คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : My Brother 07 - ลุ้น
ลุ้น
Numjun’s talk.
และแล้วการแสดงก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ
ทุกอย่างเป็นไปตามที่ซ้อมไว้ เจ้าเด็กจองกุกก็อุ้มไอเตี้ยจีมินได้ไม่มีพลาด
แหม่... เยี่ยมจริงๆ ตอนนี้ก็เหลือแค่ผลการแข่งขันครับ ไม่รู้ทีมพวกเราจะเข้ารอบรึเปล่า?
เอ๊ะ!
รู้สึกว่าจะมีแค่ผมคนเดียวนะที่ดูเป็นทุกข์เป็นร้อนกับผล ดูสิครับ...
ไอพวกนี้มันนั่งสวีทกันเป็นคู่ๆเลย โฮซอกมันกำลังนวดไหล่ให้ยุนกิ ไอจินก็เอาแต่นั่งซับเหงื่อให้จองกุก
ส่วนคู่รักแห่งปีอย่างไอวีกับจีมินมันกำลังเล่นเกมส์มือถือด้วยกันอย่างเมามันส์
(นี่เรียกสวีท?) เฮ้อ! แล้วผมควรจะทำอะไรดีล่ะ?
“เอาล่ะครับ
ช่วงเวลาสำคัญก็มาถึงแล้ว...”
เสียงพิธีกรของงานดังขึ้นเรียกให้บรรดานักเรียนทั้งที่เข้าแข่งขันและผู้ชมหยุดทำกิจกรรมทุกอย่างแล้วฟังอย่างตั้งใจ
“จากทั้งหมดสิบเจ็ดทีม
จะมีเพียงหกทีมเท่านั้นที่เข้ารอบชิงชนะเลิศ...” บังทันทั้งเจ็ดคนต่างก็นั่งไม่ติดเก้าอี้และมองไปที่พิธีกรอย่างลุ้นๆ
“ทีมแรกได้แก่ทีม...
B.A.P!”
เสียงเฮของทีมที่ถูกกล่าวถึงเมื่อครู่และเสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจของบังทันทั้งเจ็ดคน
และก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆเมื่อมีการประกาศชื่อทีมที่เข้ารอบซึ่งยังไม่มีชื่อทีมของตัวเองเลย
“วี...
ทีมพวกเราจะเข้ามั้ยอ่ะ?” ร่างเล็กเอ่ยถามคนข้างๆ
มือเล็กทั้งสองยกขึ้นกุมไว้ที่อกด้วยอาการลุ้นสุดๆ
“เข้าสิ
ทีมเราต้องเข้าอยู่แล้ว!”
ตอบออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่แน่ใจกับคำตอบของตัวเองเหมือนกัน
“พี่จิน...
เราจะเข้ารอบมั้ยครับ?” ด้านจองกุกเองก็หันมาถามแฟนรุ่นพี่ด้วยความกังวล
“ไม่รู้สิ...
พี่ก็หวังว่าเราจะเข้ารอบนะ” ตอบกลับไปด้วยอาการลุ้นไม่แพ้คนเป็นน้อง
“ผ่านไปแล้วห้าทีมด้วยกัน
สำหรับทีมสุดท้ายจะเป็นทีมใด... เรามาลุ้นไปด้วยกันนะครับ...”
ด้วยความตื่นเต้นที่มีมากมาย ซอกจินจึงเผลอไปจับมือคนข้างกายพลางบีบมือหนานั้นแน่นจนคนโดนจับหันมามองด้วยความตกใจ
แทฮยองมองมือของตัวเองที่ตอนนี้โดนรุ่นพี่หน้าหวานจับไว้แน่นสลับกับมองอีกคนด้วยความสงสัยก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆแล้วเป็นฝ่ายกุมมือบางนั้นไว้เอง
“โฮซอก! มึงเห็นอย่างที่กูเห็นป่ะวะ?”
ยุนกิกระซิบถามคนข้างๆพร้อมกับมองไปที่คนสองคนข้างหน้าตัวเอง
“เห็น...
