายให้เจ้านั่นฟังนะ”
“ผมบอกไป.. เขาก็คงไม่เชื่อหรอกครับ”
“...”
“ผมว่าพี่จินรีบกลับไปปรับความเข้าใจกับพี่จีมินดีกว่านะครับ”
“แล้วนายล่ะ?”
“ผมอยู่คนเดียวได้ครับไม่ต้องห่วง.. คนที่น่าเป็นห่วงคือพี่จีมินนะครับ” จองกุกเอื้อมมืออีกข้างมากุมมือซอกจินไว้
“อืมๆ”
ที่บ้านซอกจินและจีมิน
บริเวณห้องนั่งเล่นของตัวบ้านปรากฏร่างเล็กกำลังนั่งทอดยาวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ทีวีถูกเปิดไว้ส่งเสียงดังทำให้บรรยากาศในห้องไม่เงียบ สายตาของคนตัวเล็กจับจ้องไปที่จอกว้างแต่ทว่าโสตประสาทตาไม่ได้รับรู้เรื่องราวในนั้นเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่มองผ่านเลยไปเหมือนกับทีวีตรงหน้าเป็นเพียงอากาศ แทฮยองที่นั่งอยู่ข้างๆได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับภาพของคนรักที่ตัวเองเห็น ...นายไม่เคยเป็นแบบนี้นะจีมิน... เมื่อหันกลับไปอีกทางก็พบว่าเจ้าของบ้านได้กลับมาแล้ว ซอกจินพยักหน้าให้เป็นเชิงว่าให้กลับบ้านได้แล้ว แทฮยองจึงหันไปหาคนตัวเล็กที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่
“จีมิน.. วีกลับบ้านแล้วนะ” จีมินไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าเบาๆ แทฮยองขยับลุกขึ้นหันมาสบตากับซอกจินก่อนจะเดินออกไปทิ้งไว้เพียงร่างของคนสองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่น้องกัน
ซอกจินเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอีกคนก่อนจะหยิบรีโมตขึ้นมากดปิดทีวีเพื่อทำลายเสียงรบกวน
“เรื่องที่โรง’บาล.. พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ.. ผมเองก็ผิด” พูดทั้งที่สายตายังคงมองตรงไปข้างหน้า
“...”
“ขอโทษที่ทำร้ายคนที่พี่รัก.. คนที่พี่รักมากกว่าผม” พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาจากเรียวตาเล็กช้าๆ ซอกจินเห็นดังนั้นก็รีบดึงอีกคนเข้ามากอดทันที
“ไอหมู! ..พี่ไม่ได้รักจองกุกมากกว่าเราเลยนะ” ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากเสียงสะอื้นของคนตัวเล็ก
“ที่พี่ดุเราขนาดนั้นก็เพราะพี่รักเรานะ เรากำลังทำผิดจะให้พี่อยู่เฉยๆได้ไงล่ะ”
“แต่.. แต่จองกุก ..ฮึก กำลังนอกใจพี่นะ ฮึก...”
“ถ้าเราหมายถึงผู้ชายที่จองกุกนัดคุยกันลับๆล่อๆนั่นน่ะ เรากำลังเข้าใจผิดอยู่นะ” ซอกจินผละออกเบาๆพร้อมกับมองหน้าอีกคนอย่างต้องการอธิบาย คิ้วเรียวของจีมินขมวดเข้าหากันมองพี่ชายตัวเองด้วยความสงสัย
“จำที่ไอม่อนเล่าให้ฟังได้มั้ย? ว่าระยะหลังมานี่มันรู้สึกเหมือนกับมีใครบางคนกำลังตามอยู่น่ะ” ซอกจินเอนตัวพิงหลังกับโซฟาพร้อมกับเริ่มอธิบายให้คนตัวเล็กฟัง
“คนที่ตามไอม่อน.. ก็คือผู้ชายคนนั้น”
“ห๊ะ!?” เสียงเล็กดังขึ้นด้วยความอึ้ง
“แล้วผู้ชายคนนั้นก็แค่ขอให้จองกุกช่วยสืบข้อมูลของไอม่อนให้ก็เท่านั้น”
“ละ..แล้วทำไมต้องกอดกันด้วยล่ะครับ?”
“ก็เหมือนเรากับวี.. เมื่อก่อนนั่นแหละ”
“พี่จะบอกว่า..จองกุกกับผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนกันงั้นหรอครับ?” ซอกจินพยักหน้าให้เป็นคำตอบ จีมินเหวอไปเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
“ผม..เข้าใจเด็กนั่นผิดมาตลอดเลยหรอครับ?”
