คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : My Brother 13 - ป่วน[3]
ป่วน [3]
อ๊อดดดดดดดดด!
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ซอกจินที่กำลังเตรียมอาหารที่จะเอาไปให้จีมินและจองกุกในตอนกลางวันต้องเดินออกไปดู
“อ้าว.. วี!”
“หวัดดีครับพี่จิน จีมินล่ะครับ?”
“ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ” ซอกจินเปิดประตูรั้วให้อีกคนเข้ามาก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน
“อ้าว.. ผมว่าจะมารับไปส่งซะหน่อย ไหงวันนี้หมูถึงตื่นเช้าล่ะครับ? ฮ่าๆ” แทฮยองเดินตามอีกคนเข้าไปพร้อมกับเอ่ยออกมาขำๆ
“พี่ก็แปลกใจเหมือนกัน เมื่อเช้าก็ขอให้พี่คั้นน้ำส้มให้หน่อยบอกจะเอาไว้กินเวลาพัก” หลังจากเข้ามาในตัวบ้านซอกจินก็จัดการหาน้ำมาให้ตามมารยาท
“เอ๊ะ! ปกติเหนื่อยๆหมูกินแต่น้ำอัดลมนี่ครับ” คิ้วเข้มของแทฮยองขมวดเข้าหากันแน่น
“ช่างเหอะน่า วันนี้อาจจะอยากกินน้ำผลไม้ขึ้นมาล่ะมั้ง.. นายมาพอดีมาช่วยพี่ทำกับข้าวหน่อยสิ” พูดจบก็เดินลิ่วเข้าไปในครัว ด้านแทฮยองเองก็เดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย
เมื่อเดินเข้ามาถึงแทฮยองก็พบว่าอีกคนได้เตรียมวัตถุดิบทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วทั้งผักและเนื้อที่หั่นเตรียมไว้ในถ้วยใบเล็กๆ
“พี่จะให้ผมช่วยอะไรล่ะครับ?” แทฮยองเอ่ยถามคนที่กำลังตั้งหม้อน้ำร้อนอยู่
“อืม.. นายช่วยลวกผักพวกนี้ให้หน่อยละกัน เดี๋ยวพี่จะทำซอสก่อน” พูดจบก็เดินไปหยิบขวดซอสโคจูจุง น้ำส้มสายชูและน้ำตาลมาวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะเริ่มปรุงอย่างชำนาญ ด้านแทฮยองเองก็เริ่มหยิบผักที่หั่นไว้เรียบร้อยแล้วลงไปลวกทีละอย่างด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ เมื่อลวกผักครบทุกอย่างแล้วแทฮยองก็หยิบไข่ไก่บนโต๊ะลงไปต้มต่ออย่างรู้งาน
“ผมลวกผักเสร็จแล้วครับ จะให้ผมทำอะไรต่อเอ่ย?” พูดพลางเอามือเท้ากับโต๊ะแล้วยื่นหน้าไปหาอีกคน
“งั้นก็ไปเตรียมกล่องข้าวให้หน่อย เตรียมของนายด้วยล่ะเดี๋ยวอดกินนะ..” แทฮยองยังคงมองหน้าของอีกคนที่ยังก้มหน้าก้มตาหมักเนื้ออยู่จนคนโดนมองรู้สึกตัวก็เงยหน้าขึ้นมาทำหน้าดุ
“มองอะไรเล่า!? ไปเตรียมของสิ!”
