คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : My Brother 09 - สงสัย
สงสัย
V’s
talk.
เช้าแล้วครับ ผมตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาภายในห้อง
ผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับใบหน้าของเพื่อน... อ่า ไม่ใช่สิ แฟนตัวเล็กของผมพอดี
ดวงตาที่ปิดสนิทรับกับพวงแก้มใสนั่น เรียวปากเล็กที่เผยอออกเล็กน้อยพร้อมกับมีคราบขาวๆอยู่ที่มุมปาก
ยังนอนน้ำลายยืดเหมือนเดิม ฮ่าๆ ตั้งแต่เด็กจนโตจีมินไม่เคยเปลี่ยนเลยครับ
เคยเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เขาน่ารัก ไร้เดียงสา เห็นก๋ากั่นแบบนั้นแต่ไม่ค่อยทันคนซักเท่าไหร่
แถมยังเป็นคนเซ้นสิทีฟอีกด้วย เพราะแบบนี้แหละครับที่ผมไม่กล้าบอกความจริงกับเขา
ถ้าผมบอกไปเขาจะรับมันได้รึเปล่านะ?
แทฮยองยังคงมองคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้นจนคนโดนมองเริ่มรู้สึกตัว
“เฮ้ย!”
จีมินตกใจเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นใบหน้าของคนรักจ้องตัวเองอยู่ใกล้ๆ
“เอาแขนออกดิ๊! หนัก!” ร่างเล็กโวยวายพร้อมกับดันแขนของแทฮยองที่พาดอยู่ที่เอวตัวเองอยู่ออก
“งั้นก็ช่วยเอาขาของตัวเองออกด้วยนะ”
พูดพร้อมกับชำเลืองมองขาเล็กที่พาดก่ายสะโพกของตัวเองอยู่จนขยับไปไหนไม่ได้
“อ้าวเฮ้ย!”
ไม่เพียงแค่อุทานออกมาแต่เท้าเล็กยังยันออกเต็มแรงจนอีกคนกลิ้งหล่นเตียงไป
โครม!!!
“โอ๊ย! ถีบกูทำไมเนี่ย!?”
แทฮยองร้องออกมาเมื่อรู้สึกปวดที่บริเวณสะโพก
“อ่า ขอโทษนะวี กูตกใจอ่ะ”
จีมินรีบกระโดดลงไปดูอาการอีกคนด้วยความเป็นห่วง
“แบบนี้ต้องโดนลงโทษ”
พูดจบปากหนาก็แตะลงไปที่ปากเล็กอย่างรวดเร็ว จีมินเบิกตากว้างก่อนจะผละออกจากอีกคน
“ไอบ้า!”
คนตัวเล็กรีบลุกเดินเข้าห้องน้ำทันทีด้วยความเขิน เมื่อพ้นจากสายตาอีกคนแล้วจีมินก็ถอนหายใจออกมา
...ทำไมนะ? ทั้งๆที่เขินแต่กลับไม่รู้สึกหวั่นไหวเลย...
“มึงอาบน้ำเสร็จยังวะ?”
เสียงยุนกิตะโกนถามคนที่อยู่ในห้องน้ำ
“เออๆ เสร็จแล้วๆ” โฮซอกเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำก็เห็นยุนกินั่งหน้าเป็นอยู่
“ชักช้าว่ะมึง”
“โหมึง! กูไม่ได้ช้าหรอก
แต่มึงเสือกมาแย่งห้องน้ำกูใช้นี่หว่า” ยุนกิยักไหล่ให้อย่างไม่ใส่ใจคำพูดของอีกคน
“มึง! สงสัยเหมือนกูป่ะวะ?”
จู่ๆยุนกิก็พูดขึ้นมาเรียกความสงสัยให้กับคนที่ยืนแต่งตัวอยู่ได้ไม่น้อย
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องไอจินกับไอวีไงมึง”
“อ่อ... มึงจะสงสัยอะไรวะ?”
“เมื่อวานมึงก็เห็นเหมือนกูนี่”
“ก็แค่จับมือกัน...”
“กูจะไม่สงสัยเลยถ้ามันจับมือกันเฉยๆ
แต่ไอวีแม่งเสือกยิ้มมองไอจินซะพริ้มเลย”
“เออว่ะ” โฮซอกนึกภาพตาม
“จองกุกแม่งก็อีกคนนึง
กูไม่เข้าใจว่าทำไมมันชอบแกล้งไอเตี้ยจังวะ?”
“เอ้า! ก็มันสองคนเป็นศัตรูคู่แค้นกันมึงก็รู้”
“เออ... กูรู้
แต่มันไม่ได้แกล้งอย่างคนที่เกลียดกันนะเว้ย!”
“มึงอ่ะคิดมาก”
โฮซอกที่แต่งตัวเสร็จแล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาคนรัก
“เฮ้อ...
กูว่าถ้าไอวีแม่งเกิดชอบไอจินขึ้นมาจริงๆ มึงรู้มั้ยว่าใครแม่งเจ็บสุด”
“...”
“ไอจีมิน...”
“เออน่า... อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดว่ะมึง
ไปข้างล่างเหอะ” พูดจบก็ดึงมืออีกคนลงไปด้านล่างของคลับทันที
ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต...
