คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : My Brother 12 - ป่วน[2]
ป่วน [2]
หลังจากที่ทั้งสองกินแซนด์วิชกันเสร็จแล้วก็พากันมาซ้อมทันที
“จับดีๆหน่อยดิ ถ้ากูหงายหลังลงไปจะทำไงห๊ะ!?” จีมินจับไหล่อีกคนแน่นเพราะกลัวว่าตัวเองจะล้ม
“ฮยองก็ทรงตัวดีๆสิครับ”
“ถ้ามันทำได้ก็ไม่จำเป็นต้องมีคู่เต้นแล้วล่ะ เหวอ!” จากมือที่จับไหล่ในตอนแรกเปลี่ยนไปเป็นแขนเล็กที่กอดคออีกคนไว้แน่นเมื่อร่างโปร่งแกล้งปล่อยมือเล็กน้อย
“บอกให้จับดีๆไงล่ะ!” จีมินเงยหน้าขึ้นพร้อมกับฟาดลงไปที่แขนอีกคนแรงๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“หัวเราะอะไร!?” จีมินถามออกมาด้วยความหงุดหงิด
“ก็เมื่อกี้ฮยองเล่นกอดคอผมซะแน่นเลย ทั้งๆที่ไม่ชอบผมแท้ๆ” จองกุกยังหัวเราะต่อไป
“ตลกนักใช่มั้ย!? นี่แน่ะ!” เท้าเล็กกระทืบลงไปที่เท้าของอีกคนเต็มแรงส่งผลให้ร่างโปร่งร้องโอดโอยออกมา
“สมน้ำหน้า!” พูดเสร็จก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้จองกุกนั่งกุมเท้าด้วยความเจ็บอยู่อย่างนั้น
จีมินที่เข้ามาในห้องน้ำนิ่งมองกระจกอยู่นานสองนานด้วยสีหน้าครุ่นคิด ...เอ.. จะแกล้งอะไรอีกดีนะ?... คิดได้แค่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินผืนเล็ก ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นของคนที่อยู่ด้านนอก จีมินหยิบมันขึ้นมาพลันหันไปเห็นอะไรบางอย่างด้านนอกช่องระบายอากาศก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้แล้วยิ้มร้ายออกมา ...เสร็จกูแน่ จอนจองกุก!...
ผ่านมาเกือบชั่วโมงทั้งจองกุกและจีมินต่างพากันทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหลังจากที่ได้ซ้อมกันอย่างหนัก จีมินล้มตัวนอนแผ่กับพื้นผิดกับจองกุกที่ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินผืนเล็ก ร่างเล็กมองตามร่างโปร่งก่อนจะเสมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้อีกคนสงสัย จองกุกยกผ้าผืนนั้นขึ้นเช็ดเหงื่อตามหัวและใบหน้าก่อนจะรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรวิ่งอยู่ทั่วใบหน้า...
“อ่ะ! ทำไมคันแบบนี้นะ?” มือขาวๆยกขึ้นเกาตามแก้มไล่มาจนถึงคอ ...ยิ่งเกาก็ยิ่งคัน เริ่มรู้สึกแสบขึ้นมาแล้วด้วยสิ!...
“ย่าห์!!!!! มดแดง! มดแดงมาจากไหนเต็มเลยเนี่ย!? โอ๊ย! คันไม่ไหวแล้ว.. ย่ะห์!” จองกุกร้องโวยวายออกมาเมื่อเห็นมดแดงจำนวนหลายสิบตัวอยู่บนผ้าเช็ดเหงื่อของเขา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!” จีมินหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า
“นี่..ฮ..ฮยองแกล้งผมหรอ!?” จองกุกเอ่ยถามพร้อมกับมือที่เกาไปทั่วตัว
“ใช่! กูทำเองล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
20 นาทีก่อน...
“อึ้บ! อ่ะ ได้แล้ว!” ร่างเล็กยิ้มดีใจหลังจากพยายามใช้ไม้แขวนเสื้อที่เจอในห้องน้ำไปเกี่ยวกับอะไรบางอย่างบนกิ่งไม้ใหญ่ผ่านช่องระบายอากาศ
“เข้าไปอยู่ในนี้ละกันนะ ...อบอุ่นดี คึคึคึ” พูดพลางวางสิ่งนั้นลงบนผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินผืนเล็กก่อนจะพับไว้อย่างเรียบร้อย และสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเล็กนั้นก็คือ... มดแดง!
