คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : My Brother 06 - กำลังใจ
เสียงสนทนาดังไปทั่วบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้ภายในห้องกำลังวุ่นวายแค่ไหน
จองกุกที่แต่งตัวเสร็จแล้วนั่งมองภาพรุ่นพี่ใน Dance Club เดินสวนกันไปมาด้วยความเบื่อหน่าย
“ไอเตี้ย! มึงแต่งตัวเสร็จยังวะ?”
เสียงนัมจุนตะโกนถามคนที่กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เสร็จ...
เสร็จแล้วครับ” ตะโกนตอบพร้อมกับร่างเล็กที่ค่อยๆก้าวออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าช้าๆ
แขนเล็กยกขึ้นโอบรอบตัวเองด้วยความไม่มั่นใจ
“พี่จะให้ผมแต่งตัวแบบนี้จริงหรอ?”
“มึงจะอายทำไมวะ?
ไหนๆตอนเต้นก็ต้องเปิดเสื้อโชว์พุงอยู่แล้ว เสื้อเว้าแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่า”
โฮซอกดึงมือจีมินออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อด้านข้างลำตัวของคนตัวเล็ก
“วี้ดวิ้ว! เซ็กซี่ว่ะมึง ฮ่าๆๆ” ยุนกิผิวปากแซวจนคนตัวเล็กเริ่มมีอาการเขินอาย
“อายทำไมวะ?
กูก็เห็นมึงใส่แบบนี้ซ้อมเต้นอยู่แล้วนี่หว่า?”
โฮซอกเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกคนหน้าขึ้นสี
“ก็นั่นมันตอนซ้อมนี่พี่
แต่นี่ผมต้องใส่มันต่อหน้าคนเป็นร้อยเลยนะ”
“เอาน่าหมูน้อยของวี
มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ ไป... ไปทำผมกัน” พูดจบก็ลากร่างเล็กไปที่หน้ากระจกทันที
ซอกจินมองน้องชายตัวเองก่อนจะเปลี่ยนมามองจองกุกที่ตอนนี้มองคนตัวเล็กไม่วางตา ...เด็กน้อยเอ๊ย! ทำอย่างกับไม่เคยเห็นไอหมูมันใส่เสื้อแบบนี้งั้นแหละ...
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง…
เมื่อทุกคนแต่งตัวกันเสร็จแล้วก็พากันเดินออกมาเพื่อไปยังห้องโถงของโรงเรียนซึ่งใช้เป็นที่แข่งขันเต้นประจำปี
ระหว่างทางก็มีเสียงกรี๊ดจากนักเรียนผู้หญิงดังไม่หยุดจนจีมินเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ...กรี๊ดอะไรกันนักหนาวะ?
ไม่เคยเห็นคนรึไง?... ผิดกับจองกุกที่คอยส่งยิ้มให้บรรดานูน่าได้ใจละลายอยู่เป็นระยะ
ร่างเล็กมองด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเดินเร็วนำหน้าร่างโปร่งไปเว้นระยะไว้แค่คืบ ...คิดว่าหล่อนักไง?...
คิดได้แค่นั้นขาเล็กก็ยื่นออกเล็กน้อยและ... โครม!
“โอ๊ย!”
ร่างของจองกุกล้มลงไม่เป็นท่าเมื่อขาสะดุดเข้ากับขาเล็กของจีมิน
“อ้าว! ทำอะไรตกหรอ?
แล้วทำไมถึงต้องก้มลงไปเก็บท่านั้นล่ะ? ฮ่ะๆๆ”
จีมินทำทีเป็นห่วงเป็นใยแต่ก็ไม่วายหลุดขำออกมาด้วยความสะใจ
“จองกุก! เป็นอะไรรึเปล่า?”
ซอกจินรีบปรี่เข้าไปพยุงร่างโปร่งให้ลุกขึ้น
“ผมไม่เป็นไรครับ
แค่สะดุดขา ‘ลูกหมู’ แค่นั้นเอง” จีมินหันกลับมาถลึงตาใส่จองกุกทันทีที่ได้ยิน
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว
รีบไปเหอะเดี๋ยวรายงานตัวไม่ทัน” นัมจุนเอ่ยขึ้นแล้วเดินนำทุกคนออกไป
“จีมินอ่า
ไปแกล้งจองกุกทำไม?”
