คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : My Brother 08 - เหงา
เหงา
Hoseok’s
talk.
เอ่อ... ผมขึ้นมานอนบนห้องได้ไง? อืม... คับคล้ายคับคลาว่าไอนัมจุนจะเป็นคนพาผมขึ้นมานะ นี่ผมเมาเละขนาดนั้นเลยหรอ? เฮอะๆๆ ตอนนี้ผมก็เริ่มสร่างเมาแล้วล่ะ ถึงจะไม่หายเมาซะทีเดียวแต่ก็พอมีสติรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เดี๋ยวนะ! เหมือนว่ามีใครกำลังเคาะประตูห้องผมอยู่นะ...
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!
เสียงเคาะประตูดังปึงปังเรียกให้เจ้าของห้องที่นอนแผ่อยู่บนเตียงงัวเงียลุกขึ้นมา
โฮซอกเดินเซไปที่ประตูก่อนจะค่อยๆเปิดมันออก
“มาทำ’ไรวะมึ...”
พลั่ก!
ไม่ทันที่จะเอ่ยทักจบโฮซอกก็โดนคนเข้ามาใหม่ผลักจนเซถลาล้มลงบนเตียง
“ยุนกิ! มึงจะทำเชี่ยไรเนี่ย... อุ้บ!” ไม่พูดพร่ำอะไร ยุนกิจัดการปิดปากอีกคนด้วยปากอิ่มของตัวเอง
ลิ้นเล็กสอดเข้าไปหยอกล้อกับของอีกคนก่อนที่ตัวเองจะกลายเป็นฝ่ายโดนรุกล้ำเสียเอง
“กูจัดให้ว่ะ... ที่รัก”
เอ่ยเสียงหวานก่อนจะดึงคนตรงหน้าให้ลงมานอนบนเตียงแล้วเป็นฝ่ายคร่อมอีกคนไว้เอง
นัมจุนที่กำลังเงื้อมือขึ้นเพื่อจะเคาะประตูชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงจากภายในห้องก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้น
...เชี่ย! แม่งจะเอากันก็ไม่บอกกูก่อน...
“พี่นัมจุนครับ”
นัมจุนหันไปตามเสียงเรียก
“ยังไม่นอนอีกหรอจองกุก?”
“ผมยังไม่ง่วงน่ะครับ แล้วพี่ล่ะทำไมยังไม่นอน?”
“นอนไม่หลับน่ะ... แล้วสามคนนั้นล่ะ?”
“พี่จีมินพาพี่จินไปนอนแล้วครับ
ตอนนี้ก็กำลังนอนเฝ้าพี่วีอยู่” นัมจุนพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปที่ระเบียงห้องซ้อม
จองกุกเห็นสีหน้าท่าทางของเพื่อนรุ่นพี่ก็อดสงสัยไม่ได้จึงเดินตามไป
“ดูพี่เครียดๆนะครับ”
ร่างโปร่งเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“หน้ากูมันแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยรึไง?”
พูดทั้งที่สายตาจ้องมองท้องฟ้าสีดำที่มีดาวอยู่เพียงไม่กี่ดวงอยู่
“พี่ดูเหงาๆนะครับ”
นัมจุนหันมองหน้าอีกคนทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น
“ทำไมถึงคิดว่ากูเหงาล่ะ?”
“พี่ดูเฮฮาเวลาอยู่กับพวกเรา
ในขณะที่พี่ก็จริงจังเวลาทำงาน นี่แหละคือรุ่นพี่นัมจุนที่ผมรู้จัก แต่ยังมีอีกมุมนึงที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
และผมก็เพิ่งได้เห็นมันมาได้ไม่นาน...”
“...”
“มุมมองความรักของพี่
เวลาที่พี่ยุนกิอยู่กับพี่โฮซอก หรือว่าพี่วีอยู่กับพี่จีมิน หรือแม้แต่เวลาที่พี่จินอยู่กับผม
ผมรู้สึกได้ว่าพี่กำลังเหงา พี่กำลังต้องการใครซักคน... ใช่มั้ยครับ?”
นัมจุนนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของเด็กที่อายุน้อยกว่าตัวเองถึงสองปีอย่างจองกุก ...รู้ทันกูอีกไอเด็กนี่...
นัมจุนไม่ตอบอะไรนอกจากหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง
“ทำเป็นรู้ดีนะ ไปนอนได้แล้วไป”
พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันทีปล่อยให้จองกุกมองตามอย่างรู้ทันความรู้สึกของคนที่ชื่อว่านัมจุน
อีกด้านหนึ่ง ร่างบนเตียงที่เริ่มสร่างเมาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตา
แทฮยองมองไปรอบๆห้องก่อนจะสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่นอนฟุบหน้ากับเตียงอยู่ข้างๆ
ยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าคมพร้อมกับมือหนาเอื้อมไปไล้แก้มขาวเบาๆ
รอยยิ้มบางแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างรู้สึกผิด ...ขอโทษนะ จีมิน...
“อื้อ... หายเมาแล้วหรอ?”
คนโดนกวนตื่นขึ้นมาถามด้วยอาการงัวเงีย
แทฮยองพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มให้กับท่าทางเด็กๆนั่นของอีกคน
“งั้นดีละ
กูจะได้กลับไปนอนที่ห้อง”
พูดจบก็ทำท่าจะลุกออกไปแต่ก็ถูกแทฮยองดึงไว้จนตัวเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนพอดี
“ไม่ให้ไป”
“ก็จะไปอ่ะ... ปล่อย! กูง่วง” พูดพลางพยายามลุกออกจา
กอ้อมกอดอีกคน
“อุตส่าห์มานอนเฝ้ากูแล้วก็เฝ้าต่อยันเช้าไปเลยจะเป็น’ไรไป?”
“แล้วทำไมต้องเชื่อมึงด้วยล่ะ?” ร่างเล็กหันมาเผชิญหน้ากับแทฮยองพลันปากหนาก็เลื่อนไปแตะที่ริมฝีปากบางของอีกคนเบาๆและรวดเร็ว
จุ๊บ!
“ทำบ้าอะไรเนี่ย!?”
มือเล็กตีลงไปที่แขนแกร่งแรงๆพร้อมกับแก้มที่แดงขึ้นเรื่อยๆ
“จุ๊บปากไง”
“...”
“ตอนเป็นเพื่อนกันเราก็ทำแบบนี้กันบ่อยจะตาย
ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้วทำไม่ได้หรอ?”
“...”
เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เงียบแทฮยองจึงดึงคนตัวเล็กให้ล้มลงนอนไปด้วยกันโดยให้อีกคนหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
“ที่จริงอยากทำมากกว่านี้อีก”
พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนคนตัวเล็กหน้าแดงจัดด้วยความเขิน
“ไอบ้า! นอนไปเลย!” จีมินคว้าหมอนใบเล็กตรงหัวเตียงขว้างใส่หน้าแทฮยองแรงๆก่อนจะพลิกตัวหันไปอีกทาง แทฮยองมองท่าทางนั่นแล้วยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ...น่ารักไม่เปลี่ยนเลย...
TBC.
Talk with Writer.
ไรท์กลับมาแล้ววววววว ไรท์ขอโทษนะครับที่หายไปนานเลย พอดีคอมไรท์พังบวกกับมีสอบด้วย .บีบน้ำตา คราวนี้เลยของ้อด้วย NC ของโฮปกับก้า คึคึคึ อาจจะดุแปลกๆเพราะไรท์เพิ่งแต่งเป็นครั้งแรก อย่าโกรธกันนะคร้าบบบ...
ความคิดเห็น