“ฮยองทำแบบนี้ทำไม!?”
“อยากแกล้งคนน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!” ร่างเล็กยังคงหัวเราะไม่หยุด
“แกล้งแรงไปรึเปล่าครับ!?” พูดแค่นั้นจองกุกก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้อีกคนยืนหัวเราะอย่างสะใจอยู่ตรงนั้น
จองกุกเอาหัวตัวเองจ่อกับก๊อกแล้วเปิดน้ำให้ไหลผ่านหัวและใบหน้าของตัวเองพร้อมกับถูไปมาแรงๆเพื่อไล่ตัวการที่ทำให้เขาคันออกให้หมด แต่ถึงแม้จะออกหมดแล้วแต่ก็ยังรู้สึกคันอยู่ดี จองกุกเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันแน่น ...นี่สินะ ปาร์คจีมินตัวป่วน...
จีมินที่กำลังนั่งดูคลิปเต้นอยู่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำจึงเอ่ยขึ้น
“หายคันแล้วหรอ? ฮ่ะๆๆ”
“...”
“เล่นกับมดสนุกมะ... เฮ้ย!” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบจีมินจึงหันไปหวังจะเยาะเย้ยแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรอยแดงที่เกิดจากการเกาเต็มใบหน้าและลำคอของอีกคน ร่างเล็กรีบเดินเข้าไปหาก่อนจะจับหน้าอีกคนหันซ้ายหันขวา
“นี่เป็นขนาดนี้เลยหรอ?” จีมินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มือก็ลูบตามรอยแดงไปด้วย
“...” จองกุกมองร่างเล็กเงียบๆ
“ตอนทำกับแฟนคนก่อนๆของพี่จินไม่เห็นเป็นขนาดนี้เลยนี่นา...”
“ผมแพ้น่ะครับ เกานิดหน่อยก็แดงเป็นจ้ำแล้ว” จองกุกมองใบหน้าเล็กที่ดูจะตกใจเล็กน้อยกับประโยคที่เขาพูดออกไป
“อ่า กูขอโทษนะจองกุก มึง..อย่าบอกพี่จินนะ” ร่างเล็กมองอีกคนแววตาอ้อนๆ จองกุกรู้สึกแปลกใจมากเพราะคนตรงหน้าไม่เคยมีมุมแบบนี้ให้กับเขามาก่อน
“ทำไมผมต้องทำตามที่ฮยองบอกล่ะครับ?” ไม่วายเล่นตัวให้คนตัวเล็กกระวนกระวายใจเล่น
“เอ้ย! มึงต้องทำตามสิ นะๆๆ ให้กูทำอะไรก็ได้อ่า”
“อืม...” จองกุกทำท่าคิดก่อนจะเดินลงไปที่ชั้นล่างของคลับ
“จะไปไหนอ่ะ? เดี๋ยวสิ! ฮึ้ย!” จีมินทึ้งหัวตัวเองก่อนจะนั่งลงกับพื้นอย่างหงุดหงิด ...ตายๆ ถ้าพี่จินรู้ได้โดนเทศน์ยาวแน่!... คิดได้ไม่เท่าไหร่จีมินก็เห็นกล่องบางอย่างลอยอยู่ตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเห็นจองกุกยืนยิ้มแป้นอยู่
“อะไร!?”
“ทายาให้ผมสิฮยอง แล้วผมจะไม่บอกพี่จิน” จองกุกนั่งลงตรงหน้าพร้อมกับยื่นกล่องยาให้อีกคน
“อือ” ตอบสั้นๆก่อนจะรับกล่องยามาเปิดหากระปุกยาหม่อง เมื่อเจอแล้วก็หยิบออกมาแล้วจัดการปิดกล่องให้เรียบร้อยก่อนจะวางไว้ข้างๆตัว จีมินค่อยๆทายาตามรอยแดงอย่างเบามือ
“ทำไมถึงใจดีกับล่ะครับฮยอง?” จู่ๆจองกุกก็เอ่ยถามออกมาเพราะสงสัยกับการกระทำของคนตรงหน้า
“สงสารคนบ้า!” ตอบหน้านิ่งพร้อมกับมือที่บรรจงทายาช้าๆ ...จะให้บอกตรงๆได้ไงว่าฉันกลัวนายไปฟ้องพี่จินน่ะ...