กูเห็นอย่างที่มึงเห็นนั่นแหละ!” โฮซอกมองแทฮยองและจินก่อนจะหันไปมองจีมินและจองกุกที่ดูจะไม่สนใจอะไรเลยนอกจากเสียงประกาศผลของพิธีกรที่หน้าเวที
ยุนกิและโฮซอกหันมามองหน้ากันพร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ให้กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“และทีมสุดท้ายที่ได้เข้ารอบได้แก่ทีม...” ทั้งเจ็ดคนหลับตาแน่นด้วยความตื่นเต้นปนกับความกลัว
“ทีม...”
“...”
“ทีม...”
“...”
“...BANGTAN BOYS!”
“เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทั้งเจ็ดคนร้องเฮออกมาด้วยความดีใจ
ซอกจินกระโดดด้วยความดีใจและเมื่อรู้สึกตัวก็รีบดึงมือออกจากมือหนาของอีกคนทันทีแล้วหันไปกอดกับจองกุกแทน
แทฮยองเห็นดังนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที ...ทำไมต้องเจ็บวะ?...
เมื่อทำอะไรไม่ถูกแทฮยองจึงเลือกที่จะหันไปกอดคนตัวเล็กข้างๆจนคนโดนกอดตกใจ
“ไอบ้า! ดีใจอะไรขนาดนั้น” ถึงปากจะว่าออกไปแบบนั้นแต่จีมินก็ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีที่โดนคนรักกอดแบบนี้
ที่ BANGTAN Dance Club…
“เอ้า! ชนแก้ว!” แก้วใส่น้ำสีอำพันจำนวนหกแก้วถูกยกขึ้นมาชนกันก่อนที่น้ำสีอำพันเหล่านั้นจะถูกเทลงปากของเจ้าของแก้วอย่างรวดเร็ว
“คืนนี้เต็มที่เว้ย! ไม่เมาไม่เลิก!
ฮ่าฮ่าฮ่า!” โฮซอกเอ่ยชวนทุกคนด้วยอาการมึนเล็กน้อย
“เห้ย! ไอจิน!
ไอเตี้ยมันไปไหนวะ? ทำไมไม่มาฉลองกับพวกเรา?” นัมจุนเอ่ยถามซอกจินที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดงเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“มึงไม่น่าถาม
น้องกูมันไม่ถูกกับเหล้ากับไวน์ ป่านนี้หนีขึ้นไปนอนแล้วมั้ง?”
“เออๆ
ปล่อยมันไป เรามากินกันต่อเหอะ กูยังไม่เมาเลย” ยุนกิเรียกให้ทุกคนหันมาฉลองต่อ
“มึงจะไปไหนวี?”
คนโดนเรียกชะงักก่อนจะหันมามองหน้าคนที่เรียกตัวเองเมื่อครู่
“ผมจะเอาของกินไปให้จีมินน่ะครับพี่ยุนกิ”
“ไม่ต้องเลยมึง
เดี๋ยวมันจะกินมันก็ลงมาเอาเองแหละ นั่งๆๆ” ยุนกิกวักมือให้อีกคนนั่งลง
แทฮยองจำต้องนั่งลงตาม
“จองกุกอา~ จะไปไหน?”
ซอกจินเงยหน้าขึ้นถามเมื่อเห็นว่าร่างโปร่งลุกขึ้น
“เอ่อ...
ผมจะไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ”
“อืมๆ
รีบกลับมาล่ะ” จองกุกพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำชั้นสอง
เมื่อเห็นว่าพ้นสายตาของทุกคนแล้วร่างโปร่งก็เปลี่ยนเส้นทางไปที่ห้องครัวทันที
มือหนาเปิดตู้เย็นออกดูก่อนจะหยิบกระป๋องน้ำส้มมาสองกระป๋อง
และขนมอีกประมาณสองสามห่อมาถือไว้แล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสามของคลับซึ่งเป็นห้องพักจำนวนเจ็ดห้องที่สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษไว้สำหรับคนในคลับมานอนพักจึงไม่แปลกที่ทั้งเจ็ดคนจะเลือกมาฉลองกันที่นี่เพราะหากเมากันจนไม่มีความสามารถมากพอที่จะพยุงร่างตัวเองกลับบ้านได้ก็สามารถขึ้นมานอนบนนี้ได้เลย
เมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสามร่างโปร่งก็ตรงไปที่ห้องที่หน้าประตูมีป้ายบอกชื่อเจ้าของห้องไว้ว่า
‘จีมิน’ จองกุกเอื้อมมือไปเคาะที่ประตูสองสามครั้งแต่ก็ไม่มีการตอบสนองกลับมา
เมื่อเป็นเช่นนั้นจองกุกจึงถือวิสาสะเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไปเงียบๆ ...ไม่มีคนอยู่...