แทฮยองเดินเข้ามาดึงแขนร่างเล็กที่ยืนทำแก้มพองลมด้วยความหงุดหงิดอยู่
“หมั่นไส้เฉยๆ”
“แต่มึงก็ทะ...”
“วี! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไปเหอะ”
คนตัวเล็กลากอีกคนให้เดินต่อไปทันทีที่พูดจบโดยไม่สนสายตาของซอกจินและจองกุกที่มองตามเอือมๆ
ที่ห้องโถง...
หลังจากที่ทุกทีมมารายงานตัวเพื่อเข้าร่วมแข่งขันเต้นกันหมดแล้ว
การแข่งขันก็เริ่มขึ้นและดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
จีมินนั่งมองทีมแล้วทีมเล่าที่ขึ้นไปเต้นบนเวทีด้วยความประหม่า ...เต้นดีกันจังวะ...
“เป็น’ไรหมู?”
ร่างเล็กหันไปมองเจ้าของเสียงที่เดินมานั่งลงข้างๆ
“วี...
กูกลัวอ่ะ กลัวเต้นผิด กลัวเต้นไม่แข็งแรง ที่สำคัญ... กลัวถีบพลาดด้วย”
ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกกังวล
“ไม่เอาน่า
อย่างอแงสิ จีมินที่ร่าเริง มั่นใจในตัวเองหายไปไหน? เชื่อกูสิว่ามึงทำได้!” แทฮยองจับหัวอีกคนส่ายไปมาอย่างเอ็นดู
มือเล็กดึงมือของอีกคนออกช้าๆ
“ผมยุ่งหมดแล้ว
อืม... กูเชื่อมึงนะวี” ยิ้มให้กันอย่างน่ารักท่ามกลางสายตาของรุ่นพี่คนอื่น
“หวานตลอด”
ยุนกิเอ่ยแซวทั้งคู่ออกมา
“ยุนกิอ่า
เค้ากลัวเต้นผิด ให้กำลังใจเค้าหน่อยสิ” โฮซอกทำท่าออดอ้อนใส่คนรักจนโดนดีดหน้าผากไปหนึ่งที
“มึงอย่า! กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ชอบมุ้งมิ้ง”
“งั้นเอาใหม่
สาม... สี่... มึง! กูกลัวเต้นผิด
ถ้าผิดมึงห้ามเตะกูเข้าใจป่ะ?”
โฮซอกเปลี่ยนน้ำเสียงตัวเองจากเดิมที่ฟังดูน่ารักเป็นยียวนชวนโดนตีน
“มึงเต้นผิดกูไม่เตะมึงหรอก
แต่กูจะกระทืบมึง!”
ยุนกิชี้หน้าโฮซอกเชิงหยอกล้อ
“กูด้วย
ถ้ามึงเต้นผิดไม่ใช่แค่ตีนเมียมึงนะ ตีนกูด้วย!” นัมจุนเอ่ยขำๆ เรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคนได้เป็นอย่างดี
“พี่ๆครับ
ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
พูดจบก็ลุกออกไปเลยโดยไม่สนว่าคนที่นั่งปลอบใจเมื่อครู่จะถามอะไร
ซอกจินมองแทฮยองที่อ้าปากค้างอยู่ก่อนจะมองตามน้องชายตัวเองวิ่งออกไปจนพ้นสายตา ...เอ
จองกุกไปเข้าห้องน้ำนานจัง...
หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ร่างเล็กก็เดินฮัมเพลงไปตามทางเรื่อยๆอย่างอารมณ์ดี
ตุ้บ!
“เฮ้ย!”
จีมินอุทานด้วยความตกใจเมื่อมีอะไรบางอย่างตกลงมาตรงหน้า
“อ้าว! ฮยอง หวัดดีครับ” บางอย่างที่เพื่งตกลงมาตรงหน้าจีมินเมื่อครู่ลุกขึ้นเอ่ยทักทายคนตัวเล็กพร้อมกับยิ้มแหยด้วยความเจ็บปวด
“ไอบ้า! นี่มึงขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ?”