“เสร็จละ” จีมินจัดการเก็บกระปุกยาหม่องลงในกล่องยาตามเดิม
“ขอบคุณนะครับฮยอง” พูดพลางส่งยิ้มจริงใจไปให้คนตัวเล็ก
“อือๆ วันนี้มึงคงซ้อมไม่ไหวแล้วล่ะ กลับบ้านกันเถอะ” พูดจบก็ลุกออกไปพร้อมกับจองกุกที่ลุกขึ้นตาม
Jungkooks talk.
นี่สินะครับคือปาร์คจีมินที่คอยป่วนบรรดาแฟนๆของพี่จิน ไม่สงสัยเลยว่าทำไมพวกเขาถึงทนไม่ได้กัน นี่แค่เริ่มต้นก็เล่นซะผมเกือบแย่ แต่ผมก็ทนไหวนะครับ ^0^ พี่จินคิดถูกแล้วครับที่เลือกผม เพราะผมนี่แหละจะเป็นคนกำราบนิสัยหวงพี่ชายจนเกินเหตุของจีมินฮยองเอง ดูอย่างวันนี้สิครับแค่ผมมีรอยแดงนิดหน่อย... รึเปล่า? เขาก็ดูเป็นห่วงเป็นใยผมแทบแย่ แถมยังอ้อนผมเหมือนลูกแมวอีก ความจริงถึงเขาไม่ขอร้องผมก็ไม่บอกพี่จินอยู่แล้วล่ะครับ แต่ก็นะ.. ผมชอบท่าทางของเขาเวลาอ้อนมากๆเลยล่ะ ผมเห็นเวลาจีมินฮยองอ้อนคนอื่นแล้วอยากให้เขาอ้อนผมบ้าง ไม่นึกเลยว่าวันนี้ผมจะได้รับมัน แล้วยิ่งตอนที่เขาทายาให้ผมนะ ผมมีความสุขมากๆเลย ผมมองใบหน้าน่ารักนั่นที่ดูก็รู้ว่าไม่ค่อยเต็มใจจะทายาให้ผมสักเท่าไหร่ ใช่สิ.. ผมไม่ใช่พี่วีนี่นา จีมินฮยองถึงจะทำให้โดยไม่ต้องออกปากร้องขอเลย...
ระหว่างที่จีมินและจองกุกกำลังพากันเดินออกมาที่หน้าคลับนั้นไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น
Rrrrrrrrr
“ฮัลโหลครับ” จีมินหันมองอีกคนที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
“ตอนนี้เลยหรอครับ?... อ่า ได้ครับๆ ที่เดิมนะครับ... แล้วเจอกัน” จองกุกกดวางสายก่อนจะยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม
“ผมไปก่อนนะฮยอง พรุ่งนี้เจอกันครับ” พูดจบก็เดินออกไปอีกทางปล่อยให้อีกคนมองตามอย่างสงสัย ...แอบนัดกับใครไว้นะ... จีมินคิดแค่นั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร
[ฮัลโหล]
“พี่จิน... วันนี้ผมกลับช้าหน่อยนะ”
[ช้าน่ะกี่โมง?]
“ก็อยู่ที่แฟนเด็กของพี่แล้วล่ะครับ”
[จองกุกน่ะหรอ? ทำไม?]
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้ครับ แค่นี้ก่อนนะพี่จิน” พูดจบก็วางสายทันทีแล้วเดินตามจองกุกไปห่างๆ
ร่างเล็กเดินตามมาจนถึงหลังโรงเรียนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบังทันแดนซ์คลับเท่าไหร่ ...มาทำอะไรที่นี่?... สงสัยเพียงแค่นั้นก็กระจ่างเมื่อสายตาเห็นว่ามีร่างของคนหนึ่งซึ่งเป็นคนเดียวกันกับที่เคยเจอที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ...คนนี้อีกแล้ว!...