ร่างโปร่งนึกสงสัยอยู่ในใจก่อนจะตัดสินใจเดินลงไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นห้องซ้อมเต้นของพวกเขา
เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ ที่กลางห้องมีร่างเล็กๆร่างหนึ่งกำลังเต้นเพลงที่พวกเขาเพื่งใช้แข่งไปเมื่อสี่-ห้าชั่วโมงก่อน
จีมินที่กำลังเพลิดเพลินกับการเต้นชะงักทันทีที่เห็นร่างโปร่งจากเงาสะท้อนในกระจก
“มึงเข้ามาทำไม?”
เสียงเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“เอาขนมขึ้นมากินเป็นเพื่อนฮยองครับ”
พูดพลางชูของกินที่ถือมาขึ้นให้อีกคนเห็นพร้อมกับยิ้มซื่อๆ
“กูไม่ได้ขอ!”
จีมินตอบเสียงเรียบแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กขึ้นมาซับเหงื่อ
“อืม...
ฮยองไม่กินไม่เป็นไร เดี๋ยวผมนั่งกินคนเดียวก็ได้
แต่น้ำส้มนี่เย็นกำลังดีเลยนะครับ ถ้าได้กินซักอึกสองอึกคงจะชื่นใจ”
ไม่พูดเปล่ามือหนาเปิดกระป๋องน้ำส้มออกแล้วทำท่าจะยกขึ้นดื่ม
“อะ...
เดี๋ยว! เอามานี่ กูกินก็ได้เดี๋ยวจะเสียน้ำใจ”
จีมินดึงกระป๋องน้ำส้มจากมือจองกุกมาดื่มด้วยความกระหายน้ำ
จองกุกยิ้มให้กับการกระทำของคนตรงหน้า
“ชื่นใจมั้ยครับฮยอง?”
ร่างโปร่งแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน
“อี๊! กลิ่นเหล้าหึ่งเลย”
จีมินเขยิบถอยออกจากจองกุกทันทีที่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์
“ผมกินไปแค่แก้วสองแก้วเองฮยอง
มา... มากินขนมกัน”
จองกุกนั่งลงแล้วกวักมือเรียกอีกคนให้มานั่งซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะทำตามแม้แต่น้อย
“ถ้าฮยองไม่มานั่งดีๆ
ผมจะลุกไปอุ้มฮยองมาเดี๋ยวนี้แหละ”
“เฮ้ย! ไม่ต้องๆๆๆๆ กูนั่งเองได้”
คนตัวเล็กรีบเดินมานั่งทันทีพลางมองอีกคนตาขวาง
แต่พอเห็นของกินอยู่ตรงหน้าร่างเล็กก็ลืมความหงุดหงิดทั้งหมดแล้วลงมือกินทันที
ร่างโปร่งยิ้มให้กับความตะกละที่ดูน่ารักของคนตัวเล็กจนคนที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยรู้สึกตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมามองอย่างหาเรื่อง
“ยิ้ม’ไร?”
จองกุกไม่ตอบแต่กลับทำลอยหน้าลอยตาจนจีมินหมั่นไส้
“นี่! แล้วอย่าคิดนะว่ามาทำดีกับกูแล้วกูจะยอมมึงอ่ะ”
“หืม?”
“กูไม่ยอมให้มึงเป็นแฟนกับพี่ชายของกูหรอกนะ!
ต่อให้มึงทำดีกับกูแค่ไหนก็ตาม!”
“ก็เรื่องเดิมๆ”
“ชิ! กูไม่คุยกับมึงแล่ว!”