“คร้าบบบ” พูดจบก็เดินไปที่ตู้เก็บภาชนะอย่างอารมณ์ดี ซอกจินส่ายหัวนิดๆกับความทะเล้นของรุ่นน้องก่อนจะเดินไปหยิบผักที่อีกคนลวกไว้ลงไปผัดกับน้ำมันทีละอย่างจนหมดและตามด้วยเนื้อที่หมักไว้จนสุก และหลังจากนั้นก็นำเอาทุกอย่างทั้งข้าวสุก เนื้อ ไข่ต้ม ผักใส่ลงในกล่องข้าวพร้อมกับจัดเรียงไว้อย่างสวยงามก่อนจะราดซอสที่ปรุงไว้อีกทีเป็นอันว่าเสร็จ
“โห! น่ากินมากอ่ะพี่จิน” พูดพลางเลียปากตัวเองเหมือนเด็กเห็นขนม
“เดี๋ยวก็ได้กินแล้วน่า ไปช่วยกันเก็บของกันก่อนเร็ว” พูดจบก็เดินไปหยิบภาชนะต่างๆไปล้างโดยมีแทฮยองเป็นคนช่วยยกไปอีกแรง
“โอ๊ย!” เสียงหวานดังขึ้นเมื่อมือขาวๆสัมผัสกับน้ำในหม้อที่ยังไม่หายร้อนเต็มๆ แทฮยองรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง ผิวที่เคยขาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดจนน่ากลัว
“ไป.. ไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ที” ได้ยินดังนั้นแทฮยองก็รีบไปหาผ้าไปชุบน้ำจากซิงค์มาหุ้มมืออีกคนทันที
“พี่ไปนั่งก่อนดีกว่านะครับ” ไม่รอให้อีกคนพูดอะไรแทฮยองรีบประคองอีกคนไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใกล้ๆทันทีก่อนจะเดินหายออกไปแล้วกลับเข้ามาพร้อมกล่องยา ไม่แปลกหรอกที่เขาจะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนเพราะเขาเข้าออกที่นี่บ่อยจนรู้หมดแล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง
“เดี๋ยวผมทำแผลให้นะครับ” พูดเสียงแผ่วเบา มือหนาจับมืออีกคนขึ้นมาแล้วหยิบหลอดยาขึ้นมาก่อนจะบีบยาลงไป แทฮยองบรรจงทายาให้อีกคนอย่างเบามือก่อนจะหยิบผ้าก๊อตมาพันมือให้อีกคนอย่างเป็นระเบียบ ซอกจินมองการกระทำเหล่านั้นแล้วยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว..
“ขอบคุณนะ” เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนพันแผลให้ตัวเองเสร็จแล้ว
“ไม่เป็นไรครับผม” ส่งยิ้มอ่อนโยนให้อีกคน สายตาสองคู่สบกันอยู่นานก่อนที่ใบหน้าของทั้งคู่จะเคลื่อนเข้าใกล้กันเรื่อยๆจนริมฝีปากแตะกันในที่สุด ปากของทั้งสองแตะกันอยู่นานก่อนที่ปากบางจะค่อยๆเปิดออกยอมให้อีกคนสอดลิ้นเข้ามากวาดชิมความหวานจนทั่ว แต่ก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปมากกว่านี้ซอกจินที่เริ่มรู้สึกตัวก็รีบผละอีกคนออกก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นทันที แทฮยองเองก็ตกใจไม่น้อยกับการกระทำของตัวเอง เขาจูบกับพี่จิน.. จูบแบบที่ไม่เคยมอบให้ใครมาก่อน.. แม้แต่จีมินเขาก็ไม่เคยทำแบบนี้
“ผะ.. ผมขอโทษครับ”
“ช.. ช่างเหอะ พี่ว่าเรารีบไปหาสองคนนั้นดีกว่า” พูดจบก็ลุกเดินออกไปปล่อยให้อีกคนมองตามอย่างรู้สึกผิด
ที่ BANGTAN Dance Club...
“อ่ะ...” กระบอกน้ำขนาดเหมาะมือถูกยื่นให้ตรงหน้าร่างโปร่งที่กำลังนั่งพักหลังจากซ้อมเต้นมาเกือบสามชั่วโมง
“อะไรหรอครับฮยอง?” จองกุกมองคนตัวเล็กงงๆ
“น้ำส้ม.. พี่จินเขาคั้นมาให้มึง” จีมินตอบหน้านิ่ง
“อ่า.. ฝากขอบคุณพี่จินด้วยนะครับ แล้วฮยองไม่กินหรอครับ?” จองกุกรับกระบอกน้ำมาวางไว้ข้างตัว
“กูไม่ชอบกินน้ำผลไม้ แล้วก็รีบกินซะ.. พี่จินอุตส่าห์คั้นมาให้” พูดจบก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป ...ขอโทษนะจองกุก แต่มึงหักหลังพี่กูก่อนเอง...
จองกุกหยิบกระบอกน้ำขึ้นมาเปิดฝาดูก่อนจะค่อยยกขึ้นดื่ม ...รสชาติแปลกๆ... จองกุกชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงยกขึ้นดื่มจนหมด
“จองกุก~” ร่างโปร่งเกือบสำลักน้ำส้มเมื่อมีเสียงของใครบางคนเรียกเขาเสียงดัง
“อ้าว! พี่จิน.. มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“พี่ทำมื้อกลางวันมาให้นายกับเจ้าหมูน่ะ ว่าแต่ไปไหนซะล่ะ?”