จีมินเลือกที่จะหลบหลังเสาต้นที่คิดว่าใกล้ที่สุดแต่ก็ไม่ใกล้พอที่จะได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งคู่ได้ ด้านจองกุกเองที่รู้อยู่แล้วว่าคนตัวเล็กตามมาแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาให้อีกคนรู้ตัว ร่างโปร่งยื่นกระดาษที่ถูกพับจนเล็กให้คู่สนทนาก่อนที่อีกคนจะยิ้มออกมาแล้วกระโดดกอดร่างโปร่งด้วยความดีใจ จีมินที่แอบมองอยู่เบิกตากว้างเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก่อนจะเดินออกมาจากหลังเสาแล้วตะโกนออกไปอย่างลืมตัว
“เลวมาก! มึงทำแบบนี้กับพี่จินได้ไง!?” ทั้งจองกุกและชายอีกคนหันมามองตามเสียง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจัดของคนตัวเล็กทำให้จองกุกตกใจอยู่ไม่น้อย
“แล้วแบบนี้กูจะไว้ใจให้มึงคบกับพี่จินได้ยังไงห๊ะ!? แย่มาก!” จีมินวิ่งออกไปทันทีที่พูดจบ จองกุกใจเสียขึ้นมาทันที ถ้าเขามองไม่ผิดน้ำใสๆที่คลออยู่ที่ตาเรียวตอนพูดเมื่อครู่นั่น คนตัวเล็กกำลังร้องไห้? ร่างโปร่งจะก้าวขาตามไปแต่ก็โดนอีกคนดึงไว้ก่อน
“ปล่อยเขาไปก่อนดีกว่า...” จองกุกทำได้แค่พยักหน้ารับก่อนจะมองตามคนตัวเล็กไปอย่างห่วงๆ
ที่บ้านซอกจินและจีมิน...
ซอกจินนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาเป็นเวลานานเพื่อรอน้องชายตัวดีกลับมา ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังบ้าน เข็มชี้บอกเวลาสี่ทุ่มพอดี ...ทำไมยังไม่มาอีกนะ?... ร่างสูงของซอกจินลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่นั่งรอมาเกือบทั้งคืนก็เตรียมจะเอ่ยต่อว่าแต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อเห็นคราบน้ำตาของคนตัวเล็กและตอนนี้ก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด ร่างเล็กโผเข้ากอดผู้เป็นพี่ชายทันที
“ปะ.. เป็นอะไรจีมิน?” ซอกจินเอ่ยถามด้วยความตกใจและเป็นห่วงพร้อมกับยกมือขึ้นกอดตอบ
“พี่จิน.. ฮึก.. พี่ต้องเลิกคบกับเด็กนั่นนะ.. ฮึก..” เสียงเล็กดังอู้อี้อยู่กับไหล่กว้าง
“เดี๋ยวๆ มีอะไรรึเปล่าหึ้ม?” ซอกจินผละกอดออกแล้วจับให้คนตัวเล็กมองหน้าตัวเอง
“ฮึก.. พี่เชื่อผมนะ.. ฮึก.. เด็กนั่นมันไม่ซื่อสัตย์.. มันหักหลังพี่.. ฮึก.. มันนอกใจพี่..” ดวงตาเรียวแดงก่ำพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุดทำให้ซอกจินรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ
“ใจเย็นนะ อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้”
“แต่..”
“เดี๋ยวพี่คุยกับจองกุกเอง” มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้น้องชายแผ่วเบา
“เราขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ซอกจินลูบผมอีกคนเบาๆ จีมินเองก็ยอมทำตามที่ซอกจินบอกแต่โดยดี เมื่อคนตัวเล็กเดินขึ้นห้องไปแล้วซอกจินก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรทันที
[ฮัลโหลครับพี่จิน]
“จองกุก.. พี่มีเรื่องจะคุยกับนาย”
TBC.
Talk with Writer.
เย่! ตอนนี้อัพแล้ว นั่งแต่งไว้ก่อนสอบแต่ไม่มีเวลาเอาลงให้เลยเอามาลงให้วันนี้ครับ ตอนหลังๆเริ่มจะดราม่าแล้ว และจะดราม่าขึ้นเรื่อยๆ T^T แต่ไม่ต้องกลัวเพราะเรื่องนี้ไม่ได้ดราม่าถึงขนาดน้ำตาตกใน 555+ ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะครับ ^ ^ #รักรีดนะครับ จุ๊บบบบบบ
ความคิดเห็น