“ใช่! เพราะฉะนั้นเราจะต้องไปเฝ้าจองกุกที่โรง’บาลเป็นการไถ่โทษ”
“ไม่นะครับ! ให้ผมทำอย่างอื่นไม่ได้หรอครับ?” มือเล็กเขย่าแขนพี่ชายพร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงอ้อนๆ
“ไม่ได้! นี่จีมิน..เราอย่าลืมสิว่าเราเป็นคนทำให้จองกุกอยู่ในสภาพแบบนั้นนะ เราจะไม่รับผิดชอบอะไรเลยหรอ?” ซอกจินเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยนทำให้จีมินต้องยอมรับและตอบตกลง
“พี่อยากให้เราเปิดใจให้จองกุก ลดทิฐิลงบ้าง จองกุกไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก ที่ผ่านมาพี่เข้าใจว่าเราหวงพี่..และพี่ก็เชื่อว่าคนพวกนั้นไม่ได้รักพี่จริงอย่างที่เราบอก แต่กับจองกุก..พี่ชะ..อ้าว..” ซอกจินหันไปมองข้างๆเมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ไหล่แล้วก็พบว่าอีกคนได้ซบไหล่ของเขาหลับไปแล้ว
“พี่เชื่อว่าจองกุก..จะเอาชนะใจเราได้ เด็กน้อย~” เอ่ยออกมาแผ่วเบาก่อนจะจับคนตัวเล็กแบกขึ้นหลังแล้วเดินขึ้นไปข้างบน ...ยังมีอีกหลายเรื่องเลยล่ะ..ที่เรายังไม่รู้ จีมิน...
เช้าวันต่อมา...
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออกช้าๆพร้อมกับร่างเล็กที่แบกกระเป๋าเสื้อผ้าเดินเข้ามาเงียบๆเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ในห้องนั้นตื่น จีมินวางกระเป๋าที่โซฟาก่อนจะเดินตรงไปยืนข้างๆเตียง
“กูขอโทษนะที่เข้าใจมึงผิดมาตลอดเลยอ่ะ กูเป็นคนใส่ยาถ่ายลงไปในน้ำส้มเองแหละ มึงก็เลย..ต้องมานอนซมอยู่อย่างนี้” พูดออกมาเหมือนกับต้องการให้คนที่หลับอยู่ได้ยิน จีมินค่อยๆก้มหน้าลงไปมองใบหน้าของอีกคนใกล้ๆ ดวงตาที่กำลังปิดอยู่ จมูกโด่งได้รูป กลีบปากสวยรับกับใบหน้าหล่อเรียกให้ปากเล็กอมยิ้มออกมา ...จะว่าไปมึงอยู่นิ่งๆแบบนี้ก็น่ารักดีนะ... จีมินจ้องอยู่นานก่อนที่เรียวตาคมของอีกคนจะเปิดขึ้น
“เฮ้ย!” จีมินรีบถอยออกทันทีพร้อมกับจองกุกที่ค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่งมองอีกคนงงๆ
“ฮยอง..มาได้ไงครับ?”
“ก็มาเฝ้ามึงไง พี่จินสั่งให้มาหรอกนะกูถึงยอมมาอ่ะ” จองกุกพยักหน้ารับ
“แล้วเมื่อกี้..ฮยองจะทำอะไรผมหรอ?” คราวนี้จองกุกเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มกรุ้มกริ่มแทน
“ทะ..ทำอะไร!?” จีมินหันหน้าหนีไปอีกทางเพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกร้อนๆที่หน้าแล้ว
“ผมก็ไม่รู้สิครับ พอดีผมหลับอยู่ไม่รู้เรื่อง” จองกุกยักคิ้วให้กวนๆตามแบบฉบับของตัวเอง
“ไอบ้า! ไม่พูดกับมึงแล่ว ชิ!” พูดจบก็หันหลังทำท่าจะเดินออกไป
“จะไปไหนหรอครับ?”
“ไปหาข้าวกิน!” ร่างเล็กเดินฮึดฮัดออกไปปล่อยให้จองกุกมองตามยิ้มๆอย่างมีความสุข
Jungkook’s talk.
ตกใจครับ.. ตกใจที่จีมินฮยองยอมมาเฝ้าผมน่ะสิครับ ไม่รู้พี่จินพูดเกลี้ยกล่อมยังไงถึงได้ยอมมา แต่ก็ดีแล้วล่ะครับ แบบนี้อาการผมคงดีวันดีคืนแน่ๆเลยครับ ^0^ แล้วเมื่อกี้ที่จีมินฮยองพูดสารภาพผมก็ได้ยินหมดทุกอย่างเพราะผมไม่ได้หลับ ฮ่าๆ แล้วผมก็รู้สึกได้ว่าจีมินฮยองเขาจ้องหน้าผมใกล้มาก ผมก็เลยแกล้งลืมตาขึ้นจนเขาตกใจ จีมินฮยองเวลาตกใจนี่น่ารักมากเลยล่ะครับ แล้วยิ่งตอนเดินงอนออกไปนะครับ ถ้าอยู่ใกล้ๆผมจะจับฟัดให้แก้มช้ำเลยครับ >//<
TBC.
Talk with Writer.
ไรท์กลับมาแล้วววววว ไรท์ขอโทษน้าที่หายไปนาน รีดอย่างอนเค้าน้าาา .กอดขา ไรท์มัวแต่วุ่นๆที่มหาลัยง่ะ แต่ตอนนี้กลับมาอัพให้แล้วน้าา ไรท์สัญญาว่าจะพยายามมาอัพบ่อยๆและจะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนจ้าาาา จุ๊บบบบบ
ความคิดเห็น