พูดจบก็ยกน้ำส้มขึ้นดื่มจนหมดแล้วลุกเดินออกไปทันที
จองกุกมองตามคนตัวเล็กขำๆก่อนจะจัดการเก็บเศษขยะตรงหน้าแล้วเดินตามลงไป
จีมินเดินมาถึงด้านล่างก็ต้องตกตะลึงกับสภาพของทุกคน
ที่เห็นพอจะดูเป็นผู้เป็นคนก็คงจะมีแต่นัมจุนคนเดียว
“เฮ้ย! ทำไมเมาเละกันขนาดนี้ล่ะ?”
ร่างเล็กรีบเข้าไปดึงขายาวๆของพี่ชายตัวเองที่พาดอยู่บนหน้าอกของโฮซอกออกก่อนจะดึงหัวของแทฮยองออกจากหน้าท้องของซอกจินอย่างทุลักทุเล
“มึงอย่าเพิ่งบ่น! มาช่วยกูเอาพวกมันขึ้นไปนอนก่อน”
นัมจุนเอ่ยพร้อมกับพยุงร่างของยุนกิขึ้นมาแล้วลาก(?)ขึ้นไปบนห้อง
จองกุกที่เดินสวนลงมามองตามงงๆก่อนจะตกตะลึงกับภาพตรงหน้าอีกคน
“อย่ามัวแต่อึ้ง...
มาช่วยกันพาขึ้นไปหน่อย”
จีมินพยายามดึงแทฮยองให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะความที่ตัวเล็กกว่านั้นเป็นอุปสรรค
“เดี๋ยวๆๆๆๆ”
เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งจะเข้าไปอุ้มซอกจิน ร่างเล็กก็รีบร้องห้ามไว้ก่อน
“กูไม่ไว้ใจมึง! พี่จินน่ะเดี๋ยวกูพาขึ้นไปเอง ส่วนมึงพาวีขึ้นไปละกัน”
“เถียงอะไรกันวะ! บอกให้ช่วยพาพวกมันขึ้นไปก่อน”
นัมจุนเดินผ่านหน้าทั้งสองไปก่อนจะพยุงร่างของโฮซอกขึ้นแล้วลาก(?)ขึ้นไปบนห้องอีกคน
จีมินเห็นดังนั้นก็รีบพยุงร่างของซอกจินขึ้นแล้วค่อยๆพาขึ้นไปอย่างทุลักทุเล
“ฝากวีด้วยนะ”
ตะโกนบอกอีกคน จองกุกจึงพยุงวีขึ้นมาแล้วค่อยๆพาเดินตามขึ้นไปด้านบน
จีมินพาซอกจินเข้ามาในห้องก่อนจะวางร่างของคนเป็นพี่ลงบนเตียงช้าๆแล้วรีบเข้าไปเตรียมผ้าชุบน้ำอุ่นออกมา
ร่างเล็กเช็ดหน้าให้พี่ชายตัวเองอย่างเบามือ
“วี...”
คนตัวเล็กชะงักลงทันทีที่ได้ยินซอกจินละเมอเรียกชื่อคนรักของตัวเองออกมา
“นายต้องดูแลจีมินดีๆนะ อย่าทำให้น้องฉันเสียใจ...” ซอกจินละเมอพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา ร่างเล็กมองพี่ชายตัวเองอึ้งๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกตื้นตัน ...พี่จิน พี่ห่วงผมขนาดนี้เลยหรอครับ?... ดวงตาเรียวรื้นไปด้วยน้ำตาก่อนที่มันจะเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้
TBC.
Talk with Writer.
ไรท์มาแล้วครับ~ มาถึงตอนนี้แล้วสารภาพเลยว่าสมองกำลังตัน ;-; ยิ่งตอนนี้ไรท์อยู่ในช่วงสอบด้วย TT_TT อาจจะมาลงให้ช้าเป็นบางอาทิตย์ แต่ก็จะพยายามหาเวลาแต่งมาลงให้นะครับ
ปล. เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีเม้นเลย T T ไรท์อยากได้คำติชมจากรีดเดอร์บ้างจะได้เอาไปปรับปรุงฟิคให้ดีขึ้นเพื่อรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนนะครับ
ความคิดเห็น