“เอ... ทำไมไปนานจัง?”
เสียงบ่นของซอกจินดังขึ้นเบาๆหลังจากยืนรอแฟนรุ่นน้องมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว
“คนนิสัยแย่ก็งี้แหละพี่จิน ปล่อยให้คนอื่นเขารอ...
ป่านนี้คนที่คลับโมโหหิวตายกันหมดแล้วมั้ง!?”
เสียงเล็กพูดพึมพำเบาๆแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ซอกจินได้ยิน
และผลที่ตามมาคือแรงหยิกของซอกจินจนคนเป็นน้องถึงกับร้องโอดครวญ
“โอ๊ย! พี่จินอ่า... ไม่คุยด้วยแล่ว!”
“จะไปไหนล่ะห๊ะ!?”
ซอกจินตะโกนถามน้องชายที่กำลังเดินพองแก้มออกไป
“ไปซื้อขนมกิน”
เมื่อหันมาให้คำตอบกับพี่ชายเสร็จจีมินก็เดินหน้ามุ่ยออกไปทันที
หลังจากที่ซื้อขนมเสร็จจีมินก็เดินกลับมาที่เดิม
แต่ระหว่างที่เดินกลับคนตัวเล็กก็ต้องหยุดลงแล้วหลบหลังเสาทันทีเมื่อพบกับคนสองคนกำลังยืนคุยลับๆล่อๆอยู่ไม่ไกลนัก
จีมินพยายามเงี่ยหูฟังแต่เพราะระยะทางที่ห่างกันพอสมควรทำให้ไม่สามารถได้ยินได้
เขาจะไม่สนใจเลยถ้าหนึ่งในนั้นไม่ใช่ ‘จอนจองกุก’
จองกุกที่ยืนคุยอยู่รู้สึกได้ว่ามีคนแอบมองจึงหันไปเห็นร่างเล็กๆของใครคนนึงผลุบหายเข้าไปหลังเสาแทบจะทันที
ร่างโปร่งแอบยิ้มเล็กๆเมื่อมั่นใจว่าคนที่ยืนแอบอยู่หลังเสานั่นคือ ‘จีมิน’ จึงแสร้งทำเป็นกระซิบใกล้ๆหูคู่สนทนาซึ่งนั่นก็ทำให้คนที่แอบมองอยู่ปรี๊ดอยู่ไม่น้อย
จีมินรีบเดินเร็วไปหาซอกจินที่ยังคงยืนรออยู่ที่เดิม
“พี่จิน!
เมื่อกี๊ผมไปเห็นอะไรมารู้มั้ยครับ?” ร่างเล็กพูดด้วยสีหน้าเหวี่ยงสุดๆ
“...”
ซอกจินไม่ตอบอะไรแต่ส่งสายตาเป็นคำถามว่า ‘อะไร?’ ไปให้คนตรงหน้าแทน
“ผมเห็นไอ เอ่อ... จองกุกยืนคุยกับใครก็ไม่รู้อ่ะ
ดูสนิทกันมากเลย”
“เพื่อนสนิทรึเปล่า?”
“แล้วทำไมต้องคุยกันลับๆล่อๆด้วยเล่า!?”
น้ำเสียงหงุดหงิดของจีมินเรียกความสงสัยให้จินได้ไม่น้อย
“อ่า เดี๋ยวพี่คุยกับจองกุกเองแหละ
ว่าแต่... เราจะหงุดหงิดอะไรนักหนาเนี่ย!?” คนตัวเล็กถึงกับเหวอเมื่อได้ยินคำถามของพี่ชาย ...นั่นสิ
ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนั้นด้วยวะ?...
“เอ่อ... ผมก็หงุดหงิดแทนพี่ไงล่ะ”
“หงุดหงิดอะไรกันหรอครับ?”
บุคคลที่ถูกกล่าวถึงเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในกลุ่มสนทนาเรียกให้อีกสองคนหันไปมอง
“ชิ! เคลียร์ดีๆก็แล้วกันนะ”
ร่างเล็กพูดกับจองกุกตาขวางก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไป
ร่างโปร่งมองตามงงๆก่อนจะหันมามองซอกจินเป็นคำถาม
“ไว้ไปคุยกันที่บ้านแล้วกัน” ซอกจินพูดแล้วคว้ามืออีกคนเดินตามจีมินไปโดยไม่สนใจว่าตอนนี้จองกุกแอบอมยิ้มกับการกระทำของคนตัวเล็กที่เดินหนีเขาไปเมื่อครู่ ...ไม่บอกก็รู้ว่าฮยองหงุดหงิดเรื่องอะไร...
TBC.
Talk with Writer.
ไรท์มาแล้ววววว ขอโทษนะครับที่หายไปนานมว๊ากกกก ไรท์ไม่ได้ทิ้งเรื่องนี้ไปไหนนะครับ ช่วงนี้ต้องเคลียร์งานเพราะใกล้จะสอบแล้ววว รีดต่างหากที่หาย TT เอาเป็นว่าอย่าเคืองไรท์กันเลยนะครับถ้ามาลงให้เลทไปบ้าง ไรท์จะพยายามมาลงให้บ่อยๆนะครับบบ รักรีด จุ๊บบ <3
ความคิดเห็น