ร่างเล็กมองคนตรงหน้าที่กำลังปัดเศษดินเศษใบไม้ที่ติดเต็มตัวออก
“ผมเครียดน่ะครับ
ก็เลย... ปีนขึ้นไปบนนั้น” จองกุกชี้นิ้วขึ้นไปเหนือหัว
จีมินมองตามเห็นเป็นกิ่งไม้ใหญ่ยื่นออกมาตรงหัวพอดี
“แก้เครียดด้วยการปีนต้นไม้เนี่ยนะ
มึงมันบ้าชัดๆ”
ร่างเล็กส่ายหัวไปมาด้วยความไม่เข้าใจการกระทำของคนตรงหน้าแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวสิฮยอง”
จองกุกดึงข้อมืออีกคนไว้และสิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาดุๆที่จ้องไปที่มือหนาจนตัวเองต้องปล่อยข้อมือเล็กนั้นออก
“ฮยองจะไม่ถามผมหน่อยหรอว่าผมเครียดเรื่องอะไร?”
“ไม่ใช่เรื่องของกู”
ร่างเล็กหันหลังเดินออกไป
จองกุกจึงต้องรีบเดินตามพร้อมกับพูดไล่หลังให้อีกคนได้ยิน
“ผมกลัวว่าวันนี้ผมจะอุ้มฮยองพลาดแล้วจะทำให้วงเราเสีย”
“เหอะ! มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าวันนี้มึงอุ้มกูพลาดรับรองว่าพี่ๆต้องไม่ให้อภัยมึงแน่!”
จีมินหันมาพูดกดดันร่างโปร่งแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนที่ดูกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“มานี่”
จีมินลากอีกคนให้มานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆก่อนจะนั่งลงตามข้างๆโดยเว้นระยะห่างไว้พอประมาณ
“เห็นอวดเก่งกับกูนักหนา
ไหงวันนี้ถึงกลายเป็นหมาหาเจ้าของไม่เจอล่ะ ฮ่ะๆๆ”
จีมินหัวเราะออกมาแบบที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเรียกให้อีกคนมองยิ้มๆ
“มองอะไร?”
จองกุกรีบหันหน้าหนีไปอีกทางทันทีที่อีกคนหันมา
“ผมก็แค่อยากรู้ว่าทำไมฮยองต้องลากผมมาตรงนี้ด้วย?”
“พามานั่งทำใจไง
กูอ่ะนะ ต่อให้เกลียดใครแค่ไหนก็ทนเห็นเขาจมทุกข์จนตายต่อหน้าไม่ได้หรอก... มึงก็เหมือนกัน
ถ้าไม่อยากให้พวกพี่เขาไม่สบายใจมึงก็ต้องอุ้มกูให้ได้ เข้าใจป่ะ?”
ร่างเล็กยักคิ้วให้คนตรงหน้าหนึ่งทีเรียกให้อีกคนยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจไปกึ่งหนึ่ง
“ยิ้ม’ไร?”
“ได้กำลังใจดีไงฮยอง”
ส่งยิ้มยียวนไปให้แบบที่ชอบทำกับคนตรงหน้า
“กำลังใจ?
ใครบอกว่ากูให้กำลังใจมึง กูกำลังกดดันมึงอยู่นะ”
“ฮยองจะคิดยังไงก็ช่าง
แต่สำหรับผม... คำพูดเมื่อกี๊ผมถือว่าเป็นกำลังใจจากฮยองก็แล้วกันนะ ขอบคุณนะครับ”
ไม่พูดเปล่าร่างโปร่งยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนอีกคนต้องถอยหนี
TBC.
Talk with Writer.
อันยอง~ มาแล้วครับ ตอนนี้สั้นไปนะ 5555 หมูจีของเราเริ่มแกล้งกุกกี้แล้ว แต่จะเป็นยังไงต่อไป... ติดตามกันด้วยนะครับ รักคนอ่านที่สุด จุ๊บๆ
ความคิดเห็น