“เข้าห้องน้ำอยู่ครับ.. อ้อ! ขอบคุณสำหรับน้ำส้มนะครับ” จองกุกพูดพร้อมกับชูกระบอกน้ำส้มในมือให้อีกคนดู
“ไม่เป็นไรหรอก.. ความจริงนายต้องไปขอบคุณเจ้าหมูนู่น”
“ทำไมหรอครับ?”
“ก็เจ้าหมูเป็นคนบอกให้พี่คั้นเอง ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าจะเอามาให้นายอ่ะ” ซอกจินพูดหัวเราะเบาๆ
“อ่า.. งั้นหรอครับ?” พูดพร้อมกับทำหน้างงๆ
“อึ้ม.. วีเตรียมอาหารไว้ข้างล่างแล้วรีบลงไปกันล่ะ” พูดจบก็เดินลงไปพร้อมๆกับที่ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ฮยอง.. พี่จินทำมื้อกลางวันมาให้แน่ะ เรารีบลงไปกินกัน” ไม่พูดเปล่าจองกุกเดินเข้าไปคว้าข้อมือเล็กแล้วทำท่าจะเดินไป
“โอ๊ะ! ฮยอง.. ฮยองลงไปก่อนก็ได้ครับ ผมปวดท้อง” พูดไม่ทันจบประโยคร่างโปร่งก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว จีมินได้แต่มองตามนิ่งๆก่อนจะเดินลงไปข้างล่างอย่างไม่ใส่ใจ
“ทำไมลงมาคนเดียวล่ะ?” ซอกจินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าจีมินเดินลงมาคนเดียว
“เข้าห้องน้ำครับ” จีมินตอบก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆซอกจินแล้วก้มหน้ากินอาหารอย่างไม่สนใจใครปล่อยให้ซอกจินและแทฮยองมองงงๆ จนเวลาผ่านไปสักพักก็ไม่มีทีท่าว่าจองกุกจะลงมา
“พี่ว่ามันนานไปแล้วนะ!” ซอกจินเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองคนข้างๆ
“ผม..จะไปรู้หรอครับ?”จีมินพูดแล้วมองไปทางอื่นด้วยเพราะไม่กล้าสบตากับพี่ชายตัวเอง ซอกจินถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเดินไปข้างบน
“จีมิน.. มึงปิดบังอะไรพวกกูอยู่รึเปล่า?” เป็นแทฮยองที่ถามขึ้นเมื่อซอกจินเดินขึ้นไปแล้ว จีมินหันมามองคนรักก่อนจะส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ
“จองกุก.. จองกุก..” ซอกจินที่เดินขึ้นมาถึงก็ตรงไปที่ห้องน้ำแล้วเคาะประตูเรียกอีกคนทันที
“พะ..พี่จิน” ประตูถูกเปิดออกช้าๆพร้อมกับร่างโปร่งที่เดินออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง
“จองกุก! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?” มือบางยกขึ้นประคองใบหน้าขาวที่ตอนนี้ซีดลงจนดูน่ากลัว
“น้ำ..ส..” จองกุกเอ่ยได้เพียงแค่นั้นก่อนที่สติจะดับวูบไป
ที่โรงพยาบาล...
“บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะว่าเราทำอะไรจองกุก!” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังไปทั่วบริเวณพร้อมกับมือบางที่กำลังบีบต้นแขนเล็กแน่นด้วยความโกรธจัด
“ใจเย็นๆก่อนครับพี่จิน” แทฮยองพูดขึ้นเมื่อเห็นภาพคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“ไม่เย็นแล้ววี! บอกมานะจีมิน!” ซอกจินออกแรงบีบมากขึ้นอีกพร้อมกับเขย่ามันแรงๆจนอีกคนตัวสั่นไหวตามแรงเขย่า
“ผม.. ผมใส่ยาถ่ายในน้ำส้มให้จองกุกกิน...” ร่างเล็กก้มหน้าพูดพร้อมกับมีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาเล็กช้าๆ
“ทำอะไรลงไปห๊ะ!? ถ้าจองกุกเป็นอะไรไปจะทำยังไง!?” ซอกจินตวาดเสียงกร้าวใส่พร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธจัด
“ทะ.. ทำไมพี่ต้องโกรธผมขนาดนี้ด้วย.. พี่รักจองกุกมากกว่าผมใช่มั้ย? ..ฮึก” จีมินถามคนตรงหน้าเสียงสั่นก่อนจะวิ่งปิดหน้าออกไปอีกทาง
“จะไปไหน!?” ซอกจินทำท่าจะวิ่งตามไปแต่มือหนาก็รั้งไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวผมไปเอง.. ส่วนพี่รออยู่ทางนี้ให้อารมณ์กว่านี้ก่อนดีกว่านะครับ” ซอกจินพยักหน้าให้แทฮยองจึงวิ่งตามร่างเล็กไป
“ขอโทษนะครับ ญาติคุณจอนจองกุกใช่มั้ยครับ?” ร่างสมส่วนในชุดกาวน์เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับถามซอกจิน
“ใช่ครับ จองกุกเป็นยังไงบ้างครับหมอ?” ซอกจินรีบถามด้วยความกังวล
“คุณจองกุกไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ แค่เสียน้ำในร่างกายไปมาก เดี๋ยวพักให้เกลือแร่และบำรุงร่างกายที่โรงพยาบาลซักสามสี่วันก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ”
“ขอบคุณมากนะครับ” เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอบอกก็โล่งใจขึ้นมา
“ทางเราย้ายคนไข้ไปไว้ที่ห้อง 612 แล้วนะครับ” พูดพลางยิ้มให้ก่อนจะเดินหันหลังออกไป ซอกจินพยักหน้ารับแล้วรีบขึ้นไปยังห้องที่หมอบอกทันที
“จีมิน...” เสียงทุ้มของแทฮยองดังขึ้นเมื่อพบคนตัวเล็กกำลังนั่งก้มหน้าอยู่ตรงมุมนึงของโรงพยาบาลซึ่งไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน จีมินเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า จมูกและดวงตาเล็กที่แดงก่ำ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดพร้อมกับเสียงสะอื้นทำให้แทฮยองรู้สึกสงสารคนตัวเล็กตรงหน้าขึ้นมาจับใจ
“วี.. ฮึก” จีมินโผเข้ากอดแทฮยองพลางซุกหน้าลงกับอกแกร่ง
“พี่จิน.. ฮึก.. ไม่รักกูแล้ว.. ฮึก ..ใช่มั้ย? ..ฮึก.. ฮือ” จีมินสะอื้นไม่หยุด
“รักสิ.. พี่จินรักมึงเสมอแหละ เพียงแต่ตอนนี้เขาโกรธอยู่ก็เท่านั้นเอง.. อย่าร้องไห้นะจีมิน” แทฮยองยกมือขึ้นลูบหัวคนในอ้อมกอดเบาๆ
“ทำไม ฮึก.. พี่จินต้องโกรธกูขนาดนั้นด้วย? ฮึก..”
“เพราะพี่จินเป็นห่วงมึงไง ถ้าจองกุกเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมา.. คนผิดก็คือมึงนะ”
“ฮึก.. ก็เด็กนั่นหักหลังพี่จินก่อน เด็กนั่นนอกใจพี่จิน”
“มันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะ”
“...”
“กลับบ้านกันมั้ย?” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนถามก่อนจะพยักหน้าให้เป็นคำตอบ แทฮยองยิ้มให้ก่อนจะจูงมืออีกคนเดินออกไปด้วยกัน ...พี่จินโดนหักหลังมึงยังโกรธขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นมึง.. ที่โดนหักหลัง มึงจะโกรธขนาดไหนกัน ..จีมิน...
TBC.
Talk with Writer.
ในที่สุดก็ครบ 100% เย่ๆๆๆๆๆ ^0^
เริ่มเข้าสู่โหมดดราม่าขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ไรท์แต่งให้หมูมินใจร้ายเกินไปรึเปล่า? 5555 แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะถ้าหมูมินไม่ทำแบบนี้ เหตุการณ์นั้นก็จะไม่เกิด เหตุการณ์อะไร? อยากรู้รอติดตามละกันนะครับ รักรีดและคนเม้นท์มากกกกกก จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น